2 ไม่คิดว่าจะเจอ 50%

1ปีต่อมา

"โต้ ลงมาหาแม่หน่อยสิ"เสียงแม่เรียกผู้เป็นลูกที่นั่งเล่นเกมอยู่บนห้องให้ลงไปหา

"มาแล้วๆ มีไรแม่"

"อะนี่"พูดจบก็ยื่นกล่องขนมไทยหน้าตาน่าทานใส่มือลูกชาย

"แม่ให้โต้อ๋อ"

"ไม่ แม่จะให้แกเอาขนมกล่องนี้ไปให้ป้าหนิงหน่อย"

พอได้ยินอย่างนั้นไอโต้ก็หน้าจ่อย คนกำลังเล่นเกมตึงๆ จู่ๆก็เรียกให้ลงไปหา เห็นยื่นกล่องขนมให้ก็คิดว่าให้กินสรุปของป้าข้างบ้าน รู้งี้ทำหูทวนลมซะยังดีกว่า

"อย่ามาทำหน้าหงิกหน้างอใส่แม่นะ เดี๋ยวจะโดนฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์"

"ค้าบๆ ไปแล้วค้าบ"

ไอโต้รีบเดินไปยังบ้านข้างๆหวังจะรีบให้รีบกลับ พอไปถึงก็เปิดประตูบ้านเขาแล้วเข้าไปเลยด้วยความเคยชิน เพราะปกติแม่ของเขามักจะใช้ไอโต้ผู้หน้าส่งสารคนนี้เป็นคนส่งของส่วนตัว ใช้เมื่อไหร่ต้องทำ ถ้าไม่ทำก็จะโดนฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์ฟาดหลังเข้าให้

"ป้าหนิงครับ อยู่รึป่าวครับ"

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนป้า งั้นแสดงว่าไม่อยู่งั้นหรอ แล้วทำไมถึงไม่ล็อกประตูบ้าน แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างไอโต้จะต้องคิด ก่อนจะวางกล่องขนมไทยไว้บนโต๊ะในห้องครัว เดี๋ยวป้าเขากลับมา ก็คงจะรู้ว่าแม่เป็นคนให้ ก็มีอยู่บ้านเดียวนี้เนอะที่คอยส่งของพวกนี้ให้ตลอด คิดเสร็จไอโต้ก็ว่าจะรีบเดินกลับบ้าน แต่ดันปะกับใครบางคนที่ออกมาจากห้องน้ำเนี้ยก่อนสิ คนๆนั้นเป็นคนที่ไอโต้ไม่มีวันลืม

"พะ..พี่เหนือ"โต้พึมพำเบาๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกันในสถานการณ์นี้ ไม่อยากจะเจอเขาเลยจริงๆ

"..."คนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ มีสภาพที่เปียกโชกสวมแค่ผ้าขุดหนูผืนเดียว ก็นิ่งเงียบเพราะไม่คิดว่าจะเจอ...ที่นี้

"เอ่อ...พอดีแม่ให้โต้เอาขนมมาให้ป้าหนิง ฝากบอกป้าเขาด้วยนะครับ"พูดจบไอโต้ก็รีบเผ่นสิ จะอยู่ทำไมล่ะ สภาพเขาตอนนี้ไม่ต่างจากหมาขี้เรื้อนที่ยังไม่อาบน้ำ ถ้าอยู่ต่อก็มีแต่จะขายหน้า ว่าไม่เจอกันตั้งปีกว่าไหงสภาพโทรมยิ่งกว่าศพ

แต่ยังไม่ทันจะได้เดินหนีจู่ๆข้อมือเล็กก็ถูกรั้งเอาไว้จากใครบางคน ไม่ต้องสงสัยว่าใครรั้งเพราะมีอยู่คนเดียว

"เดี๋ยว..."

แอ๊ด~

เสียงเปิดประตูดังขึ้น เพื่อเป็นสัญญาณว่ามีคนมา คนๆนั้นคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากป้าหนิง

"อ้าวหนูโต้ วันนี้ก็เอาของมาให้อีกหรอจ๊ะ"

"คะ...ครับ ผมเห็นป้าไม่อยู่เลยวางไว้บนโต๊ะในห้องครัวนะครับ"ผมใช้จังหวะนี้สะบัดแขนออกจากมือแกร่งที่รั้งผมเอาไว้

"งั้นฝากขอบคุณแม่เราด้วยนะ"

"ครับ งั้นผมกลั-"

"จริงสิเดี๋ยวป้าฝากของให้แม่เราด้วย งั้นหนูโต้นั่งรอป้าตรงห้องนั่งเล่นแปปนึงนะจ๊ะ"

"แฮะๆ ครับ"ผมหน้าเจื่อนคิดว่าจะได้กลับ แต่ไหงดันเป็นงี้ ผมเบี่ยงหน้าไปทางอื่นพยามไม่ปะหน้ากับคนที่ยืนข้างๆ

"เป็นไงบ้าง"คนพี่เริ่มบทสนทนา

"ก็ดี"ผมสดุ้งโหยงเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปสั้นๆเพราะไม่อยากจะคุยด้วยสักเท่าไหร่ ผมไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเริ่มเปิดบทสนทนาก่อนด้วยซ้ำ

"แล้ว..."

"เอ๋ ตาเหนือทำไมมายืนเปลือยท่อนบนอยู่แบบนี้ล่ะ ตั้งแต่แม่เข้ามาแล้วนะ เห็นไหมน้องเขากลัวหมดแล้ว"ดีที่ไม่นานหลังจากนั้นคุณป้าก็ลงมาพอดี เพราะไอโต้คนนี้ก็ไม่อยากจะเสวนากับคนที่ยืนอยู่ข้างๆสักเท่าไหร่

"อะนี้หนูโต้ ฝากให้แม่ด้วยนะจ๊ะ"

"งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ"

"เดี๋ยวสิ"

"นี่!! จะไปไหนรีบไปใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าเด็กคนนี้"

 เวลานี้ไอโต้ไม่สนไรแล้วรีบวิ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำไมตอนกูแข่งวิ่งกีฬาสีไม่เร็วแบบนี้บ้างว่ะ ขอบคุณนะครับป้าหนิง บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่ลืมอย่างแน่นอน

เมื่อไอโต้คนนี้กลับถึงถิ่นของตัวเองก็วีนยกใหญ่ วันนี้เป็นวันอะไรกันเนี้ย รู้งี้ผมทำหูทวนลมตั้งแต่แรกซะดีกว่า โดนฝ่ามือแม่ยังจะดีกว่าเจอคนๆนั้นตั้งเท่าไหร่ แต่คงไม่เป็นไรหรอกเพราะหลังจากนี้คงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเจอกันอีก...ซะที่ไหน

พอเช้าวันถัดมาไหงผมถึงได้เจอไอพี่เหนือมานั่งลอยหน้าลอยตาให้บ้านของผม(แม่)ซะได้

"อ้าวตื่นแล้วหรอโต้ มาๆวันนี้แม่ชวนพี่เหนือมาร่วมทานข้าวกับเราด้วย"

แม๊!!!

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***