หลังจากที่ผมรู้ว่าที่นี้คือที่ไหนไม่มีใครรู้จักเกมการ์ดบัดดี้ไฟท์เลยสักคนเดียวมีแต่ฮีโร่และวินเลินกว่าผมจะปรับตัวได้ที่มีคุณพ่อเป็นฮีโร่อับดับ1ก็ลำบากเหมืนกัสกว่าจะปรับตัวได้ก็ผ่านมา 2 ปีซะแล้วซึ่งตอนนี้ผมอายุ 16 แล้ว
"ไกโตะ"คุณพ่อมือใหม่ฮีโร่อับดับหนึ่งที่มองลูกชายตัวเองที่อยู่ในครัวพูดขึ้น
"ครับ"ผมขานรับทั้งๆที่ยังมุ่นอยู่กับการทำอาหารเช้าอยู่และที่เขาต้องมาทำอาหารเช้าเองไม่ใช่เพราะอะไรแต่ใช่คุณพ่อมือใหม่ฮีโร่อับดับ1ทำอาหารห่วยชนิดที่ว่าหมายังไม่แดกเลยเขาเลยรับหน้าทำความสะอาดบ้านและทำอาหารเอง
"ลูกจะเรียนต่อที่ไหนล่ะ"คุณพ่อมือใหม่ถามเขาทำเอาเขาผงะก่อนจะดับไฟเมื่ออาหารสุกได้ที่แล้วก่อนจะหันไปจัดเตรียมจานใส่อาหารและเดินออกมาจากครัวนำอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว
"ไม่รู้สิคะรับคุณ..พ่อ..มีที่ไหนแนะนำบ้างมั้ยครับ"เขาถามกลับไปบ้างเมื่อ2ปีก่อนเขาเข้าเรียนโรงเรียนธรรมดาๆที่โรงเรียนมีแต่คนที่อวดอัตลักษณ์หรือพลังพิเศษอะไรสักอย่างเนี้ยและแต่เขาไม่มีสักกะหน่อยที่พกติดตัวมีแต่เด็ดการ์ดบัดดี้ไฟท์ซึ่งเขาก็บอกคุณพ่อมือใหม่ไปว่าเขาไม่มีอัตลักษณ์ไปแล้วด้วยแล้วเขาก็จบจากโรงเรียนด้ยยคะแนนอับดับ1ทางด้านการเรียนและกีฬา
"อืม..UAเป็นไงบ้างล่ะไกโตะ"คุณพ่อแนะนำโรงเรียนฮีโร่ให้เขาอีกตามเคยตั้งแต่เมื่อ2ปีก่อนส่วนสูงของเขาก็ไม่เพิ่มเลยสักนิดเขาสูงเพียงแค่ 167 แล้วก็ไม่สูงขึ้นอีกเลย
"ก็ได้ครับ"เขาตอบกลับไปเพราะเขาไม่อยากทำลาวความฝันของคุณพ่อหรอกนะเขาถึงได้ตอบตกลงเรียนที่โรงเรียนนี้น่ะ
"จริงนะไกโตะพรุ่งนี้วันสอบเลือกห้องนะลูกแต่ลูกเป็นเด็กโควต้านิเนอะไม่ต้องสอบก็ได้แค่ทำข้อสอบออกมาได้ดีก็พอแล้ว"คุณพ่อกระตือรือร้นทันทีที่ได้ยิน
"ครับคุณ..พ่อ.."ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ชินที่ต้องเรียกชายคนนี้ว่าพ่อเลยจริงๆสินะแต่ก็ต้องทำใจหน่อยแล้วล่ะมั้ง
ตัดมาทางด้านอาบิเกล
"อาบิเกลนายอายุเท่าไหร่แล้วนะ"ไอซาวะ โชโตะ หรือนามแฝงฮีโร่ อีเรเซอร์เฮด เอ่ยถามคนที่มาร่วมอาศัยตั้งแต่ 2 ปีก่อน
"อืม 16 ปีได้แล้วมั้ง"อาบิเกลตอบอย่างเหม่อลอยเพราะไม่ว่าจะทีไหนเขาก็ไม่เจอบัดดี้คู่หูของเขาอย่างไกโตะเลย
