EP.3

-------เรียวตะ-------

'โครมมม'

หลังจากที่ยัยตัวแสบถีบผมจนตกเก้าอี้ต่อหน้าเพื่อนๆทั้งห้อง ยอมรับเลยครับว่าผมอายมาก ได้แต่เก็บอาการไว้ ผมมองยัยตัวแสบที่หัวเราะผมอย่างสะใจก่อนจะเดินเชิดออกไปจากห้อง เธอคงคิดว่าเธอชนะผมสินะ แต่เปล่าเลย 'สงครามมันเพิ่งจะเริ่ม'​เท่านั้น

ทุกคนคงสัยสินะครับว่าผมเป็นใคร ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ

ผมชื่อ 'เรียวตะครับ'​เป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น และเป็นทายาทมาเฟียที่น่าเกรงขามอีกด้วยครับ อีกไม่กี่ปีผมก็จะต้องทำหน้าที่ต่อจากพ่อของผมนั่นก็คือหัวหน้าแก๊งมาเฟีย ก่อนที่จะรับช่วงต่อผมต้องเรียนรู้หลายเรื่องเกี่ยวกับการเป็นมาเฟียแต่สำหรับผม เรื่องแบบนี้มันอยู่ในสายเลือดครับ แค่ดูผมก็รู้ว่าจะต้องทำอะไร และตอนนี้พ่อก็ปล่อยให้ผมทำหน้าที่แทนพ่อแล้ว ถึงจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ ผมก็สามารถแก้ปัญหาและกำจัดศัตรูได้อย่างมืออาชีพ

ทุกคนคงคิดว่า ในเมื่อผมเป็นมาเฟียที่มีอำนาจมากที่สุดในญี่ปุ่น แล้วผมมาทำอะไรที่อังกฤษ ผมมาเพื่อเรียนต่อครับ จะเก่งเรื่องฆ่าคนอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเก่งเรื่องการเรียนด้วยนะครับทุกคน และที่ผมเลือกมาเรียนที่นี่ก็เพราะ ตอนเด็กๆผมเคยอยู่ที่นี่กับพ่อครับ เราเสียแม่ไปตอนผมอายุแค่2ขวบ พ่อไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นเลยตั้งแต่แม่เสีย เพราะไม่ว่าใครก็มาแทนที่แม่ไม่ได้ ส่วนข้างๆบ้านผมจะมีเพื่อนบ้านอยู่ ซึ่งเป็นน้าหลานกัน เป็นผู้หญิงทั้งคู่และที่สำคัญน้าคนนั้นคือน้องสาวของเพื่อนที่สนิทที่สุดของพ่อผม พ่อผมรู้สึกเป็นห่วงและคอยสอดส่อง คอยช่วยเหลือหลายๆอย่างจนพวกเค้าสนิทกัน น้าคนนั้นมีหลานเป็นเด็กผู้หญิงอายุน่าจะไล่เลี่ยกับผม ผมรู้สึกชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จัก และคิดว่าคงตกหลุมรักเธอด้วยซ้ำ แต่ทำไงได้ล่ะ คนมันปากแข็ง มีดีกรีเป็นถึงทายาทมาเฟีย ผมก็เลยเข้าหาเธอด้วยการแกล้งเธอบ่อยๆ บางครั้งแรงจนทำให้เธอร้องไห้ ผมรู้สึกผิดกับการกระทำของผมครับ แต่ผมก็ไม่กล้าขอโทษเธอ สิ่งที่ผมทำคือการหัวเราะเยาะเธอ คงทำให้เธอเกลียดผมเข้าไส้เลยล่ะ แต่แล้ววันนึงสิ่งที่ผมไม่ได้เตรียมใจไว้ก็เกิดขึ้น เธอกับย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นครับ เธอไม่บอกเหตุผลและไม่บอกลาผมเลย เธอยืนจ้องหน้าผมด้วยความเกลียดชัง ในขณที่พ่อผมกับน้าของเธอกำลังล่ำลากัน ตอนนั้นอยากจะเดินไปถามว่าทำไมเธอถึงย้ายไป แล้วเธอจะย้ายไปไหน แต่ด้วยคำว่าทายาทมาเฟีย ผมไม่อยากจะเสียศักดิ์ศรีโดยการเข้าไปถามเธอหรือขอโทษเธอ ที่ผมทำคืิอนั่งจ้องหน้าเธอนิ่งๆ จนเธอหายไปจากสายตาของผม ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก จนกระทั่งวันนี้ ในขณะที่ผมกำลังเดินไปห้องเรียนเธอก็วิ่งมาชนผมอย่างจัง ทำให้เธอนั่นล้มลงไป ผมตกใจปนดีใจ เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง แถมยังได้เรียนห้องเดียวกัน ได้นั่งด้วยกันอีก มันคงเป็นพรหมลิขิตแล้วล่ะ ผมจำเธอได้ในทันที แต่ดูแล้วเธอคงจะจำผมไม่ได้สินะ งานนี้สนุกแน่ล่ะ ผมคิดในใจ

