ตอนที่2 ความยากในร่างนี้

   บ้านจอมเวทย์วิล

" นี่จะพาฉันไปไหนเนี่ย ปล่อยนะโว้ยย!!//ถูกเหวี่ยงเข้ากรง" โอย เจ็บอยู่นะ..

" โวยวายอยู่ได้ อยู่เงียบไปนะจะได้เหมาะสมกับผู้แพ้หน่อย// มอง"

" ฉันยังไม่แพ้เว้ย แค่กลายเป็นแมว เเกก็รีบแก้คำสาปดิ!!" สีหน้าวิลหงุดหงิด

" เหอะ! ไม่มีวันคิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะจูบกับแกเพื่อเเก้คำสาปรึไง.// เอาหน้ามาใกล้กรง"

" ไม่ใช่โว้ยย!!! หมายถึงให้หาวิธีอื่นสิ้! ยัยโง่ ทำไมฉันต้องมาลำบากคนเดียวด้วยเนี่ย! //ใช้เท้าตะปบกรงอย่างแรง"

//ชักสีหน้าหงุดหงิด "คิดว่าเธอเดือดร้อนคนเดียวรึไง.."วิลบ่นอะไรสักอย่าง

" เธอจะเดือดร้อนได้ไง คนที่ร่ายคำสาปใส่คือเธอนะ"

"อ่า..ก็ถูก แต่คำสาปนี้ร้อยปีมีครั้งนะ ไม่ได้มีบ่อยเลยลองใช้ดู แต่ไม่คิดว่ามันจะกระทบผู้ใช้" ฟังยังไงก็โกหกชัดๆ

" ไม่เชื่อก็อยู่ในกรงเงียบๆไปซะ จำไว้ ฉันจะไม่มีทาง(หาวิธี)แก้คำสาปให้เธอเพราะงั้นเธอก็เงียบสักที//เดินออกจากห้อง

// แอ๊ดด~ ปึก (ปิดประตู)

//ทำหน้าอิดโรย " เห้อออ~ ทำไมฉันต้องอยู่สภาพนี้จริงดิ.😾" พูดแล้วก็นึกถึงที่วิลว่าเมื่อกี้

' อยู่เงียบๆไปซะ'

" หน็อยย~ คิดว่าลิลิธคนนี้จะยอมรึไง ไม่มีทาง//ร่ายเวทย์ประเมินกรง" กรงเวทมนต์ กันไฟ กันน้ำ กันเวทย์ แต่ ไม่กันกายภาพ เสร็จแมวล่ะ!// กระแทกกรง

"อิสรภาพ! ฝากไว้ก่อนเถอะวิล ฉันต้องกลับมาแก้เเค้นแกแน่".//เดินเข้าป่า"

เวลาผ่านไปนานพอสมควรที่เดินเข้าป่ามา ยอมรับได้เลยว่าเหนื่อยๆทัศนวิสัยแมวต่ำมากๆ จนมองไม่เห็นทางที่ปกคลุมไปด้วยโพรงหญ้า และตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ป่าอะไร แต่เดินไปเดินทาก็รู้สึกได้ว่าทางข้างหน้าเป็นพื้นโล่ง

" ค่อยยังชั่ว..นึกว่าจะตายในโพรงหญ้าซะแล้ว เฮือก!//สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง"

กรรรรร!!!! //แยกเขี้ยว

" เกร์วูฟ!? ดันมาเจอไอ่ตัวยุ่งยากตอนที่ไม่มีพลังเวทย์อีก.//ถอยหลัง"

กรรรรรร!!!!// กระโจนมาโจมตี"

" อึก.....ใครก็ได้...!" ตายแน่ ตายชัวร์ จะบอกเรื่องนี้กับพระเจ้ายังไงดี เราจะตายสองรอบซะแล้วด้วย

แต่ทำไม มันอุ่นแปลกๆนะ..//ลืมตา

" !!!!!"