"จะเข้าโรงเรียนอะไรล่ะ"ไอซาวะถามอย่างเหนื่อยหน่ายและอ่อนแรงเหมือนคนง่วงนอนอยู่ตลอดเวลา
"ไม่รู้สิ"ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้เมื่อ 2 ปีก่อนเขาไม่ได้เข้าเรียนเพราะมัวเอาเวลาไปตามหาไกโตะจนหมดถึงแม้ไอซาวะจะสมัครเรียนให้เขาแล้วก็เถอะก็นะเขาโดดตลอดเอาเวลาไปตามหาไปโตะยังดีกว่ามาเรียนฮีโร่ที่หน้าขยะแขยงพวกนี้
ที่สำคัญที่เขาโดดเรียนตลอดก็เพราะพวกนักเรียนที่เอาแต่อวดอัตลักษณ์หรือไอ้พลังพิเศษอะไรสักอย่างของตัวเองเนี้ยและที่ทำให้เขาแขยงโรงเรียนเข้าไส้
"งั้นUAเป็นไง"ไอซาวะแนะนำโรงเรียนให้มังกรจิ๋วอย่างอาบิเกลและก็เป็นโรงเรียนที่ไอซาวะทำงานอยู่เช่นกัน
"ก็ได้มั้ง"อาบิเกลก็ยังคงตอบอย่างเหม่อลอยแต่การตอบครั้งนี้ดูเหมือนสติจะไปด้วยเลยยังไงก็ไม่รู้
"งั้นโอเค..พรุ่งนี้สอบเลือกห้องมาด้วยล่ะ"ไอซาวะพูดจบก็กลับไปนอนในถุงดักแด้สีเหลืองของตนในขณะที่อาบิเกลออกไปนอกห้องเพื่อตามหาไกโตะอีกครั้ง
เวลาล่วงเลยผ่านมาถึงรุ่งเช้าของอีกวันอาบิเกลก็ยังตามหาไกโคะไม่พบเลยได้แต่ถอยกลับไปบ้านไอซาวะดั่งเดิมและนอนเพื่อเอาแรงในการสอบต่อสู้ของโรงเรียนUA
ในการสอบครั้งนี้เขากำจัดหุ่นยนต์ไป237ตัวช่วยเหลือผู้อื่น30คนและก็ทำข้อสอบได้97คะแนนได้อับดับ1อย่างไม่ต้องสงสัยเวลาที่เหลือก็เอาไปตามหาไกโตะหมดโดยไม่ได้ฟังประกาศผลคะแนนที่จะเป็นจดหมายส่งมาตามบ้านทำให้ไอซาวะต้องมาเปิดประตูรับเอาจดหมายแทน
วันนี้เป็นวันเรียนวันแรกของไกโตะและอาบิเกลโดยไปโตะตื่นเต้นสุดๆในขณะที่อาบิเกลเฉยชาตายด้านสุดๆอาบิเกลมาถึงหลังไกโตะเขาอยู่ห้องA-1เหมือนไกโตะโดยมีคนแค่22คนเท่านั้นที่ผ่านมาได้
พอเขามาถึงห้องก็เห็นหนุ่มหัวเขียวยืนอยู่หน้าห้องด้วยความตื่นเต้นเขาล่ะเพลียจริงๆจะตื่นเต้นอะไรกันหนักหนาก็แค่สอบเข้ามาในแผนกฮีโร่ได้น่ารำคาญ
จนสุดท้ายเด็กหนุ่มหัวเขียวก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปพบกับฉากทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆของนายเว่นและนายหอยเม่นโดยใจความสำคัญที่อาบิเกลจับได้ก็คือ
"นี้นายนะอย่าเอาเท้าขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะได้มั้ยแบบนี้มันคือการไม่ให้เกียรติรุ่นพี่ที่เคยใช้โต๊ะเรียนนี้มาก่อนเลยนะ"นายแว่นพูดด้วยความไม่ชอบใจ
