ตอนที่ 5 พูดคุย

"คุณ"

คริสรีบเดินผ่านไปยังที่นั่ง พร้อมทักทาย

"ยินดีที่ได้รู้จัก ครับคุณเคเตอร์ "

"เชิญนั่งครับ ก่อนอื่นทางเราอยากให้คุณดูแบบร่างที่เตรียมไว้"

"อ่า..ครับ"เคนคิดในใจ//อะไรกันได้พบกับเธออีกในสถานการณ์แบบนี้..มันเป็นประสบการณ์ที่ห่างไกลความจริงระหว่างคนแปลกหน้า ที่สัญชาตญาณทำให้เป็นไปอย่างเหลือเชื่อในระยะเวลาอันสั้น ตั้งแต่นั้นเราก็ฝันถึงเขาทุกคืน ชายที่หวาดหวั่นอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนเราในวันนั้น ไม่รู้ทำไมทั้งที่ตัดสินใจว่าจะไม่พบเขาอีก เพราะอดีตภรรยารู้มากที่ล่วงลับไป แต่ในใจก็คอยบอกตัวเองว่าคริสคงไม่เป็นแบบนั้น แต่อีกใจก็เกรงว่าเขาจะรู้ฐานะของเราแล้วใช้สถานการณ์นั้นเป็นเครื่องมือเพื่อจับเราอย่างง่ายดาย แต่ทุกครั้งที่นึกระแวงอย่างนั้นจะมีเสียงเถียงอยู่ในใจ ว่าไม่จริง

คริสไม่ใช่คนอย่างนั้น เราอยากพิสูจน์ซักวันต้องหาเขาให้พบจนได้//

"คุณเคเตอร์"

เสียงนี้เรียกสติของเคนกลับมา"อา..อ๋อ.อะไรครับ"

"มีจุดไหนต้องแก้ไขหรือเพิ่มเติมรึเปล่าครับ?"

"อ๋อ..ไม่ต้องโอเคแล้ว"

"ถ้างั้นจะรีบทำฉบับจริงนะคะ"

เคนคิด//ยังไงก็ต้องคุยกับเขา

เอดี้และคริสที่ออกจากห้องเพื่อจะกลับไปเตรียมเอกสารฉบับจริง อยู่ๆ ก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง

"คุณคริสผมอยากดื่มกาแฟหน่อย และผมอยากคุยกับคุณเรื่องต่อจากนี้อีกนิด"

คริสปฏิเสธอย่างรวดเร็ว"ไม่ได้ครับ ขอโทษด้วยผมไม่ว่าง"

เอดี้รีบพูดสวนทันที"อ๋อ..ได้ครับเขาว่าง"

คริสรีบหันไปหาเอดี้"เอดี้!"

"พูดอะไรเคยบอกเสมอใช่มั้ย ว่าลูกค้าสำคัญที่สุด"เอดี้สอน พร้อมจากไป

"ผมขอตัวก่อนนะ พยายามเข้าละคริส"

คริสคิดในใจ//ให้ตายเถอะ//

"ไปห้องกาแฟกันเถอะ เราจำเป็นต้องคุยกัน"

สองเดินไปยังโซนที่พักดื่มกาแฟ เคนได้เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

"วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมมาหาแฮรี่เพื่อตัดสินใจว่า..งานนี้ควรพึ่งที่นี่ดีมั้ย"

"คุณเคเตอร์เรื่องนั้นมันจบไปแล้ว เข้าเรื่องงานเลยได้มั้ยครับ"

"เรียกผมว่า เคน บอกแล้วไงว่าไม่ชอบพิธีรีตอง"

"เป็นคำสั่งของลูกค้าเหรอครับ"

"คริส คุณโกรธใช่มั้ย? เพราะผมไม่ตามหาคุณ เพราะผมไม่ติดตามถามหา"

"เปล่านิครับ แค่นึกขำตัวเองตอนนั้นมันน่ามั้ยล่ะ? ตามหาคุณซะทั่วโรงพยาบาลแต่คุณกลับไปนานแล้ว"

เคนจับมือของคริส คริสก็ตกใจแต่ไม่ได้สะบัดมือออก

"ผมขอโทษ แม้ว่าจะเปล่าประโยชน์ ผมอยากตามหาคุณแต่หลังจากนั้นผมยุ่งมาก วันนั้นก็มีงานสำคัญผมต้องรีบไปสนามบินเพื่อให้ทันเวลาขึ้นเครื่อง"

หัวแม่มือของเขาลูบแผ่วเบาราวกับกำลังปลอบโยน ไออุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทำให้นึกถึงอ้อมอกร้อนผ่าวนั้น คริสหยุดคิดทันที " ไม่. อย่า.ผมบอกให้หยุด" สะบัดมือทันที

คนรอบข้างเริ่มสนใจ เพราะคริสเสียงดัง

//เราตะคอกใส่ลูกค้าคนสำคัญ ถ้าท่านประธานรู้มีหวังโดนไล่ออกแน่//

"คริส"

"ข้อร้องละคุณเคเตอร์ กรุณาติดต่อกันเฉพาะเรื่องงาน ผมจะทุ่มเททำงานอย่างเต็มที่เอกสารตัวจริงจะเสร็จสมบูรณ์พร้อมส่งถึงบริษัทคุณภายในเที่ยงวันพรุ่งนี้" คริสลุกขึ้นและพยายามเดินออกไป

"คริส หน้าคุณซีดมากไม่สบายรึเปล่า"

"เปล่า ผมไม่เป็นไรอะไรไม่ต้องห่วง" เปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่ง

"คริส!" เคนตะโกนเรียกและวิ่งตามออกไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***