" วิล!? " วิลเอาตัวเข้ามายังไม่ให้ฉันโดนโจมตีแต่กลายเป็นเธอที่ได้รับบาดเจ็บแทน

" อึ่ก!..-- //กระอักเลือด+ ได้รับบาดแผลที่หลัง"

" ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!!?"

" เธอนั่นแหละ! มาที่นี่ทำไมยอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าให้อยู่ในกรงเงียบๆ!// มองด้วยสายตาดุ"

...****************...

ความเดิม จากก่อนหน้านี้

" เอ~ เจ้าเหมียวลิธทำอะไรอยู่น้า~ คงตะเกียกตะกายออกจากกรงสินะชัวร์ // วิลบ่น ในขณะที่นั่งจิบชาไปด้วย"

"เจ้านายขอรับ กรงที่ขังแมวดำมันไม่กันกายภาพขอรับ.." สตาร์เลอร์ สุนัขรับของเธอใช้กล่าว

//พร๊วด!! สำลักชา

แค่กๆ.. ห๊ะ ว่าไงนะ! ฉันใส่กรงผิดเหรอ!?// รีบวิ่งไปดูห้องที่ขังลิลิธ"

//ว่างเปล่า

" ชิบหายเเล้วไง!! ..แย่แล้ว//วิ่งออกจากบ้านทันที"

" เห้อ~ เจ้านายกรูว..😬 //เหนื่อยใจ

...****************...

 ปัจจุบัน

 แม่ม มองซะไม่กล้าเถียงเลย

// ร่ายเวทย์ไฟ

ครรรรร!!---//ตาย

"อึ่ก..--"

"วิล! อยู่นิ่งๆ// เค้น พลังวทย์เพื่อรักษา" ฉันเค้นพลังเวทย์เฮือกสุดท้ายเพืาอรักษาคนตรงหน้า แต่อย่างน้อยก็ได้ตอบแทนที่มาช่วยเอาไว้ละกัน เมื่อรักษาเสร็จฉันก็สลบไปด้วยความอ่อนเพลีย

" ลิลิธ? เห้ย! อย่าพึ่งสลบดิ เดี๋ยว.."

กรรร----

" ผู้ใดบังอาจ รุกรานป่าข้า" เสียงปริศนาดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง ไม่นานก็ปรากฏร่างยักษ์โผล่พ้นขึ้นผิวน้ำ มังกรรูปแบบตะวันออก ร่ากายใหญ่โตเกล็ดทมิฬสีเข้ม ดวงตาสีอำพันน่าขนลุก เขี้ยวกับเขายาวน่าเกรงขามขนรอบคอที่เป็นเอกลักษณ์คล้ายแผงคอสิงโต ออร่าความอันตรายประจุไปด้วยพลังเวทมหาศาลที่ไหลเวียนรอบตัว สิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างมาควบคู่กับสามเผ่าพันธ์ หนึ่งในมหามังกรทั้งหก มังกรมายา

" ชิบหายของจริงแล้วไง...//เหงื่อตก"

"เจ้าบังอาจมารุกรานป่าข้า " จ้องมาที่หน้าวิล

" เดี๋ยว..ทำไมมหามังกรข้าได้ได้รุกรานป่าท่านอย่างใด-.."

//โจมตีด้วยเวทมนตร์

ตู้มมม!!!!

"เห้ย!!!? ไม่ฟังกันเลยเหรอ // กระโดดหลบขณะที่อุ้มลิลิธมาด้วย"

// ชักดาบยาว

"สู้ก็ต้องสู้วะ! ..//วางลิลิธที่โขดหิน"

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

ในความฝัน ลิลิธ

"นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย... //หันซ้ายหันขวา" ขาวโพลนไปหมดเลยแหะ

"โย่ว~ ลิลิธ " ฉันหันไปมองต้นเสียง

" พระเจ้า!? ที่นี่ที่ไหน😲" ฉันเดินไปหา ลูกไฟรูปร่างคนที่กำลังนั่งโต๊ะญี่ปุ่น

" เป็นไงบ้าง คิดถึงกันล่ะสิ้~"

