เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คิดขึ้นเอง

และอาจจะมีเนื้อหาบางส่วนที่นำมาจากเรื่องเล่าต่างๆเพราะฉะนั้นอย่าดราม่ากันนะ

สวัสดีฉันเจฟฟ์ฉันเป็นนักฆ่าอันดับ 1 ของคริสปี้พาสต้าแต่ในตอนเด็กฉันไม่ใช่แบบนี้หรอกนะไปตอนเด็กฉันมีพี่ชายคนหนึ่งเขามีชื่อว่าลู ในตอนเด็กๆฉันเป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีเพื่อนแต่พี่ชายของฉันคอยอยู่ข้างฉันเสมอแต่มีวันหนึ่งพ่อของฉันได้เลื่อนตำแหน่งให้กายเป็นตำแหน่งที่สูงขึ้นแต่การเลื่อนตำแหน่งนี้ต้องทำให้เขาต้องย้ายไปอยู่ที่ในเมืองเขาได้ปรึกษากับแม่ของฉันแล้วจึงทำให้เขาทั้งสองตกลงกันว่าพวกเราจะย้ายบ้านไปอยู่ในเมืองแล้วจะให้ฉันกับพี่ชายไปเรียนที่โรงเรียนใกล้ๆบ้านใหม่ของเราโดยที่ไม่ถามฉันสักคำว่าฉันอยากจะย้ายไปไหมแต่พี่ชายของฉันก็ดูตื่นเต้นทั้งๆที่ฉันรู้สึกว่ามัน...มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ที่ต้องย้ายจากบ้านที่ฉันอยู่ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ที่ฉันอายุ 13 ปีแต่พี่ชายของฉันที่อยู่มาตั้งแต่เขาเด็กๆจนตอนนี้เขาอายุ 14-15ปีเขากลับไม่รู้สึกเสียใจเลยด้วยซ้ำแต่ฉันก็ไม่สามารถคัดค้านอะไรได้ฉันและพ่อแม่พี่ชายได้ย้ายมาถึงบ้านใหม่และช่วยกันขนของจากบ้านเก่าเข้าบ้านหน่อยในขณะที่เรากำลังขนของเข้าบ้านอยู่นั้นได้มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งเดินเข้ามาและชวนแม่ฉันคุยเธอได้บอกว่าอีก 2-3 วันนี้จะเป็นงานวันเกิดของลูกชายของพวกเขาและเขาอยากจะชวนครอบครัวของฉันไปงานวันเกิดของลูกชายเขาเมื่อแม่ของฉันได้ยินอย่างนั้นเขานั้นดีใจและตอบตกลงทันทีโดยที่ไม่ถามความสมัครใจของฉันแม้แต่นิดเมื่อฉันขนของเข้าบ้านเสร็จฉันกำลังจะเดินไปถามแม่ว่าทำไมเราถึงต้องไปงานวันเกิดเพื่อนข้างบ้านด้วยแต่ฉันยังไม่ทันพูดอะไรออกมาแม่ก็บอกกับฉันว่า"ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้นเราเพิ่งย้ายมาใหม่เราต้องผูกมิตรกับเพื่อนบ้านไว้"เมื่อแม่ของฉันพูดเสร็จเขาก็ไล่ให้ฉันขึ้นห้องไปชั้นที่ไม่สามารถพูดอะไรกับแม่ได้ฉันจึงรีบขึ้นห้องนอนของฉันใช่แล้วนั่นทำให้ฉันรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาฉันรู้สึกว่ามัน...เจ็บแต่ฉันไม่รู้วันเกิดอะไรขึ้นมันบ่งบอกไม่ได้ฉันรู้สึกเจ็บแสบแต่มันเป็นอาการที่บอกไม่ได้ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในท้องของฉันแล้วมันบังคับฉันแต่ฉันก็ลืมเรื่องนั้นไปเพราะฉันไม่ได้สนใจมันฉันจึงรีบไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อฉันกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่แม่ก็ตะโกนมาจากชั้นล่างว่า"เจฟฟ์ลงมากินข้าวได้แล้วจ้า!!"