#4 เด็กสาวผู้ไม่เคยโตในสายตา

ภายในห้องเต็มไปด้วยบุคคลผู้ถูกช่วงชิงอันดับ พวกเขานัดเรียนห้องAของแต่ละชั้นปีดรื่องฝีมือนั้นไม่ต้องพูดถึง พวกเขาอยู่ในระดับแนวหน้าอย่างไม่ต้องสงใส..

"เรื่องของพันธสัญญาเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้ว สามารถใช้ทักษะผนึกเวทย์ได้ขนาดนั้น คงไม่ใช่ฝีมือของคนธรรมดา.." เบนิต้าเปิดบทสนทนาให้กับประเด็นในครั้งนี้

"เรื่องการผนึกเวทย์นั่นมันเป็นปัญหากับเราก็จริง แต่มันมีปัญหาที่ใหญ่กว่านั้น " ไคล์พูดขึ้นขณะทำสีหน้าเคร่งเครียด

"ปัญหาที่ใหญ่กว่าหรอครับ?" ฮารุโตะถามย้อนคำของเขา

"เจ้าพวกนั้น ถนัดการสู้ระยะประชิดมากกว่าน่ะสิ การใช้ทักษะผนึกเวทย์มีข้อเสียอย่างนึงคือผู้ใช้จะไม่สามารถใช้เวทย์อื่นได้เช่นกัน แต่เจ้าพวกนั้นกลับมีทักษะการสู้ระยะประชิด เหมือนกับพวกโรงเรียนอัศวินไม่มีผิด "

อดีตอันดับ3พูดขึ้นเองแบบนี้ ตึงมือแน่ๆ

"ฉันเองก็โดนแบบเดียวกัน ถ้าเรื่องการใช้เวทย์ล่ะก็ฉันไม่แพ้แน่ แต่ ดันโดนฝั่งตรงข้ามใช้อาวุธเข้าประชิดตัวได้เสียก่อน." เอ็มม่าพูดด้วยสีหน้าที่เจ็บใจก่อนที่ไมเคิลจะพูดต่อ

"ในงานเทศกาลเราจะสู้แบบปกติไม่ได้ น่าเสียดายที่ตอนนี้เรายังหาอันดับ4และ5ไม่เจอ คนที่มีฝีมือที่สุดก็มีเพียงเบนิต้า รู้สึกอับอายในฐานะรุ่นพี่จริงๆ "

เจ้าเบนิต้ารักษาสัญญาจริงๆสินะ...แต่การที่ทุกคนพูดถึงเทศกาลเวทมนตร์

"พวกรุ่นพี่ก็จะเข้าร่วมหรอครับ เทศกาลเวทมนตร์."

"ใช่ เพราะนี่คือโอกาสสุดท้ายที่จะทวงหน่วยกิตคืนจากพวกใช้กลโกงพวกนั้น.." โคล์กำมือแน่นและพูดขึ้นอย่างแน่วแน่..

"ว่าแต่ ฮารุโตะคุงอยู่อันดับที่เท่าไหร่หรอ?.." เอ็มม่าที่รู้สึกสงใสจึงเอ่ยปากถามฮารุโตะแบบตรงๆ

"เรื่องอันดับ ผมคงจะบอกไม่ได้ แต่ผมอยู่ห้องBครับ ปี3.."

"ห้องBหรอ อิจฉาจังเลยนะ ฉันเองก็อยากจะไปอยู่ห้องBบ้างเหมือนกัน ไม่ต้องมาปวดหัวกับผู้ท้าชิงรวมถึงถูกจับตามอง.."

"รุ่นพี่เอ็มม่าตอนนี้ยังอยู่ห้องAอยู่หรอครับ?...นึกว่าออกเพราะโดนแย่งหน่วยกิตไปแล้วซะอีก?"