"คิดถึงก็ผีละโว้ย นี่ฉันตายแล้วหรอ? // ตื่นตระหนก"

" ยัง แค่สลบไปเพราะว่า โหมตัวเองมากเกินไป"

"อ่อ..จำได้เเล้ว แล้วข้างๆใครอ่ะ//ชี้" ฉันชี้ผู้หญิงผมสีม่วงที่นั่งข้างพระเจ้า"

" อ่อ เธอชื่อเคออนี่เป็นเทพีคำสาป"

// โบกมือ" เธอชื่อลืลิธสินะ..^^"

"โอะ..รู้ชื่อฉันด้วย? " เทพีคำสาปหรอ?..

" อื้ม~ ก็เห็นพระเจ้ามันอวยซะขนาดนั้น มานั่งนี่สิ//กวักมือเรียก" ฉันเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม

" มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรอคะ?"

//ยิ้ม " ถามได้ถูกคำตอบจังเลย ก็เรื่องคำสาปที่เธอถูกร่ายใส่นั่นแหละ"

//ตั้งใจฟัง

" คำสาปอะไรหรอคะ?..//สงสัย"

" คำสาปตราประทับนิรันดร์ ตอนแรกฉันว่าจะมาเก็บคำสาปนี้น่ะ แต่จู่ๆสัมผัสได้ว่ามันหายไป แล้วไม่ได้รู้สึกด้วยว่า ผู้สืบทอดรับไปแล้ว.."

" ผู้สืบทอด?"

" ผู้สืบทอดเวทมนต์คำสาปเป็นคนที่ถูกเลือกให้รับพลังในการครอบครอง เวทย์ศาสตร์มืด เป็นเวทย์เเก่นแท้ของธาตุมืดน่ะ รู้สึกว่ารุ่นนี้จะชื่ออะไรนะ ริว..ริน เรียว เอ๋?.//พยายามนึก"

" เรย์ค่ะ ท่านเทพีนั่นเพื่อนฉันเอง"

" ใช่ๆ! เรย์นั่นแหละ แต่เจ้านั่น ยังไม่ได้รับคำสาปเลยนะ หรือว่าคำสาปมันไปตกที่ ผู้สืบทอดของหล่อนรึป่าวไม่รู้" ใครอีกเนี่ย

"เข้าเรื่องดีกว่า..เธอรู้ตัวใช่มั้ยว่า เธอโดนคำสาปนี้"

" รู้สิ! ลำบากโครตๆ โดนยัยนั่นร่ายใส่จนต้องอยู่ในสภาพแบบนั้นอ่าา..ทำอะไรไม่ได้เลย จับปากกาก็ไม่ได้ด้วยซัำ//หงุดหงิด"

" ฮ่าๆ โทษทีนะลิลิธ ข้าจะบอกว่าคำสาปนั่นข้าไม่สามารถแก้ให้ได้นะ แต่วิธีแก้คำสาปคือได้ครอบครองรักบริสุทธิ์ // ยื่นชาปลอบใจ"

//รับชามาดื่ม" โธ่...แล้วฉันจะไปหาคนรักมาล่ะ ท่านเทพี.."

" ก็ จอมเวทย์คำสาปนั่นไง"

พร๊วด!! //เดจาวูเหมือนใครบางคน

" แค่ก แค่ก คะ ใครจะไปชอบยัยนั่นกัน ท่านพูดอะไรออกมาเนี่ย// เลิ่กลั่ก+หน้าแดง"

" ถึงเจ้าจะพูดแบบนั้น แต่คนร่ายคำสาปคือเจ้าตัวนะการที่คำสาปนี้จะทำงานด้วยตัวมันเองได้ มันขึ้นอยู่กับคนสองคนเกิดมาลิขิตกันอยู่แล้ว.." ยัยนั่นเนี่ยนะ พรหมลิขงลิขิตอะไรล่ะ พรกมเช็ดเท้ามากกว่า

"โอะ?...//สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง"

" หืม? ดูเหมือนผู้สืบทอดทั้งสองทะเลาะกันเอง อยู่นะ รุนแรงถึงขั้นป่ารอบๆเสียหายเลย//มองข้าล่าง"

