พลอยปัดและพิพัฒน์ต่างกำลังทำกิจกรรม
ตัวของพิพัฒน์รู้สึกได้ตลอดเวลาว่าไอ้รุ่นพี่ มันกำลังจ้องจะจีบไอ้พลอยและคอยแกล้งตัวเขาอยู่
ยิ่งเห็นสายตาเวลาไอ้รุ่นพี่มันมองมาที่เขาอย่างสะใจ เวลาเสียรู้มักจะมีเสียงหัวเราะตามหลังอยู่ตลอดเวลา
“ปากดีนัก ทำไมมองหน้าแบบนี้คิดอยากจะลองดีกับรุ่นพี่อีกหรือไง”
พิพัฒน์มองจ้องด้วยสายตาที่ไม่ยอมคน
ไอ้รุ่นพี่มันคงคิดว่าตัวเองเป็นต่อเป็นรุ่นพี่แล้วไง งานนี้อย่าคิดว่าเขาจะจบง่ายๆ
“ไอ้พลอยทำอะไร
ไปส่งยิ้มให้ไอ้รุ่นพี่มันทำไม”
“เป็นอะไรว๊ะ
ก็พี่เขาเป็นพี่รหัสฉันจะให้ฉันไปมีเรื่องกับเขาได้ยังไง แกก็หัดยอม ๆ พี่เขาบ้าง สุดท้ายตัวแกเองก็โดนพี่เขาแกล้ง”
“รู้เหมือนกันหรือไงว่า
ฉันโดนแกล้งนึกว่าจะไม่สนใจ”
“เอ๊ะ!!! ไอ้แคน ฉันก็ยืนอยู่ข้างๆ จะไม่รู้ได้ไงและรู้พอๆกับสายตาของสาวที่จ้องมองแกอยู่ตอนนี้”
พลอยปัดชี้ให้พิพัฒน์ดูสายตาของเหล่ารุ่นผู้หญิงโดยเฉพาะรุ่นพี่ที่ชื่อพี่ฝ้ายคอยส่งยิ้มให้ตลอดเวลา
พี่ฝ้ายเป็นพี่รหัสของไอ้แคนสวยเหมาะสมเป็นนางแบบดัง
“สวัสดีค่ะน้องแคน
เราไปทำอะไรภูมิพี่เห็นเราโดนเยอะเลย”
“ปกติดีผมไม่เห็นรู้สึกอะไรพี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็แค่สงสัยว่าน้องแคนมีปัญหาอะไรกับภูมิ
แคนให้พี่ช่วยก็ได้นะปกติพี่ไม่ค่อยเห็นภูมิเป็นแบบนี้หรือว่า...น้องพลอยไปทำอะไรให้ภูมิสนใจหรือเปล่า”
“หึ...ไม่น่าจะใช่นนะคะ พอดีพลอยเป็นน้องรหัสพี่ภูมิ อาจจะทำให้พี่เขาดูแลมากเป็นพิเศษก็แค่นั่น”
พลอยปัดรู้สึกไม่ค่อยชอบคำพูดที่สื่อไปอีกความหมาย
“เชื่อพี่เถอะ
พี่ว่าไม่ใช่น้องรหัส พี่คิดว่าภูมิเขาสนใจน้องแน่ๆ” ฝ้ายที่สังเกตุเห็นอาการทุกอย่างของภูมิและน้องแคนที่ดูจะให้ความสนใจในตัวน้องผู้หญิงคนนี้มากทั้งคู่
และสาเหตุของความไม่ลงรอยกันก็มาจากน้องผู้หญิงคนนี้แน่
“ไอ้พลอย!!! กลับยังฉันเหนื่อย ขอโทษผมขอกลับก่อนนะครับ”
แคนยกมือไหว้รุ่นพี่เสร็จก็ลากตัวพลอยปัดออกไปทันที
ฝ้ายเห็นแคนจูงมือน้องรหัสของภูมิออกไป จนกระทั่งได้ยินเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา
“ฝ้าย! นี่แกคิดจะเคลมน้องแคนหรือไงถึงมองแบบนั่น”
“ถ้าได้ก็ดีไม่ใช่หรือไง
หล่อ รวย แบบนั้นใครก็อยากจะได้หรือเปล่า”
“หึ หึ คิดจะสอยคนนี้ท่าทางจะยาก
เอาแต่ใจ ปากก็หมา ไม่ค่อยแคร์ใครแกคิดว่าแกจะเอาน้องเขาอยู่หรือไง”
