พร้อมหน้าพร้อมตา

ช่วงเวลาบ่ายๆเรนและจาฟาเดินเข้ามาในบ้านในมือของพี่เลี้ยงมีถุงหลายใบแสดงให้เห็นว่าพวกเขาออกไปซื้อของกันมา

“อ่าวมาอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงวันก็เอาเงินไปซื้อของเป็นว่าเล่นเลยนะ ”

เคสเดินลงมาจากบันไดวนโค้งสีขาวดูสอาดตา เธอมาที่นี่เพื่อมาต้อนรับน้องสาวของเธอโดยเฉพาะเรนวางของทุกอย่างลงในใจมีความรู้สึกที่ว่างานนี่ยาวแน่ๆ

“ฉันก็ซื้อของที่จำเป็นต่อชีวิตฉันไง”

“อะเหรอสิ้นเปลืองจริงแค่ให้ลูกเมียน้อยอย่างเธอมาอยู่ด้วยก็บุญหัวแค่ไหนแล้วนี้ยังใช้เงินสิ้นเปลืองอีก”

จาฟากรอกตาไปด้านข้างแค่เห็นหน้าเคสไม่ถึงนาทีก็รู้สึกคันตาไปหมด“อยากจะล้วงลูกตาออกมาล้างทันทีเมื่อเห็นเธออยู่ ขวางหูขวางตาจริงๆ”

เรนหลุดขำออกมาเล็กน้อยนั่นทำให้เคสดูมีท่าทีที่โกรธเคืองยิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เธอ!! ฉันเป็นพี่เธอนะยัยบ้า” เคสไม่รู้ว่าเอาความโกรธมาแต่ไหนเธออยากจะพรุ้งเข้ามาตบสั่งสอนจาฟาสักที แต่เพราะเรนยืนอยู่ตรงนั่นเธอจึงไม่วู่วามทำอะไร

“พี่ขาหลบหน่อยหนูจะไปจัดของที่ห้องแล้ว”จาฟาไม่ได้มีเวลามาพูดคุยกับเคสมากเธอมีหลายๆอย่างต้องเครียและตอนเย็นวันนี้เธอจะต้องไปนั่งกินข้าวกับครอบครัวของพ่อตอนเย็น มันดูวุ่นวายจริงๆสำหรับจาฟา

เคสได้แต่มองตามหลังของจาฟาที่เดินออกไปด้วยความแค้นแต่แล้วเคสก็นึกบ้างอย่างขึ้นได้“ถ้าเธอได้ย้ายเขามาเรียนที่โรงเรียนกับฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าตายทั้งเป็น มันเป็นองยังไง”

เคสหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวเหมือนคนเป็นบ้า เธอต่างหากล่ะที่จะต้องตายทั่งเป็น..

ถึงเคสจะพูดเบาๆกับตัวเองแต่หูของจาฟาก็ดีมากพอที่จะได้ยินมันแตกต่างจากเรนที่ไม่ได้ถูกฝึกให้ใช้หูฟังเสียงจับพวกไก่หรือกระต่ายป่าเหมือนกับจาฟา

ช่วงตอนเย็นทุกคนต่างนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเรนก็นั่งอยู่ตรงนั่นด้วยเนื้องจากเขามาเป็นพี่เลี้ยงเลยถูกเปรียบเหมือนกับเป็นครอบครัวเดียวกัน

ที่โต๊ะคงจะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่ดูดีใจออกหน้าออกตาเป็นพิเศษ“เคสลูกยิ้มอะไร?”คุณนายพีชถามขึ้นนางคือแม่ของเราเป็นเมียหลวงผู้ชอบเล่นสกปก

“เปล่าค่ะแม่หนูแค่ดีใจที่ในที่สุดครอบครัวเราก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”ถึงจะขาดแม่ของจาฟาไปหนึ่งคน จาฟาถอนหายใจก่อนชีกยิ้มปลอมๆออกมา

