นานแสนนานนับศตวรรษมีเรื่องเล่าอยู่ว่าถ้าได้ขึ้นไปที่เขายอดฟ้าและขอพรเรื่องนั้นจะสมหวังดังปรารถนา เขายอดฟ้าตั้งอยู่ที่พะเยาถ้าได้ไปจงเดินไปกับคนรักจึงจะสมหวัง เรื่องนี้เกิดขึ้นจากคู่ๆหนึ่งที่ไปขอมา ทั้งสองเดินจับมือกันขึ้นไปที่ยอดนั้นดอกไม้ผลิบานสวยงามสีขาวสดใสท้องฟ้ายามเย็น ทั้งสองมองหน้ากันพร้อมส่งยิ้มและมองไปที่ท้องฟ้าแล้วพูดขึ้น
..."ฉันขอให้นายอยู่กับฉันไปนานๆ"...
..."ฉันขออธิษฐาน...ขอให้คนรักของกระหม่อมมีความสุขมากๆและอยู่กับผมไปนานๆ"...
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะจูบไปที่ปากของอีกฝ่าย เขาทั้งสองมีชื่อว่า หลินและรัน เขาเป็นชายทั้งคู่ โลกใบนี้ยังไม่ยอมรับความรักของทั้งคู่แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ต่อคำพูดของคนบนโลกนี้ ทั้งสองใช้ชีวิตปกติจะโดนเยียดมากสักเท่าไหร่เขาก็จะรักหลินและรันแบบนั้นตลอดไป
.......
.......
ณ ปี 2021 ปีแห่งเทคโนโลยีทันสมัย มีทั้งมือถือและอื่นๆเข้ามายังโลก คนส่วนมากไม่ค่อยชอบนิยายสักเท่าไหร่ แต่คนที่อ่านมันจะมีเรื่องหนึ่งที่ดังตลอดชื่อเรื่องนั้นมีชื่อว่า "คู่รักยอดฟ้า" เป็นเรื่องเล่าที่แต่งขึ้นมากจากคนที่ชื่อว่า "มารีน" เพื่อนสนิทของหลินทั้งแต่มีชีวิตอยู่ ชื่อเสียงของเรื่องนี้ทำให้โลกใบนี้เปลี่ยนไปจากที่ไม่ยอมรับความรักของ ชช และ ญญ ตอนนี้โลกใบนี้พัฒนาไปไกลยิ่งกว่าอื่นๆ.....และยอมรับกับสิ่งที่คนอื่นๆเป็น เช่น ทอมเป็นต้น
.......
...ห้องเรียนอนุบาล 3 ณ เวลา 10:21...
ครูคนๆหนึ่งกำลังนั่งอ่านนิทานในเด็กนักเรียนที่กำลังนั่งมองและรับฟังสิ่งที่เขาพูดอย่างใจจดใจจ่อกับสิ่งที่เห็น หน้าปกของเรื่องนั้นเป็นรูปภูเขาดอกไม้สีขาวเต็มไปหมดชื่อนั้นคือ..เขายอดฟ้า
..."เขาทั้งสองก็ได้รักกันอย่างมีความสุข"...
เขาพูดคำสุดท้ายของบทนั้นพร้อมปิดหนังสือลงทันที ก่อนที่จะตามไปด้วยเสียงเด็กที่ถามเข้ามา
..."ทำไมเขาถึงรักกันได้ละครับ"...
คนแถวหลังยกมือขึ้นพร้อมเอ๋ยปากถามออกไป
..."แล้วเธอรักแม่ของตัวเองมั้ยแหละ"...
..."รักสิครับ"...
..."นั้นเรียกว่าความรัก..ถ้าเรารักใครจริงๆมันก็จะตัดออกจากชีวิตได้ยาก"...
เขาตอบกลับเด็กคนนั้นก่อนที่จะเงียบไปและพูดเรื่องอื่นขึ้น
..."เอาแหละ...เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน!" เขายิ้มออกมาพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้...
..."เย้~!!"...
นักเรียนทั้งหมดในห้องพูดเสียงคำเดียวกันพร้อมและลุกขึ้นจากที่ๆตนนั่งคือพื้นกระเปื้องสีขาว ก่อนที่จะวิ่งแตกตื่นออกจากห้อง
..."คิวแค่ความรักเก่าก็ควรลืมๆมันได้แล้ว"...
