ตอนที่ 4: เมื่ออดีตมาเยือน

ในวันหนึ่งที่ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส ศรัณยาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ในใจ เธอไม่สามารถระบุได้ว่ามันคืออะไร แต่ความรู้สึกนั้นก็ดึงเธอให้คิดถึงอดีตที่ผ่านมา—เรื่องราวที่เธอพยายามเก็บไว้ในมุมลึกของหัวใจ วันนี้เธอรู้สึกว่ามันกำลังพยายามโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

ศรัณยาพยายามสะบัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัว แล้วเตรียมตัวออกไปทำงานตามปกติ แต่ระหว่างทางที่เธอกำลังเดินไปที่ร้านกาแฟ ความรู้สึกไม่สบายใจนั้นกลับมาอีกครั้ง เมื่อเธอเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินสวนมา เขาแต่งกายด้วยชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ท่าทางเคร่งขรึม แต่ใบหน้าของเขาดึงความสนใจจากศรัณยาอย่างไม่อาจต้านทานได้

ชายหนุ่มคนนั้นคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก ศรัณยารู้สึกว่าที่ไหนสักแห่งในอดีตของเธอ เขาเคยมีความสำคัญต่อเธอมาก่อน แต่เธอไม่สามารถจำได้ว่าเขาเป็นใคร ความรู้สึกนี้ทำให้ศรัณยารู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจเธอถูกฉีกออกเป็นสองส่วน—ส่วนหนึ่งเป็นความสงสัยที่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ส่วนอีกส่วนหนึ่งเป็นความกลัวที่ไม่อยากรู้ความจริง

เมื่อศรัณยาเดินผ่านเขาไป เธอได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ฟังดูเหมือนชื่อของเธอ ศรัณยาหยุดเดินทันที และหันกลับมามองชายคนนั้นอีกครั้ง แต่เขาได้เดินผ่านไปไกลแล้ว เธอรู้สึกใจเต้นแรงมากขึ้น พร้อมกับความสงสัยที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอคิดว่าบางทีอาจจะเป็นแค่การเข้าใจผิด หรือเป็นความคิดฟุ้งซ่านที่เกิดจากความเหนื่อยล้าของเธอเอง

เมื่อถึงร้านกาแฟ ศรัณยาพยายามลืมเรื่องราวทั้งหมดและจดจ่อกับงานตรงหน้า มีลูกค้าประจำมารออยู่ที่หน้าร้านตามปกติ แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกว่าบรรยากาศที่ร้านดูแปลกไป เธอรู้สึกเหมือนมีสายตาจับจ้องมาที่เธอตลอดเวลา แต่ไม่สามารถหาต้นตอได้

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ความรู้สึกไม่สบายใจของศรัณยากลับยังคงอยู่ ทุกครั้งที่เธอหันไปมองหน้าต่างหรือประตูร้าน เธอมักจะเห็นเงาลางๆ ของคนที่เธอคิดว่าอาจจะเป็นชายหนุ่มคนนั้น ซึ่งทำให้เธอยิ่งรู้สึกหวั่นวิตกและไม่มั่นใจในตัวเอง

ในที่สุด หลังจากที่ร้านปิด ศรัณยาตัดสินใจนั่งลงที่มุมหนึ่งของร้านและจิบกาแฟเบาๆ พยายามผ่อนคลายจิตใจ แต่แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู และเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เธอรู้สึกใจเต้นรัว

เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกได้ว่าเบอร์นี้มีความสำคัญบางอย่างกับเธอ ศรัณยาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย

“สวัสดีค่ะ” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อพูด

“สวัสดีครับ ศรัณยา” เสียงที่คุ้นเคยตอบกลับมา แต่เธอก็ยังจำไม่ได้ว่าเป็นใคร เสียงนั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีพายุขนาดใหญ่พัดผ่านใจของเธอ มันเป็นเสียงที่มีพลังและแฝงไปด้วยความอบอุ่น