“อยู่ไม่อยู่ไม่รู้แต่งานนี้ฉันพร้อมจะสู้เต็มที่
ค่อยดูก็แล้วกัน” ฝ้ายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง หยิ่งๆ อย่างนี้ยิ่งชอบคิดแล้วสนุก
“เอ่อ... ตามใจ ไปเถอะคืนนี้เขามีสังสรรกันที่เดิมไปไหมหรือว่าแกจะไปที่อื่น”
“ไปแน่นอน วันนี้ฉันว่างไม่มีงานสบายมาก”
ทั้งสองสาวพากันเดินไปรวมกับกลุ่มของภูมิภัฒน์
ซึ่งงานนี้ฝ้ายที่ต้องการอยากจะรู้ว่าภูมิแฟนเก่าเธอ คิดจะจีบรุ่นน้องคนนั้นจริงหรือเปล่า
“ไอ้แคน! ไอ้แคน! ปล่อยข้อมือเจ็บนะเว้ย เดินช้าๆ ก็ได้ นี่แกจะรีบไปแข่งวิ่งควายที่ไหนว๊ะหรือบ้านแกมีใครเป็นอะไร”
พลอยปัดพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม
“หุบปาก!! อารมณ์ยิ่งไม่ดีอยู่ วันนี้ฉันนัดพวกไอ้บาส ไอ้ไทค์ ฝน แพรว ไปฉลอง”
“อ้าว!! จะบอกฉันทำไม แกเป็นคนนัดแกก็ไปดิจะลากฉันไปด้วยเพื่อ วันนี้เหนื่อยฉันไม่อยากจะไปไหน”
พลอยปัดพยายามยื้อยุดให้อีกฝ่ายปล่อย ปากก็บ่นต่อว่าไปเรื่อยๆ
“ฉันไปแกก็ต้องไปไอ้พลอยอย่ามาเรื่องมาก
พึ่งเข้ามหาลัยได้วันเดียวก็ชักจะเรื่องมากแล้วนะ ไอ้นู้นก็ไม่ได้ ไอ้นี้ก็ไม่ได้”
พิพัฒน์หยุดเดินพร้อมกับหันหลังกลับไปมองคนที่พูดไม่รู้เรื่อง
“ไอ้แคน! ฉันไม่ได้เรื่องมากก็ฉันเหนื่อยไม่ออกบ้านแล้ว”
แคนลากอีกฝ่ายจนมาถึงที่รถก็จัดการยัดคนที่เรื่องมากเข้าไป
ตัวเขาก็วิ่งอ้อมไปยังคนขับ ตลอดทางที่กลับบ้าน ไอ้พลอยมันก็บ่นไม่หยุด
เหนื่อยบ้างล่ะ เบื่อบ้างล่ะ
ปล่อยให้มันบ่นสุดท้ายเขาเชื่อยังไงมันก็ต้องไปกับเขาอยู่ดี
“ไอ้แคน! ฉันไม่ไปนะเว้ย แกไปเลย
ฉันจะกลับไปอาบน้ำนั่งเล่นเกมดีกว่าไปนั่งเฝ้าแกเที่ยว” พลอยปัดยังยืนยันคำเดิม แคนที่ไม่ยอมพูดจัดการลากตัวเข้าไปในบ้านเมื่อเจอกับแม่ก็รีบหาตัวช่วยทันที
“ม๊า
วันนี้แคนจะออกไปสังสรรกับพวกไอ้บาส ไทค์นะม๊า”
“อ้าว แล้วลูกไปกับใคร”
คุณสุวิมลหันไปมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา
“ไปคนเดียว
พลอยมันไม่ยอมไปด้วย” พิพัฒน์ทำเสียงน้อยใจ แต่ก็ทำเหมือนไม่แคร์อีกฝ่ายในใจก็มีแอบหวั่นนิดๆ
ถ้าแม่เขาไม่เก็ทเขาคงจะนอยแน่นอน
พลอยปัดหันหน้าไปมองคนที่มันงอนเธอ
ก็เธอเหนื่อยไม่อยากจะออกไปไหนแล้วนี่อะไรยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร
“แล้วทำไมพลอยไม่ไปกับแคนล่ะลูก
ป้าเป็นห่วงเกิดเมาแล้วขับรถกลับคนเดียวถ้าอย่างนั้นป้าไม่ให้ไป”
พลอยปัดฟังแล้วถึงกับไปไม่ถูก
