"พี่เหนือ"เสียงใสของเด็กหนุ่มดังขึ้น
"หืม มีไรไอ้โต้"
"คะ...คือผม ชอบพี่!!"เด็กหนุ่มหน้าวัยเยาว์อึกอักเล็กน้อยก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดสารภาพรักออกไป มือน้อยๆยื่นช็อกโกแล็ตที่ทำเองกับมือไปยังคนตรงหน้า ใบหน้าแดงก่ำก้มงุดลงไปกับพื้นด้วยความเขินอาย
"..."
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากรุ่นพี่ ใบหน้าน้อยจึงค่อยๆเงยขึ้นเพื่อดูสถานการณ์
"ขอโทษนะโต้ กูคงตอบรับความรู้สึกของมึงไม่ได้ว่ะ"
ความขายหน้าเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อถูกรุ่นพี่ที่แอบชอบปฏิเสธความรู้สึก
"คือ-"
"ฮึก"ยังไม่ทันที่คนพี่จะพูด ประโยคก็กลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของคนตัวเล็ก
"เห้ย!! โต้อย่าพึ่งร้องดิ กูขอโทษ"
"ฮึก ฮือออ"เมื่อถูกทักก็เหมือนไปกระตุ้นปุ่มเปิดคลังน้ำตา ยิ่งทำให้คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม ดวงตาสวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสที่ไหลอาบแก้ม มันเป็นภาพที่ช่าง...แว๊บนึงเหนือเองก็แอบคิดไม่ได้ว่าคนตัวเล็กตรงหน้า'น่ารัก!!'
คนพี่รีบเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเห็นใบหน้าที่เสียอาการของเขา ก่อนจะพยายามเอาความคิดแปลกๆออกไปจากหัว ไอเหนือมึงบ้าไปแล้วหรอ น้องเขาเป็นผู้ชาย ไปคิดแบบนั้นได้ยังไงน่ารักเนี้ยนะ
ตัดไปที่อีกฝ่าย
'พี่เหนือไม่ชอบเราขนาดนั้นเลยเหรอ'ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของโต้ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตัวสูงตรงหน้าที่ไม่แม้จะหันมามองเขา
"ฮึก...พะ พี่เหนือเกลียดโต้แล้วเหรอ ฮืออ"
"เปล่า กูไม่ได้เกลียดมึงโต้"
"แล้วทำไมถึงเบี่ยงหน้าไปทางอื่นล่ะ แม้แต่หน้าโต้พี่ก็ไม่อยากจะมองแล้วเหรอ ฮึก"
"ไม่ใช่อย่างนั้นโต้กูแค่..."
"แค่อะไร ฮึก"
"เอ่อ...กูคงต้องไปแล้วว่ะโต้ พอดีกูมีธุระต่อวันนี้มึงกลับบ้านเองนะ"คนพี่เลือกที่จะตัดบทสนทนา และเดินหนีทิ้งให้โต้ยื่นน้ำตาอาบแก้มอยู่ตรงนั้น
...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังไปทั่วห้องนอนของคนตัวเล็กที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียง
"อื้อ"มือเรียวเอื้อมไปปิดนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียง ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วยความขี้เกียจ ความจริงก็อยากนอนต่ออยู่หรอก แต่ท้องน้อยๆของไอโต้ดันร้องบ่นหิวซะก่อนเนี้ยสิ เลยต้องลุกจากเตียงอย่างช่วยไม่ได้
"แม่ มีอะไรให้โต้กินไหม โต้หิววว"เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ โต้จึงมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบเงาของคนเป็นแม่อยู่ วันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ คงจะไปตลาดแถวบ้านละมั้ง
"แม่มึงไม่อยู่ ไปตลาดกับแม่กูเมื่อเช้า"นั้นไงว่าล่ะต้องไปตลาด จู่ๆก็มีเสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้นมาตอบคำถามในใจของไอโต้ ก่อนที่ร่างบางจะหันไปมองที่มาของเสียงจนปะเข้ากับร่างสูงของใครบางคน
"พะ พี่เหนืออ"
"ใช่ กูเอง ทำไมตกใจหรอ"