“คุณคือใครคะ?” ศรัณยาถามด้วยความสงสัย

“คุณไม่จำผมได้แล้วเหรอ? ผมเอง กวินไง” ชื่อที่เขาพูดทำให้ศรัณยาชะงัก

“กวิน?” ศรัณยาพูดทวนเสียงเบาๆ ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เธอพยายามนึกถึงกวินในอดีต ซึ่งเคยเป็นคนที่เธอรู้สึกผูกพันอย่างมาก แต่ในที่สุดเธอก็ต้องเลิกรากับเขาไปด้วยเหตุผลที่เธอไม่สามารถควบคุมได้

กวิน—อดีตแฟนหนุ่มที่เธอเคยคบหากันในช่วงที่เธอยังเรียนมหาวิทยาลัย พวกเขาเคยมีความฝันที่จะสร้างอนาคตร่วมกัน แต่แล้วชีวิตของกวินก็พลิกผันไปอย่างไม่คาดคิด เมื่อเขากลายเป็นทายาทของกลุ่มบริษัทมหาเศรษฐี สิ่งนี้ทำให้เขาต้องกลับไปสืบทอดธุรกิจครอบครัว และพวกเขาทั้งคู่ก็ต้องเลิกรากันไปโดยไม่มีโอกาสได้อธิบายเหตุผลที่แท้จริง

“ใช่ ผมเอง” เสียงของกวินเต็มไปด้วยความทรงจำที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจ “ผมไม่คิดว่าจะได้เจอคุณอีกครั้ง หลังจากที่เราต้องแยกจากกันไป ผมก็พยายามตามหาคุณ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะพยายามหลบหนีจากผม”

ศรัณยารู้สึกเหมือนโลกหมุนกลับไปยังช่วงเวลานั้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดและความเศร้าโศกที่เธอพยายามฝังลึกลงไปในหัวใจกลับปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ความทรงจำที่เธอพยายามลืมกลับกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งทำให้เธอรู้สึกถึงความสูญเสีย

“คุณกวิน… ฉัน…” ศรัณยาพูดไม่ออก คำพูดติดอยู่ในลำคอ เธอไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร เพราะเธอก็รู้สึกผิดที่ทิ้งเขาไปโดยไม่ให้โอกาสเขาอธิบายอะไร

“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากจะรู้ว่าคุณสบายดีไหม” กวินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ศรัณยารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ยังคงอยู่ในใจของกวิน แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“ฉัน… ฉันสบายดีค่ะ” ศรัณยาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ “แล้วคุณล่ะ?”

“ผมก็สบายดีครับ” กวินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า “แต่ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมยังคงขาดอะไรไปบางอย่าง คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหม?”

ศรัณยาเงียบไปครู่หนึ่ง เธอรู้ดีว่ากวินกำลังพูดถึงอะไร—ความรักที่พวกเขาทั้งคู่เคยมีให้กัน ความฝันที่พวกเขาเคยวาดไว้ด้วยกัน แต่ทั้งหมดนั้นก็ต้องพังทลายลงด้วยสถานการณ์ที่พวกเขาไม่สามารถควบคุมได้

“ฉันเข้าใจค่ะ” ศรัณยาตอบอย่างช้า ๆ “แต่ฉันคิดว่าเราควรเดินหน้าต่อไป ไม่ควรยึดติดกับอดีตที่เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”

“ผมรู้ครับ” กวินตอบกลับมา “แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเรามีโอกาสอีกครั้ง เราจะสามารถสร้างสิ่งที่เราฝันไว้ได้ไหม”

ศรัณยารู้สึกสับสนในใจ เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ยังคงอยู่ระหว่างพวกเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้ดีว่าชีวิตของพวกเขาได้เปลี่ยนแปลงไปมากแล้ว

“ฉันไม่รู้ค่ะ” ศรัณยาตอบอย่างจริงใจ “บางทีการที่เราต้องแยกจากกันมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่”

กวินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมา “บางทีคุณอาจจะพูดถูก แต่ผมก็ยังอยากจะลองดูอีกครั้ง ถ้าคุณให้โอกาส”