..."พี่อย่าพูดอะไรที่มันดูง่ายได้ป่ะ!?"...
ครูอีกคนเดินเข้าตรงมาหาคนที่ชื่อว่าคิวพร้อมจับไปที่ไหล่ข้างขวา คิวหันไปมองหน้าของเขาก่อนที่จะปัดมือนั้นทิ้งและเดินออกจากห้องไป
..."คิว!..."...
เขาตะโกนเรียกชื่อของคิวแต่เขากับไม่หันมา..ตัวเขาจึงต้องเดินตามคิวออกไปจากห้องพร้อมปิดประตู
.......
.......
...โรงอาหาร...
โต๊ะอาหารนั้นมี 6 โต๊ะและเก้าอี้ที่เป็นแบบยาวเด็กนักเรียนนั่งได้แต่ 5 คนต่อข้าง อาหารในวันนี้คือ ไก่ทอด นักเรียนทุกคนนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย คิวเดินมาแต่ไกลพร้อมเดินเข้ามาในโรงอาหารหันซ้ายหันขวาก่อนที่จะไปหยุดสายตามองที่ใครสักคน ที่กำลังโบกมือเรียก คิวเดินไปหาเขาพร้อมนั่งลง
..."สวัสดีครับ..ครูมาย" คิวยกมือไหว้ก่อนที่จะตักกับข้าวใส่จาน...
"สวัสดีค่ะคุณคิว" เธอพูดตอบกลับอย่างสดใสและยกมือไหว้กลับก่อนที่จะพูดคุยเรื่องราวต่างๆในชีวิตที่พบเจอมา
..."คิว!..ทำไมเดินหนีพี่แบบนี้!"...
เขาที่เดินตามหลังคิวมา..ได้ตะโกนถามออกไปพร้อมนั่งลงข้างๆ
..."พี่มาร์คพูดแทงใจขนาดนั้น.." คิวพูดตอบกลับพร้อมสีหน้าเจ็บปวด เขากัดปากตัวเองสีหน้ากังวล...
"พี่มาร์ค..พี่ไปด่าคิวมาใช่มั้ย!?" มานพูดขึ้นพร้อมสวมกอดคิวและลูบหัวอย่างอ่อนโยน
"พี่ไม่ได้ด่าสักหน่อย" มาร์คตอบกลับอย่างรวดเร็วพร้อมหยิบแก้มน้ำขึ้นมาดื่ม
"ผมขอตัว" คิวพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นจากตรงนั้นและเดินออกไปทันที
"คิว!...เพราะนายเลยมาร์ค!" เธอเรียกคิวพร้อมลุกขึ้นก่อนที่จะหันมาต่อว่ามาร์คและนั่งลงที่เดิม
"ผมไม่ผิดสักหน่อย...ความทรงจำในอดีตควรจะลืมได้แล้วความรักมันหาได้ง่ายๆ" เขาพูดออกมาอย่างไม่เห็นใจพร้อมตักข้าวเข้าปากอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
.......
.......
...จบ...บทที่ 1...
คิวนั่งลงบนพื้นเย็นในห้องเรียน นั่งคุกเข่ากอดขาของตน
..."เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง"...
คิวอุทานขึ้นก่อนจะมีคนเดินเข้ามาในห้อง
"แก๊ก" เสียงเปิดประตูดังขึ้น เขาเดินเข้ามาให้ห้องมองรอบๆก่อนที่จะเดินตรงไปที่คิวและถามหาใครสักคน
"คุณครับเห็นลูกสาวผมรึป่าว" เขานั่งยองๆพร้อมถอดหมวกออกจึงได้เห็นใบหน้าจัดๆของเขา
^^^"ลูกสาวของคุณกำลังกินข้าวอยู่ครับ" คิวตอบกลับด้วยสีหน้าตกใจเพราะชายตรงหน้าคือดาราชื่อดังเลยก็ว่าได้ ชื่อของเขาคือ..."ภูพา"ชายผู้โด่งดังในเกาหลีทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้^^^
"งั้นหรอครับ" เขาลุกขึ้นก่อนที่จะยื่นมือตรงไปที่คิว
"ครับ?"
