ตอนที่3 สถานะฉันในตอนนี้

"ท่านผู้ศรัทธา...ท่านไหวแล้วหรือไม่ครับ.."

เสียงบาทหลวงตรงหน้าแปลกไป อาจจะเพราะฉันสลบล้มไปหรือปล่าวนะ...

"...อาการของท่านเป็นเช่นไรแล้วบ้าง..."

คนตรงหน้าฉันในตอนนี้มีเส้นผมสีม่วงคล้ายจะดำแต่ไม่ใช่ใบหน้าได้รูปหล่อใส่แว่นตาไม่แพ้ดาราดังที่ฉันเคยตามเลยสักนิดรูปร่างสูงใหญ่ประเมินไม่น่าสูงเกิน ร้อยเก้าสิบแต่ก็ไม่ต่ำเกินร้อยแปดสิบ ในขณะที่สมองฉันกำลังประเมินบาทหลวงตรงหน้าเสียงพูดแหบแห้งที่เคยได้ยินก็ดังขึ้นพร้อมกับร่ายแสงบางอย่างใส่ตัวฉัน

...นี้คือบาทหลวงในตอนนั้นนี่..

"ท่านผู้ศัทธา...ตอนนี้ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วท่านจะอาศัยที่โบถส์ของเราเลยหรือไม่..."

ชายมากอายุตรงหน้าถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินนำทางไปพร้อมกับชายคนนั้นที่คอยเดินตามหลังชายชราพร้อมก้มหน้าก้มตาอย่างนอบน้อม

"...เออ...คือว่าถ้าฉันจะกลับต้องออกไปทางไหนหรือคะ?.."

ฉันถามออกไปด้วยสีหน้าใสซื่อก่อนที่บาทหลวงตรงหน้าจะทำตาตื่นกันเป็นแนว

"อะแฮ่ม...เออท่านผู้ศัทธา..ท่านลืมทางออกที่นี่แล้วหรือ?..."

บาทหลวงชราถามด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะค่อยๆเก็บสีหน้าเหมือนเก่าแล้วหันไปออกคำสั่งกับชายคนข้างๆที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา

"...โนอาร์...เจ้าช่วยนำทางเลดี้ออกจากที่นี่ทีนะ..."

บาทหลวงชราเอ่ยก่อนจะค่อยๆหันเดินไปอีกทางด้วยสีหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะพึมพำบางอย่างแล้วจากไป

"เออ...เชิญตามข้ามาเถอะครับข้าจะเป็นผู้นำทางให้ท่านเอง..."

เขาพูดก่อนจะเดินนำหันไปอีกทิศนึง.... เอะ....เดี๋ยวนะแล้วบ้านของเธอคือที่ไหน...

"เลดี้...ข้าเรียกท่านว่าอีฟเฉยๆได้หรือไม่..."

โนอาร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแปลกจากเดิมเมื่อกี้

"อื่อ..ได้สิ...ว่าแต่มีอะไรหรอ?"

ฉันถามด้วยสีหน้าสงสัยก่อนจะเดินก้าวไวเดินข้างเขา

"...อ่า...ข้าขอเเสดงความเสียใจด้วยนะครับเรื่องสามีของท่าน..."

โทอาร์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าก่อนจะหยุดเดิน

"...ไม่เป็นไร...ฉันพอทำใจได้แล้วละนะ..."

หวาาา! แย่แล้วโกหกบาทหลวงจะบาปมั้ยเนี่ย...ความจริงที่ซ่อนอยู่ในร่างกายนี้คือ...ฉันไม่ใช่อีฟคนเดินความทรงจำฉันก็ได้มาไม่ครบ...แล้วก็ไม่ได้อาลัยอาวานในรักเก่าที่ฉันไม่ได้เริ่มประสบเองด้วย...

"...นั้นหรอครับ...นั้นสินะ..."

ฉันเริ่มทำสีหน้าไม่ถูกเมื่อบาทหลวงตรงหน้าฉันในตอนนี้ทำสีหน้าดีใจแปลกๆก่อนจะทำหน้านิ่งเหมือนเดิมแล้วหันมาถามคำถามฉัน

"...ท่านคงเสียใจมาก...ข้าจะไม่วนเรื่องเก่าของท่าน...จากที่ข้าดูท่างคงจะเสียความทรงจำไปบางส่วนสินะครับ..."

เขาพูดก่อนจะเดินนำต่อแต่ครั้งนี้เขากลับก้าวฝีท้าวไปช้าๆพร้อมๆฉัน

....โอ้แย่จริงๆฉันอยากจะตอบตรงนะแต่ตอบไม่ได้...

"อื่อ...ใช่แล้วฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไม...อาจจะเพราะความเศร้ามั่งนะ ฮ่าๆๆ"

ฉันหัวเราะออกมาอย่างเก้ๆกังๆก่อนที่บาทหลวงตรงหน้าจะยื่นมือมาลูปหัวฉันอย่างเบามือ

"ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็สามารถมาหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ"

โนอาร์พูดก่อนจะยื่นร่มพร้อมกระเป๋าที่ไมรู้ว่าเขาไปหยิบมาตอนไหนให้ฉัน

"....เออคือว่า..ฉันขอรบกวนคุณเลยได้มั้ยคะ..."

ฉันถามด้วยสีหน้าเขินอายนิดๆก่อนจะหันหน้าหลบสายตาที่ลุกวาวแปลกๆของเขา

"อาครับ...ไม่ว่าอะไรผมพร้อมจะทำให้คุณครับ"

"..มะ..ไม่ต้องสุภาพกับฉันขนาดนั้นก็ได้...คือว่า...ฉันไม่รู้ว่าตัวเองได้ซื้อบ้านหรือมีบ้านที่ไหนมั้ยนะค่ะ..."

ฉันบอกก่อนจะเกาแก้มเบาๆแก้เขิน...ใครจะคิดละว่าความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ร่างนี้จะทำให้ฉันต้องลำบาก

"อ่า....ฮ่าๆๆอีฟผู้สมบูรณ์แบบในตอนนั้นเปลี่ยนไปเยอะสินะครับฮ่าๆๆๆ มาสิครับเดียวผมจะพาคุณไปส่ง"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***