ศรัณยารู้สึกใจสั่นกับคำพูดของกวิน เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจในคำพูดของเขา แต่เธอก็รู้ว่าการกลับไปหาความสัมพันธ์ที่เคยจบลงไปแล้วอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับเธอ

“ฉัน… ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ?” ศรัณยาถามด้วยความรู้สึกที่ยังคงสับสน

“ได้ครับ ผมจะรอคำตอบของคุณ” กวินตอบอย่างเข้าใจ “ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าผมยังคงคิดถึงคุณ และผมก็ยังอยากจะเห็นคุณมีความสุข”

“ขอบคุณค่ะ” ศรัณยาตอบด้วยความรู้สึกที่ยังคงอบอุ่นในใจ “ฉันจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้”

หลังจากที่วางสายไป ศรัณยานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับความคิดที่วุ่นวาย เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป การกลับมาของกวินทำให้ความรู้สึกที่เธอพยายามฝังไว้กลับมาผุดขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้ว่าการตัดสินใจนี้จะส่งผลกระทบต่อชีวิตของเธอในอนาคตอย่างมาก

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกว่าความรักที่เธอเคยมีต่อกวินนั้นยังคงอยู่ลึกลงไปในหัวใจของเธอ เธอรู้ว่าความรักนี้ยังคงมีพลังมากพอที่จะทำให้เธอรู้สึกถึงความสุข แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่ามันจะทำให้เธอเจ็บปวดอีกครั้งหรือไม่

ศรัณยานั่งคิดอย่างเงียบ ๆ ในร้านกาแฟที่เงียบสงบ เธอรู้ว่าการตัดสินใจนี้จะเป็นสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตของเธอ และเธอต้องใช้เวลาในการพิจารณาให้รอบคอบก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้า แต่ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร เธอก็รู้ว่าชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ศรัณยายังคงนั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ความเงียบของร้านกาแฟหลังจากปิดร้านทำให้ทุกอย่างยิ่งชัดเจนขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะนิ่งงัน ยกเว้นแต่หัวใจของเธอที่กำลังเต้นแรงและวุ่นวายไปหมด คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ และความกังวลก็เริ่มเข้าครอบงำ

ศรัณยาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าการที่กวินกลับมาในชีวิตของเธอได้ทำให้ความรู้สึกเก่าๆ ที่เธอคิดว่าถูกฝังลึกแล้วกลับมาอีกครั้ง เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความมั่นคงที่เขาเคยมอบให้ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้ว่าชีวิตของพวกเขาทั้งคู่ได้เปลี่ยนไปแล้ว มันไม่เหมือนตอนที่พวกเขายังเป็นนักศึกษาไร้เดียงสาที่มีแค่ความฝันและความหวัง

ในช่วงเวลานั้น กวินคือคนที่เข้าใจและสนับสนุนเธอในทุกเรื่อง พวกเขาทั้งคู่ผ่านความยากลำบากและความสุขมาด้วยกัน แต่เมื่อกวินต้องรับหน้าที่เป็นทายาทของบริษัทครอบครัว ชีวิตของเขาก็กลายเป็นเรื่องที่ซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะเข้าถึงได้ ความสัมพันธ์ที่เคยมีความหมายอย่างมากจึงต้องถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

"ถ้าเรายังอยู่ด้วยกัน... อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง?" ความคิดนี้แทรกซึมเข้ามาในใจของศรัณยา เธอรู้ว่าเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าถ้าทุกอย่างไปในทิศทางที่ต่างออกไป ชีวิตของเธอและกวินอาจจะเป็นอย่างไร

ความคิดที่ตามมาคือความกลัว ความกลัวว่าการกลับไปหากวินอาจจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดแบบเดิมอีกครั้ง การสูญเสียความสัมพันธ์นั้นเป็นสิ่งที่เธอใช้เวลานานกว่าจะผ่านพ้นไปได้ และการจะต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดแบบเดิมอีกครั้งคือสิ่งที่เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะรับได้หรือไม่

