คิวนั่งลงบนพื้นเย็นในห้องเรียน นั่งคุกเข่ากอดขาของตน
..."เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง"...
คิวอุทานขึ้นก่อนจะมีคนเดินเข้ามาในห้อง
"แก๊ก" เสียงเปิดประตูดังขึ้น เขาเดินเข้ามาให้ห้องมองรอบๆก่อนที่จะเดินตรงไปที่คิวและถามหาใครสักคน
"คุณครับเห็นลูกสาวผมรึป่าว" เขานั่งยองๆพร้อมถอดหมวกออกจึงได้เห็นใบหน้าจัดๆของเขา
^^^"ลูกสาวของคุณกำลังกินข้าวอยู่ครับ" คิวตอบกลับด้วยสีหน้าตกใจเพราะชายตรงหน้าคือดาราชื่อดังเลยก็ว่าได้ ชื่อของเขาคือ..."ภูพา"ชายผู้โด่งดังในเกาหลีทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้^^^
"งั้นหรอครับ" เขาลุกขึ้นก่อนที่จะยื่นมือตรงไปที่คิว
"ครับ?"
"ลุกขึ้นเถอะครับพื้นมันเย็น"
คิวจับมือของเขาพร้อมลุกขึ้น ภูพาเดินไปที่ประตูก่อนที่จะหันหน้ามาหาคิว เขาได้แต่งงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าคิวเอียงคอเล็กหน่อยก่อนที่จะถามออกไป
..."มีอะไรอย่างงั้นหรอครับ"...
..."ไม่มีแล้วครับ"...
เขาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทันทีปล่อยคิวทิ้งไว้อยู่ในห้องคนเดียวแบบงงๆ
"...อร๊ากก!"
เสียงกรี๊ดร้องดีใจออกมา คิวกระโดดโลดเต้นไปมาเขานั้นดีใจมากๆที่ดาราที่ตนชอบมาอยู่ที่นี่เขาคิดว่าเขานั้นใช้บุญจนหมดไปแล้ว
..."น่าจะหยุดถ่ายรูปสักหน่อย"...
คิวหยุดชะงักก่อนที่จะหันหลังกลับไปที่ประตูชายปริศนายืนอยู่หน้าห้องพร้อมเดินเข้ามาแล้วถ่ายรูป
..."ขอถามหน่อย..โรงอาหารอยู่ไหนงั้นหรอครับ"...
ภูพาย้อนกลับมาเพื่อถามทางแต่กับเจอสิ่งที่ตนตกใจแต่ฝ่ายของตัวตรงหน้าคงตกใจมากกว่า
..."โรงอาหารถ้าเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวาก็เจอเลยครับ"...
คิวหลบหน้าพร้อมพูดบอกทางไปก่อนที่จะเดินออกไปเพราะความเขินอาย
"หึ.."
เขายิ้มออกมาพร้อมเดินไปตามที่คิวบอกจนถึงโรงอาหาร
.......
.......
โรงอาหาร
ภูพาเดินเข้ามาเขามองรอบๆก่อนที่จะเดินตรงไปที่ลูกสาวของตัวเอง
..."อาหารอร่อยมั้ยลูก"...
..."พ่อ!...
ทั้งสองสวมกอดกัน ภูยกลูกสาวของตัวเองขึ้นแล้วหมุนไปมา
..."อ่ะ!...อย่าทำแบบนั้นสิครับ"...
คิวเดินตามหลังก่อนที่จะพบกับภูพาที่กำลังยกลูกสาวของตัวเองและหมุนไปมาจึงกล่าวคำเตื่อนออกไป
..."ทำไมหรอครับผมว่าลูกสาวผมก็ชอบมัน"...
..."ถ้าเกิดตกขึ้นมาเดี๋ยวได้รับบาดเจ็บได้นะครับ...
ทั้งสองโต้เถียงกันไปมาภูพาตึงยอมและปล่อยลูกสาวของตัวเองกินข้าวต่อไป
..."จะว่าไปผมมีอะไรจะถาม"...
..."ครับ?"...
..."วันพรุ่งนี้จะมีการแสดงหนังเรื่องเขายอดฟ้าคุณไปจะรึป่าว..ทีมผมขาดนายเอกนะ"...
คิวตกใจเป็นอย่างมากจึงทำสีหน้าตกใจออกไปก่อนที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
..."ทำ..ทำไมต้องเป็นผมแหละ"...
..."ลักษณะเหมือนนะ..."...
..."งั้นหรอครับ...ผมขอคิดดูก่อนนะ"...
..."ผมให้เวลา 3 วัน"...
..."สะ..สามวันเองหรอ"...
คิวคุนคิดกับคำถามที่ไหลเข้ามาอย่างรวดเร็วเป็นเวลานานพอสำควร ภูพายิ้มออกมาก่อนที่จะพูดขึ้น
..."อย่าพึ่งตอบก็ได้ครับ.."...
เขาพูดเสร็จ ภูพาก็เดินออกจาผโรงอาหารทันที มายที่เห็นทุกอย่างจึงรีบวิ่งเข้าไปหาและถามอย่างตื่นเต้น
..."คิว!..นายรู้จักภูพาที่เป็นดาราได้ยังไง!!"...
มายตะโกนอย่างตื่นเต้นเธอจับไปที่ไหล่ข้างซ้ายพร้อมกระโดดดีใจ คิวไม่ได้ตอบเธอไปเพราะกำลังคิดถึงแต่เรื่องแสดงหนังของตัวเอง
.......
.......
...จบ บทที่ 2...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments