#2

เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับอากาศสดใส ไคพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดขณะเดินเข้าโรงเรียน แม้ความรู้สึกกดดันจากเมื่อวานยังคงค้างคาใจอยู่ แต่เขาตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงมัน

ที่สนามหญ้าหน้าอาคารเรียน กลุ่มนักเรียนกำลังพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ไคเดินผ่านไปอย่างเงียบๆ หวังจะไม่ดึงดูดความสนใจจากใคร แต่ทันทีที่เขาเดินผ่านกลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่ง เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

"ไค! มาทางนี้หน่อยสิ!"

เสียงของมิกิ เพื่อนสนิทของเขาดังขึ้นเรียกจากโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ ไคมองไปที่เธอและเห็นเธอโบกมือเรียกอย่างร่าเริง เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหา

"เช้านี้ดูสดใสจังนะมิกิ" ไคเอ่ยขึ้น ขณะนั่งลงข้างเธอ

มิกิหัวเราะเล็กน้อย "ก็ใช่น่ะสิ แต่ฉันสังเกตว่านายดูไม่ค่อยสดใสเลยนะ ช่วงนี้โอเคไหม?"

ไคส่ายหัวเบาๆ "ไม่มีอะไรหรอก แค่... คิดเรื่องกิจกรรมชมรมเท่านั้นเอง"

มิกิยิ้มและตบบ่าไค "ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ"

ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ไคหันไปและพบกับเรย์ที่กำลังเดินตรงมาทางพวกเขา ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย แต่สายตาคมกริบกลับจับจ้องไปที่ไค

"ไค นายลืมของไว้ที่ห้องชมรมเมื่อวานใช่ไหม?" เรย์ถาม ขณะที่ยื่นถุงกระดาษใบหนึ่งให้

ไคมองถุงในมือของเรย์ด้วยความประหลาดใจ "อ่ะ... ขอบคุณมาก" เขาตอบรับอย่างลังเล

เรย์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพูดเบาๆ "อย่าลืมระวังตัวเองด้วยล่ะ"

หลังจากพูดจบ เรย์ก็เดินจากไป ทิ้งให้ไคยืนนิ่งอยู่กับความรู้สึกที่เขาไม่อาจเข้าใจ

ในช่วงบ่าย ไคถูกเรียกไปช่วยงานของชมรมในห้องประชุม เขาต้องทำงานร่วมกับเรย์อีกครั้ง และบรรยากาศระหว่างพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเงียบอึดอัด

"นายกลัวฉันเหรอ?" เรย์ถามขึ้นขณะช่วยกันจัดเอกสาร

คำถามนั้นทำให้ไคสะดุ้งเล็กน้อย เขาหันมามองเรย์ด้วยความตกใจ "ปะ... เปล่านะ ทำไมถึงถามแบบนั้น?"

เรย์ยิ้มเล็กน้อย แต่ในแววตากลับแฝงไปด้วยความไม่สบายใจ "แค่รู้สึกว่านายพยายามหลบหน้าฉันตลอดเวลา"

ไครู้สึกเหมือนถูกจับได้ เขาไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร จึงเลือกที่จะเงียบ

เรย์เดินเข้ามาใกล้และมองเข้าไปในดวงตาของไค "ไม่ต้องกลัวฉันหรอก... ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกนะ"

แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ไครู้สึกไม่มั่นใจในตัวเรย์มากขึ้น เขาหลบสายตาและพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด

"งั้น... ฉันขอตัวกลับก่อนนะ งานเสร็จแล้วนี่" ไคพูดก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

ในช่วงเย็น ไคนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือในห้องนอน เขาพยายามทำการบ้านแต่จิตใจกลับไม่สงบ เขาหวนนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้และความใกล้ชิดกับเรย์ที่มากขึ้นเรื่อยๆ

"ทำไมเขาถึงต้องมายุ่งกับฉันขนาดนี้?" ไคพูดกับตัวเองเบาๆ

เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดนี้จะนำพาเขาไปสู่อะไร แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ เขาไม่อาจหลีกหนีสายตาที่เรย์มองมาได้เลย มิกิยังคงมองเขาอย่างกังวล ไคหันไปมองเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อยและยิ้มให้เธอ