ศรัณยาตัดสินใจที่จะออกจากร้านกาแฟและกลับบ้านเพื่อพักผ่อน เธอคิดว่าบางทีการนอนหลับอาจจะช่วยให้เธอได้คิดอะไรได้ชัดเจนขึ้น พรุ่งนี้เป็นวันใหม่และเธออาจจะเห็นทุกอย่างในมุมมองที่แตกต่างออกไป

เมื่อกลับถึงบ้าน ศรัณยาพบว่าบ้านเงียบสงบตามปกติ เธอปิดไฟทั้งหมดแล้วตรงไปที่ห้องนอน การยืนอยู่หน้ากระจกทำให้เธอเห็นภาพสะท้อนของตัวเอง—ผู้หญิงที่ดูเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ภายในใจของตัวเอง เธอถอดเสื้อผ้าออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนจะลงไปนอนบนเตียงที่แสนสบาย

แต่ถึงแม้จะพยายามทำใจให้สงบลง ศรัณยาก็ยังคงนอนไม่หลับ เธอรู้ว่าการกลับมาของกวินทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปอีกครั้ง ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอจนไม่สามารถพักผ่อนได้อย่างเต็มที่

เธอพยายามนึกถึงอนาคตที่ไม่มีเขาอยู่ในนั้น พยายามคิดถึงชีวิตที่เธอสามารถใช้ชีวิตไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหวนกลับไปที่อดีต แต่ความคิดเหล่านั้นกลับทำให้เธอรู้สึกว่างเปล่า การไม่มีเขาอยู่ในชีวิตทำให้เธอรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างที่สำคัญ แม้เธอจะไม่อยากยอมรับก็ตาม

"บางทีฉันอาจจะยังรักเขาอยู่…" ศรัณยาพึมพำกับตัวเองอย่างเบา ๆ คำพูดนี้ทำให้เธอรู้สึกใจสั่นมากยิ่งขึ้น การยอมรับว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อกวินยังคงอยู่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็เป็นความจริงที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

เมื่อเวลาผ่านไปนานพอสมควร ศรัณยาก็เริ่มรู้สึกง่วงและเริ่มหลับลงในที่สุด ความคิดของเธอค่อยๆ จางหายไปในความฝัน แต่ในความฝันนั้นเอง กวินยังคงตามมาหาเธออยู่ดี เขายังคงเป็นชายหนุ่มที่เธอรักและคิดถึงเสมอ

ในความฝันนั้น เธอและกวินได้พบกันอีกครั้งในที่ที่ไม่มีอุปสรรคใดๆ ขวางกั้น พวกเขาพูดคุย หัวเราะ และใช้เวลาร่วมกันเหมือนกับในอดีตที่เคยมี ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามที่เธอปรารถนา แต่แล้วความจริงก็กลับมาทำให้เธอตื่นจากความฝันนั้นอีกครั้ง

ศรัณยาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่พร้อมกับความรู้สึกที่หนักอึ้งในใจ เธอรู้ว่าเธอต้องตัดสินใจเกี่ยวกับกวิน และมันจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอก็รู้ว่าการตัดสินใจนี้จะเป็นก้าวสำคัญในชีวิตของเธอ

เธอใช้เวลาทบทวนความคิดทั้งหมดก่อนจะตัดสินใจว่าควรจะทำอะไรต่อไป และเมื่อเธอพร้อม เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ถึงกวิน

"ฉันอยากคุยกับคุณ—จริงจังค่ะ"

หลังจากที่กดส่งข้อความ ศรัณยารู้สึกว่าภาระที่หนักอึ้งในใจของเธอเบาบางลง แม้เธอจะยังไม่แน่ใจว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร แต่เธอก็รู้ว่าการเผชิญหน้ากับความจริงจะทำให้เธอก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคงมากขึ้น

เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วหันกลับไปที่กระจก มองตัวเองด้วยสายตาที่มั่นใจมากขึ้น เธอรู้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่สำคัญ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็พร้อมจะเผชิญหน้าและก้าวไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***