บทที่ 1

“แคน แคน ไอ้แคน

ตื่น!!! สายมากแล้วนะ“

พลอยปัดแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมที่จะไปมหาวิทยาลัยในเช้าวันแรก

เธอรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เข้าเรียนในคณะที่ชื่นชอบ มันตรงข้ามกับไอ้คนที่ไม่ยอมตื่นจากแท่นบรรทม

“โอ๊ย!!! จะตื่นไหมเนี่ย ถ้าไม่ตื่นฉันจะไปแล้วนะ ไอ้แคน”

แคนได้ยินเสียงบ่น

ที่ตอนนี้ทำท่าว่าจะลุกจากเตียงไปมหาวิทยาลัยเอง     ตัวเขาก็รีบเด้งตัวเองลุกขึ้นเกาะหลังอีกฝ่ายไว้

“เฮ้ย!! ไอ้แคน! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่า อย่าทำแบบนี้เราสองคนโตแล้วไม่ใช่เด็ก

ๆ แกจะมาเกาะฉันแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!!”

แคนที่ได้ยินคำว่าเด็ก

จะทำไมซึ่งเขารู้ว่าไอ้พลอย มันไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไป

ยิ่งเห็นมันใส่ชุดนักศึกษาก็รู้สึกไม่ชอบใจ

“ทำไม อยู่ๆ

ก็นึกหวงตัวอะไรกับฉัน ห๊ะ!! ฉันเห็นทุกส่วนของแกหมดแล้ว

ไม่รู้สึกอะไรหรอกน่ะ ต่อให้แกมายืนแก้ผ้าต่อหน้ามันก็ปลุกน้องชายฉันให้ตื่นไม่ได้หรอกเว้ย!!!”

“ไอ้...ไอ้แคนลุกเลยนะ ถ้ายังพูดมากอยู่แบบนี้ ฉันจะไม่สนใจแล้วนะ”

แคนรู้สึกโมโหพร้อมกับหงุดหงิดเมื่อเพื่อนขัดใจแต่เช้า

ในใจก็แอบหวั่น   ถ้าเกิดมันแก้ผ้าขึ้นมาจริง

ตัวเขาก็ไม่แนใจว่าสิ่งที่พูดจะทำได้ไหม

“ปลุกให้ตื่นก็ขยับหนีสิ

รีบไม่ใช่หรือไง โน้น!! ไปเตรียมชุดนักศึกษาให้ด้วย

เตรียมให้หมดทุกชิ้นนะเว้ย!! ทั้งข้างในข้างนอก”

พลอยหงุดหงิดกับคำสั่งของไอ้คุณชายที่สั่งเธอให้เตรียมชุด

ซึ่งก็มีคนเตรียมให้มันไว้แล้วมันจะใช้เธอทำเพื่อ…

แคนเดินไปอาบน้ำ

มองคนที่ยืนทำหน้าบึ้งตัวเขาก็จัดการเหวี่ยง กางเกงชั้นในบ๊อกเซอร์ไปให้ พลอยปัดตกใจ

อยู่ดีๆ กางเกงถูกโยนตกลงมาตรงหน้าเธอช่างพอดิบพอดี

“ไอ้เพื่อนเวร!!! ทำไมทำนิสัยเสียแบบนี้”

แคนที่ได้ยินเสียงบ่นรู้สึกดี

ไม่รู้ว่าตัวเขาโรคจิตหรือเปล่าที่ชอบฟังเสียงมันบ่น ยิ่งไอ้พลอยทำปากยื่นเป็นเป็ดแบบนั้นยิ่งชอบ

แคนเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยอารมณ์สดชื่น

ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีการรับน้องแบบไหน

คณะที่เข้าเรียนก็เลือกตามไอ้คนที่มันนั่งโมโหอยู่ด้านนอก ตั้งแต่ชั้นอนุบาลถ้ามันอยู่ห้องไหน

เขาก็พยายามที่จะอยู่ห้องเดียวกับมัน ถามว่าตัวเขาเรียนเก่งไหมก็พอได้ สอบก็อยู่อันดับต้นๆ

