ร่วมทุกข์ร่วมสุข

ธีม ดึกสงัด

"เจ้าคิดว่าสองคนนั้นจะเป็นหลานจ้าน" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ท่าเรือสัตบงกับกูซูอยู่ไกลกันไม่น้อยเลย จะให้เดินทางไปแอบดูเกรงว่าจะไม่ทันการณ์ สู้ลองมาคาดเดาจากสถานการณ์ดีกว่า

"เจ้าลองดูตัวเองก่อนดีกว่า มาเที่ยวตลาดนานขนาดนี้" มือหนาอังหน้าผากของอีกฝ่ายเพื่อตรวจดูว่าตัวร้อนหรือไม่ เนื่องจากช่วงนี้เข้าหน้าหนาวแล้ว เวลายิ่งเย็นมากเท่าไหร่ความหนาวเย็นยิ่งมีเพิ่มมากขึ้น

"เดี๋ยวก็ไม่สบายอีก"

"ก็อยากรู้เรื่องของเจียงเฉิงนี่นา ข้าผิดตรงไหนกัน"

"เว่ยอิง อย่าดื้อ"

"งั้นพวกเรากลับกันเลยไหม จะได้ไม่ดึกมาก"

"อืม"

ข้าวของที่ซื้อติดมือกันมานั้นหานกวงจินเป็นผู้ถือทั้งหมดโดยที่หลานฝูเหรินแทบจะไม่ได้ยกอะไรเลย ใครๆต่างก็รู้ว่าท่านเซียนผู้นี้หลงภรรยาแต่ไม่คิดว่าจะหลงมากขนาดนี้ ถึงจะมีคนมองมากมายแต่ด้วยความน่าเกรงขามจึงไม่มีใครพูดอะไรแม้กระทั่งศิษย์ที่ติดตามมาด้วย

"มา เดี๋ยวข้าช่วย" มือขาวพยายามแย่งของในมือสามีอย่างหานกวงจินแต่ไม่เป็นผล แถมยังมีสายตาพิฆาตถูกส่งมาอีกต่างหากทำให้เว่ยอู๋เซี่ยนยอมแพ้ไปในที่สุด

"หลานฝูเหรินขอรับ จะแวะซื้ออะไรเพิ่มอีกไหม" หลานซือจุยเอ่ยปากถามเพราะว่าใกล้จะเข้าเขตกูซูแล้ว อีกนานกว่าจะได้ลงเขามาอีกเพราะว่าหลานวั่งจีออกกฎให้ภรรยาลงเขาได้เพียงสามครั้งต่อเดือน ไม่ได้แปลว่าระหว่างอยู่บนเขาสำนักตระกูลหลานจะเงียบสงบ

ตั้งแต่คุณชายเสวี่ยนอวี่มาอยู่ที่นี่เหล่าลูกศิษย์ก็เข้าหาอย่างไม่ขาดสาย ไม่ว่าจะเป็นการถามไถ่วิชามารที่แปลกตาจากการเข้มงวดของตระกูล จึงได้เรียนวิชาการจับปลา จับไก่ฟ้า การว่ายน้ำที่เหมือนหลานฝูเหรินจะเชี่ยวชาญเป็นพิเศษเนื่องจากสามารถดำน้ำลงไปได้ลึกกว่าใครทั้งหมด

"ไม่เป็นไร กลับกันเลย" ใจจริงเขาเองอยากจะแวะอีกสองสามร้านแต่สีหน้าของอีกฝ่ายแล้วส่ายหน้าไปมาแบบนั้นแปลว่าให้กลับขึ้นเขามากกว่าเที่ยวเล่น ช่างเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ห่วงสุขภาพของวัยรุ่นอย่างคุณชายโม่เสียจริง

ห้องจิ้งชื่อ

"ดึกแล้ว นอนเลยนะ"

"อืม"

"หลานจ้าน ขอบใจมากที่ดูแลข้าดีขนาดนี้"

"ไม่เป็นไร นอนเถอะ" มือหนาตบบั้นท้ายของร่างสูงโปร่งสองสามทีเป็นสัญญาณให้เข้านอน ใครว่าธรรมมะกับอธรรมไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะมีพลังฝ่ายไหนขึ้นอยู่กับจิตใจว่าฝักใฝ่ฝ่ายใดถึงจะสามารถตัดสินได้อย่างแท้จริง ความรักไม่ได้จำกัดว่าต้องเพศไหน กับใคร อยู่ที่ความรู้สึกว่าชัดเจนกับคนไหน

ท่าเรือสัตบง

"วันนี้ข้าสนุกมาก เจียงเฉิง" หลานซีเฉินบอกเสียงเรียบ นานมากแล้วที่ไม่ได้มาทำอะไรเหมือนเด็กแบบนี้ สมัยเป็นวัยรุ่นก็วุ่นวายกับการปราบปรามตระกูลเวิน ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้เลยสักครั้ง

"ไม่เป็นไร มันเป็นการทำความรู้จักกัน"

"อีกอย่างข้าเองก็ไม่เคยคุยกับเจ้าเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน"

"นี่ก็ถือเป็นครั้งแรกเหมือนกัน"

"งั้นเจ้าไปอาบน้ำก่อนเลย" เจียงเฉิงบอกพลางเข้าห้องหยิบชุดเพื่ออาบน้ำเป็นคนต่อไป แต่ทว่า.....