"ห๊ะ!!! วิลหรอ แย่เเล้วทำไงดี😨// มองเห็น วิลต่อสู้กับมังกรมายา"

" เจ้ารีบไปสิ ได้เวลาตื่นเเล้ว//พระเจ้าเปิดประตูเวทย์ให้" ฉันรีบวิ่งออกทันที

" แหม~ คำพูดที่บอกว่า จะไม่ชอบเด็ดขาด นี่มันอะไรนะ พอเห็นเขาตกที่น่าลำบากก็ร้อนใจขึ้นมา เกมือนที่เจ้าพูดไม่มีผิด// แซว"

" เจ้าก็ว่าไป สองคนนั้นก็ถูกสร้างมาให้เป็นคู่(กัด)กันอยู่แล้ว// จิบชา"

โลก ปัจจุบัน

"แฮก...แฮก..//ยืนหอบ"

" สิ้นฤทธิ์แล้วสินะ งั้นก็ตายซะ//ชาร์จพลัง"

//กระโจน

" เรย์หยุดนะ!!! หยูดเลยทั้งสองคน!! //กระโจนขว้างหน้า" ฉันกระโดดเข้าไปขว้างหน้า ยับยั้งการต่อสู้ทั้งสอง ...ไม่สนแล้ว จะโดนอะไรก็ไม่สนแล้ว

"ลิลิธ!!?.."

" // ชะงัก...เจ้าคือ? //ฉงน"

" ฉันเอง ลิลิธ"

...----------------...

...เวลาต่อมา...

" ฮ่าๆๆ! อย่างงี้นี่เอง สุดท้ายต้องอยู่ในสภาพแบบนี้นี่เอง// เรย์หัวเราะชอบใจใหญ่" หัวเราะอะไรอยู่ได้..ฉันหันไปมองจอมเวทย์หัวเเดงที่นั่งหันหลังเกาะ เก้าอี้ใบหน้าจิตตกตรงนั้น

" ใครมันจะไปรู้วะ ว่านั่นคือผู้ให้สืบทอดคำสาปแก่ฉัน ใครจะไปสู้ไหว..😱// บ่น"

" นั่นแหละ เรื่องก็ประมาณนี้เลยจำใจต้องอยู่กับยัยบ้านี่ ละก็ไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอนะเรย์// ส่ายหางไปมา"

" อื้ม ข้าก็ไม่คาดคิดเลย จะเจอเจ้า แต่ที่ตกใจกว่านั้นคือ ได้สู้กับผู้สืบทอดตัวเองเนี่ยแหละ เห็นข้าแบบนี้แต่เป็นคนใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์นะ แต่ว่าช่วงนี้ข้าคลายพลังเวทเพื่อจำศีลพอตื่นขึ้นมา ก็มักจะหงุดหงิดเป็นพิเศษ ขอโทษจริงๆนะ" เรย์ กล่าวขอโทษ

// ยิ้มตอบ . "จริงๆคนที่เจ็บไม่ใช่ฉันเลยไม่ซีเรียสอะไร//กระซิบ"

" ได้ยินเว้ย.."

"จริงสิลิลิธ ข้ามีเรื่องขอร้องเจ้า"

"เรื่องอะไรหรอ?//เอียงหัว"

" เมื่อสองวันก่อนมีกลุ่มนักผจญภัยมาตัดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่ข้าน่ะสิโครตโมโหเลย พวกมันไปทำอิท่าไหนไม่รู้เสียงดังมาก ข้าเลย สั่งสอนพวกมันที่ทำข้าไม่ได้หลับได้นอน// ใบหน้าจริงจรัง"

" เอาจริงดิ ฉันนึกว่าเธอจะโมโหเพราะพวกนั้นมาตัดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ซะอีก"

" หืม? ฉันไม่สนใจหรอกนะ ต้นไม้นั่นมันอยู่ใกล้แดนปีศาจ ข้าแค่มีหน้าที่เฝ้าป่าแค่บริเวณนี้ ที่พวกมันตัดไป มันเลยเขตป่าข้าด้วยซ้ำ😩"

