วันแรกของพี่เลี้ยง

ห้องซ้อมห้า

   พวกเราเริ่มแกะท่าเพลง fact Check ของ NCT โดยผมซันรับผิดชอบเรื่องท่าเต้น กับพี่จิมและไอ้คราม เรื่องร้องยกให้เอสเปอร์กับฮาเมอร์ จากนั้นค่อยเริ่ม แบ่งท่อนกัน ส่วนไอ้คนมาใหม่ ยังไม่รู้ว่าถนัดอะไร บอกร้องเพลงได้ เจอเกาหลีเข้าไปยังจะได้อยู่ไหม ผมไม่ได้แกล้งนะคราบ..แค่จับฉลากแล้วได้เพลงนี้เฉยๆ ช่วยไม่ได้ ....แต่ก็เห็นไปอยู่กลุ่มดูเนื้อเพลงนะ  ไหวก็ดี.

    เอาละทุกคนตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้ว...แยกย้ายกันก่อนไหมวันนี้....พี่จิมมี่พูดหลังจากมองนาฬิกา พรุ่งนี้ค่อยมาต่อกัน เวลาเดิมนะ

ภูผา : พวกพี่ซ้อมทุกวันเลยหรอฮะ

ซัน : ใช่ทุกวัน  ทำไม...ถ้าไม่จริงจัง ก็ถอนตัวได้นะ..กลุ่มนี้อยากเดบิ้วแล้ว...ผมพูดพร้อมกับเบินหน้าหนี   

โธ่.....พี่ซัน ใจเย็นสิ.......พี่คนสวยเค้าทำหน้าไม่ถูกแล้ว...เอสเปอร์วิ่งมากอดผม พร้อมกับมองผมสลับกับไอ้หน้าสวยนั่น...

.....ฮืม.....ภู..ผมถอนหายใจ...มองหน้าอีกฝ่ายที่จ้องหาเรื่องตลอดแล้วส่ายหน้าซ้ายทีขวาที เอือมหมอนี่เต็มที แต่ต้องจำยอม...ไม่งั้นมันจะมีเรื่องถ้าไม่จำเป็นจะไม่พยายามไปยุ่ง 

ดี...ดี...พวกแกท่าจะสนิทกันเร็ว เดียวฉันจะทำให้สนิทกันมากขึ้น แต่มีข้อแม้ห้ามตีกันไม่งั้นกูจะบอกพี่ทรายแน่...มึงซัน ภูผา เก็บห้องซ้อมกันสองคนและให้ออกจากห้องซ้อมพร้อมกัน.. พี่ต้นพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ซันและผม

พี่ต้นฮะ...เดียวครับ...ภูยังไม่...พี่ต้นไม่อยู่ฟังเลยพูดจบเดินออกจากห้องซ้อมทันที

ฮาเมอร์ : พี่ๆ สู้สู้นะ..ตีกันอย่าล่ะ ..บาย..

เอสเปอร์: อย่าตีกันวุ้ย....ไอ้เมอร์พูดให้ถูกขอโทษพี่ ผมเดินไปพูดกับพี่ภู ...เพราะดูหน้าพี่แกแล้วล่องลอยมาก...มองบนแล้วมองบนอีก ...

พี่ภูฮะ อดทนครับอดทน พี่ซันเค้าเก่งมากนะ เค้าจะทำให้พี่เก่งขึ้น

ภูผา : ฉันจะตายก่อนไหม....

เอสเปอร์ : มาย....มาย..ไม่รู้ฮะ แต่สู้ๆฮะบาย...