เมื่อฉันได้ยินอย่างนั้นฉันจึงรีบวิ่งลงจากชั้น 2 เพื่อลงไปหาแม่แล้วเมื่อฉันลงไปฉันก็เห็นพ่อและพี่ชายกำลังนั่งรอฉันอยู่ที่โต๊ะอาหารฉันจึงเดินเข้าไปแล้วนั่งที่โต๊ะอาหารแม่เอากับข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วนั่งลงพวกเราทั้งครอบครัวได้กินข้าวกันเมื่อพวกเรากินข้าวกันเสร็จแม่ก็บอกให้ฉันและพี่ชายขึ้นไปนอนได้แล้วฉันและพี่ชายจึงเดินเข้าไปที่ห้องของตัวเองห้องฉันอยู่ทางซ้ายและห้องของพี่ชายฉันอยู่ทางขวาอยู่ติดกับห้องของฉันเมื่อฉันเข้าไปในห้องฉันได้ลงไปนอนที่เตียงและข่มตานอนแต่ฉันก็นอนไม่หลับฉันนั้นคิดถึงเรื่องที่แม่ตอบตกลงที่จะไปงานวันเกิดของลูกเพื่อนบ้านมันทำให้ฉันกังวลก็วายและนอนไม่หลับแต่เมื่อฉันคิดเรื่องนี้ไปเรื่อยๆมันทำให้ฉันง่วงและผอยหลับไปเช้าวันรุ่งขึ้นแม่ได้ตะโกนบอกให้ฉันตื่นและไปอาบน้ำฉันที่กำลังนอนอยู่บนเตียงได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของแม่ฉันจึงค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำด้วยความงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นเมื่อฉันอาบน้ำเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียนเสร็จแล้วฉันก็ลงไปด้านล่างแม่บอกว่าแม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้วเรียกพี่ลงมาด้วยเพราะแม่กับพ่อจะไปทำงานแล้วฉันได้พยักหน้ารับแม่ไปหลังจากนั้นแม่และพ่อได้เดินออกจากบ้านและขึ้นรถไปทำงานเมื่อแม่และพ่อไปแล้วฉันได้เดินไปที่ห้องของลูฉันได้เปิดประตูเข้าไปแต่ฉันไม่เห็นลูฉันเลยเรียกเขาว่าฉันได้ยินเสียงของเขาออกมาจากห้องน้ำฉันเลยบอกเขาว่า"นี่ถ้านายแต่งตัวเสร็จแล้วลงไปกินข้าวด้วยนะแม่เขาบอกว่าเขาทำกับข้าวไว้ให้แล้ว"เมื่อสิ้นสุดคำพูดของฉันฉันได้รีบเดินออกจากห้องของลูเพื่อลงไปทานข้าวในขณะที่ฉันกำลังทานข้าวอยู่นั้นลูพี่ชายของฉันก็ได้เดินลงมาและนั่งที่โต๊ะอาหารเขาได้ทานข้าวในขณะที่เขากำลังทานข้าวอยู่นั้นฉันก็ลุกขึ้นไปเพื่อเตรียมไปโรงเรียนแต่เขาบอกฉันว่า"นี่จะไม่รอกันหน่อยหรอยังไงเราก็ต้องไปด้วยกันนะ"ฉันเลยหันไปหาเขาแล้วบอกเขาว่า"ฉันรู้อยู่แล้วน่ายังไงฉันก็จะรอนายอยู่ที่หน้าบ้านเลยละกันรีบมาล่ะ"สิ้นสุดคำพูดของฉันฉันก็รีบเดินไปที่หน้าบ้านแค่รอเขาผ่านไปแค่ 2-3 นาทีเขาก็เดินออกมาแล้วจูงมือฉันไปที่นั่งรอรถบัสเขานั่งลงและดึงชั้นให้ไปนั่งข้างๆเขาแล้วเราทั้งสองก็คุยกันในขณะเดียวกันก็มีเด็กผู้ชายคนนึงเล่นสเก็ตบอร์ดผ่านหน้าเราสองคนมันจึงทำให้ฉันและพี่ชายตกใจมากแต่พี่ชายของฉันเขาได้ลุกขึ้นแล้วตะโกนบอกเด็กคนนั้นว่าเล่นระวังๆหน่อยเห็นไหมมีคนนั่งอยู่ตรงนี้นะ"สิ้นสุดคำพูดของลูเด็กชายคนนั้นได้หันมาที่ลูและมองด้วยหางตา