เอ้าถามมาได้ จู่ๆก็มีใครไม่รู้มาอยู่ในบ้านเป็นคนอื่นเขาก็ตกใจกันหมดนั้นแหละ ไอโต้ก้มหน้างุดกับพื้นเพราะไม่ค่อยอยากจะมองหน้าคนตัวสูงอย่างกับเปรตตรงหน้า
"มาทำไม"
"กูมีเรื่องจะคุยกับมึง"
"แต่โต้ไม่มี กลับไปเลย"พูดจบร่างเล็กก็พยามผลักคนตัวสูงตรงหน้าให้ออกไปใกลๆจากตัว
"แต่กูมี"
พูดจบพี่เหนือก็ลากผมขึ้นไปยังห้องนอนข้้างบน ก่อนจะล็อกประตู
"พี่เหนือ!! โต้เจ็บนะ ปล่อย"โต้พยามจะสะบัดข้อมือออกจากมือแกร่ง แต่ก็เหมือนจะไม่มีประโยชน์เพราะเขาสู้แรงของคนพี่ไม่ได้เลย
"กูขอโทษ เจ็บมากไหม" เมื่อคนพี่รู้ตัวว่าทำไอโต้เจ็บก็รีบปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะก้มตัวลงไปดูตรงรอยช้ำเล็กที่ค่อยๆปรากฎชัดขึ้น
"นี่พี่คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังหรอ ฮึก"
ก่อนที่จู่ๆจะมีน้ำสีใสจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย คนตัวเล็กพยามปัดน้ำตาออกเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นเขาในสภาพนี้
ขายหน้าอีกแล้ว
"ฮึก ฮืออ"
"เดี๋ยวโต้ มึงอย่าร้องกูขอโทษ เจ็บมากเลยหรอ"
"ฮืออ พี่เหนือไอคนใจร้าย ฮึกก"ทั้งๆที่รู้ว่าโต้คิดยังไงกับคนพี่ ก็ยังจะเข้ามาทำดีให้ความหวังอีก ใจร้าย ใจร้ายที่สุด
"ผมเกลียดพี่เหนือที่สุดเลย!!"เพราะอารมณ์ชั่ววูบ จึงทำให้ไอโต้เผลอพรั้งปากพูดไป
"...."เมื่อคนพี่ได้ยินคำพูดที่หลุดดออกมาจากปากไอโต้ก็สะตั้นไป จู่ๆก้อนเนื้อข้างซ้ายก็รู้สึกปวดขึ้นมา ทำไมกัน เขาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลยจริงๆ มือหนาที่กุมข้อมือเล็กค่อยๆปรดออก ก่อนที่จะลุกขึ้นเต็มความสูง และเดินออกไปจากห้อง
ปึง!!
เสียงปิดประตูดังจนทำให้ไอโต้ที่แทบไม่มีสติก่อนหน้านี้ เริ่มจะมีสติและตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเขาพรั้งปากพูดอะไรออกไป พลาดแล้วไอโต้พูดอะไรออกไปเกลียดเนี้ยนะ ครั้งนี้พี่เหนือคงจะโกรธแล้วจริงๆแล้วสินะถึงได้ออกจากห้องไปเงียบๆ
"ฮึก ฮืออ ไอโต้ ไอปากหมา"ก่อนคนตัวเล็กจะปล่อยโฮออกมา
หลายเดือนถัดไป
"โต้"
"มีไรแม่"โต้พูดพลางเล่นเกมที่อยู่ในจอคอม
"ไม่คิดจะลงไปบอกลาพี่เหนือเขาหน่อยหรอ พี่เขาจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพแล้วนะ"
"..."ไม่เสียงตอบรับจากคนที่โดนถาม
"เฮ้อ แล้วแต่ลูกแล้วกัน"พูดจบหญิงมีอายุก็เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงแค่ความเงียบ โต้วางมือจากเกมในคอม ก่อนจะมองไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ในห้องนอนของเขา
'ต่อไปนี้คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ'จู่ๆก้อนเนื้อข้างซ้ายก็รู้สึกปวดหนึบขึ้นมา
ร่างบางลุกออกจากเก้าตัวโปรดก แล้วเดินไปยังหน้าต่าง สายตาจ้องมองออกไปข้างนอกเพื่อมองบางสิ่งบางอย่าง ด้วยความที่ห้องของโต้อยู่ชั้นสองจึงสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆจากระยะไกลได้ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร่างสูงของใครบางคนที่กำลังขนข้าวของพรุงพลังขึ้นรถ ใบหน้านั้นโต้ไม่เคยเอาออกจากหัวได้เลย
จู่ๆความรู้สึกอัดอั้นที่เก็บไว้ก็หมดขีดจำกัดเมื่อเห็นคนๆนั้น
ตุบ!!