"อืม แค่ในนามน่ะ อันดับจะประกาศใหม่หลัังจากเทศกาลเวทมนตร์ ถึงจะอยากออกตากห้องAแต่ฉันก็ไม่อยากออกในฐานะผู้แพ้หรอกนะ " เธอกล่าวขค้นด้วยรอยยิ้มของสาวแกร่งก่อนที่ทุกคนจะเริ่มพูดคุยกันต่อ...การประชุมดำเนิินมาเรื่อยๆจนใกล้จะจบ

"การเข้าร่วมเทศกาลเวทมนตร์หนึ่งทีมจะต้องมีสมาชิก10คนขึ้นไป ภายในงานสามารถล่ามอนสเตอร์เพื่อเพิ่มหน่วยกิตให้ตัวเองรวมถึงท้าชิงแย่งหน่วยกิตจากคนอื่นได้.." ไมเคิลอธิบายเกี่ยวกับเทศกาลต่อไป

"รวมสมาชิกที่แน่นอนตอนนี้ก็มีอยู่ทั้งหมด8คน รุ่นน้องฮารุโตะ เธอจะเข้าร่วมกับพวกเราไหม?.." ไมเคิลหันมาถามฮารุโตะด้วยน้ำเสียงจริงจัง..

"อันที่จริงผมไม่เคยเข้าร่วมเทศกาลเวทมนตร์เลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมคงจะต้องขอเอากลับไปคิดก่อน อย่าคาดหวังมากเลยนะครับ.." เขาพยายามปฏิเสธแบบอ้อมๆโดยไม่ให้เสียมารยาท จากหน่วยกิตที่จ่ออันดับ3ของเขา ถ้าเข้าร่วมล่ะก็คงกลายเป็นอันดับ3เป็นแน่...

".....นี่คือการตัดสินใจของฮารุโตะ พวกรุ่นพี่อย่าโกรธเขาเลยนะครับ..." เบนิต้าพูดขึ้นเสริมให้กับฮารุโตะ ดูเหมือนเขาจะรู้คำตอบของฮารุโตะอยู่แต่แรกแล้ว..

"งั้นหรอ เข้าใจแล้ว ยังเหลือเวลาอีกสองสัปดาห์ก่อนที่เทศกาลจะเริ่ม นี่ก็เริ่มดึกแล้วคิดว่าคงจะต้องแยกย้ายได้แล้วล่ะ " ไมเคิลกล่าวปิดการประชถมอย่างน่าเสียดายก่อนที่ทุกคนขัเริ่มแยกย้ายกลับไปยังหอพักของตน...

"ฮารุโตะ...ขอเวลาแปปนึงสิ." เบนิต้าเรียกฮารุโตะที่กำลังเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย...

"นายจะไม่เข้าร่วมจริงๆสินะ "

"อืม ขอพูดตามตรง นี่ไม่ใช่ปัญหาของฉัน และถ้าฉันทำอะไรไปมากกว่านี้คาดว่าความลับของฉันคงจะแตกแน่นอน ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้.."

"อืม นั่นก็คือการตัดสินใจของนาย ยังไงซะก๋ระวังตัวด้วยละกัน เจ้าพวกนั้นพยายามล่าระดับท็อปของโรงเรียน ถ้ามันรู้ข้อมูลของนายเข้าชีวิตในโรงเรียนของนายคงอยู่ไม่สุขแน่.."

"จะระวังละกัน ไปล่ะ.." เขาโบกมือลาเบนิต้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป...

"พันธสัญญาหรอ จะว่าไปฉันก็ยังไม่ได้ทำสัญญากับภูติเลยนิ พลังเวทย์ที่ไร้ธาตุกับภูติที่ไม่ยอมเข้าใกล้ เฮ่อ~ไม่แปลกที่จะโดนไล่ออกมาล่ะนะ..." เขาพึมพำขณะเดินกลับหอพัก..

"แต่ถึงจะทำพันธสัญญากับภูติใว้แล้ว ถ้าโดนผนึกเวทย์ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี พวกนั้นจะไหวกันไหมนะ.."

- ติ๋ง~

"....ฝนตก?"

หยดน้ำที่ค่อยหยดลงทีละหยดไม่นานก็โหมกระหน่าลงมาอย่างรุนแรง ฮารุโตะที่รีบวิ่งกลับหอพักก็มาได้ทันเวลาพอดิบพอดี...แต่ว่า

อย่าบอกนะ...

"ช้า!!! ช้ามาก!!! ทำไมถึงกลับช้าอย่างงี้!! พี่มัวแต่ไปเล่นที่ไหนมาเนี่ย! "

เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบกับน้องสาวบุญธรรมในชุดนอนกำลังยินรอเขาอยู่ที่หน้าประตู..

"เรย์วี่? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? นี่ก็ดึกมากแล้วนะ?.."

