ตัวตลก

หลายวันต่อมา จาฟาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องจนน่าเป็นห่วง แต่อันที่จริงเธอแค่ใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือมันเป็นสิ่งที่เธอสนใจ ในตอนที่อยู่หมู่บ้านเธอไปเรียนบ้างไม่เรียนบ้างเพราะงานทั้งหมดต่างก็เป็นของเธอ เด็กสาวจึงไม่ค่อยมีเวลาไปเรียน

อย่างน้อยเธอก็มีพื้นฐานอยู่บ้าง เด็กสาวชอบแว่นอันใหม่ที่ได้มามากมันสบายตาตอนอ่านหนังสือน่ะ

“จาฟาเธอไม่อยากออกไปเดินเล่นหน่อยหรอ”เรนถามอย่างเป็นห่วงเด็กสาวลุกออกจากเก้าอี้

“พี่พาหนูไปเปลี่ยนผ้าพันแผลก่อน”เรนพยักหน้ารับและพาจาฟาลงมาข้างล่าง

“อ่าวจาฟากว่าจะลงมาได้ แล้วนี่พวกเธอจะไปไหนกัน”นิโคตินถาม เด็กสาวยิ้มเธอไม่ได้ตอบอะไร เพราะการตอบคำถามแทนจาฟามันกลายเป็นหน้าที่ของเรนไปแล้ว

“ผมจะพาจาฟาไปทำแผลนะครับ”

นิโคตินยิ้ม“งั้นก็พาจาฟาออกไปเดินเล่นด้วยสิ อยู่แต่ในบ้านไม่น่าเบื่อเกินไปเลยรึไง”

“ครับๆ”พวกเขาทั้งสองคุยกันอย่างเป็นกันเองมากๆเหมือนกับเป็นเพื่อนกันเลยล่ะ

เมื่อทำแผลเสร็จ เด็กสาวและชายหนุ่มก็ออกมาเดินเล่นด้วยกัน “เรนหนูมีเรื่องอยากผม”

“หืม ? พูดมาสิ”

“คุณอายุเท่าไร...”ชายหนุ่มพยักหน้าสองสามครั้งและคุ้นคิดอยุ่ในใจ “ปีนี้ก็น่าจะ20แล้ว แล้วเธอล่ะจาฟา” เด็กสาวอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับชายหนุ่ม “15” เธอตอบออกไปสั้นๆ

เรนขำกลับคำตอบสั้นๆนั้น เพราะมันทำให้ในสายตาของเราเห็นจาฟาเป็นเหมือนลุกแมวตัวน้อย“อายุหนูมันน่าขำตรงไหนกัน?!!” เรนไม่ตอบแต่กลับลูบหัวของเด็กสาวอย่างเอ็นดู

“พี่เรน!!”เคสวิ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นเรน หล่อนเดินเข้ามาเกาะเรนเป็นปลิง ดูเหมือนการออกมาเดินเล่นครั้งนี้จะกลายเป็นฝันร้ายอีกวัน

“จาฟาเธอก็มาด้วย!!ไม่คิดเลยว่าปวกหนังสืออย่างเธอจะยอมวิ่งตามพี่เรนออกมานอกบ้าน”จาฟาเพียงแค่ยิ้มตอบกลับถึงจะถูกด่าว่าเป็นปวกวิ่งตามผู้ชายก็ตาม เธอไม่อยากมีเรื่องตอนอยู่ข้างนอก

เคสมองจาฟาหล่อนยิ้มเยาะเหมือนตัวเองเป็นผู้ชนะเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่โต้ตอบ“เคสจาฟาเขาก็เป็นน้องเธอนะทำไมถึงว่าน้อง” เรนเมื่อเห็นว่าจาฟาไม่พูดโต้ตอบอะไรเขาจึงอยากเตือนเคส

...เคสมองเรนพยายามทำตัวเองให้ดูน่าสงสาร เมื่อเราเห็นลูกไม้ของอีกฝ่ายก็ถึงกับเบือนหน้าหนี้ก่อนจะสบัดแขนของเคสออกไปด้วย“เธอไม่ควรมากอดแขนใครเขาแบบนี้นะ”...

เรนเดินมาอยู่ข้างๆจาฟา เคสที่เห็นจึงแกล้งล้มหวังให้เรนช่วยพยุง ทว่าเรนกลับหลบออกอย่างตั้งใจ ตุฟ ฝูงชนมากมายหันมาสนใจเคสในทันที “ไปจากที่นี่กัน”เรนดึงแขนของจาฟาออกไปจากตรงนั้น

“เกิดอะไรขึ้น”

“เด็กคนนั้นเป็นอะไร”

เริ่มมีเสียงซุบซิบมากมายเกิดขึ้น เคสหน้าแดงหล่อนพยายามลุกขึ้นแต่เพราะรีบเกินไปเธอจึงสดุดส้นสูงของตนเองและล้มอีกครั้ง คราวนี้หล่อนไม่ต่างอะไรจากตัวตลกผู้คนต่างมุงดูเธอ หัวเราะให้กับความซุ่มซ่ามและน่าอับอายที่เธอได้สร้างมันขึ้นมาเอง

เคสเธอแทบจะเป็นบ้าแต่แล้วในเสียงหัวเราะของผู้คนได้มีเสียงปรมมือช้าๆดังแว่วเข้ามา“ตลกจริงๆฉันยังไม่ทันได้ลงมือเองเลย”

จาฟายืนอยู่ตรงนั้นรอยยิ้มของเด็กสาวชีกกว้างอย่างน่ากลัวดวงตาเบิกกว้างข้างในดูมืดมัวแปลกๆ เคสมองลึกเข้าไปยิ่งลึกเท่าไหร่ความเป็นจริงก็ยิ่งบิดเบือนออกไป

กรี๊ด!!!!“แก!!!แกออกไป!!”เด็กสาววัย17เริ่มกรีดร้องอย่างบ้าครั่ง

“ได้สิ...ถึงเธอจะไม่เกี่ยวอะไรกับแม่ฉัน”เด็กสาวเว้นคำก่อนจะเอ่ยออกมา“แต่เธอมันน่ารำคาญ”จาฟาเดินออกไปช้า เด็กสาวเหลือบหันกลับมามองผู้เป็นพี่นิดหน่อยก่อนจะจากไป เคสได้แต่มองตามหลังของน้องสาว น้ำตาเริ่มไหลออกมาเป็นสาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***