จากนั้นครามกับเรย์ ก้องภพ ก็เดินมาตบไหลผมทีละคนก่อนจะเดินออกจากห้องไป หลังจากทุกคนออกจากห้องไปหมด ผมได้ยินเสียงบ่น ตามหลังมา..ทำยังกะกูจะฆ่ามันตาย...โถ่ว.........สายหวาน.. สายอ่อย มาวันแรกทุกคนเป็นห่วงอีกฝ่ายพูดพร้อมกับแบะปาก ทำท่าทางน่าหมั่นไส้ แล้วมันก็บ่นไม่หยุด ผมก็คิดในใจว่าอดทน คำเดียวเลย ก่อนที่จะเดินไปเก็บอุปกรณ์ต่างๆให้เข้าที่ รูดม้านปิดม้านที่กระจก.....ส่วนอีกคนก็เก็บอุปกรณ์เครื่องเสียงให้เรียบร้อย  โดยไม่มีการพูดจากันในห้องเลย  ตอนแรกผมคิดว่าหมอนั้นจะยืนกินแรงผมซะอีกแล้วปล่อยให้ผมทำคนเดียว แบบลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็น  แต่ดูแล้วหมอนั้นคล่องกว่าเราอีก อย่างว่าแหละนะ คนที่ฝึกมาตั้งแต่เด็ก กับคนที่พึ่งมีโอกาสเข้ามามันต่างกัน....ผมคิดอะไรเพลินๆอยู่ จากนั้นไฟในห้องก็ดับลงกระทันหัน  ฮือ.......ฮือ.......ฮือ.........ฮือ......ช่วยด้วย ผมกลัว ผมตกใจมาก ตัวเกร็ง หายใจหอบ ปวดตัวไปหมด ภาพตอนผมจมน้ำมองไม่เห็นอะไร เหมือนคนใกล้ตายกลับมาอีกครั้ง ผมหายใจไม่ออก....ช่วย...ด้วย....ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ นี่คือแพนนิกสินะ.........(เงียบ)

ซัน

ผมแค่คิดจะแกล้งมันเฉยๆ ไม่คิดว่ามันจะกลัวจนเป็นลมล้มพับไปขนาดนั้น  หลังจากที่ได้ยินเสียงหมอนั้นร้องตอนแรกก็ยังขำสนุก แต่อยู่ๆก็เงียบไปเลย...เปิดไฟดูเห็นกองอยู่ที่พื่น  ดีนะที่ไม่ปิดไฟแล้วฉิ่งหนีกลับก่อน ไม่งั้นเป็นเรื่องแหน่  ตายยังวะนั้น ..นี่....นี่...ภู  ภู ผมเขย่าตัวมันแรงๆยังหายใจอยู่....ยังไม่ตายก็ดีละ....ตัวเปียกหมดผมค่อยๆยกหัวหมอนี่ขึ้นแล้วเอากระเป๋ารองให้ กลัวหมอนี่เป็นอะไรขึ้นมาละแย่เลย ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ยังหายใจปกติดีอยู่  ผมทำได้แค่นั่งอยู่ข้างๆละกัน...ดูๆแล้วหน้าหมอนี่บางมุมก็เหมือนผู้หญิงสวยๆคนนึง บางมุมก็หล่อ อิจฉาวะเป็นได้ทั้งหล่อและสวย....หมั่นไส้......สามสิบนาทีแล้วนะอยากกลับบ้านแล้ว....ตื่นสักทีดิโว้ย....ไอ้ภู ผมเขย่าตัวมันแรงๆอีกรอบ หวังให้มันตื่น....ย่ครับ..ผมขอโทษ ผมขอโทษฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮือ......ย่าอย่าโกรธผมเลยนะ.....ฮือ... ฮึก...ฮือ....ฮือ…ไอ้หมอนี่มันละเมออะไรของมันวะ ร้องไห้หนักเหมือนกันนะ...ขี้แยเอ้ย.. ผมทำไรไม่ถูก ไอ้ภูกอดแขนซ้ายผมแน่นเลย แล้วก็ร้องไห้หนักซะด้วย ผมเริ่มสงสารมันขึ้นมานิดนึง ใช้มือปาดน้ำตาให้ แก้มที่เนียนอมชมพูต้องเปื้อนคราบน้ำตา...ตอนหลับพอให้อภัยนะแต่ตอนตื่นนี่สิ มันน่าโมโห..ในขณะที่ผมกำลังเช็ดน้ำตาให้

.....มันตกใจตื่นลุกขึ้นกระทันหัน หัวมันโขกเข้ากับหัวผมอย่างจัง...โอ้ย.......โอ้ย .หัวฉันนายจะลุกทำไหมเนี้ย....