" ให้ตายเถอะยัยบ้า อย่างน้อยเธอควรทำตัวให้สมกับผู้เจ้าป่าหน่อยสิ.. แล้วเรื่อง-"

" เรื่องที่จะขอคือ...//กระซิบๆ"

" อ้อ... ถ้าฉันตอนนี้คงเดินเข้าเดินออกไปไหนมาไหนไม่ได้หรอก แต่ฉันมีวิธีนึง//มองไปที่วิล"

" ฉลาดนี่เพื่อนรัก//เรย์ ยกนิ้วโป้ง"

"มองอะไร😒.."

......................

อาณาจักร์มนุษย์ แดนมนุษย์

" สรุปคือ ให้ฉันปลอมตัวเป็นนักผจญภัยแรงก์B ว่างั้น//วิลถามย้ำ"

" อื้ม ฉลาดดีนี่เจ้าทาส😸// เอามือไปตบหัววิล"

" เห้ออ~ ..ลิลิธ คือเรื่องคำสาป..ฉัน-"

" เธอไม่ได้ตั้งใจร่ายใส่ แต่กลไกคำสาปมันทำงานเองตามความเข้มข้นของพลังเวทย์ ใช่มะ ไม่ต้องขอโทษหรอก// หันไปโว"

" เออ รู้เรื่องดี แล้วฉันจะขอโทษเธอทำไม ทั้งที่เธอก็เอาตัวมาขวางฉันก่อนหน้านี้แล้ว งั้นหมายความว่า เจ้าเหมียวลิธ ใจอ่อนบ้างล่ะสิ ~// แซว"

" ใช่ที่ไหน!!- ที่ฉัน..ฉันแค่ไม่อยากติดหนี้บุญคุณเธอสองรอบต่างหาก!..// หันหน้าหนี" ยัยหน้าหล่อนี่ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ

" หิวยัง หาไรกินมั้ย?//หันไปถามแมวที่เกาะไหล่"

" อืมม.."

...----------------...

// นั่งที่โต๊ะ "จะเอาไร?.."

" อะไรก็ได้..."

" งั้น สตูแมคคารีนมั้ย?//ชี้"

"ไม่เอา เปื่อยเกิน//เปิดหน้าต่อไป"

" งั้น ฟองดูแบล็คเบอร์รีมั้ย//ชี้"

" ไม่เอา ไม่ชอบ หวานตัดขาเกินไป// เปิดต่อไป"

//จะไม่ทน" งั้น วากิล นกแอนเดรีย"

" ไม่เอา--."

" ไหนบอกว่า อะไรก็ได้ของมรึงไง!!-"

"เห้ย! แล้วจะเสียงดังทำไมเนี่ย!?"// เอาอุ้งมือปืดปาก

เวลาต่อมา

" งั้นคุณลูกค้ารับ แฮมเบิร์กกับ สเต็กโดคอน นะคะ" พนักงานร้านมาเช็ครายการสั่งอาหาร

" เห้ออ~ กว่าจะได้กิน//กุมขมับ"

" เวอร์ละ รอแค่นี้เอง😺"

" มันจะ ไม่มีปัญหาเลยเว้นถ้าแค่สี่ห้านาทีแต่นี่แม่งล่อไปครึ่งชั่วโมง พึ่งจะได้สั่งออเดอร์เนี่ย!? "

ปัง!!!!

" เห้ย อย่าขยับส่งของมีค่ามาให้หมด!!//ปืนจ่อคนในร้าน" เสียงเตะประตูดังสนั่น พร้อมกับโจรจำนวนสามคน คนหนึ่งถือปืนจ่อคนในร้านที่กำลังตื่นตระหนก บ้างก็ยกมือจำยอม แต่ท่ามกลางความกลหนนั้น..

