ตอนที่1

ร่างผอมเพรียวในชุดเสื้อเชิ้ตซาตินสีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงสแลคสีดำเอวสูงเสริมให้บุคลิกของผู้สวมใส่ดูสง่าผ่าเผย ชลาลัยทิ้งตัวลงนั่งตรงโต๊ะเดี่ยวขนาดเล็กจัดไว้สำหรับแขกที่มานั่งดื่มคนเดียว ซึ่งตัวเขานั้นได้จองล่วงหน้าเอาไว้แล้วก่อนจะเอ่ยปากสั่งเครื่องดื่มกับอาหารมาเพียงเล็กน้อย

วันนี้เขาไม่ได้มาเพื่อดื่มกินหรือหาความสำราญให้กับตัวเองแต่อย่างใด ชีวิตในวัย24ปีของเขานั้นไม่ได้ราบรื่นมากพอให้ยอมเสียเวลามาทำอะไรไร้สาระแบบนั้น

ตั้งแต่จำความได้ก็ต้องหาทางดิ้นรนเพื่อตัวเองมาโดยตลอด ถึงจะได้อาศัยอยู่ภายใต้ชายคาของคฤหาสน์หลังใหญ่ในตระกูลเก่าแก่ รอบตัวถูกล้อมรอบไปด้วยข้าวทองเงินทองเกินกว่าจะนับมูลค่าได้ เพียงแต่เขานั้นไม่มีสิทธิ์แตะต้องอะไรทั้งสิ้น มีตัวตนก็เหมือนไม่มี ถูกกดให้จมอยู่ในจุดที่ตกต่ำที่สุดแม้แต่คุณค่าของความเป็นคน… ชลาลัยก็ไม่แน่ใจว่าเคยได้รับบ้างหรือไม่

วันตายของมารดาผู้ทำแค่เพียงให้กำเนิดแต่ไม่เคยทำหน้าที่ได้ใกล้เคียงคำว่าแม่ คือวันที่ชลาลัยถูกตัดหางปล่อยวัด ไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอน เงินก้อนโตหลักหลายแสนไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเลยแต่เขาก็เลือกที่จะรับไว้

และใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อดวงตาเรียวสวยเหลือบไปเห็นใครบางคนในพื้นที่ของโซนvip ชายหนุ่มหน้าหล่อคมตามแบบฉบับพิมพ์นิยม จัดว่าดูดีแต่ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรสำหรับชลาลัย อีกฝ่ายแต่งตัวเรียบง่ายด้วยเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวสีดำทั้งชุด กระดุมถูกปลดลงมาสองเม็ดให้พอเห็นมัดกล้ามหน้าอกล่อตาล่อใจคนมอง หากแต่คนๆ นี้กลับมีลักษณะบางอย่างที่มองปราดเดียวก็พอจะเดาได้ว่าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน

ใต้ฟ้า วัฒนาไพศาล

แน่นอนว่าชลาลัยรู้จักบุคคลคนนี้มามากพอสมควรถึงแม้จะเป็นการรู้จักเพียงฝ่ายเดียว ลูกชายคนกลางของตระกูลดังผู้รับหน้าที่ดูแลงานบริษัทต่อจากพ่อรวมถึงเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนรายใหญ่ของคลับแห่งนี้ด้วย และที่สำคัญ เป็นว่าที่เจ้าบ่าวของ นลิน อัครเมธา พี่สาวต่างแม่ของเขาเอง

เมื่อคนในสายตาลุกออกจากโซฟาราคาแพงก่อนจะสาวเท้าเหมือนจะกำลังเดินไปที่ไหนสักแห่ง ชลาลัยไม่รอช้า ร่างโปร่งขยับตัวลุกขึ้นโดยมีจุดมุ่งหมายคือลูกชายคนกลางของตระกูลใหญ่ อีกทั้งยังไม่ลืมที่จะคว้าแก้วเครื่องดื่มสีอำพันติดมือมาด้วย

ปั่ก!

“ตายจริง! ขอโทษนะครับ”

แสร้งเดินตัดหน้าด้วยความจงใจทำให้ร่างของเขาโดนกระแทกจนเสียการทรงตัว ฝ่ามือบางคว้าคอเสื้อของคนตรงหน้าเอาไว้ไม่ให้เซล้มหน้าคว่ำ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในมือกระฉอกออกจากแก้วสาดกระเด็นลงบนเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของคนตัวสูงจนเปียกชุ่ม ชลาลัยรีบก้มหน้าก้มตาขอโทษพลางขอทิชชู่จากโต๊ะใกล้ๆ รีบเช็ดของเหลวออกจากเสื้อ ฝนขณะที่อีกฝ่ายยืนนิ่งสนิทไม่ปริปากพูดใดๆ ได้แต่ยืนก้มหน้าจ้องมองเขาด้วยสายตาที่คาดเดาได้ยาก