"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย! ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงพี่ไม่กลับมาหนูว่าจะออกไปตามหาแล้วนะ! " เด็กสาวไม่ฟังคำถามของฮารุโตะและกล่าวคำตำหนิต่างๆใส่เขาไม่พัก..

เขาตัดสินใจเมินเฉยคำต่างๆของเธอและเดินเข้าไปในห้อง เด็กสาวเมื่อรู้ว่าถูกเมินจึงทำสีหน้าโกรธหน่อยๆและเดินตามหลับเขาติดๆ

- ตุบ

"ต่อยไปก็ไม่เจ็บหรอกนะ เทียบกับที่พ่อฝึกร่างกายให้ฉันแล้วเธอก็เหมือนแค่มด.."

"หนูรู้อยู่แล้ว! แค่ระบายอารมณ์นิดหน่อยแค่นั้นเอง!...ห้ามขัดขืนด้วย!" เด็กสาวต่อยไปที่แผ่นหลังของฮารุโตะอยู่ซักพัก ฮารุโตะก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเธอและปล่อยให้ทำ..

"หายโกรธรึยัง.."

"ยัง!" เรย์วี่ตอบเสียงแข็ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียง พับแขนไขว้กันแน่น แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

แบบนี้คงแต่จะต้องยอมตามน้ำไปล่ะนะ เฮ่อ...

ฮารุโตะถอนหายใจเบาๆ เขาเข้าใจดีว่าน้องสาวของเขากังวลแค่ไหน แต่เขาก็มีเหตุผลของเขาเช่นกัน เขาเดินไปนั่งลงข้างๆ เรย์วี่

"เรย์วี่ฟังนะ ฉันขอโทษจริงๆ ที่กลับบ้านช้า" ฮารุโตะเริ่มต้นบทสนทนาอย่างจริงจัง "แต่ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำจริงๆ"

เรย์วี่เงยหน้าขึ้นมองพี่ชายด้วยสายตาที่ยังคงไม่คลายความโกรธ "เรื่องอะไรกันที่สำคัญจนต้องทำให้น้องสาวเป็นห่วงน่ะ!?"

แต่ฉันไม่ใช่พี่เธอนะ?...

"ฉันรู้ว่ามันฟังดูไม่ดี แต่เรื่องนี้สำคัญกับอนาคตของทุกคนในโรงเรียนมาก" ฮารุโตะอธิบาย "เอาเป็นว่าฉันสัญญาว่าครั้งหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีก ฉันจะบอกให้เธอรู้เสมอละกันว่าฉันไปไหนทำอะไรบ้าง"

เรย์วี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ "พี่สัญญาแล้วนะ"

"สัญญา" ฮารุโตะยิ้มให้เรย์วี่เล็กน้อย (ฝืนๆ)

ทั้งสองเงียบไปสักพัก ก่อนที่เรย์วี่จะถามขึ้น "แล้วเรื่องที่พี่ไปทำคืออะไรกันแน่?"

ฮารุโตะลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เรย์วี่ฟัง ตั้งแต่เรื่องของพันธสัญญากับปีศาจไปจนถึงกลุ่มนักเรียนปริศนา

เรย์วี่ฟังเรื่องราวของพี่ชายด้วยความสนใจ เมื่อฟังจบแล้วเธอก็ตกตะลึง "พี่...ทำไมไม่บอกหนูตั้งแต่แรก"

"ก็คิดส่าถ้าเธอรู้ไปมันก็ไม่ได้อะไร และจะปวดหัวเอาเปล่าๆด้วย" ฮารุโตะตอบ

"พี่ก็ควรจะบอกหนูสิ หนูโตแล้วนะ พี่ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรหนู เราเป็นพี่น้องกันแล้วนะมีอะไรก็ต้องปรึกษากันสิ?" เรย์วี่พูดเสียงเข้ม ดวงตาของเธอเบิกกว้างจ้องมองฮารุโตะด้วยสีหน้าตึงเครียด..

"หรือว่า...พี่เห็นหนูเป็นแค่เด็กที่พึ่งพาไม่ได้หรอ?." เสียงของเริ่มกดต่ำลง

ฮารุโตะเงียบไปครู่หนึ่ง คำพูดของเรย์วี่ทำให้เขารู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่อก เขาไม่เคยคิดจะมองข้ามความรู้สึกของเธอ แต่

"ไม่ใช่แบบนั้นนะเรย์วี่ ฉันแค่..." ฮารุโตะพยายามจะหาคำพูดที่เหมาะสมมาอธิบาย แต่ก็พูดไม่ออก

"เพียงแค่กลัวว่าหนูจะเดือดร้อน" เรย์วี่พูดต่อ "แต่พี่ก็ควรจะเชื่อใจหนูบ้างสิ" นัยตาสีฟ้าครามเริ่มสั่นไหว น้ำเสียงที่แข็งกระด่างบัดนี้เริ่มสั่นเครือ..

"เรย์วี่..." ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจเธอแต่ในสายตาของเขา เธอเป็นดั่งผีเสื้อที่คอยทำให้โลกนี้ดูมีสีสันและเป็นสิ่งที่ควรถนุถนอม การที่เอาเธอมาพัวพันกับเรื่องอันตรายมันไม่ควรจะเกิดขึ้น..

"เรื่องในครั้งนี้ หนูจะช่วยพี่ด้วย งานเทศกาลเวทมนตร์ หนูจะเข้าร่วมด้วย.." เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะฮึดขึ้นสู้อีกครั้ง..

ฉันคง มองเธอเป็นเด็กไม่ได้แล้วสินะ..

"มันอันตรายนะ อาจจะส่งผลถึงอนาคตเลยก็ได้"

"หนูจะทำ! หนูไม่สามารถปล่อยให้โรงเรียนนี้รวมถึงพี่ตกอยู่ในอันตรายได้หรอกนะ!.." เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจังและตรงไปตรงมา

"ถ้าเธอพูดถึงขนาดนั้น ฉันคงมีแต่จะต้องเข้าร่วมล่ะนะ เฮ่อ~คงจะต้องทำตามความคาดหวังของเรย์วี่จังซะแล้วสิ.."

"ไม่ใช่เรย์วี่จังซะหน่อย! น้องสาวตังหาก!.." เธอพูดขึ้นขณะลุกขึ้นบนเตียงในท่ายืนท้าวเอว.

- จ๊อก~

"......"

"อุฟ ดูเหมือนร่างกายกับอุดมการณ์จะไม่ตรงกันนะ" ฮารุโตะพูดเย้าแหย่เธอด้วยรอยยิ้ม.

"คะ คือว่า..." ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว เธอนั่งลงบนเตียงอย่างช้าๆก่อนจะมองหน้าฮารุโตะ

"เข้าใจแล้วๆ มาทำมื้อดึกกันเถอะ.." ฮารุโตะลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัวและเริ่มลงมือทำอาหารทันที ช่วงหลังเลิกเรียนเขาเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกันตอนนี้เลยรู้สึกหิวหน่อยๆ

หลังจากทำอาหารเสร็จทั้งคู่จึงลงมือทานอาหารทันที เรย์วี่แสดงสีหน้าพึงพอใจเหมือนอย่างทุกทีเธอแสดงรอยยิ่มของสาวน้อยสุดผ่อนคลายทำเอาฮารุโตะแอบยิ้มตามไปด้วย...(แล้วจะให้ฉันไม่มองเธอเป็นเด็กได้ไงเล่า!)

"เรย์วี่ จะว่าไป ชุดนอนนั้นคืออะไร?.." ฮารุโตะที่พึ่งมีโอกาสถามได้ถามเธอถึงชุดนอนที่เธอใส่มาตั้งแต่แรก

"ก็แน่นอนสิ หนูจะนอนที่นี่.."

"ห๊ะ?...เดี๋ยวๆๆ มาเล่นยังพอว่าแต่มาค้างมันได้ที่ไหนเล่า?."

"ขออนุญาตจากคุณลุงดูแลหอแล้วและฝนยังตกหนักอยู่เลยนะ! พี่จะให้หนูวิ่งตากฝนกลับหรอ?." เธอพูดขึ้นด้วยเสียงแข็งกร้าวโดยที่แอบซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาใว้

"แล้วเพื่อนร่วมหอเธอล่ะ จะไม่เป็นห่วงเอาหรอ?"

"หนูบอกนาทาเลียใว้แล้วล่ะ ทีแรกเธอก็จะห้ามอยู่หรอกแต่ไม่รู้ทำไมถึงปล่อยมาแต่โดยดี."