“ใช่หนูก็ดีใจเหมือนกันที่ได้กลับบ้าน”เอาเข้าจริงถ้าเกิดจาฟาไม่ได้อยู่ตรงนี้ครอบครัวเขาก็พร้อมหน้าพร้อมกันเหมือน เดิมนั้นแหละเคสคงแค่พูดออกมาเหมือนจะสื่อว่าถ้ามีส่วนเกินอย่างจาฟาเจ้าครอบครัวนี้ความสมบูณร์ที่เคยมีก่อนหน้าก็ไม่ได้หายไปไหน

“ดีแล้วเธอดูชอบน้องมากเลยพ่อตัดสิ้นใจแล้วจะให้จาฟาย้ายเข้ามาเรียนที่เดียวกันกับลูก”เป็นไปตามแผนของเคสเธอนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ ดีใจจนออกนอกหน้า

เรนกระแห้มเบาๆเตือนสติของเคสที่ตอนนี้อย่างก็โลกทั้งใบเอียงไปทางเธอจนหมด “ดี!ดูสิจาฟาพี่สาวลูกดีใจแค่ไหนที่ลูกจะได้ไปเรียนที่เดียวกันกับเธอน่ะ ฮ้าๆ”คุณชายนิโคตินดูอารมณ์ดีเอามากๆเมื่อเห็นพี่และน้องรักกันดี

เรนแอบสังเกตุจาฟามาสักพัก“เธอไม่กินข้าวหรอ ”จาฟาพยักหน้าก่อนจะยื่นช้อนและซ่อมให้กับเรนแล้วบอกว่า“ฉันกินไม่เป็นน่ะ ”เรนยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปมองคุณชาย “อืมๆ จาฟาใช้ไม่เป็นก็สอนเธอได้เลย”

เรนดีใจอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้

 “มา เดี๋ยวพี่ช่วย ”

เรนเข้าไปที่ด้านหลังจับมือทั้งสองข้างของจาฟาเอาไว้ ก่อนค่อยๆสอนมือหนาของเรนกำลังจับมือเล็กๆที่ดูหยาบแต่กลับนุ่มนวนอย่างหน้าเหลือเชื่อ เรนไม่ทันสังเกตุเห็นว่าตอนนี้เคสกำลังมองด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง

“พี่เราหนูเข้าใจแล้วล่ะไม่ต้องสอนแล้ว ”จาฟารู้สึกอึดอัดกับการที่ถูกใครสักคนต้องมาสอนกินข้าวอย่างใกล้ชิด แต่เรนก็ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร เพราะมันคืองานที่เขาทำมานาน โดยเฉพาะเคสที่ชอบแกล้งทำ เป็นโง่ให้เรนสอนจนแทบจะทุกอย่างในชีวิต เผลอๆเธอคงอยากให้เรนสอนหายใจแล้วมั้ง

การกินข้าวแบบพร้อมหน้าพร้อมตาครั้งนี้ทำให้จาฟาเหนื่อยเป็นบ้า เธอนอนลงกับเตียงนุ่มๆ

“จาฟา”จาฟาหันมามองตามเสียงนุ่มนั่นเห็นเรนยืนอยู่หน้าประตูเขายื่นกองสมุดหน้ามาให้“อีกไม่ถึงเดือนเธอก็ต้องไปเรียนแล้วอ่านไว้ก่อนก็ดีนะ”

“อืม”จาฟาเดินเข้าไปเอากองสมุดมากมายมาจากเรนทำให้มือทั้งสองข้างของจาฟาไม่มีที่ว่า“แล้วก็อ่านหนังสือตอนกลางคืนมันไม่ดีต่อสายตาอ่ะเอาแว่นนี่ไปใส่ซะ ”

เรนสวมแว่นให้จาฟา เด็กสาวขัดขืนไม่ได้มือทั้งสอง 2 ข้างมีกองสมุดเล่มหนาอยู่เธอแค่ยิ้ม ก่อนที่เรนจะจุ๊บหน้าผากของเด็กสาวแล้วกล่าวว่า

“ฝันดีนะน้องพี่...”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***