"ไม่เป็นไรหรอก มิกิ..." เขาพูดเสียงแผ่ว พร้อมกับพยายามทำให้ตัวเองดูเหมือนปกติ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบเกี่ยวกับเรย์

มิกิมองเขาอย่างไม่ค่อยเชื่อใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่พยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปยังโต๊ะทำงานของเธอ

ช่วงเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ไคยังคงไม่สามารถหลีกหนีความรู้สึกแปลกๆ ที่มีต่อเรย์ได้ ทุกครั้งที่เขาทำงานหรืออยู่ในห้องเรียน ความคิดของเขาก็วนเวียนอยู่แค่เรื่องเดียว—เรย์ อากิฮิโระ

แต่สิ่งที่ทำให้ไครู้สึกแย่ก็คือ เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร เขาจะต้องทำยังไงกับมันดี หรือแม้กระทั่งมันจะเป็นความรู้สึกที่ยากจะหลีกหนีไปจริงๆ

เมื่อการเรียนการสอนเสร็จสิ้นลง ไคเก็บของและเตรียมตัวกลับบ้าน ขณะเดียวกัน เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินตามหลังเขาอยู่

เขาหยุดเดินและหันไปมอง แววตาของเรย์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขาทำให้หัวใจของไคเต้นแรงขึ้นทันที

"เรย์..." ไคเรียกชื่อเขาเสียงเบา

เรย์ยิ้มให้เขาอย่างเยือกเย็น รอยยิ้มนั้นดูไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ แต่ไคกลับรู้สึกเหมือนมันกำลังซ่อนอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าเดิม

"ทำไม... เงียบจัง" เรย์ถามเสียงทุ้ม พร้อมกับก้าวเข้าไปใกล้ไคขึ้น

ไครู้สึกตัวแข็งทื่อขึ้นในทันที เขากลั้นหายใจและพยายามไม่ให้ความกลัวหรือความวิตกกังวลปรากฏออกมา

"ไม่มีอะไรหรอก... แค่เหนื่อยจากการเรียน" ไคพูดพลางมองไปที่พื้น ไม่กล้าสบตากับเรย์

เรย์ยืนอยู่ข้างๆ เขาเพียงไม่กี่วินาที ก่อนที่จะยิ้มอีกครั้งอย่างชัดเจน "งั้นหรอ..." เขาพูดเบาๆ แต่ไคกลับรู้สึกถึงน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหมายที่ต่างออกไป

ก่อนที่เรย์จะเดินจากไป เขาหันกลับมามองไคอีกครั้ง พร้อมกับพูดคำหนึ่งที่ทำให้หัวใจของไคเต้นรัว

"อย่าหนีจากฉัน... ไค"

คำพูดนั้นเหมือนกับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ไคไม่อาจหลีกหนีได้ ถึงแม้เขาจะพยายามอย่างที่สุด แต่สุดท้าย เขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังตกลงไปในสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ทุกอย่างเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ไคยืนนิ่งอยู่กับคำพูดของเรย์ที่ยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา เขากัดริมฝีปากแน่น พยายามบังคับตัวเองให้สงบ แต่กลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนเร็วเกินไปจนทำให้เขาไม่สามารถตามทันได้

คำพูดนั้น… "อย่าหนีจากฉัน… ไค" มันยังคงวนเวียนในหูของเขา ไม่ว่าจะพยายามหลีกหนีหรือหาคำอธิบายสักเท่าไร ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าเรย์หมายความว่าอย่างไร

เขาหันกลับไปมองเรย์อีกครั้ง ร่างสูงสง่าของเขากำลังเดินจากไป ท่าทางเย็นชาเหมือนเดิม แต่ไครู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไป มันไม่ใช่แค่ท่าทีของเรย์ แต่มันคือความรู้สึกที่เขากำลังเผชิญกับสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต

ในขณะที่ไคคิดไปเรื่อย เขาก็เริ่มรู้สึกว่ามีกระแสบางอย่างดึงดูดเขาให้เข้าไปใกล้เรย์มากขึ้น ถึงแม้เขาจะพยายามหนีทุกครั้ง แต่กลับเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้