"ลุกขึ้นเถอะครับพื้นมันเย็น"
คิวจับมือของเขาพร้อมลุกขึ้น ภูพาเดินไปที่ประตูก่อนที่จะหันหน้ามาหาคิว เขาได้แต่งงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าคิวเอียงคอเล็กหน่อยก่อนที่จะถามออกไป
..."มีอะไรอย่างงั้นหรอครับ"...
..."ไม่มีแล้วครับ"...
เขาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทันทีปล่อยคิวทิ้งไว้อยู่ในห้องคนเดียวแบบงงๆ
"...อร๊ากก!"
เสียงกรี๊ดร้องดีใจออกมา คิวกระโดดโลดเต้นไปมาเขานั้นดีใจมากๆที่ดาราที่ตนชอบมาอยู่ที่นี่เขาคิดว่าเขานั้นใช้บุญจนหมดไปแล้ว
..."น่าจะหยุดถ่ายรูปสักหน่อย"...
คิวหยุดชะงักก่อนที่จะหันหลังกลับไปที่ประตูชายปริศนายืนอยู่หน้าห้องพร้อมเดินเข้ามาแล้วถ่ายรูป
..."ขอถามหน่อย..โรงอาหารอยู่ไหนงั้นหรอครับ"...
ภูพาย้อนกลับมาเพื่อถามทางแต่กับเจอสิ่งที่ตนตกใจแต่ฝ่ายของตัวตรงหน้าคงตกใจมากกว่า
..."โรงอาหารถ้าเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวาก็เจอเลยครับ"...
คิวหลบหน้าพร้อมพูดบอกทางไปก่อนที่จะเดินออกไปเพราะความเขินอาย
"หึ.."
เขายิ้มออกมาพร้อมเดินไปตามที่คิวบอกจนถึงโรงอาหาร
.......
.......
โรงอาหาร
ภูพาเดินเข้ามาเขามองรอบๆก่อนที่จะเดินตรงไปที่ลูกสาวของตัวเอง
..."อาหารอร่อยมั้ยลูก"...
..."พ่อ!...
ทั้งสองสวมกอดกัน ภูยกลูกสาวของตัวเองขึ้นแล้วหมุนไปมา
..."อ่ะ!...อย่าทำแบบนั้นสิครับ"...
คิวเดินตามหลังก่อนที่จะพบกับภูพาที่กำลังยกลูกสาวของตัวเองและหมุนไปมาจึงกล่าวคำเตื่อนออกไป
..."ทำไมหรอครับผมว่าลูกสาวผมก็ชอบมัน"...
..."ถ้าเกิดตกขึ้นมาเดี๋ยวได้รับบาดเจ็บได้นะครับ...
ทั้งสองโต้เถียงกันไปมาภูพาตึงยอมและปล่อยลูกสาวของตัวเองกินข้าวต่อไป
..."จะว่าไปผมมีอะไรจะถาม"...
..."ครับ?"...
..."วันพรุ่งนี้จะมีการแสดงหนังเรื่องเขายอดฟ้าคุณไปจะรึป่าว..ทีมผมขาดนายเอกนะ"...
คิวตกใจเป็นอย่างมากจึงทำสีหน้าตกใจออกไปก่อนที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
..."ทำ..ทำไมต้องเป็นผมแหละ"...
..."ลักษณะเหมือนนะ..."...
..."งั้นหรอครับ...ผมขอคิดดูก่อนนะ"...
..."ผมให้เวลา 3 วัน"...
..."สะ..สามวันเองหรอ"...
คิวคุนคิดกับคำถามที่ไหลเข้ามาอย่างรวดเร็วเป็นเวลานานพอสำควร ภูพายิ้มออกมาก่อนที่จะพูดขึ้น
..."อย่าพึ่งตอบก็ได้ครับ.."...
เขาพูดเสร็จ ภูพาก็เดินออกจาผโรงอาหารทันที มายที่เห็นทุกอย่างจึงรีบวิ่งเข้าไปหาและถามอย่างตื่นเต้น
..."คิว!..นายรู้จักภูพาที่เป็นดาราได้ยังไง!!"...
มายตะโกนอย่างตื่นเต้นเธอจับไปที่ไหล่ข้างซ้ายพร้อมกระโดดดีใจ คิวไม่ได้ตอบเธอไปเพราะกำลังคิดถึงแต่เรื่องแสดงหนังของตัวเอง
.......
.......
...จบ บทที่ 2...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
