หัวใจที่สับสน

**บทที่ 4:

เช้าวันถัดมา คอปเปอร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกสับสนที่วนเวียนอยู่ในใจ ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างที่เขาอยู่กับภีมยังคงฝังลึกในความคิด ทุกครั้งที่เขานึกถึงรอยยิ้มและสายตาของภีม หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อไปถึงมหาวิทยาลัย คอปเปอร์พยายามบอกตัวเองว่าอาจจะคิดมากไปเอง แต่เมื่อเห็นภีมยืนรออยู่หน้าห้องเรียนพร้อมกับรอยยิ้มที่คุ้นเคย คอปเปอร์ก็รู้ได้ทันทีว่าความรู้สึกนั้นเป็นจริง ภีมยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับเป็นจุดศูนย์กลางของโลกที่เขาไม่สามารถละสายตาได้

"สวัสดีครับ ภีม" คอปเปอร์ทักทายด้วยเสียงที่แฝงความเขินเล็กน้อย

"สวัสดีคอปเปอร์ วันนี้เรียนอะไรบ้าง?" ภีมถามพลางเปิดประตูห้องให้คอปเปอร์เข้าไปก่อน

"มีเรียนภาษาอังกฤษกับวิชาเลือกนิดหน่อยน่ะ" คอปเปอร์ตอบแล้วเดินเข้าไปนั่งที่เดิมใกล้กับภีม

การเรียนในวันนี้ดูเหมือนจะผ่านไปอย่างช้า ๆ คอปเปอร์พยายามตั้งใจเรียน แต่ความคิดก็ยังคงวนเวียนอยู่กับภีม เขาเริ่มสังเกตว่าภีมก็มักจะมองมาทางเขาอยู่บ่อย ๆ จนทำให้เขายิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้น

หลังจากการเรียนเสร็จสิ้น ภีมก็เสนอให้คอปเปอร์ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้มหาวิทยาลัย "วันนี้อากาศดีนะ คอปเปอร์ไปเดินเล่นที่สวนกันไหม?"

คอปเปอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลง "ก็ดีเหมือนกันนะ เราก็อยากพักผ่อนบ้าง"

ทั้งสองเดินไปยังสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และบรรยากาศที่ร่มรื่น พวกเขานั่งลงบนม้านั่งที่อยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ คอปเปอร์รู้สึกสงบและผ่อนคลาย แต่ขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกถึงความกังวลที่ซ่อนอยู่ในใจ

"ภีม…นายเคยรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองบ้างไหม?" คอปเปอร์ถามขึ้นอย่างไม่ทันตั้งใจ

ภีมหันมามองคอปเปอร์ด้วยความสงสัย "สับสน? หมายถึงเรื่องอะไรล่ะ?"

คอปเปอร์หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดต่อ "บางครั้งเราก็ไม่แน่ใจว่าเรารู้สึกยังไงกับบางคน หรือว่าความรู้สึกนั้นมันหมายถึงอะไร…นายเคยเป็นไหม?"

ภีมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่จริงจัง "เราเคยรู้สึกแบบนั้นนะ มันยากที่จะเข้าใจตัวเองในบางครั้ง แต่เราเชื่อว่าความรู้สึกที่แท้จริงมันจะค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นเมื่อเราพร้อมที่จะยอมรับมัน"

คำพูดของภีมทำให้คอปเปอร์รู้สึกสะท้อนในใจ เขารู้ว่าภีมพูดถูก แต่ก็ยังคงไม่แน่ใจว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป เขาไม่อยากเสียเพื่อนคนสำคัญอย่างภีม แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่กำลังเติบโตในหัวใจได้

"ขอบคุณนะ ภีม" คอปเปอร์กล่าวอย่างจริงใจ "นายเป็นเพื่อนที่ดีมากจริง ๆ"

ภีมยิ้มและยื่นมือไปแตะไหล่คอปเปอร์เบา ๆ "ไม่เป็นไรนะคอปเปอร์ ไม่ว่านายจะรู้สึกยังไง เราจะอยู่ข้างนายเสมอ"

คอปเปอร์มองภีมด้วยความรู้สึกอบอุ่น แม้ในใจจะยังคงสับสน แต่การมีภีมอยู่เคียงข้างก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น เขารู้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับมันเพียงลำพัง

เย็นวันนั้น คอปเปอร์เดินกลับหอด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป ทั้งอบอุ่นและสับสน เขาไม่แน่ใจว่าจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่คือ ภีมคือคนที่สำคัญต่อเขามากเกินกว่าที่จะเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ๆ

แต่จะก้าวต่อไปอย่างไร คอปเปอร์ยังคงต้องหาคำตอบให้ตัวเองในวันข้างหน้า

---

นี่คือตอนที่สี่ของนิยาย หวังว่าคุณจะชอบ! ถ้ามีความคิดเห็นหรืออยากให้เพิ่มเติมอะไร บอกได้เลยนะ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***