ทางฝั่งของลู

สวัสดีฉันชื่อลูหรือถ้าจะให้เรียกแบบคนสนิทก็สามารถเรียกฉันว่าหลิวก็ได้นะท่านมีน้องชายชื่อเจฟฟ์ในตอนเด็กๆเจฟฟ์น่ะไม่มีเพื่อนเลยมีแค่ฉันที่คอยอยู่ข้างเขานั่นก็อาจจะเป็นความทรงจำที่ดีสำหรับเขาฉันไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าแต่ในตอนที่ฉันและน้องชายของฉันกำลังนั่งรอรถบัสอยู่นั้นก็ได้มีเด็กชายคนนึงเล่นสเก็ตบอร์ดผ่านหน้าฉันและน้องชายไปฉันเลยลุกขึ้นด้วยความโมโหแล้วตะโกนบอกเด็กคนนั้นไปว่า"นี่เป็นระวังๆหน่อยเห็นไหมมีคนนั่งอยู่ตรงนี้น่ะ"หลังจบคำพูดของฉันเด็กผู้ชายคนนั้นได้หันมามองฉันด้วยหางตาและหันมาบอกกับฉันว่ารู้ไหมว่าที่นี่คือที่ของใครและจู่ๆก็มีเด็ก 2 คนเดินเข้ามาหาเด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดเด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดได้บอกว่า"ที่ตรงนี้เป็นถิ่นของเขาใครที่มาที่นี่ไม่ว่าจะมาทำอะไรจะต้องจ่ายเงินให้กับเขา"หลังจากคำพูดนั้นทำให้ฉันโมโหมากและคิดจะเดินเข้าไปต่อยเด็กคนนั้นแต่จู่ๆ 1 คนในเด็กพวกนั้นได้หยิบมีดขึ้นมาขู่ไม่ให้ฉันทำอะไรเจ้าเด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดผ่านหน้าพวกเราเมื่อฉันเห็นมีดฉันได้ยกมือขึ้นมันทำให้เด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดเดินเข้ามาและหยิบเอากระเป๋าตังค์ของฉันไปเมื่อมันหยิบไปมันเปิดดูแล้วมันก็พูดว่า"โหมาใหม่มีเงินแค่นี้เองหรอวะจนว่ะ"แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้

มุมมองของเจฟฟ์

ไอ้เด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดนั่นฉันได้พูดเหยียดหยามพี่ชายของฉันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนนั้นแต่มันรุนแรงขึ้นมันทำให้ฉันได้ยินเสียงใครบางคนพูดกับฉันว่าฆ่ามันสิฆ่ามันเลยมันทำให้ฉันได้วิ่งเข้าไปแล้วบอกกับเจ้าเด็กนั่นว่า"คืนกระเป๋าตังค์พี่กูมาถ้ามึงยังไม่อยากเจ็บตัว"เมื่อฉันพูดจบไอ้เด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดนั่นมันก็ตอบฉันกลับมาว่า"แกจะทำอะไรฉันได้คนอย่างแกเนี่ยนะจะทำอะไรฉันได้555หน้าขำสิ้นดี"หลังจากที่มันพูดจบฉันก็ได้ต่อยหน้ามันไปหนึ่งทีทำให้มันนิ่งไปแป๊บนึงนั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ฉันได้ต่อสู้กับพวกมันฉันได้จัดการไอ้ 3 ตัวนั้นแต่เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นฉันก็เห็นว่ารถบัสกำลังมาฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปจูงมือพี่ยังฉันแล้ววิ่งไปเรื่อยๆเมื่อฉันคิดว่ามันไกลพอแล้วฉันได้หยุดและหอบสักพักในระหว่างที่ฉันกำลังหอบนั้นพี่ชายของฉันได้พูดว่า"ไหนๆก็ใกล้จะถึงโรงเรียนแล้วงั้นเราเดินไปโรงเรียนเลยดีไหม"สิ้นสุดคำพูดของหลิวฉันก็เงยหน้าขึ้นทำให้ฉันเห็นว่าโรงเรียนนั้นอยู่ไม่ไกลจากที่พวกเราอยู่ฉันเลยพูดกับพี่ชายว่า"งั้นเราก็ไปกันเลยดีกว่า"ฉันและพี่ชายได้เดินไปโรงเรียนเมื่อถึงโรงเรียนเราก็เรียนกันตามปกติและไม่ได้พูดเรื่องที่ฉันทำร้ายไอ้พวก 3 ตัวนั่นเมื่อเลิกเรียนชั้นและพี่ชายได้กลับบ้านด้วยกันเมื่อถึงบ้านฉันก็พบว่าแม่ยังไม่กลับมาฉันจึงบอกให้พี่ชายขึ้นไปอาบน้ำก่อนมากพี่ชายชักขึ้นไปอาบน้ำแล้วฉันก็ทำอาหารไว้เพราะฉันทำอาหารเสร็จฉันก็รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่ตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่นั้นฉันก็ดีมีเสียงเหมือนตอนนั้นมันบอกกับฉันว่า"ระวัง"หลังจากที่ฉันได้ยินคำนั้นมันทำให้สมองของฉันได้คิดอะไรบางอย่างขึ้นนั่นก็คือฉันได้คิดว่าคำว่าระวังของมันมันต้องหมายถึงอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับไอ้เด็ก 3 ตัวนั้นแต่ฉันก็ไม่ค่อยได้สนใจอะไรมากฉันไม่เอาจากห้องน้ำและแต่งตัวและเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปกินข้าวกับพี่ชายของฉัน

