ตอนที่ 4 การบุกโจมตีของแวมไพร์เพนจร

 ...ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองฉันตลอดเวลา แถวนี้เป็นเขตไม่มีสัตว์ป่าเพราะอนุภาพพลังงานเวทย์มนต์ที่เรย์รักษาไว้ทำให้มอนเตอร์อาศัยอยู่ไม่ได้ ถ้าสันนิษฐานว่าเป็นพวกมันคงไม่ใช่... ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอนต้องระวังตัวไว้

' ฝ่าบาทเพคะ ทรงได้ยินมั้ยเพคะ"

" ว๊ากก!!??//ตกใจสุดขีด " ฉันตกใจจนวิลต้องหันมามอง

' ซะ....ซานตี้เหรอ😅' ----->รู้ว่าทำวีรกรรมอะไรไว้ก่อนหน้านี้

' เพคะ! ฝ่าบาททรงหายไปไหนเพคะ ติดต่อไม่ได้เลยหม่อมฉันกับซาเนสหาฝ่าบาทว่อนกันทั่วทั้งเเดนเนี่ยเพคะ...'

' อ้าว รู้แล้วเหรอว่านั่นเป็นหุ่นฉัน😅.// ทำเสียงเอื่อย" คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกเนอะ...

"ฝ่าบาทเพคะ แค่เเวบแรกหม่อมฉันก็มองออกแล้วตอนนี้เอกสารเยอะ ฝ่าบาททรงกลับมาด้วยเพคะ" นั่นไง!! ว่าแล้ว จะให้กลับไประหว่างทำภารกิจอย่างงี้เลยเหรอ

' คือ...ซานตี้ เธอฟังฉันนะ ฉันมีเรื่องที่ยิ่งใหญ่และยุ่งยากมากจนกว่าเรื่องจะดีขึ้น ฉันค่อยกลับไปได้มั้ย//ต่อรอง'

' ฝ่าบาท เรื่องนั้น--'

' น้าาๆๆ~ ซานตี้ ฉันขอร้องนะ ถ้าฉันกลับไปฉันสัญญาว่าจะ เก็บตัวแต่ในห้องทำงานเป็นเวลาหนึ่งเดือนเลย😫'

' เห้ออ~//เอือม. เพคะ รีบกลับมานะเพคะ '

' เอ๋ เเล้วงานเยอะมากมั้ย?//เป็นห่วง'

' ไม่ตึงมือขนาดนั้นเพคะ เป็นไปได้ก็รีบกลับคฤหาสน์เพคะ --'

' ตกลง ตามนั้น//ตัดการติดต่อ'

ที่ คฤหาสน์

//ถูกตัดการติดต่อ

ซานตี้ ขะงัก มือนึงถือ เอกสาร มือนึงถือ ฎีการาชวงศ์

" หึ่มม~ ...อีกแล้ว เอาอีกแล้ว ฝ่าบาทโยนงานให้หม่อมฉันอีกแล้วว!!😩// จิตตก"

" ซานตี้ใจเย็น..//ซาเนส ปลอบ"

" จะให้ฉันใจเย็นได้ไง เหลืออีกตั้ง 78 ชุด 🥲//ยิ้มทั้งน้ำตา"

// ซาเนสยิ้มแหย๋ เมื่อได้ยินว่าเหลือ 78ชุด( ชิบหายแน่กรู..)

ณ ป่าตะวันตก

ฮัดชิ้ว-

" ไม่สบายเหรอ// วิลถาม"

" ป่าว เหมือนโดนนินทามากกว่า// คัดจมูก"

" แล้วเมื่อกี้คุยกับใคร?"