“ผมไม่ได้ตั้งใจ… เสื้อคุณคงแพงน่าดู ยังไงให้ผมชดใช้ได้นะครับ”

คนตรงหน้าแค่นหัวเราะ

ฝ่ามือหน้าคว้าข้อมือของเขาออกจากแผงอกก่อนจะแตะดูเสื้อของตัวเองเล็กน้อยราวกับกำลังพิจารณา

“ก็แค่เสื้อเปียก ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับ”

คนตัวเล็กคลี่ยิ้มให้กับคำพูดนั้น เขาไม่คิดจะถกเถียงหรือตื้ออะไรให้มากความ แต่กลับหยิบกระเป๋าขึ้นมาควานหานามบัตรแล้วจัดการยัดใส่ฝ่ามือคนตรงหน้าแกมบังคับ การกระทำช่างขัดกับท่าทีเรียบร้อยอ่อนหวานเสียเหลือเกิน

“ติดต่อผมได้ตลอดนะ หรือให้เลี้ยงข้าวคุณสักมื้อเป็นการขอโทษ…”

“ผมไม่ร่วมโต๊ะกับคนแปลกหน้า”

ชลาลัยยังคงยิ้มรับ เขาโค้งตัวให้กับคนตรงหน้าเล็กน้อยตามมารยาทก่อนจะถอยห่างออกมา

“ผมไม่รบกวนแล้วครับ”

ทันทีที่หันหลังให้สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่กลับหายวับไม่ต่างจากเควี้ยงหน้ากากทิ้ง ร่างผอมเพรียวพาตัวเองกลับไปนั่งที่โต๊ะดังเดิม ฝ่ามือบางจิกเข้าหากันแน่นเมื่อนึกถึงเป้าหมายของตัวเองเมื่อครู่ซึ่งดูว่าจะรับมือยากกว่าที่คิด ทั้งนิสัยเย่อหยิ่งปากคอเราะร้าย ไหนจะท่าทีที่ทำให้เขารู้สึกเป็นเพียงเศษฝุ่นนั่นอีก

ใต้ฟ้าทิ้งตัวลงบนโซฟาภายในห้องรับรองชั้นบนสุดของคลับแห่งนี้ เบื้องหน้าคือผนังกระจกซึ่งสามารถมองเห็นภายในตัวร้านได้อย่างกว้างขวาง และเป็นกระจกชนิดที่คนข้างในสามารถมองเห็นข้างนอกได้ แต่คนภายนอกมองมาจะไม่เห็นอะไรเลย สายตาคมกวาดมองเพียงไม่นานก็เจอตัวคนที่จงใจสาดเหล้าใส่เขาได้ในทันที รินฝีปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อใบหน้าจิ้มลิ้มเมื่อครู่กลับทะมึนทึนบอกบุญไม่รับไปเสียแล้ว

ปั้นหน้ายิ้มเก่งแทบไม่หลุดพิรุธอะไรเลยในขณะที่ภายในอกมันร้อนรนเสียขนาดนั้น ช่างเป็นคนที่น่าสนใจไม่น้อย ถือว่าเป็นข้อผิดพลาดของพวกอัครเมธาอย่างมหันต์ กล้าทอดทิ้งเลือดเนื้อเชื้อไขจนมันเติบโตมาเป็นงูพิษ ไม่ทุบให้ตายก็คงจะโดนกัดเข้าให้เสียเอง

หือ…

อะไรบางอย่างแกว่งสัมผัสเข้ากับหลังมือทำให้ใต้ฟ้าขมวดคิ้วมุ่น

เมื่อยกขึ้นมาดูก็เจอเข้ากับสร้อยข้อมือเกี่ยวติดอยู่กับปลายแขนเสื้อ

คราวนี้ใบหน้าคมถึงกับยกยิ้มพลางหัวเราะกับตัวเองด้วยความชอบใจ เก็นึกไม่ถึงนหน้าตาท่าทางก็ดูใสซื่อนึกไม่ถึงว่ายังจะมีลูกเล่นอะไรซ้อนทับเข้ามาได้อีก ลูกไม้แพรวพราวอย่างกับแมวล่าเหยื่อ ถ้าอย่างนั้นเขาจะลองเป็นหนูให้อีกฝ่ายตะปบเล่นอีกสักหน่อยก็แล้วกัน

“เด็กน้อย”

ดวงตาคมมีประกายของความรู้สึกอะไรบางอย่างหันกลับไปมองคนในห้วงความคิดอีกครั้ง หากแต่คราวนี้โต๊ะตัวเดิมกลับมีแต่ความว่างเปล่าก่อนจะถูกแทนที่ด้วยลูกค้าคนอื่นเข้ามานั่งแทน

“บอสจะเปลี่ยนเสื้อรึเปล่าครับ”

“อืม…”

ใต้ฟ้ารับเสื้อตัวใหม่จากเลขาคนสนิทมาถือไว้แล้วยื่นนามบัตรกับสร้อยข้อมือให้คนตรงหน้า ภาคภูมิมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับเมื่อเห็นชื่อของคนที่เขาต้องตามสืบมานานหลายเดือน

