ความรู้สึกแปลกๆของฉัน

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คิดขึ้นเอง

และอาจจะมีเนื้อหาบางส่วนที่นำมาจากเรื่องเล่าต่างๆเพราะฉะนั้นอย่าดราม่ากันนะ

สวัสดีฉันเจฟฟ์ฉันเป็นนักฆ่าอันดับ 1 ของคริสปี้พาสต้าแต่ในตอนเด็กฉันไม่ใช่แบบนี้หรอกนะไปตอนเด็กฉันมีพี่ชายคนหนึ่งเขามีชื่อว่าลู ในตอนเด็กๆฉันเป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีเพื่อนแต่พี่ชายของฉันคอยอยู่ข้างฉันเสมอแต่มีวันหนึ่งพ่อของฉันได้เลื่อนตำแหน่งให้กายเป็นตำแหน่งที่สูงขึ้นแต่การเลื่อนตำแหน่งนี้ต้องทำให้เขาต้องย้ายไปอยู่ที่ในเมืองเขาได้ปรึกษากับแม่ของฉันแล้วจึงทำให้เขาทั้งสองตกลงกันว่าพวกเราจะย้ายบ้านไปอยู่ในเมืองแล้วจะให้ฉันกับพี่ชายไปเรียนที่โรงเรียนใกล้ๆบ้านใหม่ของเราโดยที่ไม่ถามฉันสักคำว่าฉันอยากจะย้ายไปไหมแต่พี่ชายของฉันก็ดูตื่นเต้นทั้งๆที่ฉันรู้สึกว่ามัน...มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ที่ต้องย้ายจากบ้านที่ฉันอยู่ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ที่ฉันอายุ 13 ปีแต่พี่ชายของฉันที่อยู่มาตั้งแต่เขาเด็กๆจนตอนนี้เขาอายุ 14-15ปีเขากลับไม่รู้สึกเสียใจเลยด้วยซ้ำแต่ฉันก็ไม่สามารถคัดค้านอะไรได้ฉันและพ่อแม่พี่ชายได้ย้ายมาถึงบ้านใหม่และช่วยกันขนของจากบ้านเก่าเข้าบ้านหน่อยในขณะที่เรากำลังขนของเข้าบ้านอยู่นั้นได้มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งเดินเข้ามาและชวนแม่ฉันคุยเธอได้บอกว่าอีก 2-3 วันนี้จะเป็นงานวันเกิดของลูกชายของพวกเขาและเขาอยากจะชวนครอบครัวของฉันไปงานวันเกิดของลูกชายเขาเมื่อแม่ของฉันได้ยินอย่างนั้นเขานั้นดีใจและตอบตกลงทันทีโดยที่ไม่ถามความสมัครใจของฉันแม้แต่นิดเมื่อฉันขนของเข้าบ้านเสร็จฉันกำลังจะเดินไปถามแม่ว่าทำไมเราถึงต้องไปงานวันเกิดเพื่อนข้างบ้านด้วยแต่ฉันยังไม่ทันพูดอะไรออกมาแม่ก็บอกกับฉันว่า"ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้นเราเพิ่งย้ายมาใหม่เราต้องผูกมิตรกับเพื่อนบ้านไว้"เมื่อแม่ของฉันพูดเสร็จเขาก็ไล่ให้ฉันขึ้นห้องไปชั้นที่ไม่สามารถพูดอะไรกับแม่ได้ฉันจึงรีบขึ้นห้องนอนของฉันใช่แล้วนั่นทำให้ฉันรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาฉันรู้สึกว่ามัน...เจ็บแต่ฉันไม่รู้วันเกิดอะไรขึ้นมันบ่งบอกไม่ได้ฉันรู้สึกเจ็บแสบแต่มันเป็นอาการที่บอกไม่ได้ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในท้องของฉันแล้วมันบังคับฉันแต่ฉันก็ลืมเรื่องนั้นไปเพราะฉันไม่ได้สนใจมันฉันจึงรีบไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อฉันกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่แม่ก็ตะโกนมาจากชั้นล่างว่า"เจฟฟ์ลงมากินข้าวได้แล้วจ้า!!"