" อ่อ.. ซานตี้โทรจิต ให้ฉันกลับไปดูงาน แต่ฉันปฏิเสธแล้วเพราะมีสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าให้ทำ😎// ยื่นอกภูมิใจ"

" ไม่ใช่ว่าเธออยากทำอยู่แล้วเหรอ ยามีฤทธิ์แค่ห้าวันนะ//เตือน" อ้าวไม่ใช่ว่า หายแล้วหายเลยหรอ อ่อลืมไป แค่ถอนคำสาปชั่วคราว แหม~ เจ้าพวกนี้ก็พูดซะอย่างกับหายขาดแหน่ะ

" ก็นั่นแหละ จะแมวไปถือปากกา ฝนหมึกมันไม่ได้นะเห้ยย! // ไม่ยอม"

" คิดว่า ซานตี้น่าจะชอบซะอีก//บ่นพึมพำ"

" ว่าไงนะ!? // โวยวาย"

" หือ!? ป่าว..// บ่ายเบี่ยง😅 " ดูยังไงก็โกหกชัดๆ ยัยบ้านี่เล่าขวัญกันนี่หว่า

...----------------...

เวลาผ่านไป สามวัน พวกเราคุ้มกันขบวนหลวงมาตั้งแต่ต้นเเต่ก็ไม่เห็นมีอะไรโผล่มาเหมือนที่เขาลือกันเลยคุณเรดเวิร์นตรวจสอบผิดรึป่าวนะ แต่ระดับกิลด์มาสเตอร์ตรวจสอบเองมันไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาดนี่นา ประหลาดจัง ใช่ ...ประหลาดมาก ฉันมานึกย้อนดูตั้งแต่วันแรก ตอนที่เราเดินทางถึงแถวหุบเขา ก็รู้สึกโดนเพ่งมองตลอดเวลา แต่พอหันไปหาต้นตอก็กลายเป็นความว่างเปล่า หรือฉันกำลังโดนผีหลอกเนี่ย😨 .... แต่ยังไงก็ตาม เราก็ต้องทำภารกิจให้สำเร็จให้ได้

 ช่วงพลบค่ำ ของวันที่สาม

" ส่งถึงเเค่ทางเข้าก็ได้ครับ ขอบคุณมากครับ// คนขับม้า กล่าวขอบคุณ"

" จะดีหรอคะ ตอนนี้จะค่ำแล้วนะ" ฉันกล่าว

" ครับ ไม่เป็นไร ทางเข้าประตูเมืองมีทหารอัศวินหลายนายค่อนข้างปลอดภัย ขอโทษที่รบกวนนะครับ"

" ค่ะ รายงานทางกิลด์ด้วยนะคะ " แล้วเขาก็ขับขบวนห่างออกไป

  .....

// ชักมีดสั้น" หึ! ส่วนแกน่ะ โผล่หัวออกมาซะ!// ปามีดไปบนผา"

//ฟึ่บ !

" เห๋~~ เห็นด้วยเหรอ " หญิงสาวผู้มีผมสีม่วงเข้ม ดวงตาสีส้มทองเต็มไปด้วยประกายความเจ้าเล่ห์ เเผลเป็นรูปพระจันทร์ บ่งบอกเอกลักษณ์ของเผ่าพันธ์

" ทำไมฉันจะไม่รู้ เล่นแอบมองพวกฉันตั้งแต่วันแรก ถ้าเป็นผีคงตลกเเล้ว// ตั้งท่าชักดาบ"ไม่ใช่แค่เรา วิลเองก็รู้สึกเหมือนกันงั้นเหรอ

" วิล ระวังด้วยยัยนั่นคือแวมไพร์// ฉันเตือน พร้อมกับชักดาบคู่ออกมา"

" // ยิ้ม. หืม~ มองออกด้วยเหรอ เธอเองก็เป็นสินะ"

ฟึ่บ! // เข้ามาโจมตีลิลิธด้วยความเร็วสูง

 " อึก...--// ดาบกั้นไว้"

" เร็วใช้ได้นะ// แสยะยิ้ม"

" น่าสนุก..// ฉันยิ้มถูกใจ" หูยยย~~ ไม่ได้สู้แบบนี้มานานแค่ไหนละนะ

// ใช้เวทย์ หมอกเพลิง

" ยัยบ้า ทำอะไรงี่เง่า ..// วิลยิงเวทน้ำสวนกลับไปทำให้เกิดม่านไอน้ำหนา บังทัศนวิสัย"

// ฉันกำลังวิ่งจะไปคว้าตัววิล แต่...

// หมับ" มาเล่นกับฉันดีกว่า..ฉันชื่อควีน// กระซิบข้างหู"

" เห้!!ปล่อย นะเห้ย!// พยายามดิ้น"

" ลิลิธ!!? // " เมื่อหมอกซา ก็เห็นภาพลิลิธกำลังโดนแบกอยู่

//ควีน เเสยะยิ้ม

" ลิลิธ ดิ้นออกมาสิเว้ย!! // ตะโกน"

" มันดิ้น...-- ไม่ได้ ฉันไม่มีแรง..--" ไม่มีของจริงง!?

" บ้าเอ้ย..ยาชาเหรอ เอาตัวเธอคืนมานะ!..// กัดฟันโมโห"

" ฮ่าๆ สนุกดี ฉันจะคืนให้เธอต่อเมื่อเธอมาที่ คฤหาสถ์ใจกลางป่านะ มาคนเดียวด้วยล่ะถ้ามาช้า ยัยนี่จะเป็นของฉันนะ//ยิ้มเยาะ"

" เห้ยเดี๋ยว!..//โมโหที่ได้ยินว่าเป็นของ.."

" หนวกหูจริง // ใช้เวทย์หมอก" แล้วหนีไป

ซาา~~//หมอกคลุ้ง ไปทั่ว

" อึก..-- แค่กๆ .แค่กๆ เฮงซวย...ดันใช้หมอกอะไรไม่ใช้ดันใช้หมอก เวรนี่อีก// หมดแรง"

...----------------...

ทางด้าน ลิลิธ

" ปล่อยนะเว้ย ฉันไม่ใช่คนที่เธอต้องอุ้มไปอุ้มมานะ ปล่อยฉันแล้วมาสู้กันสิ !" ระหว่างที่ยัยนี่วิ่งอยู่ ฉันพยายามดิ้นแต่ไม่มีแรงแม้จะกระดิกนิ้ว เมื่อกี้กระดี๊กระด๊าจนประมาทโดนยัยบ้านี่ฉีดยาชาจนได้

" อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวเธอก็เป็นของฉันเเล้ว// มองด้วยสายตามีเลศนัย" ยัยนี่ มันเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้ว่าฉันเป็นแวมไพร์ แปลว่ายัยนี่ต้องถูกส่งมาหรือมีคนบงการแน่นอน 🧐 ....แต่ว่าตอนนี้ มันผ่านไปสี่วันแล้ว ฉันเริ่มอาการไม่ดีขึ้นมาทันที พอมานึกขึ้นได้ว่า ยาจะออกฤทธิ์พรุ่งนี้วันสุดท้ายหมายความว่าก่อนจะหมดฤทธิ์มันจะเกิดผลข้างเคียง

มาถึง คฤหาสถ์ร้างกลางป่า

  ภายในห้องเป็นเหมือนโบสถ์มากกว่าที่จะเรียกคฤหาสน์

// ถูกมัดกับเสากางเขน

" แหม~ ว่าง่ายกว่าที่คิดนะ ดูสิ คนรักของเธอจะมาช่วยมั้ย หรือจะทิ้งเธอไปแล้วนะ~" เวรนี่ พูดไรออกมาวะ?!

" ไม่ใช่คนรัก แต่เธอเป็น ..." เออว่ะ นับตั้งแต่ที่ฉันกลายเป็นแมวฉันก็อยู่กับวิลตลอด ร่วมสู้ร่วมคิดด้วยกันถึงบางครั้งจะเข้าใจผิดกันอยู่บ้างแต่ยัยนั่นไม่เคยทิ้งฉันเลย....ตอนนั้นถึงขั้นเอาตัวมารับเขี้ยวของเกร์วูฟแทนฉันทำให้หล่อนบาดเจ็บ สู้กับเรย์ที่เข้าใจผิดเพื่อปกป้องฉันตอนกำลังสลบ เมื่อวันก่อนก็เอาเสื้อมาให้ฉันใส่ ทั้งที่จะรอเรย์ลงไปเอาก็ได้ ถ้ายัยนั่นทิ้งฉันไปคงจะไม่แปลกหรอก...😔

" อ้าว ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ เดี๋ยวหูพับหมดนะ"

" !!! ห้ะ ..." หูอะไร? อย่าบอกนะว่ายาจะหมดฤทธิ์แล้ว

// จับคาง " เธอน่ะ เป็นเผ่าอะไรกันแน่ภูตสัตว์เหรอหรือแวมไพร์ แปลกประหลาด แต่ไม่เป็นไรยังไงก็ควรค่ากับพลังเวทมหาศาลในตัวเธออยู่ดี //จ้องตา"

" เธอ... ทำแบบนี้ทำไม ..ใครส่งเธอมา"

" หืม? ไม่มีหรอกนะ ฉันแค่ชอบตัวตนพลังเวทมนตร์มหาศาลแบบเธอก็เท่านั้นเอง ที่ผ่านมามีแต่พวกที่ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น "

ทางด้านวิล

" แฮ่ก...แฮ่ก.. ไอ่เวรร้อน.. เป็นเพราะหมอกรัท ทำให้ฉันยืนไม่ได้หรอกนะ// หน้าแดง" (หมอกรัท เป็นเวทย์มนต์พิษชนิดหนึ่ง ที่ทำให้ผู้ที่โดนเข้าไปเกิดสภาวะ รุ่มร้อน มีความต้องการทางเพศ.."

" โอยย..ฉันต้องไปช่วย..ให้ได้--//สลบ"

...----------------...

เวลาผ่านไป..

"ฉันว่า ยัยนั่นไม่มาแล้วแล้วล่ะ รอจนเบื่อละ😒"

" เธอ เป็นโจรพเนจรที่ปล้นสินค้าที่ผ่านหุบเขาสินะ" ฉันถามออกไปตรงๆ ซึ่งหล่อนก็ตอบด้วย

" ก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่ที่บอกว่าปล้นสินค้าน่ะ ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันแค่เอาใครคนหนึ่งในขบวนไปดูดกลืนพลังเวทเท่านั้นเอง // เดินมาจับคาง"

" อึก...-// ถูกจับคาง"

" เเต่สบายใจได้ ฉันน่ะไม่กินเธอรวดเดียวหรอก เพราะฉันจะขังเธอไว้ ให้เป็นของฉันคนเดียว// เอาหน้ามาใกล้" แขยงที่สุดในสามโลกเลย คนแบบยัยนี่

เห้อออ~ วิล.. ฉันคงกลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ ถ้าผ่านคืนนี้ไป😌( ทำใจ)

ปัง!! ประตูโบสถ์ถูกถีบออกอย่างแรง จนบานประตูบานหนึ่งร่วงลงมา

//ตกใจ(!!!)

" นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ยังมีแรงขนาดนี้ เป็นนักเวทย์เหรอ?// ชิว"

"แฮ่ก..แฮ่ก.. จะเป็นอะไรก็ช่าง ฉันสนแค่ว่าคืนหล่อนมาซะ! " สภาพของวิลตอนนี้เรียกว่าโรยเเรงมาก แต่ทำไมนะ ฉันกลับดีใจที่เห็นเธอมาที่นี่ (เหตุผลที่วิลเป็นแบบนั้นเพราะว่า โดนหมอกรัทที่ควีนปล่อยใส่เลยส่งผลอย่างมากถ้าโดนเข้าไปจังๆ..)

// ฟึ่บ ! วิลพุ่งเข้าไปใช้ดาบฟัน

// ควีน ยิงเวทย์ ไฟเป็นลูกธนูขนาดใหญ่

// กระโดดขึ้นไปข้างบนเพดาน

" หลบไม่ได้หรอกนะ เพราะเป็นลูกศรติดเป้าหมาย "

" ใช่! ฉันกำลังหวังสิ่งนี้อยู่" ลูกธนูไฟ ตามติดวิลที่กำลังเคลื่อนที่ไปจุดต่างๆของข้างบน จนกระทั่ง ลูกศรพุ่งไปตัดกับเชิงโคมไฟขนาดใหญ่ ทำให้มันร่วงสู่ด้านล่างซึ่งมี ควีนยืนอยู่ ...

เพล้งงง!!!

" วิล!?.."

" รอสักแปป จะแก้เชือกให้.." ในจังหวะที่วิลกำลังจะจับเชือก ก็มีเศษแก้วพุ่งมาปักเฉียดหัวพวกเรา

ปัก!

" เชี่ยย!!- หัวกรูว!😱 "

" แหม.. เก่งไม่เบานี่ แต่เข้าใกล้ของๆฉันไปรึป่าว?// ยังอยู่ดี"

" เป็นไปไม่ได้ ไม่ตายก็น่าจะสลบไปแล้วนี่"

" รู้จักเวทย์ เทเลพอร์ตรึป่าวตัวเล็ก😚 ฉันเลยมายืนอยู่ตรงนี้ไง" อี๋~ ยัยนี่น่าแขยงที่สุดในจักรวาลเลย🤢

" หา?... เมื่อกี้ เธอบอกว่าของใครนะ // โมโห" เดี๋ยวๆ !? ทำไมจู่ๆบรรยากาศรอบตัวยัยนี่เปลี่ยนไปล่ะ คนที่ชื่อควีนอะไรนั่นพูดอะไรออกไป?? น่ะ..

" ชื่อ ควีนใช่มั้ย ฟังนะ ฉันขอทวงคำจากเธอ// ดาบชี้หน้า" เห้ยยๆๆๆ ไม่ใช่เเล้วๆ วิลมันโมโหจริง ชิบหายแน่ที่นี่😨

" ทวงคำได้ เข้ามาเลย// ท้าทาย" ยัยนั่นเป็นบ้าไปแล้ว ถ้าวิลโมโหที่นี่เละเเน่ ฉันยัง ไม่โดนแก้มัดเลยนะ ฉันจะตายมั้ยเนี่ยยย!!...

// วิลปาดาบออกไปเป็นโซ่ตรวน

//ควีน กระโดดหลบได้ชิวมาก

ทั้งคู่เข้า ปะทะดาบกันอย่างดุเดือด อ่า.. มันมันส์จนฉันอยากได้ป๊อปคอร์นกับน้ำอัดลมมานั่งกินไปดูไปเลย เอ้ย! ไม่ใช่เวลามาเพ้อของกินนะ .... การต่อสู้ครั้งนี้มันสูสีซะจนมองไม่ออกเลยว่าใครชนะ แต่ถ้าให้เดาเท่าที่ฉันเคยสู้มา วิลเป็นคนเดียวที่ตีไม่ตายปล่อยไม่ได้เลย ความเชี่ยวชาญในการใช้ดาบของเธอ มันต่างออกไปจากควีนโดยสิ้นเชิง...

เพล้ง //ดาบถูกปัดออก

" อย่ามาได้ใจนะ นักเวทย์!// พ่นหมอกเพลิง"

" ลูกไม้แบบนี้น่ะ ฉันรู้หมดเเล้ว// ร่ายเวทน้ำ"

ซาาา~~ เกิดหมอกหนา

" ดับไปซะ! // พุ่งเข้ามาตรงหน้า"

" รออยู่เลย // ดีดนิ้ว"

ป็อก!!

" ห๋า???..." // กลายร่างเป็นกระรอก

" นี่ จะบอกให้นะ คนที่มีสิทธิ์ขังลิลิธได้คนเดียวคือฉัน

ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่อย่าหวังว่าใครได้เเตะหล่อนเลย😈// จับหางกระรอกขึ้นมา"

//เขิน------> ลิลิธ

ยัยบ้านี่ พูดอะไรออกมา เมาหมอกรึไง😳

" แย่แล้วกรูว... เอ่อคือ..😅 ใจเย็นนะพี่นาา// เหงื่อตก"

...----------------...

เวลาผ่านไป

" เห้ออ~ ในที่สุดก็อิสระ นึกว่าจะตายละ" ฉันยืดเส้นยืดสายเมื่อถูกแก้เชือกออกมาแล้ว

" ใช่ เหนื่อยเหมือนจะตายจริงๆ ใครควรบอกใครว่าระวังตัวกันแน่// จ้องเขม็ง"

" เอ้ยๆ เดี๋ยวคือฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมเงาขึ้นหน้างั้น อ่าา😫 " วิลตอนโมโหโครตน่ากลัวเลย

" จะเอายังไงต่อกับ เจ้ากระรอกเฮงซวยนี่ดี? // หันมาถามฉัน"

" บอกมาซะ ว่าเธอทำแบบนี้ทำไมฉันรู้ว่าเธอไม่ได้แค่ต้องการพลังเวทย์อย่างเดียวแน่นอน // ฉันซักไซ้ถาม"

" ชิ ก็ได้.."

" ตอบให้มันดีๆหน่อย ถ้าไม่อยากโดนจับไปเผาทั้งเป็น// วิลขู่"

" อึก..😰// กลัว. เอ่อ คือว่า พวกศาสนาจักรที่ให้ความร่วมมือกับแวมไพร์บางส่วน หนึ่งในนั้นคือฉันเอง ฉันเป็นแวมไพร์จากศาสนาจักร ซาเฟโรนี่ ถ้าพูดให้ถูกคือ คนที่อุทิศตนเพื่อพระเจ้า "

" แล้วไงต่อ.."

" อยู่มาวันหนึ่ง นักบุญ เซอร์โคลัส ก็มีรับสั่งให้ฉันมาฆ่าคนคนหนึ่ง ในทีแรกฉันปฏิเสธแต่เขาก็อ้างเป็นการอุทิศตนเพื่อพระเจ้า โดยใช้เลือดมาสังเวย เเละคนที่ต้องนำมาสังเวยคือ วิล บอน ฟาร์ บุตรีของ คาเซอร์ลอร์ด ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป้าหมายอยู่ไหนรู้แค่ว่าเป็นนักผจญภัย เลยดักรอขบวนสินค้าที่ผ่านทางมา.."

" ไอ่สวะนั่นอีกแล้วเหรอ// ไม่สบอารมณ์"

" อ๋า~ พูดไปเธอคงไม่รู้จักหรอก"

" ไม่รู้จักบ้าอะไร ! ฉันเนี่ยแหละ วิล บอน ฟาร์ ลูกสาวของ ไอ่พ่อเฮงซวยนั่น// ชูเข็มกลัดตรา ศาสนจักร ซาเฟโรน " เมื่อควีนเห็นก็ถึงกับหน้าถอดสีต่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

" นี่ เธอ...เป็นคนของ ซาเฟโรนเหรอ😰"

" ก็ใช่น่ะสิ แต่พักหลังก็ไม่ได้ไปที่นั่นเเล้วก็เหอะ😒"

" ขะ..ขออภัยค่าา ฉันผิดไปแล้ว โปรดอภัยให้เถอะค่ะ // ควีนในร่างกระรอกอ้อนวอน"

" เอ่อ วิล ขอขัดจังหวะหน่อยนะ เธอสองคนมาจากศาสนจักรเดียวกันเหรอ?// สงสัย"

" อ่อ ป่าวหรอก.. เดิมทีนักเวทย์ถูกกำหนดให้เคียงคู่ศาสนาจักร อยู่แล้ว ศาสนจักรที่ริเริ่มขึ้นมาที่แรกและเป็นที่เดียวคือ ซาเฟโรน พอหลายร้อยปีต่อมา ทางศาสนจักรนั้นอยากจะแพร่ขยายการปกครองภายใต้ศรัทธาพระเจ้า เลยสร้างแห่งที่สองขึ้นมา มีชื่อแปลที่เรียกกันว่า ซาเฟโรนี่

คนของศาสนจักรนั้นก็เลย นับถือพวกเราในฐานะผู้สร้างน่ะ รวมถึงฉันในตอนนั้นค่อนข้างจะยศสูง แต่ฉันกลับสืบทอดคำสาปซะก่อน //อธิบายยาว"

" อย่างงี้นี่เอง เข้าใจแล้ว แล้วจะเอายังไงกับยัยนี่ล่ะ // ชี้ควีนในมือวิล"

" ฉันมีความคิดดีๆ // กระซิบ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***