โต้ทรุดนั่งลงไปกับพื้น ก่อนจะปล่อยโฮออกมา
"ฮึก ฮืออฮึก"
...
"เหนือ เก็บของเสร็จยังลูก ถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะ"
"เสร็จแล้วครับแม่"
"งั้นก็รีบขึ้นรถ อีกชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้ว"
"ครับแม่"
พูดจบก็มองกรอบรูปที่ตั้งไว้บนหัวเตียง มันเป็นรูปคู่ของผมกับไอโต้สมัยตอนผมขึ้นมัธยมต้นใหม่ๆ ผมมองรูปอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเก็บใส่กระเป๋าเดินทางแล้วพามันไปด้วย
ใบหน้าหล่อเหลือบมองไปยังหน้าต่างห้องของใครบางคน ขนาดวันนี้เขาจะไปแล้วแท้ๆยังไม่คิดจะมาบอกลากัน 'ไม่อยากเจอกันขนาดเลยหรอ'
.
.
.
.
อิพี่นี้ก็ยังไงน้าสรุปรู้สึกยังไงกับน้อง
1ปีต่อมา
"โต้ ลงมาหาแม่หน่อยสิ"เสียงแม่เรียกผู้เป็นลูกที่นั่งเล่นเกมอยู่บนห้องให้ลงไปหา
"มาแล้วๆ มีไรแม่"
"อะนี่"พูดจบก็ยื่นกล่องขนมไทยหน้าตาน่าทานใส่มือลูกชาย
"แม่ให้โต้อ๋อ"
"ไม่ แม่จะให้แกเอาขนมกล่องนี้ไปให้ป้าหนิงหน่อย"
พอได้ยินอย่างนั้นไอโต้ก็หน้าจ่อย คนกำลังเล่นเกมตึงๆ จู่ๆก็เรียกให้ลงไปหา เห็นยื่นกล่องขนมให้ก็คิดว่าให้กินสรุปของป้าข้างบ้าน รู้งี้ทำหูทวนลมซะยังดีกว่า
"อย่ามาทำหน้าหงิกหน้างอใส่แม่นะ เดี๋ยวจะโดนฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์"
"ค้าบๆ ไปแล้วค้าบ"
ไอโต้รีบเดินไปยังบ้านข้างๆหวังจะรีบให้รีบกลับ พอไปถึงก็เปิดประตูบ้านเขาแล้วเข้าไปเลยด้วยความเคยชิน เพราะปกติแม่ของเขามักจะใช้ไอโต้ผู้หน้าส่งสารคนนี้เป็นคนส่งของส่วนตัว ใช้เมื่อไหร่ต้องทำ ถ้าไม่ทำก็จะโดนฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์ฟาดหลังเข้าให้
"ป้าหนิงครับ อยู่รึป่าวครับ"
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนป้า งั้นแสดงว่าไม่อยู่งั้นหรอ แล้วทำไมถึงไม่ล็อกประตูบ้าน แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างไอโต้จะต้องคิด ก่อนจะวางกล่องขนมไทยไว้บนโต๊ะในห้องครัว เดี๋ยวป้าเขากลับมา ก็คงจะรู้ว่าแม่เป็นคนให้ ก็มีอยู่บ้านเดียวนี้เนอะที่คอยส่งของพวกนี้ให้ตลอด คิดเสร็จไอโต้ก็ว่าจะรีบเดินกลับบ้าน แต่ดันปะกับใครบางคนที่ออกมาจากห้องน้ำเนี้ยก่อนสิ คนๆนั้นเป็นคนที่ไอโต้ไม่มีวันลืม
"พะ..พี่เหนือ"โต้พึมพำเบาๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกันในสถานการณ์นี้ ไม่อยากจะเจอเขาเลยจริงๆ
"..."คนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ มีสภาพที่เปียกโชกสวมแค่ผ้าขุดหนูผืนเดียว ก็นิ่งเงียบเพราะไม่คิดว่าจะเจอ...ที่นี้
"เอ่อ...พอดีแม่ให้โต้เอาขนมมาให้ป้าหนิง ฝากบอกป้าเขาด้วยนะครับ"พูดจบไอโต้ก็รีบเผ่นสิ จะอยู่ทำไมล่ะ สภาพเขาตอนนี้ไม่ต่างจากหมาขี้เรื้อนที่ยังไม่อาบน้ำ ถ้าอยู่ต่อก็มีแต่จะขายหน้า ว่าไม่เจอกันตั้งปีกว่าไหงสภาพโทรมยิ่งกว่าศพ
แต่ยังไม่ทันจะได้เดินหนีจู่ๆข้อมือเล็กก็ถูกรั้งเอาไว้จากใครบางคน ไม่ต้องสงสัยว่าใครรั้งเพราะมีอยู่คนเดียว
"เดี๋ยว..."