จะว่าไปแล้วลาน่าตอนโตก็น่ารักใช่เล่นนะครับ ตอนเด็กๆว่าน่ารักแล้ว ตอนโตทั้งสวยทั้งน่ารักเลยครับ คิ้วได้รูปสวย จมูกที่โด่งไม่มากรับกับริมฝีปากสีชมพูที่เป็นกระจับน่าสัมผัสแบบนั้น ผมแทบละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลยครับ ในระหว่างที่นั่งรอเวลาเข้าเรียนผมก็คิดอะไรสนุกๆออกแล้วล่ะ🤭

หลังจากที่ลาน่าออกจากห้องไปสักพักเธอก็กลับมาพร้อมกับเพื่อนของเธอ เธอก็ตรงดิ่งเข้ามาหาผมแล้วโวยวายใส่ผมทันที ก็เพราะผมมานั่งตรงที่ของเธอไงครับ55555

"นี่นาย นี่มันที่ของฉันนะ นายไม่ไปนั่งที่ของนายล่ะ ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

"ไม่ ฉันชอบตรงนี้ ชอบโต๊ะนี้ ฉันชอบวิวริมหน้าต่างตรงนี้ ฮ่าๆ" ผมหัวเราะแบบสะใจเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มจะโมโหผมอีกรอบ แผนสำเร็จ!!

"ที่โดนเมื่อกี๊ยังไม่เข็ดใช่มั้ย ตาบ้า!! อยากจะเจออีกใช่มั้ย ห๊ะ!! " เธอตะคอกผมเสียงดังพร้อมกับยกขาขึ้นมาเตรียมจะถีบผมอีกรอบ แต่รอบนี้ผมรู้ทัน ผมจับขาเธอที่ยกขึ้นมาข้างไว้ทำให้กระโปรงของเธอเปิดขึ้น ผมจึงเเกล้งมองเข้าไปในกระโปรงเธอ😋😋

ที่จริงผมมองไม่เห็นอะไรหรอกครับ ฮ่าๆ แต่นั่นก็ทำให้เธอเสียสมดุลจนเซล้มไปกองกับพื้น

" กรี๊ดด นี่ ไอ้โรคจิต นายมองใต้กระโปรงฉันทำไม ไอบ้า!!" เธอผมชุดใหญ่เลยครับ ฮ่าๆ ทำให้ผมยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่

"ก็เธอยกขึ้นมาจะให้ฉันดูไม่ใช่หรอ" ผมพูดยั่วโมโหเธอเข้าไปอีก

"😠😠" เธอทำหน้ายักษ์ใส่ผม อาจารย์ที่สอนวิชาแรกเข้ามาในห้องพอดี ผมจึงตบที่เก้าอี้ตัวข้างเพื่อบ่งบอกให้เธอนั่งลง เธอได้แต่ทำตามอย่างไม่เต็มใจ ฮ่าๆๆๆ ผมแอบอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของคนข้างๆผม☺️☺️

----------โปรดติดตามตอนต่อไป----------

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***