มุมมองของลู

หลังจากที่ฉันและน้องชายกินข้าวเสร็จฉันก็ได้ขึ้นไปนอนแต่ฉันนั้นนอนไม่หลับเพราะฉันได้คิดวนไปวนมาว่าความรู้สึกที่ฉันมีกับน้องชายมันเหมือนมันมากกว่าน้องชายกับพี่ชายฉันรู้สึกแบบนั้นเพราะตอนที่ฉันได้อยู่กับเจฟฟ์มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันอยู่กับคนที่ฉันรักแต่ไม่ใช่รักกับพี่น้องมันเป็นความรู้สึกที่เกินคำว่าพี่น้องหรือเกินคำว่าเพื่อนมันทำให้ฉันคิดซ้ำไปซ้ำมาซ้ำไปซ้ำมาแต่ระหว่างที่ฉันคิดอยู่นั้นฉันได้ยินเสียงเคาะประตูฉันจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูและทำให้ฉันเห็นเจฟฟ์ที่อยู่หน้าประตูฉันจึงถามเจฟฟ์ไปว่า"มีอะไรหรือเปล่าถึงมาที่ห้องของฉันน่ะ"เจฟฟ์จึงตอบฉันว่า"พอดีฉันนอนไม่หลับนะฉันเลยมาหานายเผื่อฉันจะนอนหลับ"พอจบคำพูดของเจฟฟ์มันทำให้ฉันคิดได้ว่าถ้าเจฟนอนไม่หลับแล้วเจฟฟ์บอกว่ามาหาฉันแล้วอาจจะนอนหลับได้นั่นแปลว่าถ้าเจฟฟ์มาหาฉันแล้วหลับได้ฉันก็เลยนอนกับเจฟฟ์เมื่อฉันคิดแบบนั้นฉันเลยชวนเจฟฟ์คุยจนเขาหลับฉันจึงนอนข้างๆเขาแล้วกอดเขาจนฉันหลับเช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นฉันเห็นว่าเจฟฟ์หายไปแล้วฉันจึงเดินลงบันไดไปและมันเห็นว่าพ่อกับแม่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารส่วนเจฟฟ์ก็กำลังทำอาหารอยู่พ่อบอกให้ฉันมานั่งที่โต๊ะก่อนฉันจึงเดินลงไปแล้วนั่งรอที่โต๊ะว่าเจฟฟ์เอาอาหารมาวางที่โต๊ะเราทุกคนก็กินข้าวด้วยกัน