มันต้องจบแบบนี้ทุกทีนี่เธอไม่เคยปฏิเสธ ไอ้แคนได้จริงๆ เหรอ ส่วนอีกคนเมื่อได้ยินแม่สุดที่รักพูดใจก็อยากจะเข้าไปหอมแก้มฟอดใหญ่ๆ
แต่ก็ต้องพยายามทำน้ำเสียงงอน
“ม๊า
ไม่ต้องไปกวนหลานสาวของม๊าหรอก มันไม่อยากจะไป แคนไม่ไปก็ได้เดี๋ยวโทรบอกพวกมันก่อน”
แคนทำทีเหมือนลวงโทรศัพท์มือถือมาจากกระเป๋ากางเกงเตรียมจะกดโทรสายตาก็แอบชำเลืองมองคนที่ยืนกอดอก
“เอ่อๆ
ไปส่งก็ได้แต่อย่ากลับดึกน่ะ”
แคนได้ยินก็แอบยิ้มมุมปาก
มันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งสุดท้ายก็ต้องตามใจเขาอยู่ดี
“ไม่อยากไปไม่ไปก็ได้
ไหนแกบ่นว่าเหนื่อยไม่เป็นไรฉันโอเค”
พลอยปัดมองหน้าคนทำน้ำเสียงเศร้า
ให้มันได้อย่างนี้สิ เวลามันทำหน้าแบบนี้ตัวเธอก็ต้องใจอ่อน จะปล่อยไปเองก็ห่วงเวลามันขับรถกลับ
เวลามันเมาตัวเธอก็ต้องเป็นฝ่ายขับรถกลับให้มันตลอด
“เอ่อๆ
พูดมากเดี๋ยวฉันกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว แกจะไปกี่โมงก็โทรเรียกแล้วกัน
ฉันขอไปนอนพักสักงีบ” พลอยปัดขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับมันก็เลยรีบตัดประเด็น
ไหนๆ ก็ปฏิเสธไม่ได้ก็ขอกลับไปนอนเอาแรงดีกว่า
“จะกลับบ้านทำไม แกก็นอนที่นี่แหละ
อย่ามาตุกติกเล่นลูกไม้กับฉัน แกนอนที่ห้องฉันก็ได้เสื้อของแกก็มี”
พลอยปัดรู้สึกเริ่มจะรำคาญอะไรของมันอีกเนี่ยก็ตกลงจะไปแล้วมันยังจะเรื่องมากอะไรอีก
“นี่สรุปว่าแกอยากจะให้ฉันไปไหม
ถ้าจะให้ฉันไปก็อย่าพูดมาก เดี๋ยวฉันมา หยุด!! ไอ้แคนอย่าพูดมาก”
พลอยปัดพูดพร้อมกับชี้หน้าคนที่กำลังจะอ้าปากเถียง
“พอๆ
หนูพลอยจะกลับบ้านใช่ไหม ไปเถอะจ้ะ แคนลูกจะอะไรกับ หนูพลอยนักหนาแยกย้ายกันไปพักได้แล้ว”
พลอยปัดเห็นหน้าคนเรื่องมากรู้สึกแอบสะใจ
ที่ตัวมันถูกขัดใจบ้างก็ยังดี
“ไปก่อนนะคะป้ามล
เดี๋ยวหนูมาไปล่ะนะแก” พลอยปัดเดินถือหนังสือออกไปจากห้องรับแขก แคนที่ทำท่าจะเดินไปขว้างแต่คนเป็นแม่ได้ดึงเอาไว้
“หยุด!! เลยตาแคน ปล่อยหนูพลอยเขาบ้างลูกจะตามติดหนูพลอยแบบนี้ไม่ได้ วันหนึ่งหนูพลอยเขาก็ต้องมีแฟน
ลูกจะตามติดแบบนี้ไม่ได้นะลูก”
“นี่ม๊า!!! พูดอะไรคนอย่างไอ้พลอยไม่มีหรอกแฟน”
“จะว่าไปที่หนูพลอยไม่มีก็เพราะเราน่ะแหละ
ปล่อยเพื่อนบ้าง”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 16
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments