ความรู้สึกที่บอกไม่ได้

ทางฝั่งของลู

สวัสดีฉันชื่อลูหรือถ้าจะให้เรียกแบบคนสนิทก็สามารถเรียกฉันว่าหลิวก็ได้นะท่านมีน้องชายชื่อเจฟฟ์ในตอนเด็กๆเจฟฟ์น่ะไม่มีเพื่อนเลยมีแค่ฉันที่คอยอยู่ข้างเขานั่นก็อาจจะเป็นความทรงจำที่ดีสำหรับเขาฉันไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าแต่ในตอนที่ฉันและน้องชายของฉันกำลังนั่งรอรถบัสอยู่นั้นก็ได้มีเด็กชายคนนึงเล่นสเก็ตบอร์ดผ่านหน้าฉันและน้องชายไปฉันเลยลุกขึ้นด้วยความโมโหแล้วตะโกนบอกเด็กคนนั้นไปว่า"นี่เป็นระวังๆหน่อยเห็นไหมมีคนนั่งอยู่ตรงนี้น่ะ"หลังจบคำพูดของฉันเด็กผู้ชายคนนั้นได้หันมามองฉันด้วยหางตาและหันมาบอกกับฉันว่ารู้ไหมว่าที่นี่คือที่ของใครและจู่ๆก็มีเด็ก 2 คนเดินเข้ามาหาเด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดเด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดได้บอกว่า"ที่ตรงนี้เป็นถิ่นของเขาใครที่มาที่นี่ไม่ว่าจะมาทำอะไรจะต้องจ่ายเงินให้กับเขา"หลังจากคำพูดนั้นทำให้ฉันโมโหมากและคิดจะเดินเข้าไปต่อยเด็กคนนั้นแต่จู่ๆ 1 คนในเด็กพวกนั้นได้หยิบมีดขึ้นมาขู่ไม่ให้ฉันทำอะไรเจ้าเด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดผ่านหน้าพวกเราเมื่อฉันเห็นมีดฉันได้ยกมือขึ้นมันทำให้เด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดเดินเข้ามาและหยิบเอากระเป๋าตังค์ของฉันไปเมื่อมันหยิบไปมันเปิดดูแล้วมันก็พูดว่า"โหมาใหม่มีเงินแค่นี้เองหรอวะจนว่ะ"แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้

มุมมองของเจฟฟ์

ไอ้เด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดนั่นฉันได้พูดเหยียดหยามพี่ชายของฉันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนนั้นแต่มันรุนแรงขึ้นมันทำให้ฉันได้ยินเสียงใครบางคนพูดกับฉันว่าฆ่ามันสิฆ่ามันเลยมันทำให้ฉันได้วิ่งเข้าไปแล้วบอกกับเจ้าเด็กนั่นว่า"คืนกระเป๋าตังค์พี่กูมาถ้ามึงยังไม่อยากเจ็บตัว"เมื่อฉันพูดจบไอ้เด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดนั่นมันก็ตอบฉันกลับมาว่า"แกจะทำอะไรฉันได้คนอย่างแกเนี่ยนะจะทำอะไรฉันได้555หน้าขำสิ้นดี"หลังจากที่มันพูดจบฉันก็ได้ต่อยหน้ามันไปหนึ่งทีทำให้มันนิ่งไปแป๊บนึงนั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ฉันได้ต่อสู้กับพวกมันฉันได้จัดการไอ้ 3 ตัวนั้นแต่เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นฉันก็เห็นว่ารถบัสกำลังมาฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปจูงมือพี่ยังฉันแล้ววิ่งไปเรื่อยๆเมื่อฉันคิดว่ามันไกลพอแล้วฉันได้หยุดและหอบสักพักในระหว่างที่ฉันกำลังหอบนั้นพี่ชายของฉันได้พูดว่า"ไหนๆก็ใกล้จะถึงโรงเรียนแล้วงั้นเราเดินไปโรงเรียนเลยดีไหม"สิ้นสุดคำพูดของหลิวฉันก็เงยหน้าขึ้นทำให้ฉันเห็นว่าโรงเรียนนั้นอยู่ไม่ไกลจากที่พวกเราอยู่ฉันเลยพูดกับพี่ชายว่า"งั้นเราก็ไปกันเลยดีกว่า"ฉันและพี่ชายได้เดินไปโรงเรียนเมื่อถึงโรงเรียนเราก็เรียนกันตามปกติและไม่ได้พูดเรื่องที่ฉันทำร้ายไอ้พวก 3 ตัวนั่นเมื่อเลิกเรียนชั้นและพี่ชายได้กลับบ้านด้วยกันเมื่อถึงบ้านฉันก็พบว่าแม่ยังไม่กลับมาฉันจึงบอกให้พี่ชายขึ้นไปอาบน้ำก่อนมากพี่ชายชักขึ้นไปอาบน้ำแล้วฉันก็ทำอาหารไว้เพราะฉันทำอาหารเสร็จฉันก็รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่ตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่นั้นฉันก็ดีมีเสียงเหมือนตอนนั้นมันบอกกับฉันว่า"ระวัง"หลังจากที่ฉันได้ยินคำนั้นมันทำให้สมองของฉันได้คิดอะไรบางอย่างขึ้นนั่นก็คือฉันได้คิดว่าคำว่าระวังของมันมันต้องหมายถึงอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับไอ้เด็ก 3 ตัวนั้นแต่ฉันก็ไม่ค่อยได้สนใจอะไรมากฉันไม่เอาจากห้องน้ำและแต่งตัวและเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปกินข้าวกับพี่ชายของฉัน

มุมมองของลู

หลังจากที่ฉันและน้องชายกินข้าวเสร็จฉันก็ได้ขึ้นไปนอนแต่ฉันนั้นนอนไม่หลับเพราะฉันได้คิดวนไปวนมาว่าความรู้สึกที่ฉันมีกับน้องชายมันเหมือนมันมากกว่าน้องชายกับพี่ชายฉันรู้สึกแบบนั้นเพราะตอนที่ฉันได้อยู่กับเจฟฟ์มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันอยู่กับคนที่ฉันรักแต่ไม่ใช่รักกับพี่น้องมันเป็นความรู้สึกที่เกินคำว่าพี่น้องหรือเกินคำว่าเพื่อนมันทำให้ฉันคิดซ้ำไปซ้ำมาซ้ำไปซ้ำมาแต่ระหว่างที่ฉันคิดอยู่นั้นฉันได้ยินเสียงเคาะประตูฉันจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูและทำให้ฉันเห็นเจฟฟ์ที่อยู่หน้าประตูฉันจึงถามเจฟฟ์ไปว่า"มีอะไรหรือเปล่าถึงมาที่ห้องของฉันน่ะ"เจฟฟ์จึงตอบฉันว่า"พอดีฉันนอนไม่หลับนะฉันเลยมาหานายเผื่อฉันจะนอนหลับ"พอจบคำพูดของเจฟฟ์มันทำให้ฉันคิดได้ว่าถ้าเจฟนอนไม่หลับแล้วเจฟฟ์บอกว่ามาหาฉันแล้วอาจจะนอนหลับได้นั่นแปลว่าถ้าเจฟฟ์มาหาฉันแล้วหลับได้ฉันก็เลยนอนกับเจฟฟ์เมื่อฉันคิดแบบนั้นฉันเลยชวนเจฟฟ์คุยจนเขาหลับฉันจึงนอนข้างๆเขาแล้วกอดเขาจนฉันหลับเช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นฉันเห็นว่าเจฟฟ์หายไปแล้วฉันจึงเดินลงบันไดไปและมันเห็นว่าพ่อกับแม่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารส่วนเจฟฟ์ก็กำลังทำอาหารอยู่พ่อบอกให้ฉันมานั่งที่โต๊ะก่อนฉันจึงเดินลงไปแล้วนั่งรอที่โต๊ะว่าเจฟฟ์เอาอาหารมาวางที่โต๊ะเราทุกคนก็กินข้าวด้วยกัน

มุมมองของเจฟ

เมื่อฉันและครอบครัวทานข้าวกันเสร็จแล้วพ่อกับแม่ก็บอกฉันว่ารีบไปโรงเรียนล่ะเดี๋ยวสายพวกท่านจะไปทำงานกันแล้วฉันและพี่ชายพยักหน้าตอบรับและรีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะไปโรงเรียนในระหว่างนั้นเมื่อฉันเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วฉันได้ไปยืนรอพี่ชายอยู่ชั้นล่างแต่ฉันได้ยินเสียงพี่ชายของฉันเรียกฉันหลายหลายรอบฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเพราะว่าพี่ชายของฉันเจอแมลงสาบใช่เขากลัวแมลงสาบเขากรีดร้องออกมาฉันจึงต้องช่วยไล่แมลงสาบออกจากห้องของเขาแต่จู่ๆมันก็บินนั่นทำให้พี่ชายของฉันรีบวิ่งออกจากห้องแบบที่ขาสั่นมากจนตกบันไดแล้วมันออกจากห้องไปแล้วฉันก็รีบวิ่งไปดูเขาแล้วฉันเห็นว่าเขาก็แค่มีแผลที่ขาแต่ไม่ได้เจ็บขาฉันจึงทำแผลให้เขาและเราสองคนก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***