1 ไม่สมหวัง 100%

"พี่เหนือ"เสียงใสของเด็กหนุ่มดังขึ้น

"หืม มีไรไอ้โต้"

"คะ...คือผม ชอบพี่!!"เด็กหนุ่มหน้าวัยเยาว์อึกอักเล็กน้อยก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดสารภาพรักออกไป มือน้อยๆยื่นช็อกโกแล็ตที่ทำเองกับมือไปยังคนตรงหน้า ใบหน้าแดงก่ำก้มงุดลงไปกับพื้นด้วยความเขินอาย

"..."

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากรุ่นพี่ ใบหน้าน้อยจึงค่อยๆเงยขึ้นเพื่อดูสถานการณ์

"ขอโทษนะโต้ กูคงตอบรับความรู้สึกของมึงไม่ได้ว่ะ"

ความขายหน้าเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อถูกรุ่นพี่ที่แอบชอบปฏิเสธความรู้สึก

"คือ-"

"ฮึก"ยังไม่ทันที่คนพี่จะพูด ประโยคก็กลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของคนตัวเล็ก 

"เห้ย!! โต้อย่าพึ่งร้องดิ กูขอโทษ"

"ฮึก ฮือออ"เมื่อถูกทักก็เหมือนไปกระตุ้นปุ่มเปิดคลังน้ำตา ยิ่งทำให้คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม ดวงตาสวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสที่ไหลอาบแก้ม มันเป็นภาพที่ช่าง...แว๊บนึงเหนือเองก็แอบคิดไม่ได้ว่าคนตัวเล็กตรงหน้า'น่ารัก!!'

คนพี่รีบเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเห็นใบหน้าที่เสียอาการของเขา ก่อนจะพยายามเอาความคิดแปลกๆออกไปจากหัว ไอเหนือมึงบ้าไปแล้วหรอ น้องเขาเป็นผู้ชาย ไปคิดแบบนั้นได้ยังไงน่ารักเนี้ยนะ 

ตัดไปที่อีกฝ่าย

'พี่เหนือไม่ชอบเราขนาดนั้นเลยเหรอ'ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของโต้ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตัวสูงตรงหน้าที่ไม่แม้จะหันมามองเขา

"ฮึก...พะ พี่เหนือเกลียดโต้แล้วเหรอ ฮืออ"

"เปล่า กูไม่ได้เกลียดมึงโต้"

"แล้วทำไมถึงเบี่ยงหน้าไปทางอื่นล่ะ แม้แต่หน้าโต้พี่ก็ไม่อยากจะมองแล้วเหรอ ฮึก"

"ไม่ใช่อย่างนั้นโต้กูแค่..."

"แค่อะไร ฮึก"

"เอ่อ...กูคงต้องไปแล้วว่ะโต้ พอดีกูมีธุระต่อวันนี้มึงกลับบ้านเองนะ"คนพี่เลือกที่จะตัดบทสนทนา และเดินหนีทิ้งให้โต้ยื่นน้ำตาอาบแก้มอยู่ตรงนั้น

...

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงนาฬิกาปลุกดังไปทั่วห้องนอนของคนตัวเล็กที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียง

"อื้อ"มือเรียวเอื้อมไปปิดนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียง ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วยความขี้เกียจ ความจริงก็อยากนอนต่ออยู่หรอก แต่ท้องน้อยๆของไอโต้ดันร้องบ่นหิวซะก่อนเนี้ยสิ เลยต้องลุกจากเตียงอย่างช่วยไม่ได้ 

"แม่ มีอะไรให้โต้กินไหม โต้หิววว"เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ โต้จึงมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบเงาของคนเป็นแม่อยู่ วันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ คงจะไปตลาดแถวบ้านละมั้ง

"แม่มึงไม่อยู่ ไปตลาดกับแม่กูเมื่อเช้า"นั้นไงว่าล่ะต้องไปตลาด จู่ๆก็มีเสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้นมาตอบคำถามในใจของไอโต้ ก่อนที่ร่างบางจะหันไปมองที่มาของเสียงจนปะเข้ากับร่างสูงของใครบางคน

"พะ พี่เหนืออ"

"ใช่ กูเอง ทำไมตกใจหรอ"

เอ้าถามมาได้ จู่ๆก็มีใครไม่รู้มาอยู่ในบ้านเป็นคนอื่นเขาก็ตกใจกันหมดนั้นแหละ ไอโต้ก้มหน้างุดกับพื้นเพราะไม่ค่อยอยากจะมองหน้าคนตัวสูงอย่างกับเปรตตรงหน้า 

"มาทำไม"

"กูมีเรื่องจะคุยกับมึง"

"แต่โต้ไม่มี กลับไปเลย"พูดจบร่างเล็กก็พยามผลักคนตัวสูงตรงหน้าให้ออกไปใกลๆจากตัว

"แต่กูมี"

