EP. 2

อิง: มันเกิด..อะไรขึ้น..

ฉันยืนสตั้นอยู่พักนึง ก่อนเรย์จะรากฉันไปที่ประตูหลังห้อง เพื่อนๆคนอื่นต่างกรีดร้องและลนลานพากันวิ่งกรู่ออกจากห้องกันหมด เหลือแค่ฉันที่ได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความกลัวและสับสน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยืนอึ้งได้ไม่นาน เพราะจากที่ร่างอาจารกำลังชักดิ้นชักงออยู่ ได้หยุดลง และกำลังจะกระโจนมาทางฉันและเรย์ยืนอยู่

เรย์ : ไป!

เขารากฉันวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันได้สติกลับมา เมื่อออกมาจากห้องแล้วก็พบว่าห้องอื่นๆ ก็กำลังพากันวิ่งหนีตายออกมาที่ระเบียงกันหมด ทำให้ตอนนี้ผู้คนแออัดกันมาก ต่างคนก็พากันหนีตายอย่างสุดชีวิต จู่ๆข้อมือที่เคยถูกจับไว้อย่างแน่นหนึบ ก็หายไป..

อิง: เจน!

ฉันวิ่งไปพร้อมตะโกนหาเพื่อนรัก ที่หลังจากคำพูดสุดท้ายของเธอ ฉันก็ไม่เจอเธออีกเลย

ตอนนี้นักเรียนและอาจารย์ทุกคน พากันวิ่งหนีลงมาจากตึก ในความชุลมุนนั้น มีนักเรียนที่เหมือนจะติดเชื้อ หรืออะไรสักอย่าง วิ่งไล่กัดผู้คนอย่างบ้าคลั่งอย่างกะหนังซอมบี้ที่เคยดูไม่มีผิด แต่ติดที่ว่าซอมบี้ในหนังมันจะไล่กัดคนเพื่อฉีกกินเนื้อ แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า คือพวกเขาไม่ได้ไล่ล่าเพื่อที่จะกิน แต่ล่าเพื่อสนองความพอใจของตัวเอง คนที่ถูกกัดบางคนก็หนีไปได้ แต่ไม่นานอาการก็เริ่มเหมือนอาจารเรณู ที่ลงไปชักดิ่นชักงอที่พื้นแล้วกระโจนใส่ทุกคนคนที่เจอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย..

ฉันวิ่งหนีจนมาถึงประตูรั่วหน้าโรงเรียน แต่กับต้องเจอเรื่องที่ช็อกกว่า ผู้คนข้างนอกก็วิ่งหนีตายกันไม่ต่างจากข้างในนี้เลย ฉันเหลือบไปเห็นโซ่ที่รัดปิดประตูรั่วไว้ เหมือนว่ายามจะเห็นเหตุการณ์ข้างนอกนั่น เลยปิดตายคนข้างในไว้ เพื่อไม่ให้คนหรืออะไรข้างนอกรั่วนั่น เข้ามาได้ ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เพื่อโทรหาคนที่บ้าน ( ดีนะที่วันนี้ใส่ชุดพละ ) แต่สัญญาณกับถูกตัดขาด ทำให้ไม่สามารถโทรหรือติดต่อกับผู้คนอื่นได้เลยสักทาง แย่ละสิ ฉันเป็นห่วงครอบครัวมาก แต่ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ ฉันก็จำเป็นต้องเอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน

ฉันวิ่งกลับเข้ามาในโรงรียน เพราะข้างนอกดูจะมีคนติดเชื้อมากกว่าข้างในนี้สะอีก

เจ: เธอๆ! มานี่!

เจ นักเรียนชายห้องสอง เรียกฉันและคนอื่นๆ ให้เข้าไปหลบในตึกกีฬา จะรออะไร ฉันก็วิ่งพรวดเข้าไปเลยนะสิ

ข้างในนี้มีนักเรียนเข้ามาหลบราวๆยี่สิบกว่าคนได้ และไม่มีคนที่ติดเชื้ออยู่เลยสักคน คิดสะว่านี่คือหลุมหลบภัยละกัน

เจน : อิง!

เสียงที่คุ้นเคย ขอบคุณที่เธอไม่เป็นอะไร เพราะเจนเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันมี เธอตะโกนเรียก พร้อมวิ่งร้องห่มร้องไห้เข้ามากอดฉัน

เจน: มึง กูกลัว กูอยากไปจากที่นี่!

อิง: ใจเย็นๆ กูก็กลัว แต่ข้างนอกน่ากลัวกว่าเยอะ

เจน: เราจะตายปะมึง กูกลัว

อิง: ใจเย็นๆมึง หยุดร้องก่อนน

เจ: วุ! จะร้องไรนักหนาวะ ทำคนอื่นขวัญเสียกันหมด!

เจน: มึงยุ่งอะไรด้วยล่ะ เก่งมากมามุดหัวอยู่ในนี้ทำไม!