" เอ้ย วิลไอ่งั่งนั่นเตะก้านคอทีเดียวก็ตายแล้วมั้ง ไปดิ อย่าใช้เวทมนตร์นะ.." ----> ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

" เอาจริงดิ แค่เธอข่วนก็ระบมละมั้ง ไม่เอาขี้เกียจไป"-----> ไม่ต่างกัน

(ทุกคนในร้านจ้องมาที่ วิลกับลิลิธ จุดเดียว)

" เห้ยแม่หนู ส่งของมีค่ามาซะ หรือจะให้ร่างกายแทนก็ได้นะ หึๆ//ยิ้มหื่น" โอโห ไอ่เวรนี่... (จู่ๆก็หงุดหงิด)

" แง่ววว!!!!! // ตะปบเท้าข่วนเข้าเต็มแรง"

" โอ๊ยยยย!! ไอ่เเมวเวรนี่ //ปืนตก"

" อ้ากกกกก!!!//กระเด็น ติดกำแพง" โจรคนที่ฉันข่วนหน้ากระเด็นไปติดกำแพงเพราะเเรงเตะของใครสักคนที่ไม่ใข่ฉันหรือวิล

" มีฝีมือการใช้อาวุธ ทำไมไม่ไปสมัครกิลด์มาไล่เที่ยวปล้นคนอื่นเนี่ย มันน่าสมเพชนะ " เจ้าของเเรงถีบ คือผู้หญิงผมสีส้มแต่งกายชุดนักผจญภัยสายธนู ดวงตาสีเข้มของเธอกวาดมองโจรอย่างดูหมิ่น

" หน็อยย!! ตายซะ//วิ่งเข้ามาเอามีดเเทง"

" ได้แค่นี้เหรอ? // จับโจรคนที่สองทุ่มลงจนหมดสภาพ"

" อวดดี!!//วิ่งมาแทงข้างหลัง"

// ผู้หญิงคนนั้น จัดการใช้ลูกเตะทรงพลัง ถีบโจรกระเด็นไปชนกำแพงจนสลบ

" ผู้หญิงคนนั้น จัดการโจรทีเดียวสามคนได้สบายๆ พลังกายภาพมากขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นพลธนูเลยด้วยซ้ำ// นอนมองชิวๆ"

" นั่นสินะ แทบจะเป็นไปไม่ได้ในหมู่มนุษย์เลย// มอง"

ระวังตัวเอาไว้ดีกว่า---->ลิลิธคิด

ระวังไว้ก่อนดีกว่า----->วิลคิด

"เธอตรงนั้นน่ะ เป็นอะไรรึป่าว!?.//เดินมา"

" เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ //ตอบแบบงงๆ"

" ฟู่ว~ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว หืม?..// หันไปเห็นลิลิธที่นอนบนโต๊ะ"

// มองไรของมันวะ?

" ว้ายย~ เจ้าเหมียวขนฟู// อุ้มลิลิธเอาแก้มแนบหน้า"

" ฉันชื่อ วิล ส่วนเจ้านั่นชื่อลิลิธ//แนะนำตัว"

" ฉันชื่อ ไลก้า ค่ะ งุ้ยย~ เจ้าเหมียวลิธ//กำลังจะจุ๊บปากลิลิธ"

" // รีบดึงลิลิธกลับทันที .พอดีฉันเป็นนักผจญภัย

แรงก์B ว่าจะมาสมัครกิลด์ใหม่ที่นี่ค่ะ😅//วางลิลิธไว้ข้างโต๊ะ"

" อ่อ! พอดีเลย ฉันเป็นนักผจญภัยที่ เรดเวิร์นคลับน่ะค่ะ สนใจไปที่นั่นมั้ย

......................

" สรุปแล้ว วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลย..."

" นี่วิล ..ฉันว่า ยัยนั่นก็ไม่ได้อันตรายขนาดนั้นนะ//กระซิบ"

" เงียบซะ เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอกว่าพูดได้// กระซิบกลับ" เห้ออ~ ร่างแมวก็ยากเหมือนกันนี่เนอะ ไปไหนมาไหนก็ต้องเกาะไหล่ ยัยนี่...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***