[ฉันว่าเธอหนีออกมามากกว่ามั้ง?]

- เปรี้ยง!!

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น พายุภายนอกหอพักเริ่มโหมกระหน่ำแรงขึ้นเหมือนมันพยายามช่วยหนุนคำพูดของเรย์วี่...

"หึๆ เห็นไหมล่ะ หนูกลับไม่ได้แล้วน้า~"

".......งั้นเธอนอนตรงโซฟาแล้วกัน"

"เอ๊ะ? สถานการณ์แบบนี้ผู้ชายต้องให้ผู้หญิงนอนเตียงสิ!?.."

"เธอเข้ามาที่นี่เอง ยอมรับซะไม่งั้นฉันคงต้องให้เธอเดินตากฝนกลับ.."

"ฮือ~ค่าาา" เธอยอมรับด้วยเสียงซึมๆก่อนจะทานอาหารต่อจนหมด...

[พายุหรอ จะยังกลัวมันอยู่รึเปล่า ในวันที่ฉันไม่ได้อยู่ข้างๆ..]

20 นาทีต่อมา

"จะให้นอนตรงนี้จริงๆหรอ?." เรย์วี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนวอนขณะนั่งอยู่บนโซฟา

"นอนพื้นก็ได้นะ.." เขาตอบกลับเธอทันทีอย่างไร้เยื่อใย

"ก็ได้~ ราตรีสวัสดิ์นะคะ.."

เนื่องจากฮารุโตะอยู่คนเดียวและห้องพักมีใว้ก็เพื่อเหมาะสำหรับอยู่คนเดียว ภายในห้องจึงมีเซ็ทที่นอนเพียงแค่หนึ่งชุด ไม่มีสำรองให้กับแขกผู้มาเยือน...

เวลาล่วงเลยผ่านไป ลมพายุได้โหมกระหน่ำต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด บรรยากาศสุดหนาวเหน็บเริ่มจะก่อตัวขึ้นภายในห้อง

"เฮ่อ~อดห่วงไม่ได้เลยแฮะ.." เขาพึมพำขึ้นก่อนจะลุกขึ้นและแอบย่องไปมองเด็กสาวที่นอนอยู่บนโซฟาทางห้องด้านหน้า...

"อืม.." เธอนอนขดตัวอยู่บนโซฟาอย่างเห็นได้ชัด ชุดนอนของเธอถึงแม้จะเป็นเสื้อแขนขายาวและมีหมวกก็คงจะไม่สามารถกันความหนาวได้เท่าผ้าห่ม...

"เฮ่อ~อย่างน้อยถ้าจะมาก็เตรียมผ้าห่มมาหน่อยสิ.." เขาเดินเข้าไปใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆก่อนจะอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงไปส่งบนเตียงและห่มผ้าห่มให้เธอ...

[สรุป...เป็นฉันเองที่ต้องนอนบนโซฟา...เฮ่อ~โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดไม่งั้นได้ไปโรงเรียนแบบปวดเมื้อยแน่]

เขายอมรับชะตากรรมก่อนจะลงไปนอนและหลับไป...

...เช้าวันรุ่งขึ้น...อากาศของฟ้าหลังฝนสุดแจ่มใส เสียงนกภายนอกส่งเสียงร้องอย่างไพเราะดั่งเพลงกล่อมยามเช้า.....

"อื้ม!~" ฮารุโตะที่ฝีนหลับจนได้ ชูมือบิดขึ้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลืมตาตื่น...

- จ้องงงงง

"......"

- จ้องงงง

"หน้าฉันมีอะไรติดอยู่รึไง?." ภาพตรงหน้าของเขาคือภาพของน้องสาวบุญธรรมกำลังนั่งเกาะโซฟาและมองหน้าเขาด้วยระยะประชิด...

"เปล่า หนูแค่คิดว่าเมื่อคืนคนที่นอนบนโซฟาควรจะเป็นหนูแต่ทำไมถึงกลายเป็นพี่ล่ะ?.." เธอถามขึ้นอย่างสงใสโดยไม่ละสายตา

"นอนสั่นเป็นลูกหมาขนาดนั้น ปล่อยใว้มีหวังเป็นหวัดแน่." เขาลุกขึ้นนั่งมาพูดคุยกับเด็กสาวพร้อมหาวขึ้นด้วยท่าทีนอนไม่เต็มอิ่ม...

