ตลาด

ธีม ของอร่อย

หลังจากอ่านจดหมายตอบกลับฉบับนั้น ประมุขตระกูลหลานก็เขียนจดหมายส่งกลับไปเช่นกัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยปรากฏบนใบหน้าของเขากลับเผยให้เห็น ซึ่งหลานวั่งจีเห็นเข้าพอดีและสามารถเดาได้เลยว่าเป็นเรื่องของใคร ถือโอกาสถามไปให้คนรักของตนเลยดีกว่า

"ท่านพี่จะตอบรับคำเชิญนั้นหรือไม่" คำตอบไม่น่าจะเกินความคาดหมาย

"แน่นอนว่าไม่มีทางปฏิเสธ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งให้อีกครั้งทำเอาวั่งจีเย็นไปทั้งตัว

"โอกาสไม่ได้มีบ่อยๆ"

"หากพลาดไปต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่"

"งั้นข้าขอตัว"

ณ ห้องจิ้งชื่อ

"ในที่สุดทั้งสองคนก็จะได้พบกันแล้ว ข้าลุ้นอยู่ตั้งนานว่าเจียงเฉิงจะตอบกลับมาว่าอย่างไร" เว่ยอิงอดที่จะเป็นห่วงนิสัยเจ้าอารมณ์ ดื้อรั้นของเพื่อนสนิทไม่ได้ ไม่มีอะไรจะรับประกันได้เลยว่าจะตัดสินใจเช่นไร

"แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เสียงทุ้มต่ำถามพลางอังหน้าผากคนรัก

"ยังคอแห้งอยู่ แล้วก็ตัวร้อนนิดหน่อย"

"ถ้างั้นก็พักผ่อนเถอะ"

มือหนาสวมกอดร่างบางด้วยความรักใคร่ พลางใช้อีกมือที่ว่างลูบปอยผมนิ่มหวังให้อีกฝ่ายหลับสบาย ความรักของเพศเดียวกันในยุคนี้ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลก เพียงแค่ไม่ได้เป็นที่นิยมในย่านนี้เท่าใดนัก หากเป็นย่านทางตอนใต้จะได้รับความนิยมที่จะมีพิธีพี่น้องร่วมสาบาน คู่ของวั่งจีกับเสวี่ยนอวี่ถูกเป็นตระกูลดังเลยทำให้หลายคนรับรู้ได้รวดเร็วนัก

เว่ยอู๋เซี่ยนไม่คาดคิดเลยว่าจะมีคนเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ ไม่เคยคิดว่าตนเองจะได้มีความสุขมากขนาดนี้ ทุกอย่างมันดีขึ้นจากตอนอยู่ร่างเดิมเสียอีก ตอนนั้นไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ก็ยากนักที่จะมีคนมาเข้าใจในสิ่งที่ทำลงไป ไม่เกี่ยวว่าจะเป็นฝ่ายธรรมมะหรืออธรรม อยู่ที่แต่ละคนว่ามีนิสัยอย่างไร ไม่สามารถตัดสินได้ว่าคนทั้งตระกูลเป็นคนไม่ดี

ยามหว่าน ชั่ง (ตอนเย็น,ยามเย็น)

"เว่ยอิง ไปตลาดกัน"

"อืม..." ร่างบางยังคงพลิกไปมาอยู่ในอ้อมกอดของวั่งจี มือหนาเริ่มปัดป่ายไปทั่วร่างที่มีเสื้อผ้าปกปิดเพียงชั้นเดียว สาบเสื้อเริ่มหลุดลุ่ยไหลลงไปตามเรียวขาขาว ริมฝีปากหนาพรมจูบต้นคอขาวอย่างแผ่วเบา อีกคนยังคงทำเสียงเหมือนรำคาญที่โดนรบกวนทำให้ร่างสูงยิ่งได้ใจ

เสื้อผ้าของทั้งคู่ได้หายไปจากตัวแล้วเหลือเพียงผ้าห่มที่ปกปิดไว้เท่านั้น หลานจ้านไม่คิดว่าคนรักจะขี้เซาขนาดนี้ ปลุกเร้ามากขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีก ทำยังไงถึงจะตื่นล่ะเนี่ย ปลุกก็แล้ว ตะโกนก็แล้ว ฉะนั้นวิธีน่าจะได้ผลนะ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่ค่อยปรากฎให้เห็นบ่อยนักถูกเผยออกมา

มือข้างหนึ่งเอื้อมไปจับส่วนอ่อนไหวที่ชูชันเรียกร้องการปลดปล่อย ส่วนข้างที่ว่างก็เข้าไปช่องทางสีสดที่ตอดรัดนิ้วของเขาราวกับไม่อยากแยกจาก กิจกรรมที่วาบวามนี้ทำให้คนที่โดนปลุกเร้าเริ่มงัวเงียแล้วปรือตาขึ้นมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ทว่า...ไม่ทันเสียแล้ว