พูดจบพี่เหนือก็ลากผมขึ้นไปยังห้องนอนข้้างบน ก่อนจะล็อกประตู

"พี่เหนือ!! โต้เจ็บนะ ปล่อย"โต้พยามจะสะบัดข้อมือออกจากมือแกร่ง แต่ก็เหมือนจะไม่มีประโยชน์เพราะเขาสู้แรงของคนพี่ไม่ได้เลย

"กูขอโทษ เจ็บมากไหม" เมื่อคนพี่รู้ตัวว่าทำไอโต้เจ็บก็รีบปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะก้มตัวลงไปดูตรงรอยช้ำเล็กที่ค่อยๆปรากฎชัดขึ้น

"นี่พี่คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังหรอ ฮึก"

ก่อนที่จู่ๆจะมีน้ำสีใสจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย คนตัวเล็กพยามปัดน้ำตาออกเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นเขาในสภาพนี้ 

ขายหน้าอีกแล้ว

"ฮึก ฮืออ"

"เดี๋ยวโต้ มึงอย่าร้องกูขอโทษ เจ็บมากเลยหรอ"

"ฮืออ พี่เหนือไอคนใจร้าย ฮึกก"ทั้งๆที่รู้ว่าโต้คิดยังไงกับคนพี่ ก็ยังจะเข้ามาทำดีให้ความหวังอีก ใจร้าย ใจร้ายที่สุด

"ผมเกลียดพี่เหนือที่สุดเลย!!"เพราะอารมณ์ชั่ววูบ จึงทำให้ไอโต้เผลอพรั้งปากพูดไป

"...."เมื่อคนพี่ได้ยินคำพูดที่หลุดดออกมาจากปากไอโต้ก็สะตั้นไป จู่ๆก้อนเนื้อข้างซ้ายก็รู้สึกปวดขึ้นมา ทำไมกัน เขาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลยจริงๆ มือหนาที่กุมข้อมือเล็กค่อยๆปรดออก ก่อนที่จะลุกขึ้นเต็มความสูง และเดินออกไปจากห้อง

ปึง!!

เสียงปิดประตูดังจนทำให้ไอโต้ที่แทบไม่มีสติก่อนหน้านี้ เริ่มจะมีสติและตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเขาพรั้งปากพูดอะไรออกไป พลาดแล้วไอโต้พูดอะไรออกไปเกลียดเนี้ยนะ ครั้งนี้พี่เหนือคงจะโกรธแล้วจริงๆแล้วสินะถึงได้ออกจากห้องไปเงียบๆ

"ฮึก ฮืออ ไอโต้ ไอปากหมา"ก่อนคนตัวเล็กจะปล่อยโฮออกมา

หลายเดือนถัดไป

"โต้"

"มีไรแม่"โต้พูดพลางเล่นเกมที่อยู่ในจอคอม

"ไม่คิดจะลงไปบอกลาพี่เหนือเขาหน่อยหรอ พี่เขาจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพแล้วนะ"

"..."ไม่เสียงตอบรับจากคนที่โดนถาม

"เฮ้อ แล้วแต่ลูกแล้วกัน"พูดจบหญิงมีอายุก็เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงแค่ความเงียบ โต้วางมือจากเกมในคอม ก่อนจะมองไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ในห้องนอนของเขา

'ต่อไปนี้คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ'จู่ๆก้อนเนื้อข้างซ้ายก็รู้สึกปวดหนึบขึ้นมา

ร่างบางลุกออกจากเก้าตัวโปรดก แล้วเดินไปยังหน้าต่าง สายตาจ้องมองออกไปข้างนอกเพื่อมองบางสิ่งบางอย่าง ด้วยความที่ห้องของโต้อยู่ชั้นสองจึงสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆจากระยะไกลได้ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร่างสูงของใครบางคนที่กำลังขนข้าวของพรุงพลังขึ้นรถ ใบหน้านั้นโต้ไม่เคยเอาออกจากหัวได้เลย

จู่ๆความรู้สึกอัดอั้นที่เก็บไว้ก็หมดขีดจำกัดเมื่อเห็นคนๆนั้น 

ตุบ!!

โต้ทรุดนั่งลงไปกับพื้น ก่อนจะปล่อยโฮออกมา

"ฮึก ฮืออฮึก"

...

"เหนือ เก็บของเสร็จยังลูก ถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะ"

"เสร็จแล้วครับแม่"

"งั้นก็รีบขึ้นรถ อีกชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้ว"

"ครับแม่"

พูดจบก็มองกรอบรูปที่ตั้งไว้บนหัวเตียง มันเป็นรูปคู่ของผมกับไอโต้สมัยตอนผมขึ้นมัธยมต้นใหม่ๆ ผมมองรูปอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเก็บใส่กระเป๋าเดินทางแล้วพามันไปด้วย 

ใบหน้าหล่อเหลือบมองไปยังหน้าต่างห้องของใครบางคน ขนาดวันนี้เขาจะไปแล้วแท้ๆยังไม่คิดจะมาบอกลากัน 'ไม่อยากเจอกันขนาดเลยหรอ' 

.

.

.

.

อิพี่นี้ก็ยังไงน้าสรุปรู้สึกยังไงกับน้อง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***