- เมี้ยว~

"หืม? โอ๊ะ ภูติหรอ?.." เขาถามขึ้นทันทีเมื่อสังเกตุเห็น สัตว์รูปร่างเล็กขนสีฟ้าอ่อนปุกปุยกำลังเกาะอยู่บนเรือนผมสีฟ้าครามของเรย์วี่

ภูติที่ทำสัญญากับเรย์วี่ วิช ภูติแมวธาตุน้ำแข็ง...

"วันนี้วิชตื่นก่อนหนูอีกนะ สงใสอยากจะออกมาสูดอากาศข้างนอกน่ะ...เลยเผลอปลุกหนูขึ้นมาด้วย.."

"เห~สะดวกจังเลยนะภูติเนี่ย...สามารถปลุกเด็กขี้เซาอย่างเธอได้ด้วย..." ฮารุโตะพูดพร้อมยิ้มแหย่ๆใส่เธอ...

"ในเมื่อฝนหยุดตกเธอก็ควรจะกลับไปได้แล้ว ต่อจากนี้ฉันมีธุระต่อ.." เขาลุกขึ้นไปล้างหน้าและจัดระเบียบชุดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย..

"ธุระ? " เธอถามขึ้นพร้อมนั่งเล่นกับวิชที่อยู่บนตัก..

"อืม การฝึกของฉันน่ะ ขอบอกใว้ก่อนว่ามาเล่นไม่ได้หรอกนะ เพราะในดันเจี้ยนมันอันตรายเกินไปสำหรับปี1."

"กึๆ พี่ก็รู้นิว่ายิ่งห้ามหนูมากเท่าไหร่ความสงใสของหนูก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นน่ะ~" เธอพูดพร้อมลอยยิ้มขณะมองตามฮารุโตะ...

"ไม่ได้ เธอยังไม่พร้อม.."

"งั้นเอาแบบนี้ไหมล่ะ!.." เธอกล่าวขึ้นเหมือนมีข้อเสนอบางอย่าง..

"ไหนๆพวกเราก็จะเข้าร่วมเทศกาลเวทมนตร์สุดอันตรายแล้ว หนูจะแสดงความสามารถที่เรียนมาให้พี่ดูเอง! เท่านี้พี่ก็จะไม่คิดว่าหนูอ่อนแอแล้ว!."

"......"

จริงสิ...ใช้ข้ออ้างนี้เพื่อหยุดเธอดีไหมนะ...

"อืม...ฉันให้เธอไปด้วยก็ได้ แต่มีข้อแม้.." เขาพูดพร้อมชูนิ้วชี้ขึ้น...

"อะไร! มันคืออะไร!?." เธอทำท่าทางสนอกสนใจกับข้อแม้ของฮารุโตะ..

"เธอจะต้องจัดการมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ให้ได้อย่างน้อยสิบตัว หรือถ้าขนาดเล็กก็ต้องร้อยตัว..." เขาพูดสิ่งที่ดูโหดร้ายออกมาด้วยรอยยิ้ม..

"..........." เด็กสาวเมื่อได้ยินก็ก้มหน้าลงพร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง...

หึๆเป็นไงล่ะ ไม่อยากไปแล้วใช่ไหมล้า~

"เอาสิ! แค่นี้หนูทำได้สบาย! ใช่ไหมวิช!!.."

"เมี้ยว!.."

วิชและเรย์วี่อยู่ดีๆก็มีท่าทีฮึกเหิมทำเอาฮารุโตะถึงกับตกตะลึง ในเมื่อยื่นข้อเสนอไปและเธอตอบรับคงไม่สามารถบ่ายเบี่ยงอะไรได้แล้ว...

"อย่ามาร้องให้ทีหลังละกัน..."

"หึ! หนูจะทำให้พี่ตาค้างให้ดู!!.."

และจากนั่นไม่นานท้องของเรย์วี่ก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาทำให้ฮารุโตะจะต้องทำมื้อเช้าสำหรับสองคนซึ่งเสียเวลาและวัตถุดิบเป็นอย่างมาก...

...****************...

ดันเจี้ยน! ดันเจี้ยน!! ดันเจี้ยน!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***