#2.1

เสียงของมิกิที่ดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้ไคได้สติกลับมา เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง

ไค? นายเป็นอะไรไป?"

ไคหันไปมองมิกิ เธอยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกล และดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา เขาสบตากับเธอ ก่อนที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย แม้จะรู้สึกว่าทุกอย่างยังคงติดค้างในใจ

"ไม่มีอะไรหรอก..." ไคตอบเธออย่างแผ่วเบา "แค่... เหนื่อยหน่อย"

มิกิพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เธอเดินออกไปจากเขาในที่สุด และเหลือเพียงไคที่ยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกเหมือนเวลาหยุดเดินไป

เรย์ยังคงยืนอยู่ข้างๆ และยังคงจับจ้องไคอยู่ตลอดเวลา ไคพยายามรวบรวมสติ แต่มันก็ยากเรย์ไป

"เรย์..." ไคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคย

เรย์หันมามองเขาพร้อมกับยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

"นายจะต้องเชื่อในสิ่งที่ฉันบอก... ไค" เรย์พูดเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ไครู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แทรกเข้ามาในใจ รู้สึกเหมือนเขากำลังเดินอยู่บนเส้นทางที่ไม่รู้ว่าจะนำไปที่ไหน ขณะที่เรย์ยืนอยู่ข้างๆ เขา รอคอยให้เขาตัดสินใจ

ทุกอย่างมันเริ่มยุ่งเหยิงเกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว ไคไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป เขาแค่รู้สึกได้ว่าเขาอยู่ในจุดที่ไม่มีทางถอยหลัง ทุกอย่างรอบตัวไคเริ่มกลายเป็นภาพเบลอ เมื่อเขาพยายามรวบรวมความคิด แต่ทุกครั้งที่สายตาของเขาปะทะกับเรย์ ทุกอย่างก็กลับมาชัดเจนจนทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้นอีกครั้ง

ไคกัดฟันแน่น พยายามทำใจให้สงบ เขาไม่สามารถให้ความรู้สึกนี้มีอำนาจเหนือชีวิตเขาได้ แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ มันก็เหมือนมีแรงดึงดูดที่ทำให้เขาไม่สามารถหลีกหนีจากเรย์ได้

เรย์ยืนนิ่งไม่พูดอะไร แต่ความเงียบของเขากลับทำให้บรรยากาศรอบตัวดูอึดอัดขึ้นไปอีก เขามองไคด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ไม่ว่าไคจะรู้สึกยังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเขา

ไคถอนหายใจยาวๆ พยายามพาตัวเองออกจากอารมณ์ที่กำลังกัดกินจิตใจเขา

"เรย์... ทำไมต้องเป็นแบบนี้?" ไคถามออกไปเสียงเบา ใจของเขาต้องการหาคำตอบ แม้ว่าจะกลัวคำตอบนั้นมากแค่ไหน

เรย์ยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากของเขา แทนที่จะตอบคำถาม ไคกลับรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นจากมือของเรย์ที่แตะลงบนแขนของเขาอย่างนุ่มนวล

"เพราะนายเป็นของฉันไงไค...ฉันไม่สามารถปล่อยให้ใครมาแตะต้องนายได้" เสียงของเรย์แผ่วเบาแต่หนักแน่น

ไครู้สึกเหมือนตัวเองโดนบีบคั้นด้วยแรงกดดันที่ไม่สามารถหลบหลีกได้ ความรู้สึกหลากหลายเริ่มผสมปนเปกันไป เขาไม่อยากเชื่อว่าคำพูดของเรย์จะเป็นจริง แต่ในหัวใจของเขากลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถทิ้งเรย์ไปได้

ไคมองไปที่มิกิที่ยังคงเดินอยู่ในห้องเรียน เธอไม่ได้สังเกตเห็นอะไรที่ผิดปกติ แต่สำหรับไค มันเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนไปในทิศทางที่เขาควบคุมไม่ได้

"ไค..." เรย์เรียกชื่อเขาอีกครั้ง แต่มันไม่ได้เป็นการเรียกที่รุนแรงเหมือนครั้งก่อน มันเป็นเสียงที่แฝงไปด้วยความนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความหมาย

ไครู้สึกว่าเขากำลังจะหายใจไม่ออก สิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่มันยากเกินจะรับมือ เขาพยายามหันหน้าไปทางอื่น แต่สายตาของเรย์ที่ยังคงจับจ้องมาที่เขาทำให้เขารู้สึกเหมือนติดอยู่ในกับดักที่ไม่มีทางออก

"อย่าหนีจากฉัน...นายหนีไม่พ้นแล้วไค" เรย์พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะพอใจในอาการของไค

ไครู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกคำพูดของเรย์เหมือนจะยิ่งรัดคอเขาให้แน่นขึ้นไปอีก แต่เขากลับไม่สามารถหันหลังหนีจากเรย์ได้เลย

ในขณะเดียวกัน ไคก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเขาเอง ความรู้สึกที่ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างความกลัวและความหลงใหล มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้นกับเขา

"ทำไมถึงต้องเป็นนาย..." ไคพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน

เรย์ยิ้มบางๆ อย่างพอใจ ก่อนที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสที่ข้างแก้มของไคอย่างแผ่วเบา

"เพราะนายเป็นคนเดียวที่สมบูรณ์แบบในโลกนี้... นายไม่ต้องสงสัยในตัวเองเลย ไค" เรย์พูดออกมาอย่างมั่นใจ