หลังจากวันนั้น ไคก็พยายามหลีกเลี่ยงการเจอเรย์ในห้องเรียนและกิจกรรมชมรม แต่ดูเหมือนมันจะยากเกินไป เมื่อทุกครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้นมา เรย์ก็อยู่ที่นั่นเสมอ ใกล้จนเขาเริ่มรู้สึกถึงการควบคุมบางอย่างที่เขาไม่อาจหยุดได้

ขณะกำลังเดินไปห้องเรียนหลังจากเลิกชมรม ไคก็รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เคยรู้สึกได้มาก่อน... เขาหันไปมองข้างหลังและพบว่าเรย์กำลังเดินตามเขามาอย่างไม่เร่งรีบ

"อีกแล้ว..." ไคพึมพำกับตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่อาจทำอะไรได้เลย นอกจากเดินต่อไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น

เรย์ไม่พูดอะไรอีก แค่ยืนอยู่ข้างๆ เขา และดูเหมือนว่าความเงียบในขณะนี้กลับยิ่งทำให้ไครู้สึกอึดอัดมากขึ้น

"ทำไมถึงไม่พูดอะไรสักคำ?" ไคถามออกไป เสียงของเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงการกดดันจากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ

เรย์หันมามองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยยิ้มเท่าไรนัก ใบหน้าของเขาดูสงบนิ่ง แต่แววตากลับบ่งบอกถึงความเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ไครู้สึกไม่สบายใจ

"ไม่ต้องพูด... ก็รู้กันอยู่แล้วใช่ไหม?" เรย์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ไครู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังบีบคั้นเขาให้ยอมรับความจริงบางอย่างที่เขาไม่พร้อมจะรับมัน

ไคไม่ตอบอะไรอีก เขาแค่ก้มหน้าลงและเดินต่อไป แต่เมื่อเห็นเรย์ยังคงเดินตามมาไม่ห่าง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดินและหันไปเผชิญหน้ากับเรย์อีกครั้ง

"เรย์… ถ้านายอยากจะทำอะไร ฉันก็ขอให้มันจบแค่ตรงนี้เถอะ" ไคพูดออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาพยายามจะบอกเลิกความสัมพันธ์ที่มันเริ่มจะดูทวีความซับซ้อนเกินไป

แต่เรย์แค่ยิ้มบางๆ และยืนอยู่ข้างๆ ไค

"ฉันจะทำให้มันจบ… เมื่อไคยอมรับฉัน" เขาตอบด้วยเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนัก พร้อมกับดึงตัวไคเข้าไปใกล้ร่างกายของเขา ทำให้หัวใจของไคเต้นแรงขึ้นจนแทบจะหยุดลง

มันเริ่มจะยากเกินไปแล้ว ไครู้สึกถึงแรงดึงดูดจากเรย์ที่ทำให้เขาไม่อาจจะหนีไปไหนได้ เขาพยายามหาทางออกจากสถานการณ์นี้ แต่ในใจลึกๆ เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่แอบซ่อนไว้ได้

ตอนนี้เขารู้แล้วว่า เขากำลังตกอยู่ในเกมของเรย์… และเกมนี้มันอาจจะไม่จบลงง่ายๆ เหมือนที่เขาคิด ไครู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเต้นเร็วขึ้นจนแทบจะได้ยินเสียงมันดังในหู ตัวเขาเองยังไม่แน่ใจเลยว่าอะไรที่ทำให้เขารู้สึกถึงความดึงดูดที่แปลกประหลาดนี้ ราวกับว่าเรย์ได้ทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาหลงทางไปในเกมของเขาเอง

"ไค…" เสียงเรย์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่เสียงที่เย็นชาอย่างที่เคยเป็น มันแฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ไคไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินจากเขา

ไคตั้งใจที่จะหันไปและพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดของเขาติดอยู่ที่คอ ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังปิดกั้นไม่ให้เขาพูดออกไป ความอึดอัดใจที่เกาะกุมจิตใจของเขานั้นยากจะบรรยาย

เรย์ยื่นมือไปข้างหน้าและสัมผัสที่ไหล่ของเขาอย่างเบามือ ไคสะดุ้งเล็กน้อย และจ้องมองมือของเขาอย่างตกใจ แต่เรย์แค่ยิ้มบางๆ และขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด

"อย่ากลัวไปเลย ไค…" เรย์พูดเสียงเบา พร้อมกับดึงเขาเข้าไปใกล้ในขณะที่ไคยังคงยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ

"ฉันไม่ได้ทำให้นายกลัวหรอกนะ… แค่เพียงอยากให้คุณรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้" เรย์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด แต่มันกลับทำให้ความรู้สึกที่ไคมีต่อเรย์ยิ่งทวีความซับซ้อนขึ้นอีก

ไคพยายามจะผลักมือของเรย์ออก แต่ความรู้สึกที่มีต่อเขากลับทำให้เขาไม่สามารถผลักไกลออกไปได้อย่างที่ใจคิด

"เลิกทำแบบนี้เถอะ เรย์… นายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในกับดักที่หลีกเลี่ยงไม่ได้" ไคพยายามพูดออกมา แม้จะรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองอ่อนแอลงทุกทีเมื่อได้ยินเสียงของเรย์

เรย์ยิ้มที่มุมปาก ดวงตาของเขากลับทอแววเย็นชาเหมือนเดิม ทว่าในใจของเขากลับมีความมั่นคงบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถหันหลังให้ไคได้

"นายไม่มีทางหลบหนีไปไหนได้หรอก ไค…" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด

ไคยืนนิ่ง ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร เขากลับรู้สึกเหมือนมีสิ่งหนึ่งที่เชื่อมโยงเขากับเรย์ไว้ เขาพยายามหาคำอธิบาย แต่สิ่งที่เขารู้ในตอนนี้คือ... เขากำลังรู้สึกถึงความต้องการบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยเหตุผล

ในขณะที่เรย์ยืนอยู่ใกล้ๆ ไครู้สึกถึงการควบคุมที่ค่อยๆ พันธนาการเขาเอาไว้ การที่เขาหลบหนีจากเรย์นั้นมันดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากเกินไปแล้ว… และเมื่อไคพยายามจะหนีจากเขากลับรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับมาโดยมือที่ไม่มีใครเห็น

"นายจะทำอะไรต่อไป…" ไคถามเสียงเบาในที่สุด

เรย์ยิ้มอย่างน่ากลัว แววตาของเขาบ่งบอกว่าเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าจะทำอะไร

"สิ่งที่นายจะทำได้… คือยอมรับ" เขาพูด พร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้จนไคสามารถได้กลิ่นหอมจากร่างกายของเขา ราวกับเป็นการย้ำเตือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยมือไปง่ายๆ

ไคอยากจะหันหลังและวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ แต่ในใจลึกๆ เขากลับรู้สึกถึงความต้องการบางอย่างที่ทำให้เขายืนอยู่ตรงนี้ ไม่สามารถหลบหนีไปได้

การที่เขายังอยู่ตรงนี้ไม่ได้แปลว่าเขายอมแพ้ แต่... มันคือการต่อสู้กับความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจ ที่เขาไม่อาจหาคำตอบได้อย่างชัดเจน

"ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้… ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้…" ไคคิดในใจอย่างสับสน

ในขณะที่เขาพยายามจะหาคำตอบในหัวของตัวเอง เรย์ก็กระซิบบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่น

"เพราะนายคือของของฉัร... และฉันจะทำให้นายเป็นของฉันเท่านั้น"

คำพูดของเรย์ทำให้ไคแทบจะหยุดหายใจ หัวใจของเขากระตุกอย่างรุนแรง เขาพยายามข่มความรู้สึกที่ผสมปนเปกัน แต่ก็รู้ดีว่า... คำพูดนี้จะตามหลอกหลอนเขาไปอีกนาน

และไครู้ดีว่า… เขากำลังตกอยู่ในกับดักที่ไม่สามารถหลีกหนีได้

ไคยังคงยืนนิ่ง ความรู้สึกประหลาดที่ผสมปนเปกันทำให้เขาหมดแรงที่จะขัดขืน เรย์ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ในขณะที่ไคพยายามข่มความหวาดกลัวที่มีต่อเขา แต่ในใจลึกๆ ก็ยังมีความรู้สึกไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะไปทางไหน

เรย์ค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้ ไครู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่แผ่วเบาและอบอุ่นบนผิวหนัง เขาหันไปหลบตาเรย์และพยายามพูดออกมา

"นายทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ… เรย์" ไคพยายามบอกเสียงเบา แม้ในใจจะยังคงพยายามดึงตัวเองออกห่างจากเรย์