ต่างจากมันที่ต้องใช้ความขยันมากทุกวัน ถึงแม้มันติวให้แต่เขาก็ได้คะแนนดีกว่ามันทุกวิชาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

แคนอาบน้ำเสร็จ

ก็เดินพันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำก็เจอชุดนักศึกษาวางอยู่บนเตียง

แต่มองไม่เห็นตัวไอ้พลอย ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน

แคนรีบแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาหามาม๊าที่กำลังตักข้าวต้มกุ้งใส่ถ้วยให้

แต่มองไม่เห็นไอ้พลอย มันหายไปไหนแล้วล่ะหรือว่ามันจะหนีไปมหาวิทยาลัยเอง

“ม๊า!! พลอยไปไหนแล้ว”

“อะไรตาแคน! หนูพลอยเขาไปเอาของที่บ้านเดี๋ยวมา

เราเนี่ยให้หนูพลอยมาปลุกอยู่ได้ทุกวัน ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เรานะโตเป็นหนุ่มแล้วรู้ไหมแบบนี้จะมีสาวที่ไหนมาหลงรักลูกของแม่ห๊ะ!”

แคนฟังคนเป็นแม่บ่นเรื่องผู้หญิงใช่ว่าเขาจะไม่เคยมี

เคยมีเหมือนกันตอนมัธยมแต่ก็มีได้แค่วันกว่าๆ เขาก็เลิก

“ไม่มีนะดีแล้ว

จะได้อยู่อ้อนม๊าไปนานๆ ไม่อยากแบ่งเงินให้คนอื่นใช้      กินคนเดียวใช้คนเดียวสบาย”

พลอยปัดเดินกลับไปเอากระเป๋าที่บ้าน

เมื่อเดินกลับมาก็เจอใครบางคนที่กำลังอ้อนคุณป้า ซึ่งตัวเธอเห็นภาพนี้มาตั้งแต่เด็ก

ป้ามล ลุงกำธรและพ่อแม่ของเธอต่างก็เป็นเพื่อนสนิทกัน

“อ้อนคุณป้าอีกตามเคย

ป้ามลรีบๆ ให้คุณชายอ้อนนะคะ พลอยว่าอีก   ไม่นานคุณชายคงจะมีสาวๆ

มาให้คุณป้าเลือกเยอะแน่นอน”

พลอยปัดแอบแซ่วเพื่อนรักพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆ

ไปให้

ผิดกับคนที่โดนแซ่วดันรู้สึกไม่ชอบในสิ่งที่ทั้งแม่และเพื่อนรักพากันหัวเราะคิกคัก

“พูดมาก! ไม่รีบหรือไง รีบมานั่งกินข้าวเลยเดี๋ยวบ่นบนรถอีกฉันขี้เกียจหาข้าวให้แกกิน”

แคนรู้สึกไม่ชอบใจทุกครั้งที่พลอยปัดชอบยุให้เขามีผู้หญิงคนอื่น

ใครสวยๆเดินผ่านมันก็พยายามที่จะยุให้เขาเข้าไปจีบ ไม่รู้ว่ามันรำคาญหรืออะไร

“พอเลยทั้งคู่ไปมหาวิทยาลัยวันแรกก็ทะเลาะกันแล้ว

หนูพลอยมานั่งทานข้าวก่อนวันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของหฯเลยน่ะ”

พลอยปัดเดินอ้อมไปนั่งข้างๆ

คนที่ทำหน้ามุ่ยตักข้าวต้ม มันงอนอะไรอีก เนี่ยช่วงนี้ท่าทางฮอร์โมนวัยรุ่นจะเปลี่ยน

แคนนั่งทานข้าวต้ม

สายตาก็คอยชำเลืองมองคนด้านข้างที่กำลังเขี่ยผักชี ต้นหอม กระเทียมออก ซึ่งแม่ของเขาก็ยังจะใส่ให้ประจำ

ตัวเขาก็ต้องคอยตักมาใส่ถ้วยของตัวเองเสมอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***