เมื่อฉันได้ยินอย่างนั้นฉันจึงรีบวิ่งลงจากชั้น 2 เพื่อลงไปหาแม่แล้วเมื่อฉันลงไปฉันก็เห็นพ่อและพี่ชายกำลังนั่งรอฉันอยู่ที่โต๊ะอาหารฉันจึงเดินเข้าไปแล้วนั่งที่โต๊ะอาหารแม่เอากับข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วนั่งลงพวกเราทั้งครอบครัวได้กินข้าวกันเมื่อพวกเรากินข้าวกันเสร็จแม่ก็บอกให้ฉันและพี่ชายขึ้นไปนอนได้แล้วฉันและพี่ชายจึงเดินเข้าไปที่ห้องของตัวเองห้องฉันอยู่ทางซ้ายและห้องของพี่ชายฉันอยู่ทางขวาอยู่ติดกับห้องของฉันเมื่อฉันเข้าไปในห้องฉันได้ลงไปนอนที่เตียงและข่มตานอนแต่ฉันก็นอนไม่หลับฉันนั้นคิดถึงเรื่องที่แม่ตอบตกลงที่จะไปงานวันเกิดของลูกเพื่อนบ้านมันทำให้ฉันกังวลก็วายและนอนไม่หลับแต่เมื่อฉันคิดเรื่องนี้ไปเรื่อยๆมันทำให้ฉันง่วงและผอยหลับไปเช้าวันรุ่งขึ้นแม่ได้ตะโกนบอกให้ฉันตื่นและไปอาบน้ำฉันที่กำลังนอนอยู่บนเตียงได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของแม่ฉันจึงค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำด้วยความงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นเมื่อฉันอาบน้ำเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียนเสร็จแล้วฉันก็ลงไปด้านล่างแม่บอกว่าแม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้วเรียกพี่ลงมาด้วยเพราะแม่กับพ่อจะไปทำงานแล้วฉันได้พยักหน้ารับแม่ไปหลังจากนั้นแม่และพ่อได้เดินออกจากบ้านและขึ้นรถไปทำงานเมื่อแม่และพ่อไปแล้วฉันได้เดินไปที่ห้องของลูฉันได้เปิดประตูเข้าไปแต่ฉันไม่เห็นลูฉันเลยเรียกเขาว่าฉันได้ยินเสียงของเขาออกมาจากห้องน้ำฉันเลยบอกเขาว่า"นี่ถ้านายแต่งตัวเสร็จแล้วลงไปกินข้าวด้วยนะแม่เขาบอกว่าเขาทำกับข้าวไว้ให้แล้ว"เมื่อสิ้นสุดคำพูดของฉันฉันได้รีบเดินออกจากห้องของลูเพื่อลงไปทานข้าวในขณะที่ฉันกำลังทานข้าวอยู่นั้นลูพี่ชายของฉันก็ได้เดินลงมาและนั่งที่โต๊ะอาหารเขาได้ทานข้าวในขณะที่เขากำลังทานข้าวอยู่นั้นฉันก็ลุกขึ้นไปเพื่อเตรียมไปโรงเรียนแต่เขาบอกฉันว่า"นี่จะไม่รอกันหน่อยหรอยังไงเราก็ต้องไปด้วยกันนะ"ฉันเลยหันไปหาเขาแล้วบอกเขาว่า"ฉันรู้อยู่แล้วน่ายังไงฉันก็จะรอนายอยู่ที่หน้าบ้านเลยละกันรีบมาล่ะ"สิ้นสุดคำพูดของฉันฉันก็รีบเดินไปที่หน้าบ้านแค่รอเขาผ่านไปแค่ 2-3 นาทีเขาก็เดินออกมาแล้วจูงมือฉันไปที่นั่งรอรถบัสเขานั่งลงและดึงชั้นให้ไปนั่งข้างๆเขาแล้วเราทั้งสองก็คุยกันในขณะเดียวกันก็มีเด็กผู้ชายคนนึงเล่นสเก็ตบอร์ดผ่านหน้าเราสองคนมันจึงทำให้ฉันและพี่ชายตกใจมากแต่พี่ชายของฉันเขาได้ลุกขึ้นแล้วตะโกนบอกเด็กคนนั้นว่าเล่นระวังๆหน่อยเห็นไหมมีคนนั่งอยู่ตรงนี้นะ"สิ้นสุดคำพูดของลูเด็กชายคนนั้นได้หันมาที่ลูและมองด้วยหางตา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***