"อ๊ะ... ท่านพี่รองหลาน... ท่าน..." เสียงถูกกลืนหายเข้าไปเนื่องจากริมฝีปากถูกจูบอย่างหนักหน่วงเหมือนคนหิวกระหายอย่างหนัก การอดทนของเขาที่ผ่านมาหลายวันยิ่งทนก็ยิ่งร้อนรุ่มในใจ หายไม่ทำอะไรภรรยาเลยก็คงจะอดใจไม่ได้อีกแล้ว รสจูบที่ร้อนแรงนี้คนเพิ่งตื่นไม่ทันตั้งรับเลยหายใจไม่ทัน เมื่อว่าหลานจ้านจะสัมผัสได้ถึงยอมเปิดปากให้หายใจอีกครั้ง

"หลานจ้าน... เจ้าทำอะไร... อ๊า!" เว่ยอู๋เซี่ยนร้องเสียงหลงมือนิ้วที่อยู่ภายในกดโดนจุดที่ทำให้รู้สึกดีจนไม่สามารถกลั้นเสียงเอาไว้ได้

"ข้าพยายามปลุกเจ้าแล้ว แต่เจ้าไม่ตื่น"

"ข้าเลยคิดว่าวิธีนี้น่าจะได้ผลกับคนขี้เซาเช่นเจ้า"

"ไม่ต้องแก้ตัวเลย!"

"ท่านพี่หื่นกาม!!!"

กว่าหลานฝูเหรินจะได้ออกไปซื้อของก็โดนสัมผัสเสียจนเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครกันแน่ ถึงจะไม่ได้ทำถึงขั้นที่ทำให้เขาลุกไม่ไหวแต่การมาสอดไว้ใต้ขาเช่นนี้ทำให้รู้สึกเขินอายอยู่ไม่น้อย

"ทีนี้ พวกเราจะไปตลาดกันได้หรือยัง"

"น่าจะไปได้ตั้งนานแล้ว ถ้าท่านไม่มัวแต่สัมผัสข้า! หลานจ้าน!" เสียงหวานบ่นด้วยความหงุดหงิดแล้วเดินออกจากห้องจิ้งชื่อไป

"เว่ยอิง เจ้ากินมากเกินไปแล้ว"

"อาหารที่กูซูอร่อยทุกอย่าง ลองไปชิมร้านนั้นกัน"

"ก็ได้ ตามใจเจ้า"

ณ อวิ๋นเมิ่ง

"ทำไมประมุขเจียงถึงได้เงียบเช่นนี้ ข้าไม่รู้จะพูดอันใดเลย" ประมุขตระกูลหลานถึงกับไม่รู้จะวางตัวเช่นไร ตั้งแต่มาถึงที่นี่พวกเขาเพียงนั่งกินข้าวกัน เดินในตลาดแบบเงียบๆ ไม่มีใครยอมปริปากพูดอะไรสักคำ

"ข้าเองก็ไม่รู้จะวางตัวเช่นไร มันไม่ใช่เวลาที่เกี่ยวกับงานหรือเกี่ยวกับจินหลิง" ประมุขตระกูลเจียงมีสีหน้าที่หนักใจไม่น้อย เขาไม่เคยออกจากสำนักนอกเหนือจากเรื่องงานและเรื่องของหลานชาย ทำให้วางตัวได้ยากนัก

"ถ้าเช่นนั้น พวกเราค่อยๆ ทำความรู้จักกันไป เจ้าว่าดีหรือไม่"

"แต่ข้าไม่รู้ว่าจะเรียกประมุขหลานว่าอะไร"

"เรียกข้าว่า หลานฮวานก็ได้"

"ข้าไม่ถือ"

ถ้าประมุขหลานให้เรียกชื่อเกิดแบบนี้ ทางเราก็คงต้อง...

"ท่านเรียกข้าว่าเจียงเฉิงก็ได้"

เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งในโรงเตี๊ยม ไม่คิดว่าการเรียกชื่อเล่นของอีกฝ่ายมันจะยากขนาดนี้ ตอนเห็นเว่ยอิงเรียกหลานจ้านก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไร แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกทำตัวไม่ถูกมันเป็นเพราะอะไรกัน

"จริงๆ แล้วข้าอยากเรียกท่านว่า...ฝูเหริน ส่วนเรื่องนามสกุลใช้ของท่านก็ได้ข้าไม่ถือ"

"หลานฮวาน ทำไมท่านถึงเป็นคนเช่นนี้"

"จะรีบให้ข้าเข้าตระกูลหลานแล้วรึ"

"ข้าเปล่า เพียงแต่ว่าข้าก็แค่อยากรู้จักกันให้มากขึ้น"

"ท่านอยู่ที่นี่สักสองสามวัน พวกเราจะได้รู้จักกันมากขึ้น"

"ข้าว่าลองไปชิมอาหารร้านนั้นดู เขาว่าอร่อยนะ"

"แต่ว่าข้าท่านน่าจะอร่อยกว่าอาหารพวกนั้นอีกนะ"

"หลานฮวาน!!!"

"ขอรับ หลานฝูเหริน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***