แอ๊ด~
เสียงเปิดประตูดังขึ้น เพื่อเป็นสัญญาณว่ามีคนมา คนๆนั้นคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากป้าหนิง
"อ้าวหนูโต้ วันนี้ก็เอาของมาให้อีกหรอจ๊ะ"
"คะ...ครับ ผมเห็นป้าไม่อยู่เลยวางไว้บนโต๊ะในห้องครัวนะครับ"ผมใช้จังหวะนี้สะบัดแขนออกจากมือแกร่งที่รั้งผมเอาไว้
"งั้นฝากขอบคุณแม่เราด้วยนะ"
"ครับ งั้นผมกลั-"
"จริงสิเดี๋ยวป้าฝากของให้แม่เราด้วย งั้นหนูโต้นั่งรอป้าตรงห้องนั่งเล่นแปปนึงนะจ๊ะ"
"แฮะๆ ครับ"ผมหน้าเจื่อนคิดว่าจะได้กลับ แต่ไหงดันเป็นงี้ ผมเบี่ยงหน้าไปทางอื่นพยามไม่ปะหน้ากับคนที่ยืนข้างๆ
"เป็นไงบ้าง"คนพี่เริ่มบทสนทนา
"ก็ดี"ผมสดุ้งโหยงเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปสั้นๆเพราะไม่อยากจะคุยด้วยสักเท่าไหร่ ผมไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเริ่มเปิดบทสนทนาก่อนด้วยซ้ำ
"แล้ว..."
"เอ๋ ตาเหนือทำไมมายืนเปลือยท่อนบนอยู่แบบนี้ล่ะ ตั้งแต่แม่เข้ามาแล้วนะ เห็นไหมน้องเขากลัวหมดแล้ว"ดีที่ไม่นานหลังจากนั้นคุณป้าก็ลงมาพอดี เพราะไอโต้คนนี้ก็ไม่อยากจะเสวนากับคนที่ยืนอยู่ข้างๆสักเท่าไหร่
"อะนี้หนูโต้ ฝากให้แม่ด้วยนะจ๊ะ"
"งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
"เดี๋ยวสิ"
"นี่!! จะไปไหนรีบไปใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าเด็กคนนี้"
เวลานี้ไอโต้ไม่สนไรแล้วรีบวิ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำไมตอนกูแข่งวิ่งกีฬาสีไม่เร็วแบบนี้บ้างว่ะ ขอบคุณนะครับป้าหนิง บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่ลืมอย่างแน่นอน
เมื่อไอโต้คนนี้กลับถึงถิ่นของตัวเองก็วีนยกใหญ่ วันนี้เป็นวันอะไรกันเนี้ย รู้งี้ผมทำหูทวนลมตั้งแต่แรกซะดีกว่า โดนฝ่ามือแม่ยังจะดีกว่าเจอคนๆนั้นตั้งเท่าไหร่ แต่คงไม่เป็นไรหรอกเพราะหลังจากนี้คงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเจอกันอีก...ซะที่ไหน
พอเช้าวันถัดมาไหงผมถึงได้เจอไอพี่เหนือมานั่งลอยหน้าลอยตาให้บ้านของผม(แม่)ซะได้
"อ้าวตื่นแล้วหรอโต้ มาๆวันนี้แม่ชวนพี่เหนือมาร่วมทานข้าวกับเราด้วย"
แม๊!!!
.
.
.
.
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
