EP. 4

ฉันเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า แสงแดดยามบ่าย ส่องลงมาที่หน้า ราวกับเป็นวันที่สดใสธรรมดาๆวันนึง..

แต่เมื่อก้มหน้าลงมาดูความเป็นจริง..ภาพที่เห็นคือ เลือดที่แปดเปื้อนอยู่เต็มสนามหญ้า ฉันได้แค่ถอนหายใจแล้วค่อยๆ หลบฝูงคนคนที่ติดเชื้อ รัดเราะไปตามกำแพงตึก สถานการณ์ข้างนอกนี้ไม่ได้แย่เท่าไหร่ ดูเหมือนผู้คนที่ติดเชื้อดูสงบลงนะ แปลกๆแฮะ พวกเขาเดินงุนงง วกไปวนมาอยู่ที่เดิมซ้ำๆ อย่างกะซอมบี้ แต่ในใจฉันก็กลัวมากๆ ที่ค่อยๆเดินช้าขนาดนี้ ไม่ใช่ระวังตัวหรอก แต่ขาก้าวไม่ออกต่างหาก

มินิมาร์ทที่ฉันกำลังจะไป มันอยู่ที่ด้านหน้าของโรงเรียนโน้นน แต่ตึกกีฬาที่ฉันยืนอยู่ ณ ตอนนี้ มันอยู่หลังๆตึกเรียนเข้ามาอีก ซึ่งถ้าฉันจะไปที่มินิมาร์ท ก็ต้องจำใจเดินผ่านตึกชั้นเรียน ที่เต็มไปด้วยฝูงผู้คนติดเชื้ออยู่ อยากจะบ้าตาย

แกร๊ก..

อิง: ห่ะ..

ฉันก้มลงไปดูที่เท้า ใครมันเอาปากกามาวางไว้ตรงนี้เนี่ยยย!

ผู้คนที่ติดเชื้อเริ่มวิ่งกรู่กันมาทางฉัน จากตอนแรกที่ขาก้าวไม่ออก ตอนนี้สมองซีกที่ใช้เอาชีวิตรอดตามสัญชาตญาณได้ทำงานแล้ว

อิง: อร้ายยยยยยย!!

ฉันจำใจต้องวิ่งขึ้นตึกเรียนไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากผู้คนติดเชื้ออยู่ข้างล่างเยอะมากกกก คงเป็นเพราะตอนที่วิ่งหนีลงมาออกันที่สนามนั้นแหละ ฉันวิ่งจนสุดแรงเกิดขึ้นไปบนชั้นที่สองของตึก สติฉันลอยออกจากร่างไปนานแล้ว เหลือแค่สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดเท่านั้น

ตุ้บ!

ฉันล้มลงไปกองที่พื้น สิ่งที่ฉันสดุด เป็นร่างของนักเรียนที่เสียชีวิตไปแล้ว ทำให้ฉันยิ่งสติแตกไปกันใหญ่ ฉันพยามพยุงตัวให้ลุกขึ้นมา เลือดที่หัวเข่าไหลอาบลงมาตามขาเป็นสายๆ เจ็บมากเลย แต่ฉันก็ต้องวิ่งต่อไป ไม่ได้! ฉันจะมาตายแบบนี้ไม่ได้!

เรย์ : อิงวา!

ข้วบ! เขาดึงฉันเข้าไปหลบที่ซอกตึกระหว่างชั้นเรียน

อิง: เรย์! นายไปอยู่นะ..

เรย์: ชู้ววว..

เขาก้มลงมาใช้มือปิดปากฉันไว้ แล้วทำสัญญาณว่าอย่าส่งเสียงดัง ที่นี่แคบมาก เพราะมันเป็นแค่ช่องเล็กๆ ระห่วางชั้นเรียนเท่านั้นเอง ทำให้ตัวเราทั้งสองต้องติดกันอยู่แบบนี้ หน้าของเขาที่ก้มลงมาหาฉัน ห่างกันแค่ปลายจมูกชน มือข้างนึงของเขาโอบฉันไว้ที่ด้านหลังเพื่อป้องกันไม่ให้ขูดกับกำแพง ฉันได้แต่ยืนตัวสั้นดิกๆด้วยความตกใจ มือทั้งสองของฉันจิกเข้าไปที่หน้าอกและเสื้อเขาจนยับยู้ยี้ไปหมด

อิง: นายรอดมาได้ไง

เรย์: พวกมันหูดีมาก แต่ตามองไม่เห็น

อิง: เพื่อนๆหลบอยู่ที่ตึกกีฬาข้างล่าง เราไปหาของกินแล้วรีบไปที่นั่นกัน

เรย์: อย่าบอกนะว่าที่ออกมาเพราะมาหาของกิน

อิง: อึ้ม //พยักหน้า

เรย์: โง่รึไง

เขาพูดพลางตบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกไปดูข้างนอก เมื่อเห็นว่าปลอดภัยดี เขาก็กลับเข้ามาจับมือฉันเอาไว้

เรย์: เดินตามมาดีๆ อย่าหายไปอีกล่ะ

อิง: ห่ะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***



