เขายอดฟ้า

เขายอดฟ้า [1]

นานแสนนานนับศตวรรษมีเรื่องเล่าอยู่ว่าถ้าได้ขึ้นไปที่เขายอดฟ้าและขอพรเรื่องนั้นจะสมหวังดังปรารถนา เขายอดฟ้าตั้งอยู่ที่พะเยาถ้าได้ไปจงเดินไปกับคนรักจึงจะสมหวัง เรื่องนี้เกิดขึ้นจากคู่ๆหนึ่งที่ไปขอมา ทั้งสองเดินจับมือกันขึ้นไปที่ยอดนั้นดอกไม้ผลิบานสวยงามสีขาวสดใสท้องฟ้ายามเย็น ทั้งสองมองหน้ากันพร้อมส่งยิ้มและมองไปที่ท้องฟ้าแล้วพูดขึ้น

..."ฉันขอให้นายอยู่กับฉันไปนานๆ"...

..."ฉันขออธิษฐาน...ขอให้คนรักของกระหม่อมมีความสุขมากๆและอยู่กับผมไปนานๆ"...

ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะจูบไปที่ปากของอีกฝ่าย เขาทั้งสองมีชื่อว่า หลินและรัน เขาเป็นชายทั้งคู่ โลกใบนี้ยังไม่ยอมรับความรักของทั้งคู่แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ต่อคำพูดของคนบนโลกนี้ ทั้งสองใช้ชีวิตปกติจะโดนเยียดมากสักเท่าไหร่เขาก็จะรักหลินและรันแบบนั้นตลอดไป

.......

ณ ปี 2021 ปีแห่งเทคโนโลยีทันสมัย มีทั้งมือถือและอื่นๆเข้ามายังโลก คนส่วนมากไม่ค่อยชอบนิยายสักเท่าไหร่ แต่คนที่อ่านมันจะมีเรื่องหนึ่งที่ดังตลอดชื่อเรื่องนั้นมีชื่อว่า "คู่รักยอดฟ้า" เป็นเรื่องเล่าที่แต่งขึ้นมากจากคนที่ชื่อว่า "มารีน" เพื่อนสนิทของหลินทั้งแต่มีชีวิตอยู่ ชื่อเสียงของเรื่องนี้ทำให้โลกใบนี้เปลี่ยนไปจากที่ไม่ยอมรับความรักของ ชช และ ญญ ตอนนี้โลกใบนี้พัฒนาไปไกลยิ่งกว่าอื่นๆ.....และยอมรับกับสิ่งที่คนอื่นๆเป็น เช่น ทอมเป็นต้น

.......

...ห้องเรียนอนุบาล 3 ณ เวลา 10:21...

ครูคนๆหนึ่งกำลังนั่งอ่านนิทานในเด็กนักเรียนที่กำลังนั่งมองและรับฟังสิ่งที่เขาพูดอย่างใจจดใจจ่อกับสิ่งที่เห็น หน้าปกของเรื่องนั้นเป็นรูปภูเขาดอกไม้สีขาวเต็มไปหมดชื่อนั้นคือ..เขายอดฟ้า

..."เขาทั้งสองก็ได้รักกันอย่างมีความสุข"...

เขาพูดคำสุดท้ายของบทนั้นพร้อมปิดหนังสือลงทันที ก่อนที่จะตามไปด้วยเสียงเด็กที่ถามเข้ามา

..."ทำไมเขาถึงรักกันได้ละครับ"...

คนแถวหลังยกมือขึ้นพร้อมเอ๋ยปากถามออกไป

..."แล้วเธอรักแม่ของตัวเองมั้ยแหละ"...

..."รักสิครับ"...

..."นั้นเรียกว่าความรัก..ถ้าเรารักใครจริงๆมันก็จะตัดออกจากชีวิตได้ยาก"...

เขาตอบกลับเด็กคนนั้นก่อนที่จะเงียบไปและพูดเรื่องอื่นขึ้น

..."เอาแหละ...เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน!" เขายิ้มออกมาพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้...

..."เย้~!!"...

นักเรียนทั้งหมดในห้องพูดเสียงคำเดียวกันพร้อมและลุกขึ้นจากที่ๆตนนั่งคือพื้นกระเปื้องสีขาว ก่อนที่จะวิ่งแตกตื่นออกจากห้อง

..."คิวแค่ความรักเก่าก็ควรลืมๆมันได้แล้ว"...

..."พี่อย่าพูดอะไรที่มันดูง่ายได้ป่ะ!?"...

ครูอีกคนเดินเข้าตรงมาหาคนที่ชื่อว่าคิวพร้อมจับไปที่ไหล่ข้างขวา คิวหันไปมองหน้าของเขาก่อนที่จะปัดมือนั้นทิ้งและเดินออกจากห้องไป

..."คิว!..."...

เขาตะโกนเรียกชื่อของคิวแต่เขากับไม่หันมา..ตัวเขาจึงต้องเดินตามคิวออกไปจากห้องพร้อมปิดประตู

.......

...โรงอาหาร...

โต๊ะอาหารนั้นมี 6 โต๊ะและเก้าอี้ที่เป็นแบบยาวเด็กนักเรียนนั่งได้แต่ 5 คนต่อข้าง อาหารในวันนี้คือ ไก่ทอด นักเรียนทุกคนนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย คิวเดินมาแต่ไกลพร้อมเดินเข้ามาในโรงอาหารหันซ้ายหันขวาก่อนที่จะไปหยุดสายตามองที่ใครสักคน ที่กำลังโบกมือเรียก คิวเดินไปหาเขาพร้อมนั่งลง

..."สวัสดีครับ..ครูมาย" คิวยกมือไหว้ก่อนที่จะตักกับข้าวใส่จาน...

"สวัสดีค่ะคุณคิว" เธอพูดตอบกลับอย่างสดใสและยกมือไหว้กลับก่อนที่จะพูดคุยเรื่องราวต่างๆในชีวิตที่พบเจอมา

..."คิว!..ทำไมเดินหนีพี่แบบนี้!"...

เขาที่เดินตามหลังคิวมา..ได้ตะโกนถามออกไปพร้อมนั่งลงข้างๆ

..."พี่มาร์คพูดแทงใจขนาดนั้น.." คิวพูดตอบกลับพร้อมสีหน้าเจ็บปวด เขากัดปากตัวเองสีหน้ากังวล...

"พี่มาร์ค..พี่ไปด่าคิวมาใช่มั้ย!?" มานพูดขึ้นพร้อมสวมกอดคิวและลูบหัวอย่างอ่อนโยน

"พี่ไม่ได้ด่าสักหน่อย" มาร์คตอบกลับอย่างรวดเร็วพร้อมหยิบแก้มน้ำขึ้นมาดื่ม

"ผมขอตัว" คิวพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นจากตรงนั้นและเดินออกไปทันที

"คิว!...เพราะนายเลยมาร์ค!" เธอเรียกคิวพร้อมลุกขึ้นก่อนที่จะหันมาต่อว่ามาร์คและนั่งลงที่เดิม

"ผมไม่ผิดสักหน่อย...ความทรงจำในอดีตควรจะลืมได้แล้วความรักมันหาได้ง่ายๆ" เขาพูดออกมาอย่างไม่เห็นใจพร้อมตักข้าวเข้าปากอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

.......

...จบ...บทที่ 1...