เรย์ยืนนิ่งอยู่ในท่าทางที่ไม่รีบร้อน คำพูดของไคไม่ได้ทำให้เขาสั่นคลอน เขายังคงมองไคด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่ในนั้นก็แฝงไปด้วยความต้องการที่เขาปิดบังไว้

"ทำไม... ทำไมนายถึงคิดว่าเราทำอะไรผิด?" เรย์ถามเสียงเรียบ แต่ลึกๆ แล้วมีความรุนแรงแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น

ไคไม่ตอบ แต่เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ทำให้เขาไม่สามารถหลบหนีจากเรย์ได้ เขากลับรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองอยู่ในวงจรที่ไม่อาจควบคุมได้

"น...นายไม่เข้าใจหรอก…" ไคพูดด้วยเสียงสั่น ขณะที่เขาพยายามจะหาคำอธิบายให้กับความรู้สึกที่เกิดขึ้น

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอก" เรย์ตอบกลับในทันที ก่อนจะดึงไคเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น ความอบอุ่นจากเรย์ทำให้ไครู้สึกเหมือนจะละลายไปในทันที

"ฉันรู้ดีว่านายรู้สึกยังไง…" เรย์กระซิบบอก เขาค่อยๆ เอียงหน้าเข้ามาใกล้จนไคสามารถรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเรย์ที่สัมผัสได้บนผิวหน้า

ไคไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร แต่ก็ไม่ได้ยินคำพูดใดๆ ออกมาอีก เขาสูดหายใจลึก รู้สึกถึงความหนักหน่วงในอกที่เพิ่มขึ้น ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน แต่ก็ยังคงมีบางสิ่งในตัวเขาบอกว่าเขาไม่สามารถหลีกหนีจากเรย์ได้

เรย์ค่อยๆ วางมือบนใบหน้าของไค ใช้นิ้วแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากของเขา ราวกับกำลังควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างอย่างระมัดระวัง

"อย่าหนีจากฉันไค… ฉันจะทำให้คุณรู้สึกว่าไม่มีทางออกไปจากที่นี่" คำพูดของเรย์ดังขึ้นเบาๆ ในความมืดของห้องชมรม ที่ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น

ไครู้สึกเหมือนโดนโลกทั้งใบพังทลายลงมาทับร่างของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเริ่มหมุนคว้าง เขารู้ดีว่าเขากำลังถูกดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจหลีกหนี แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังตกลงไปในความมืดที่ไม่รู้ว่ามันจะจบลงที่ไหน

"ฉัน…ฉันไม่อยากให้นายทำแบบนี้…" ไคพูดเสียงแผ่ว ขณะที่ความรู้สึกขัดแย้งเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วตัว

"นายไม่ต้องการอะไรจากฉันเหรอ?" เรย์ถามกลับด้วยท่าทางที่ยังคงคงความสงบ แม้ว่าจะมีแววตาที่ดูอ่อนโยน แต่ลึกๆ แล้วมันแฝงไปด้วยความมั่นใจที่ทำให้ไครู้สึกเหมือนจะถูกครอบงำไปทุกสิ่งทุกอย่าง

ในใจของไคเริ่มเกิดความรู้สึกไม่มั่นคง ไม่รู้ว่าเขาควรทำยังไงกับความรู้สึกที่มีต่อเรย์ เขารู้ดีว่าการหนีไปอาจจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด แต่การจะยอมรับความรู้สึกเหล่านี้ก็คงไม่ง่ายเช่นกัน

"ไม่…ฉันไม่…" ไคตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ เขาพยายามจะเดินหนีออกไป แต่ร่างของเขากลับถูกเรย์คว้าเอาไว้

"นายจะหนีไปไหนไค…?" เรย์ถามเสียงต่ำ คำถามนั้นเหมือนกับการท้าทายที่ทำให้ไคไม่สามารถตอบกลับได้

ไครู้สึกเหมือนเขากำลังติดอยู่ในกับดักที่ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไป เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นี้จะไปทางไหน แต่เขารู้สึกว่ามันกำลังเริ่มไปไกลเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้แล้ว ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างไคและเรย์ ร่างกายของไคยังคงถูกจับเอาไว้ในอ้อมแขนของเรย์ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามบังคับตัวเองให้สงบ แต่ความรู้สึกวูบวาบที่เกิดขึ้นในหัวใจกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนจะหมดแรง

"ไค..." เสียงเรย์ดังขึ้นใกล้ๆ หูของเขา ไครู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ ที่แตะบนผิวหนัง ทำให้เขาตัวแข็งทื่อไปหมด

เรย์ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ในสายตาของเขากลับแฝงไปด้วยความต้องการที่ไคไม่สามารถปฏิเสธได้

"ทำไมต้องพยายามหนีจากสิ่งที่นายรู้สึก? เรา... เราไม่จำเป็นต้องหลีกหนีจากกันหรอกนะ" เรย์พูดเสียงเบา แต่ท่าทางของเขากลับแสดงออกถึงความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ไคพยายามดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนของเรย์ แต่มือของเรย์ยังคงแน่นหนากับร่างกายของเขา ราวกับกลัวว่าไคจะหลุดไปจากเขา

"ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือความรู้สึกที่นายพูดถึง..." ไคพยายามพูดด้วยเสียงสั่น เงยหน้าขึ้นมองหน้าเรย์ แต่ไม่สามารถมองตาของเขาตรงๆ ได้

"ไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก..." เรย์ตอบอย่างเรียบๆ แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ไครู้สึกเหมือนกำลังจะจมลงในหลุมลึกที่เขาไม่สามารถหลุดออกมาได้

"ไค..." เรย์กระซิบเสียงต่ำ พร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้ไคมากขึ้นอีกหนึ่งก้าว ดวงตาของเรย์มองลึกเข้าไปในดวงตาของไค ราวกับกำลังอ่านใจเขา

ไคไม่สามารถหันหน้าหนีได้ เขารู้สึกถึงความหนักหน่วงของสายตาของเรย์ที่จับจ้องอยู่บนตัวเขา ความรู้สึกสับสนในใจยิ่งทำให้เขาหยุดนิ่ง ไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไร

"นาย...นายกำลังทำอะไรกับฉัน..." ไคถามออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาไม่สามารถหาคำตอบที่ชัดเจนให้กับตัวเองได้เลย

เรย์ยิ้มบางๆ ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เขายิ้มให้ไคราวกับว่าเขารู้ดีว่าตอนนี้ไคไม่มีทางหลีกหนีได้

"ทำอะไรเหรอ? ก็แค่ทำให้นสยรู้สึกว่า...นายก็ต้องการฉันเหมือนกัน" เรย์ตอบเสียงเบา พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของไคอย่างเบามือ

ไครู้สึกถึงความอุ่นจากมือของเรย์ที่สัมผัสผิวหน้าเขา ความรู้สึกที่เคยพยายามหลีกเลี่ยงกลับเริ่มทะลักออกมาเต็มหัวใจ ความหวาดกลัวและความตื่นเต้นปะปนกันจนเขาไม่สามารถแยกออกได้

"ฉัน...ฉันไม่ต้องการแบบนี้..." ไคพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ ขัดแย้งในใจที่กำลังเริ่มถูกครอบงำ

"นายก็รู้ดีว่านายต้องการ... ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนะไค ไม่ต้องหนีไปไหนแล้ว" เรย์พูด พร้อมกับโน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างของไคสั่นเทาเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกหนีจากเรย์ได้

ในที่สุด ไคก็หยุดพูด ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรอีกต่อไป เขาเหมือนติดอยู่ในกับดักที่ตัวเองไม่สามารถหลุดออกมาได้ ขณะที่เรย์ค่อยๆ เข้ามาใกล้ รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไคไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะเริ่มต้นอย่างไม่ตั้งใจ ตอนนี้กลับกลายเป็นความซับซ้อนที่ไคไม่สามารถคาดเดาได้ และเขาก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถหลีกหนีจากสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้

"นายไม่ต้องหลีกหนีจากฉันหรอก ไค... ฉันจะทำให้คุณรู้สึกว่าคุณไม่สามารถอยู่โดยปราศจากฉัน" คำพูดนั้นดังขึ้นในใจของไค พร้อมกับการสัมผัสที่ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ไครู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมลึกลงไปในทะเลอันมืดมิด มองไม่เห็นทางออก ขณะที่เรย์ยังคงยิ้มให้เขาด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ บางอย่างในตัวไคพยายามจะขัดขืน แต่เขากลับไม่สามารถห้ามตัวเองจากการตกอยู่ในความเงียบที่หนาแน่นนี้ได้