ไคได้แต่หลับตาลง รู้สึกเหมือนความรู้สึกในตัวเขากำลังตีกันไปมาทั้งหมด ไม่รู้จะเชื่ออะไรดี ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับความรู้สึกที่มันหนักหน่วงนี้

ในขณะที่เรย์ยังคงอยู่ข้างๆ ไคก็นึกถึงคำเตือนจากมิกิที่เคยบอกให้เขาระวังเรย์ แต่ในตอนนี้ ไคเริ่มรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก ความรู้สึกที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นมันกลับเกิดขึ้นในใจของเขา

"นายจะทำยังไงกับฉัน... ไค?" เรย์ถามเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

คำถามนั้นทำให้ไครู้สึกถึงแรงกดดันที่ทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออก ทุกอย่างเริ่มไม่ชัดเจนและดูเหมือนจะไปได้ทั้งสองทาง ทั้งที่ไม่ควรและไม่อาจจะควบคุมได้

"ฉัน... ฉันจะทำยังไงดี..." ไคพึมพำออกมาเสียงเบา ท่ามกลางความสับสนที่ไม่อาจหลีกหนีได้ ไคเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังจมลงไปในทะเลลึกที่ไม่มีทางออก ความรู้สึกของเขายังคงสับสนและท่วมท้น เขาพยายามจะก้าวไปข้างหน้า แต่ทุกครั้งที่เขาพยายามหนีจากการดึงดูดของเรย์ มันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าไม่สามารถหลบหนีจากสายตาของเรย์ได้เลย

มือของเรย์ยังคงแตะที่แก้มของเขาอย่างอ่อนโยน ราวกับอยากจะบอกเขาว่าไม่มีทางหลบหนีจากสิ่งที่เขากำลังจะมอบให้

"นายไม่ต้องกลัว... ฉันแค่ต้องการให้นายอยู่กับฉันเท่านั้น" เสียงของเรย์แผ่วเบา แต่กลับทิ่มแทงใจของไค

ไคมองเข้าไปในดวงตาของเรย์ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและความทะเยอทะยาน ความรู้สึกไม่มั่นคงในใจของเขาค่อยๆ กลายเป็นความหวาดหวั่นที่จะไม่สามารถหลบหนีจากเรย์ได้อีกต่อไป

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากเรย์ ซึ่งมันทำให้เขาสับสนยิ่งขึ้นไปอีก

"ทำไมต้องเป็นแบบนี้... ทำไมต้องเป็นนาย..." ไคถามออกไปในที่สุด เสียงของเขาสั่นสะท้านไปหมด

เรย์ยิ้มตอบอย่างมั่นใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้าเล็กน้อย

"เพราะนายคือคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตมันมีความหมาย... นายทำให้ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันคุ้มค่าที่จะต่อสู้" เสียงของเรย์เต็มไปด้วยความจริงใจที่ไคไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อน

ไครู้สึกเหมือนถูกสกัดกั้นจากทุกทิศทาง เขาไม่สามารถหลบหนีได้จากทั้งความรู้สึกที่เรย์มีต่อเขาและความรู้สึกของตัวเองที่เริ่มเปลี่ยนไปอย่างไม่อาจควบคุม

"นายไม่เคยถามตัวเองหรอว่า... ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้" ไคพูดเสียงต่ำ ขณะยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย

เรย์ยืนอยู่นิ่งๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้และยิ้มอีกครั้ง

"ฉันรู้... ฉันรู้ว่าเราควรจะห่างกัน แต่เมื่อเห็นคุณ... ทุกอย่างมันก็ไม่อาจเป็นเหมือนเดิม" เรย์พูดเสียงแผ่ว พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน

ไครู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่หนักหน่วงขึ้น เขาตัดสินใจที่จะไม่หลบหน้าจากเรย์อีกต่อไป เขาควรจะพูดสิ่งที่คิดและหยุดหลบหนีจากตัวเอง

"ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี..." ไคพึมพำออกมา น้ำเสียงของเขาเบาและสับสน

เรย์ยิ้มให้เขาอีกครั้งและยื่นมือออกไปจับมือของไคอย่างอ่อนโยน

"ไม่ต้องห่วง... ฉันจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นเอง" เสียงของเรย์พูดออกมาอย่างมั่นใจ ก่อนจะค่อยๆ ดึงไคเข้าไปใกล้

ไครู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนอีกครั้ง และในตอนนั้นเอง เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งในตัวเขาที่กำลังเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่สามารถย้อนกลับได้

"นายไม่ต้องกลัว... เราจะผ่านมันไปด้วยกัน" เสียงของเรย์เบาและมั่นคงจนไคไม่อาจพูดอะไรออกมาได้

ในที่สุด ไคก็รู้ตัวว่าไม่สามารถหลบหนีจากเรย์ได้อีกต่อไป เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกของเรย์ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการหรือไม่ก็ตาม

แต่ในขณะที่ทุกอย่างดูเหมือนจะเข้าที่เข้าทาง ไคก็เริ่มรู้สึกถึงความขัดแย้งในใจของเขามากขึ้น ทุกอย่างมันไม่ง่ายอย่างที่เรย์พูด และเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองจะสามารถรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้หรือไม่

"ทำไมมันถึงยากแบบนี้... ทำไมฉันถึงไม่สามารถหลีกหนีได้?" ไคคิดในใจ ขณะที่เขามองไปที่เรย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมรอยยิ้มที่ดูมีความหมาย

ในที่สุด ไคก็ยอมรับว่าเขากำลังตกอยู่ในเงื้อมมือของเรย์ โดยที่ไม่สามารถหลีกหนีจากมันได้ และเขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับความรู้สึกนี้อย่างไรต่อไป?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***