"อาบน้ำพร้อมกันไหม" เสียงทุ้มต่ำกระซิบใกล้ใบหูพลางสอดมือเข้าตามซอกนิ้วขาวอย่างแผ่วเบา

เจียงเฉิงยังคงตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม เขามารู้สึกตัวอีกทีตอนร่างกายสัมผัสเข้ากับน้ำเย็นในถังอาบน้ำ ร่างสูงโปร่งตกใจพยายามหนีออกจากถังอาบน้ำแต่มือหนารวบตัวเข้าไปกอดเสียก่อน ทำให้ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจจากประมุขตระกูลหลานเป็นอย่างดี ใบหน้าคมคายแปรเปลี่ยนจากอมชมพูเป็นอมพูแกมแดงทันที

ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกันทุกส่วนทำให้รู้ว่ามีบางอย่างตื่นตัวกำลังเสียดสีกับเนื้อผ้าชั้นดีของหวั่นอิ๋นอยู่ เขาไม่หันกลับไปมองเลยว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอย่างไร ถึงแม้จะรู้ว่ามีประเพณีแบบนันพูแต่ไม่คาดคิดว่าจะมาเกิดขึ้นกับตนเองด้วย ริมฝีปากนุ่มหยุ่นแตะลงบนต้นคอขาวลาดเลียไปมาหวังต้องการกระตุ้นให้อีกคนหลงมัวเมาไปด้วยกัน

"หลานฮวาน อย่ามากไปกว่านี้เลยนะ"

"เจียงเฉิน ข้าขอแค่สัมผัสเจ้า"

"จะไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้"

"ข้าจะรอจนกว่าวันที่เจ้า"

"จะเป็นฝูเหรินของข้า"

คำพูดไม่กี่ประโยคสร้างความอุ่นใจและขัดเขินในเวลาเดียวกัน ประมุขตระกูลเจียงพยักหน้าเท่านั้น เพียงเท่านี้ก็ถือเป็นสัญญาณให้ประมุขตระกูลหลานรุกต่อได้ มันยากยิ่งที่จะเก็บอารมณ์ของตนเองเอาไว้เมื่ออยู่ใกล้คนที่รัก อยากสัมผัส อยากกอด อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

เหมือนเจียงเฉินจะไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำสีหน้าแบบเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แค่พยักหน้ารับก็ทำให้แทบคลั่งได้ อิทธิพลมีมากมายเสียจริง การกำราบพยศของซานตู๋เซิ่งโส่วก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรอย่างที่ใครๆ ร่ำลือกัน ชายเสื้อถูกปลดออกอย่างง่ายดาย ภายใต้ถังน้ำถึงแม้ว่าจะไม่ได้คับแคบนักแต่ความที่ผู้ชายทั้งสองอยู่ด้วยกันมันแลดูเหมือนใกล้กันมากกว่าที่เคย

ส่วนแข็งร้อนและส่วนอ่อนไหวถูกกอบกุมโดยมือหนาอย่างคล่องแคล่ว ถึงจะบอกว่าข้าสัมผัสแต่ไม่คิดว่าจะถูกเนื้อต้องตัวมากขนาดนี้ มีเพียงเสียงน้ำและการเคลื่อนไหวใต้ผิวน้ำแถมยังถูกสัมผัสได้ง่ายเสียยิ่งกว่าอยู่นอกผิวน้ำอีก

"เจ้ากอดข้าแน่นเกินไปแล้ว อื้อ!" เสียงทุ้มนุ่มพยายามเอ่ยห้าม

"ไม่แน่นหรอก หากไกลกันข้าจะสัมผัสเจ้าได้อย่างไร"

"เคยมีใครบอกไหมว่าเจ้าเป็นคนลามก"

"หึ! ถึงจะลามก...แต่ข้าอยากสัมผัสเจ้าแค่คนเดียว"

"ไม่ได้ต้องการสัมผัสคนอื่น"

เจียงเฉินไม่เคยคิดว่าการอาบน้ำในครั้งนี้จะใช้เวลานานมากขนาดนี้ หลังจากการสัมผัสกันเขาแทบไม่มองหน้าอีกฝ่ายเลย หลบหูหลบตาตลอดทางที่กลับมายังห้องนอน หลานซีเฉินทนไม่ไหวเลยอุ้มขึ้นมาเพื่อให้สบตากัน ใบหน้าคมคายแดงมากกว่าเดิมเสียอีก ถึงจะขัดขืนอย่างไรก็หนีไม่พ้นหรอก เขาชอบที่จะเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นทำตัวน่ารักแบบนี้

"ดึกป่านนี้แล้ว เจ้าเลิกสัมผัสข้าได้แล้ว" มือขาวปัดมือหนาออกด้วยความกึ่งรำคาญ ถึงจะอนุญาตให้สัมผัสได้แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมาสัมผัสกันตลอดเวลาแบบนี้

"ทำไมล่ะ ข้าแค่กอดเจ้าเองนะ"

"เจ้ามั่นใจไหม! ซีเฉิน ว่าแค่กอด" เขามั่นใจเลยว่ากอดแต่มือแค่ซุกซนวาดสัมผัสไปทั่วเท่านั้นเอง

"อีกไม่กี่วันข้าต้องกลับกูซูแล้ว นิดเดียวนะ"

"ไม่ต้องมานะ! นอน"

"หลานฮวาน!!!"

End.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***