มือของเรย์ที่ยื่นออกมาจับใบหน้าของไคยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปใกล้ๆ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ความรู้สึกที่คุ้นเคย แต่ก็แปลกใหม่ในเวลาเดียวกันมันทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นไปหลายครั้ง

"ไค..." เสียงเรย์กระซิบอีกครั้ง คราวนี้เขาพูดชัดเจนกว่าครั้งแรก น้ำเสียงเย็นชาของเรย์กลายเป็นการบีบคั้นให้ไครู้สึกเหมือนถูกพันธนาการ

ไคพยายามดันตัวเองออกจากเรย์ แต่ทุกครั้งที่เขาทำเช่นนั้นมือของเรย์ก็จะยิ่งบีบแน่นขึ้นไปอีก สัมผัสที่อ่อนโยนกลับแฝงไปด้วยความแข็งกร้าวที่ทำให้ไครู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก

"ทำไม... ทำไมต้องเป็นแบบนี้?" ไคพึมพำออกมาในขณะที่น้ำตาคลอเบ้า เขารู้สึกเหมือนเขากำลังจะพังทลายจากภายใน

"เพราะเราต้องอยู่ด้วยกัน" เรย์ตอบเสียงนิ่ง แต่คำพูดนั้นเหมือนจะกระตุ้นให้ไครู้สึกว่าตัวเองไม่มีทางหลีกหนีได้ เขาหายใจถี่ขึ้น ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในกับดัก?

ไคขบกรามแน่นพยายามกลั้นน้ำตาที่เกือบจะไหลออกมา เขาพยายามจะผลักเรย์ออกไปอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้มือของเรย์กลับจับข้อมือของเขาแน่นขึ้นเหมือนกับจับตัวเขาไม่ให้หนีไปไหน

"ฉันไม่ต้องการให้นายหนีไปไหน" เรย์พูดเสียงต่ำ แต่แฝงไปด้วยความคาดหวัง

ไคมองหน้าเขา ความเจ็บปวดที่เขาไม่สามารถบอกใครได้มันพุ่งขึ้นมาท่วมใจอย่างรวดเร็ว การถูกจับตามองและการรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอิสระ ทำให้เขารู้สึกเหมือนจะสูญเสียตัวเองไป

"ฉันไม่ได้หนี...ฉันแค่ไม่เข้าใจ..." ไคพูดเสียงสั่น ก่อนจะมองหน้าเรย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่

เรย์ยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความมั่นใจที่ทำให้ไคยิ่งรู้สึกถึงความกดดันที่เพิ่มมากขึ้น

"ไม่ต้องเข้าใจตอนนี้หรอก ไค..." เรย์พูด พลางโน้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหูของไคอีกครั้ง "แต่ในที่สุดคุณจะเข้าใจว่า...นายไม่สามารถหลีกหนีจากฉันได้หรอก"

ไครู้สึกถึงลมหายใจของเรย์ที่ร้อนบนผิวหน้า ร่างกายของเขาสั่นสะท้านในความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย เขารู้ว่าเขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางกลับหลัง แต่เขาก็ไม่สามารถหาทางออกได้

ขณะที่ความรู้สึกที่แปลกประหลาดและเต็มไปด้วยความกดดันปะทุขึ้นในใจ ไคไม่สามารถทนความรู้สึกนี้ได้อีกต่อไป เขาหลับตาลงอย่างไม่อาจต้านทานได้

"ฉัน...ฉันกลัว..." ไคพูดออกมาเบาๆ แม้จะไม่ได้คิดว่าคำพูดนั้นจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่เขาก็รู้สึกเหมือนปลดปล่อยบางสิ่งในตัวเองออกไป

เรย์เงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง ท่าทางของเขาดูอบอุ่น แต่ความอบอุ่นนั้นกลับทำให้ไครู้สึกถึงความหนักหน่วงที่ซ่อนอยู่

