EP.4

-----------ลาน่า-----------

กริ๊งงงงง~~

เฮ้อ~ พักเที่ยงซักที หิวจะแย่ ยิ่งต้องทนนั่งเรียนกับอีตาเรียวตะก็ยิ่งแย่เข้าไปอีก😔 แต่ช่างมันเถอะ อาหารจะเยียวทุกสิ่ง ฮ่าๆๆ

"นี่ ไปกินข้าวกิน ฉันหิวจะแย่แล้ว" ฉันชวนเพื่อนรักทั้งสองคนหลังจากเก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อย

"ไปสิๆ ฉันก็หิวเหมือนกัน" ไคร่าพูด พร้อมกับแอนนาที่พยักหน้าหงึกๆ พวกเราจึงลุกขึ้นพร้อมกันเตรีมพร้อมที่จะไปทานข้าว

"นี่ ยัยบ๊อง!! ไม่คิดจะชวนฉันบ้างหรือไง ฉันเพิ่งจะมาเรียนวันแรกนะ โรงอาหารอยู่ทางไหนฉันยังไม่รู้เลย" เรียวตะร้องเรียกฉันก่อนที่จะเดินออกจากห้อง พร้อมกับทำหน้าตาหน้าสงสาร

"มันก็เรื่องของนายสิ มีสาวๆคนอื่นอยากจะพานายไปทัวร์รอบโรงเรียนตั้งเยอะแยะ นายก็ไปขอความช่วยเหลือจากพวกนั้นสิ" ฉันตอบกลับไปแบบไม่ใยดี มีที่ไหนล่ะ แกล้งฉันแล้วจะมาขอให้ฉันช่วย ฝันไปเถอะ!!

"นี่ ลาน่าเธออย่าใจร้ายนักเลยน่า เรียวตะเพิ่งมาเป็นแรกนะ เรียวตะ มากับพวกเราสิ" แอนนาพูดกับฉันก่อนหันไปชวนเรียวตะ ฉันล่ะหมดคำจะพูด จึงรีบเดินนำออกมาก่อน

---------โรงอาหาร-------

"ป้าคะ เอาสเต็กที่นึงค่ะ" ฉันสั่งอาการทันทีที่มาถึงร้านโปรดของฉัน แต่....

"เอาสองที่เลยครีบป้า" เสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินในตอนนี้ก็ปรากฎขึ้น จะใครล่ะ ก็นายเรียวตะไง

"นี่ มีตั้งหลายร้านทำไมต้องมากินร้านนี้ด้วย" ฉันถามแบบหงุดหงิดหน่อยๆ

"ก็ฉันอยากกินแบบนี้นี่นา😊"เรียวตะพูดพร้อมกับทำลอยหน้าลอยตา

"ได้แล้วจ้ะ" ป้าบอกพร้อมกับวางจานอาหารพร้อมกันสองจาน ฉันหยิบมาหนึ่งจานแล้วรีบเดินออกมาทันที

"นี่ รอฉันด้วยสิ ฉันยังไม่มีเพื่อนเลย ให้ฉันนั่งด้วยคนสิ"เรียวตะตะโกนตามหลังพร้อมกับรีบเดินตามฉันมา ฉันที่กำลังจะหันไปตอบ ก็มีหญิงสาวหน้าตาสวยเดินมาแทรกพอดี

"เรียวตะ มานั่งกับฉันมั้ย ฉันก็ยังไม่มีเพื่อนเหมือนกัน☺️" เอสเธอร์สาวสวยระดับซุปตาร์ถามเรียวตะ

เรียวตะได้แต่มองหน้าฉันสลับกับเอสเธอร์อย่างเลิ่กลั่ก ฉันจึงรีบหันหลังเดินมาหาเพื่อนรักทั้งสองคนของฉัน

"🙄🙄"

"นี่ลาน่า เป็นไร ทำไมทำหน้าเบื่ออาหารแบบนั้นล่ะ" แอนนาถามทันทีที่ฉันนั่ง

" ไม่ได้เบื่ออาหารหรอก เบื่อคนมากกว่า" ฉันตอบพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก

"หมายถึงเรียวตะหรอ🤭 ทำไมไม่ชวนมานั่งด้วยกันล่ะ" ไคร่าถามฉันและหัวเราะเบาๆ

"หึ ก็ยัยเอสเธอร์มาชวนเองขนาดนั้น คงจะมานั่งกับเราหรอก"ฉันพูดแบบอารามณ์เสีย

" เธอหึงหรอ" ไคร่าถามพร้อมกับหันไปยิ้มแอนนา

" เปล่าซะหน่อย ฉันจะหึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ชิ" ฉันพูดพร้อมกับตักอาหารเข้าปากอีกคำโตๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จพวกเราก็มักจะมานั่งที่โต๊ะใต้ต้นไม้เป็นประจำตั้งแต่ม.ต้น มีลมเย็นๆพัดผ่าน ทำให้รู้สึกสบาย สมองโล่งสุดๆเลยล่ะ ระหว่างที่เพื่อนทั้งสองของฉันกำลังคุยเรื่องจิปาถะ ทำให้ฉันนั้นนึกถึงนายเรียวตะ ทำไมฉันถึงได้คุ้นหน้าเค้านักนะ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

10ปีก่อน

"นี่ เอาตุ๊กตาฉันคืนมานะ" เด็กหญิงพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย เพราะเด็กชายตรงหน้ากำลังถือตุ๊กตาตัวโปรดของเธออยู่ ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอระลึกถึงพ่อแม่เธอที่จากไปโดยไม่ทีวันกลับ

"ถ้าเธออยากได้คืนเธอต้องมาเป็นแฟนฉัน ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้เจอตุ๊กตาตัวนี้อีก" เด็กชายยื่นข้อเสนอ

"ไม่ ฉันจะไม่เป็นแฟนกับนายเด็ดขาด นายมันนิสัยไม่ดี" เด็กหญิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับปาดน้ำตา

"งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ หึๆ" เด็กพูดพร้อมกับหัวเราอย่างผู้ร้าย

'แควกกกกก'

เด็กชายใช้สองมือและเรี่ยวที่มีฉีกตุ๊กตานั้นออกเป็นสองเสี่ยง

" กรี๊ดดดดด" เด็กหญิงกรี๊ดสุดเสียงแล้ววิ่งเข้าบ้านด้วยความเสียใจและรับไม่ได้ที่เด็กชายทำกับตุ๊กตาที่เธอหวงแบบนั้น จนพ่อผู้เป็นพ่อของเด็กชายต้องออกมาดู

" เกิดอะไรขึ้นเรียวตะ ทำไมทำแบบนี้" ผู้เป็นพ่อถามขึ้นหลังจากเห็นตุ๊กตาที่มืิอของเด็กชายและเสียงกรี๊ดของเด็กหญิงก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ก็ผมอยากให้เธอมาเป็นแฟนผมนี่ครับ😔" เด็กชายพูดพร้อมกับน้ำเสียงสำนึกผิด ผู้เป็นพ่อยิ้มให้กับท่าทางของลูและสั่งสอนอย่างเอ็นดู

"การที่เราจะได้ใจผู้หญิงคนนึงมันไม่ใช่การทำลายของที่เธอรักนะ วันนึงลูกโตขึ้นลูกจะเข้าใจเอง เข้าบ้านกันเถอะ🙂" ผู้เป็นพ่อจูงมือลูกชายเข้าบ้าน

ในขณะที่เด็กหญิงกำลังร้องไห้เสียใจที่ต้องเสียตุ๊กตาตัวโปรด เด็กชายที่รู้สึกผิดก็กำลังพยายามซ่อมแซมตุ๊กตาที่ขาดเป็นสองท่อนอย่างตั้งใจ หวังว่าพรุ่งนี่จะไปขอโทษและคืนตุ๊กตาให้ แต่เมื่อฟ้าสว่างเค้าก็รู้ว่ามันสายไปแล้ว เด็กหญิงและคุณน้าของเธอกำลังจะย้ายออกไป เด็กชายได้แต่จ้องมองเด็กหญิงโดยที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้ เด็กหญิงก็จ้องมองเด็กชายด้วยสายตาที่เกลียดชังเช่นกัน

-----------โปรดติดตามตอนต่อไป----------

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***