มุมมองของเจฟ

เมื่อฉันและครอบครัวทานข้าวกันเสร็จแล้วพ่อกับแม่ก็บอกฉันว่ารีบไปโรงเรียนล่ะเดี๋ยวสายพวกท่านจะไปทำงานกันแล้วฉันและพี่ชายพยักหน้าตอบรับและรีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะไปโรงเรียนในระหว่างนั้นเมื่อฉันเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วฉันได้ไปยืนรอพี่ชายอยู่ชั้นล่างแต่ฉันได้ยินเสียงพี่ชายของฉันเรียกฉันหลายหลายรอบฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเพราะว่าพี่ชายของฉันเจอแมลงสาบใช่เขากลัวแมลงสาบเขากรีดร้องออกมาฉันจึงต้องช่วยไล่แมลงสาบออกจากห้องของเขาแต่จู่ๆมันก็บินนั่นทำให้พี่ชายของฉันรีบวิ่งออกจากห้องแบบที่ขาสั่นมากจนตกบันไดแล้วมันออกจากห้องไปแล้วฉันก็รีบวิ่งไปดูเขาแล้วฉันเห็นว่าเขาก็แค่มีแผลที่ขาแต่ไม่ได้เจ็บขาฉันจึงทำแผลให้เขาและเราสองคนก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน

4-5 ปีต่อมา

ฝั่งของเจฟ

นี่ก็ผ่านมา 4-5 ปีแล้วหลังจากที่ฉันฆ่าทุกคนในบ้านมันเป็นอะไรที่ทำให้ฉัน....ไม่ฉันขอไม่พูดถึงมันดีกว่าแต่ถึงยังไงฉันก็ยังคิดถึงเขาอยู่ฉันยังคิดถึงพี่ชายกับฉันอยู่ตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุ 13 นั้นฉันตอนนี้ที่ฉันอายุ 17-18 ฉันก็ยังไม่รู้เพราะเสียงที่มันบอกให้ฉันฆ่าไอ้พวก 3 ตัวนั่นมันคือเสียงของฉันแต่ฉันไม่รู้ว่ามันคือใครเพราะฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าใครฉันไม่เคยคิดแบบนั้นแต่จู่ๆเบนก็มาเรียกฉันในขณะที่ฉันกำลังจะตอบเบนไปนั้นจู่ๆเสียงมีหัวของฉันมันก็กลับมาอีกครั้งและบอกกับฉันว่ามันต้องการเลือดอีกฉันจึงถามมันไปว่า"แกเป็นใครทำไมฉันถึงได้ยินเสียงของแกเป็นเสียงของฉัน"เมื่อฉันได้คุยกับมันมันได้ตอบฉันมาว่า"ฉันคือสิ่งที่อยู่กับนายมาตั้งแต่เด็กแล้วไงล่ะฉันน่ะคอยมองดูเหตุการณ์อะไรตลอดเลยนะตั้งแต่ 4 5 ปีที่แล้วนายกับพี่ชายคนได้เนี่ยดูรักกันมากเลยนะและฉันก็คือตัวตนอีกตัวหนึ่งของนายไงล่ะ"ฉันไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาบอกว่าเขาคือตัวตนอีกตัวหนึ่งของฉันแต่ฉันรู้สึกไม่ชอบตรงที่มันพูดว่าฉันและพี่ชายของฉันดูรักกันมากเพราะมันตอกย้ำฉันเพราะฉันเองเป็นคนฆ่าพี่ชายของตัวเองมันทำให้ฉันรู้สึกโกรธเมื่อมันรู้ว่าฉันกำลังโกรธนั้นมันจึงบอกฉันว่า"ถ้าร้ายกำลังโกรธแล้วก็ฉันว่านายควรไปหาฆ่าคนดีไหมล่ะต้องการฆ่าคนน่ะมันช่วยผ่อนคลายนะ"เมื่อฉันได้ยินอย่างนั้นถึงฉันจะรู้ว่ามันแค่อยากได้เลือดแต่มันก็จริงที่ว่าเวลาฉันฆ่าคนแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นฉันจึงออกจากคฤหาสน์ของสเลนเดอร์และเดินตามหาผู้คนเมื่อฉันเห็นคนที่เขาอยู่คนเดียวแล้วฉันจึงค่อยๆเข้าไปฆ่าเขาให้ฉันฆ่าคนคนนั้นเสร็จแล้วฉันได้เหลือบไปเห็นบ้านหลังหนึ่งที่มันดูเก่ามากฉันจึงเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นและฉันได้ยินเสียงคุณหลับอยู่ในห้องนึงฉันจึงเดินเข้าไปในห้องนั้นอย่างช้าๆแล้วเปิดประตูห้องนั้นแบบเงียบที่สุดและฉันได้เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ฉันเห็นว่าเขามันเหมือนพี่ชายของฉันมากแต่จากรูปร่างของเขาแล้วนั้นเขาไม่ใช่ว่าฉันเห็นเด็กคนนั้นแล้วมันทำให้ฉันนึกถึงพี่ชายแต่ไอ้เจ้าอีกตัวตนของฉันมันบอกให้ฉันฆ่าเด็กคนนั้นซะฉันจึงได้หยิบมีของตัวเองแทงลงไปที่เด็กคนนั้นแล้วค่อยๆกรีดตามร่างกายของเด็กคนนั้นและเมื่อฉันเกลียดที่ร่างกายของเขาเสร็จแล้วฉันได้เอามีดกรีดที่ปากของเขาให้เป็นรอยยิ้มทั้งสองฝั่งมันทำให้ฉันสนุกสนานกับการฆ่าคนฉันจึงตามหาคนไปเรื่อยๆจนฉันพอใจและฉันก็พูดออกมาว่า"วันนี้ฉันพอใจมากเลยฉันได้ฆ่าคุณไปตั้ง18 คนแหนะมันทำให้ฉันรู้สึกพอใจเหลือเกิน"เมื่อฉันพูดจบฉันก็ได้เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่เชิ้ตสีดำฉันจึงแอบมองเขาอยู่ห่างๆฉันได้เห็นว่าเขากำลังฆ่าคนอยู่ว่าเขาฆ่าเสร็จเขาก็ได้พูดขึ้นมาว่าฉันเกลียดแกซัลลี่แต่เหมือนว่าไหวพริบเขาดีเขาได้หันมาหาฉันอย่างรวดเร็วและวิ่งเข้ามาหาฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเขาจับฉันขึ้นด้านบนและถามว่า"แกเป็นใครมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"หลังจากนั้นฉันก็ได้พูดว่า"บะ....ปล่อยฉันกะ....ก่อนสิ"แต่เมื่อชายคนนั้นได้ยินเสียงของฉันชายคนนั้นก็ขว้างฉันกับพื้นด้วยความแรงของเขาฉันจึงถามเขาว่า"วางฉันเบาๆไม่ได้หรือไงทำไมต้องขว้างฉันลงแบบนี้ด้วยมันเจ็บนะรู้ไหม"เมื่อฉันได้บ่นเขาเสร็จแล้วเขาก็ได้จับขาฉันขึ้นมาแล้วพูดว่าจำฉันได้ไหมน้องชายมันทำให้ฉันตกใจมากและเขาได้เปิดผ้าพันคอของเขาลงทำให้เห็นหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยเย็บเขาบอกฉันว่า"นายยังจำรอยที่นายทำฉันไว้ได้หรือเปล่าตอนนี้มันถูกเย็บทั้งหมดและทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเพราะนายทั้งพ่อและแม่ที่ตายไปแถมฉันก็เกือบตาย!!"