"ไม่ต้องกลัวไค..." เรย์พูดอย่างเบาๆ พร้อมกับกระซิบ "เพราะในที่สุด... นายก็จะรู้เองว่า ฉันเป็นสิ่งเดียวที่คุณต้องการ"

ไคยังคงยืนนิ่ง รู้สึกถึงทุกสัมผัสที่เรย์มอบให้ ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ แต่เขารู้ดีว่าการต่อสู้กับตัวเองครั้งนี้อาจจะไม่มีวันจบสิ้น

ภายในใจของไคเริ่มคลุมเครือ... ความสงบที่เขาพยายามหาในชีวิตกลับห่างไกลออกไปทุกที ความรักที่เรย์มอบให้กลับกลายเป็นแรงกดดันที่เขาไม่สามารถหนีจากมันได้ ความรู้สึกที่ไคประสบอยู่ตอนนี้มันไม่เหมือนอะไรที่เขาเคยรู้จัก เขารู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในความฝันที่มืดมนและไม่สามารถตื่นออกมาได้ ทุกคำพูดของเรย์มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกยึดครองโดยบางสิ่งที่เขาไม่สามารถควบคุมได้ มันทั้งหวั่นไหวและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

เสียงของเรย์ที่กระซิบข้างหูทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นอีกครั้ง ไคกัดฟันแน่น พยายามจะบังคับตัวเองให้ไม่สั่นกลัว แต่ทว่าความกดดันจากรอบตัวกลับเพิ่มขึ้นทุกที

"นายไม่ต้องกลัว... นายเป็นของฉัน" เสียงนั้นยังคงกระซิบอยู่ในหูของเขาอย่างเงียบงัน

ไครู้สึกเหมือนโลกทั้งใบเริ่มหมุนวน เขาไม่สามารถหนีจากมันได้ ไม่สามารถหลบซ่อนจากสิ่งที่เขากลัวที่สุดได้ เขากลับหันหน้ามองเรย์เพียงแค่เสี้ยววินาที และพบว่าแววตาของเรย์นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความมุ่งมั่นที่ดูไม่อาจคาดเดาได้

"นายเป็นของฉันแล้วไค" คำพูดของเรย์ทำให้ไครู้สึกเหมือนตัวเองถูกบีบคั้นจากทุกทิศทาง

ในขณะที่ไคพยายามจะหนีความรู้สึกนั้น เขากลับพบว่าเรย์ยังคงยืนอยู่ข้างๆ ไม่ยอมจากไปไหน ร่างของเรย์ดูสูงใหญ่และมีพลังบางอย่างที่ทำให้ไคไม่สามารถหลบหนีจากมันได้ เขาหันไปมองหน้าของมิกิที่ยืนอยู่ห่างออกไป แต่เธอก็ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรที่ผิดปกติเลย

"ไค... นายไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้แล้ว" เรย์กระซิบอีกครั้ง พร้อมกับยกมือขึ้นแตะที่ไหล่ของไคเบาๆ

ไครู้สึกถึงความร้อนจากฝ่ามือของเรย์ที่สัมผัสกับตัวเขา มันทำให้เขาสั่นสะท้านในหัวใจ ความรู้สึกที่ไม่สามารถหลีกหนีจากเรย์ได้มันทำให้เขาหัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"ทำไม... ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้..." ไคพึมพำเบาๆ หัวใจของเขากำลังเต้นแรงจนเขากลัวว่าใครๆ จะได้ยิน

เรย์มองไคด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ แต่กลับยังคงเก็บซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ในตัวเขา

"เพราะนายและฉัน... เราเป็นคนเดียวกัน ไค" คำพูดของเรย์ทำให้ไครู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้า

"ไม่ใช่... เราไม่เหมือนกัน" ไคพยายามค้านกลับ แม้เสียงของเขาจะสั่น แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้

เรย์ยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าอกของไคแทบจะสัมผัสกับอกของเขา

"แน่ใจเหรอ?" เรย์ถามเสียงต่ำ น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความมั่นใจ แต่ยังคงมีความอ่อนโยนอยู่ในนั้น

ไคหลับตาลง รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวรอบตัว เขาไม่สามารถหลบหลีกได้จริงๆ หรือ? มันเหมือนกับเขากำลังลอยไปในน้ำที่ไม่มีทางออก ทุกอย่างที่เขาคิดจะทำกลับไม่เป็นผล?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***