ภูผา: ก็ตกใจงะลืมตาขึ้นมาเห็นนายก้มลงมา..นึกว่าจะทำอะไรผม....ผมพูดพร้อมกับแก้มที่รู้สึกร้อนขึ้นมา

ซัน : ทำ..บะบ้า..อะไรละ  นายเป็นผู้ชายฉัน..กะ..กำ..ลังจะตบ..หน้าปลุกให้ตื่นต่างหากละ นอนขี้เซาปลุกไม่ตื่น ผมพูดติดตะกุกตะกักนิดหน่อย เพราะเป็นคนโกหกไม่เนียน

ภูผา : ผมหลับไปนานไหม...

ซัน : สามสิบนาทีงะ

ภูผา : ผมพูดอะไรแปลกๆไหม...

ซัน : ป่าวนิ...ไม่มี..ไมงะ

ภูผา : เวลาผมหลับผมชอบละเมอนะ....

ซัน : กลับได้ละ.......ดึกละกว่าจะถึงบ้านอีก

ภูผา : อืม.....ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทันที แต่เผลอเดินตามหลังหมอนั้นจนถึงลานจอดรถ 

ซัน : อะไร...ไม่ไปส่งหรอกนะ ....มีขากลับเองสิ

ภูผา: ใครจะกลับด้วย ผมเรียกแท็กซี่แล้ว  พอผมพูดจบหมอนั้นขับรถออกไปเลย....ใจดำชะมัดเลย....

หอพัก นศพ.

  เหนื่อยจังเลย....ไม่ได้เหนื่อยกับเต้นหรือร้องเพลงหรอกเหนื่อยกับสู้รบกับไอ้หมอนั้นมากกว่า ตีหนึ่งแล้วหรอเนี๊ยะ....แม่โทรมาไม่ได้รับสายเลยถ้าจะโทรกลับก็ดึกเกินสงสัยหลับแล้วมั่ง..พรุ่งนี้ค่อยโทรกลับละกัน  .วันนี้ไม่ได้อ่านไลน์ใครเลย ตอนซ้อมกลัวเพื่อนบอกไม่ใส่ใจ  ตอบไลน์เสร็จค่อยอาบน้ำนอนละกาน...

ไลน์ (เสียงแจ้งเตือน)

น้องนาย : เป็นไงบ้างฮะ ที่รัก...กลุ่มใหม่ เหงาไหมคิดถึงก็มาหาได้นะ.....ทางนี้คิดถึงเหมือนเดิม  

ภูผา : โถ๋..โถ๋...พ่อหนุ่มปากหวาน ...พี่สบายดีครับน้องนาย.. กลุ่มใหม่จริงจังกันมาก ซ้อมหนักด้วย...ถ้าว่างๆจะไปหานะ

น้องน้อย : โถ๋ ...เปลี่ยนจากน้องเป็นที่รักได้ปะ

ภูผา : ...????????ผมส่งอิโมจจิตอบกลับนายไป ไม่อยากให้ความหวังน้อง. ..ผมไม่เคยมีแฟน ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองนะ แต่ยังไม่มีคนที่ชอบ  คนที่เข้ามาจีบเคยมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ผมเลยชินละที่ผู้ชายมาหยอดคำหวานใส่ผม  ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจนะ  แต่ก็ใช่ว่าจะชอบ และไม่ได้รู้สึกเขินอะไรขนาดนั้น หรืออาจจะเป็นเพราะยังไม่เจอคนที่ชอบล่ะมั่ง 

รักเอ๋ยรักเป็นเช่นไร ช่วยบอกฉันที

ทำไมถึงเจ็บฤดีในทุก ๆ ทีเศร้าหมองอารมณ์

รักเอ๋ยรัก รักเป็นเช่นไรช่วยบอกฉันหน่อย

อย่าปล่อยให้ฉันนั้นคอย ใจลอยกับรักอย่างนี้

ผมร้องเพลงให้ห้องพร้อมกับเตรียมตัวอาบน้ำนอน........

           ***** จบตอน *****

เจอกันตอนหน้า....  สอนบ้าอะไร...ดุยังกะหมา ....สอนครั้งเดียวใครจะไปจำได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***