เขาตะคอกใส่ฉันมันทำให้ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่เขาคนเดิมอีกต่อไปเพราะเขาไม่เคยตะคอกใส่ฉันนั่นทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวฉันไม่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาบอกว่า"ฉะ..ฉันขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้"ฉันจึงผลักเขาออกและเช็ดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าพร้อมกับจะวิ่งหนีแต่เขาจับมือฉันไว้ไปดึงฉันเข้ามาฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาเอามือปิดปากของฉันไว้ก่อนทำให้ฉันนั้นตกใจมากแต่จริงๆฉันก็ได้ยินเสียงหนึ่งพูดว่า"มีคนตายอยู่ที่นี่งั้นแสดงว่าเขาคงหนีไปได้ไม่ไกล"ซึ่งเป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยนั่นก็คือเสียงของสเลนเดอร์แมนฉันจึงรีบเอามือของพี่ชายออกแล้ววิ่งออกไปหาสเลนเดอร์แมนนั่นทำให้พี่ชายของฉันตกใจมากที่เห็นฉันวิ่งเข้าไปก่อนชายไร้หน้าที่ตัวสูงยาวสเลนเดอร์บอกกับฉันว่า"นายหนีออกมาทำไม"ฉันจึงตอบเขาไปว่าฉันได้ยินเสียงในหัวบอกกับฉันว่าเขาต้องการเลือดมากกว่านี้ฉันจึงหนีนายออกมาเพื่อกักเก็บเลือด"แล้วฉันก็ยกขวด1 ขวดที่ใหญ่มากและที่มีเลือดอยู่ข้างในสเลนเดอร์แมนบอกฉันว่า"คราวหลังก็บอกฉันก่อนรู้ไหมทุกคนตามหานาย"ฉันจึงหันไปที่ที่พี่ทางฉันอยู่จึงทำให้ slender man หันตามฉันจึงบอกกับพี่ชายของฉันว่า"ออกมาได้แล้วเขาไม่ทำร้ายนายหรอก"หลังสิ้นสุดเสียงของฉันพี่ชายของฉันก็ได้เดินออกมาจากป่าทำให้สเลนเดอร์แมนถามฉันว่าผู้ชายคนนี้คือใครฉันจึงตอบเขาไปว่าผู้ชายคนนี้เป็นพี่ชายของฉันฉันเจอเขาฆ่าคนอยู่และฉัน...ฉันจึงเงียบไปสักพักslender man จึงบอกว่าไม่เป็นไรแต่ฉันจะพาพี่ของนายและนายกลับไปที่คฤหาสน์ของเราก่อนฉันพยักหน้าและจับมือของพี่ชายและslender man ก็พาพวกเราวาร์ปไปที่คฤหาสน์ทุกคนต่างมองมาที่ฉันและถามว่าผู้ชายคนนั้นคือใครและนายไปไหนมาฉันจึงบอกคนว่านี่คือพี่ชายของฉันแต่ระหว่างที่ฉันกำลังจะบอกว่าฉันไปไหนมาเบนก็บอกฉันว่าพี่ชายที่ไหนเคยบอกว่าตายไปแล้วนะหรอฉันจะตอบว่าใช่ก็ฉันไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่แล้วที่ฉันหนีออกไปข้างนอกเพราะว่าฉันไปฆ่าคนมาน่ะเบนก็ได้บอกกับฉันว่าหลักฐานชัดเจนขนาดนั้นไม่จำเป็นต้องถามก็ได้นะแล้วเบนก็ชี้มาที่เสื้อของฉันเพราะที่เสื้อของฉันนั้นมีคราบเลือดติดเต็มไปหมดฉันเลยบอกว่างั้นฉันขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะในระหว่างที่ฉันอาบน้ำอยู่เบนก็เดินเข้ามาในห้องของฉันและบอกฉันผ่านประตูห้องน้ำว่าหัวหน้าให้มาบอกว่าเขาจะให้นายพาพี่ของนายชมคฤหาสน์นะฉันจึงตอบกลับเบนไปว่างั้นบอกนายด้วยว่าฉันกำลังอาบน้ำอยู่หลังจากนั้นเบนก็เลยเดินออกจากห้องของฉันเมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันจึงเดินออกมาข้างนอกและลงไปชั้นล่างเพื่อพาพี่ชายของฉันทัวร์คฤหาสน์ทุกที่และฉันก็ไปถามหัวหน้าว่าห้องของที่ใช้ฉันอยู่ตรงไหนคำตอบที่ฉันได้มานั้นก็คือ"ก็ห้องของนายนั่นแหละ"หัวหน้าบอกกับฉันฉันจึงบอกว่า"ฉันไม่อยากนอนกับมันช่วยเปลี่ยนห้องให้หน่อยได้ไหมข้างฉันก็ได้หรือไปไกลๆฉันก็ได้"หลังจากที่ฉันพูดจบ slender man จึงบอกว่างั้นให้อยู่ห้องทางขวาของนายเพราะหลายๆทางซ้ายก็เป็นห้องของโทบี้อยู่แล้วหลังจากนั้นฉันจึงพาหลิวไปที่ห้องนอนของเขาและอธิบายให้ฟังทุกอย่างว่าประตูของห้องนั้นจะเก็บเสียงทุกๆห้องไม่ว่าจะอยู่ห้องไหนและห้ามอยู่กับพี่ชายของสเลนเดอร์แมนตามลำพังไม่งั้นนายจะโดน....นั่นแหละนะฉันอธิบายทุกๆอย่างเพื่อให้พี่ชายของฉันเข้าใจหลังจากอธิบายเสร็จฉันก็เข้าไปในห้องของฉันและล้มตัวลงนอนบนเตียงของฉันฉันได้หยิบผ้าปิดตามาปิดและหลับไป