“ช่วยติดต่อไปคืนเจ้าของเขาหน่อย”

ทำไมจะไม่รู้ว่าชลาลัยกำลังพยายามหาวิธีที่จะเข้าหาเขาและหวังที่จะได้โอกาสทำความรู้จักกัน แต่ถ้ายอมเล่นตามเกมมันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ถึงแม้ว่าเขาเองก็ต้องการแต่หลังจากได้เห็นท่าทีร้อยเล่มเกวียนของชลาลัยแล้วนั้นยิ่งทำให้อยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าเด็กแสบนั่นจะงัดไม้ไหนขึ้นมาโชว์

เด็กขี้อิจฉาอยากเอาชนะพี่สาวต่างแม่ หรืออาจจะอยากสบายทางลัดแบบตกถังข้าวสาร เงินที่ได้ไปก่อนจะถูกขับไสไล่ส่งคงจะหมดแล้วสิท่าเลยต้องดิ้นรนหาทางรอดเพิ่ม แต่ก็ดี คนที่ไม่เห็นคุณค่าตัวเอง นิสัยร้ายกาจแบบนี้ ถ้าเลี้ยงให้เชื่องได้มันก็ควบคุมง่าย

“บอสจะไปเจอเขารึเปล่า”

“ไม่ล่ะ ฝากนายจัดการละกัน”

ภาคภูมิพยักหน้ารับ จัดการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจดรายละเอียดเก็บไว้ในทันที

ชลาลัยคนนี้เขาเป็นคนเฝ้าหาข้อมูลมาในระยะเวลานานพอสมควร ดูเป็นคนทะเยอทะยานเอาเรื่อง แม้ชีวิตจะตกต่ำจนมองไม่เห็นทางที่จะลืมตาอ้าปากได้ หากเป็นคนทั่วไปคงก้มหน้าใช้ชีวิตตามมีตามเกิดแต่เด็กคนนี้กลับหาทางดิ้นรนจนเรียนจบปริญญาตรีและมีความสามารถที่จะเข้ามาเที่ยวคลับระยะเวลาหลายวัน ดูแล้วก็คงไม่ได้ลำบากอะไร

ก็เก่งพอตัวเลยนะ

ใต้ฟ้าถอดเสื้อเชิ้ตเปียกชุ่มออกแทนที่ด้วยเสื้อตัวใหม่ สายตาคมยังคงเผลอชำเลืองมองไม่ยังโต๊ะซึ่งเลยมีใครบางคนนั่งอยู่ด้วยความรู้สึกบางอย่าง ก่อนหน้านี้ในห้วงความคิดมีเพียงความเวทนาที่จะมอบให้และนึกขบขันความอิจฉาริษยาจนถึงขั้นต้องลงทุนเอาตัวเองมาทำอะไรแบบนี้ แต่อีกใจนึงกลับมีข้อสงสัยเยอะแยะมากมายภายในหัว

เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่มีครอบครัวไม่มีคนเคียงข้าง เอาความกล้าที่ไหนมาเสี่ยง หรือก่อนหน้านี้ต้องเจอกับอะไรมาบ้างถึงได้กลายเป็นคนร้ายกาจเจ้าเล่ห์ได้ถึงขนาดนี้

เขาเอ่ยเรียกภาคภูมิอีกครั้ง

“สืบต่อไปนะ ก่อนที่จะถูกไล่ออกมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง ที่อยู่ปัจจุบันตอนนี้ หรือก่อนหน้านี้ไปทำอะไรที่ไหนมา เอามาให้ละเอียด”

“เรื่องนั้นผมพยายามอยู่ครับบอส แต่แทบจะไม่มีเบาะแสอะไรเลย ถ้าหาตัวแม่บ้านคนเก่าเจอน่าจะคืบหน้าครับ”

“ดี แล้วก็ระวังอย่าให้เรื่องนี้เล็ดลอดถึงหูพ่อฉัน”

เพียงแค่นึกถึงก็เป็นอันต้องพ่นลมหายใจหนักอึ้งออกมา ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่บ้านตัวเองไม่ใช่สถานที่อภิรมย์ พ่อกับแม่ไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยอีกต่อไป หากทุกอย่างหลุดรั่วว่าเขากำลังหาทางตลบหลังการถูกบังคับแต่งงานในครั้งนี้ก็คงจะไม่เหลือทางรอดให้กับตัวเองอีกต่อไป

แต่ถ้าหากแผนการสำเร็จ ทุกอย่างเกิดขึ้นไปแล้ว พ่อกับแม่จะทำอะไรได้อีก อย่างมากก็แค่โดนด่าโดนประชดประชัน ทำเฉยชาไม่สะทกสะท้านทุกอย่างก็จะสงบขึ้นเอง

เรื่องทำหูทวนลมเขาถนัดอยู่แล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***