"แล้วไงล่ะวะฉันจะนั่งตรงนี้มีปัญหารึไง"นายหอยเม่นทำหน้าเหมือนหงุดหงิดอะไรมา
"อะ..เจอแล้วนาย..เอ่อ"ผู้หญิงสดใสคนหนึ่งเดินมาทักนายหัวเขียว
"มิโดริยะ อิสุคุ ครับ"นายหัวเขียวบอกชื่อตัวเองไปแบบไม่คิดอะไร
"มิโดริยะคุงใช่มั้ยจ้ะ"ผู้หญิงสดใสคนนั้นยิ้มกว้างมากขึ้นก่อนจะแนะนำตัวเอง"อูรารากะ โอชาโกะ จ้ะขอบคุณมากเลยนะที่ช่วยไว้ตอนนั้น"
"มิโดริยะฉันขอโทษที่เคยสบประมาทนายมาก่อนนะ"นายแว่นเองก็เข้าไปทักนายหัวเขียวอีกเช่น"ฉัน อิดะ เท็นยะ จากโรงเรียนเมย์โซ(ใช่ป่าวว่ะ)"ก่อนจะแนะนำตัวเองอีกคน
ก่อนจะคุยอะไรก็ไม่รู้ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นเจ้าของบ้านผู้ที่เขาอาศัยอยู่มาในสภาพถุงนอนดักแด้สีเหลืองคืออาจารย์ประจำชั้นเขา
ก่อนที่อาจารย์ประจำชั้นของเขาจะเอาชุดออกมาและไล่นักเรียนไปใส่ชุดกีฬาของทางโรงเรียนและใหัลงไปที่สนามแน่นอนว่าอาบิเกลไม่ใส่แล้วคนหนึ่งชุดมันไม่ได้ทำมาให้มังกรจิ๋วอย่างเขาไว้เพราะฉะนั้นเขาเลยไม่ใส่อะไรเลยก็ลงมาที่สนามได้อย่างรวดเร็ว
"พวกเธอต้องเรียนรู้ขีดจำกัดของอัตลักษณ์ตัวเองซะก่อนเพราะฉะนั้นเราจะมาทดสอบอัตลักษณ์กัน"ไอซาวะพูดไปแบบนั้นเขาหูซ้ายทะลุหูขวาเขาบ้างล่ะ
ก่อนจะมีเสียงนักเรียนร้องท้วงถึงพิธีประถมนิเทศก่อนที่จะโดนไอซาวะปัดตกเพราะความรำคาญว่า"ฮีโร่ไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้นถ้าจะมามัวเออระเหยก็ออกไปซะ"
"อืม..อาบิเกลออกมาหน่อยสิตอนสอบคัดเลือกห้องเธอได้อับดับ1ใช่มั้ยรับบอลนี้ไปซะแล้วเดินไปหยุดตรงวงกลมปาลูกบอลไปให้ไกลที่สุดใช้อัตลักษณ์ของเธอก็ได้"ไอซาวะพูดแต่ดันไปกระตุกหนวดใครบางคนเข้า
"ห๋า..นี้แกเองหรอที่แย่งที่1ของฉันไป"บาคุโกหรือนายหอยเม่นพูดออกมาอย่างไม่สอารมณ์เท่าไหร่นักในขณะที่มองเขาด้วยสายตากรุ่นโกรธไปด้วยโทษะ
ในขณะที่เขามองบอลในมืออยู่นานก่อนจะตัดสินใจใช้แรงเพียวๆปาออกไปจนเกิดแรงลมอันมหาศาลพัดนักเรียนUAห้องA-1ปลิ้วไปอีกทางได้เลยถ้าหากไม่หาอะไรจับไว้ล่ะก็
"ก็อย่างที่เห็นจะใช้กำลังเพียวๆหรืออัตลักษณ์ก็แล้วแต่พวกเธอเลย"ไอซาวะพูดพร้อมแสดงหน้าจอตัวเลขที่วัดได้จากความเร็วของอาบิเกล
"4500.3เมตรบ้าไปแล้ว"นักเรียนคนอื่นๆพูดกันถึงความสามารถของอาบิเกลนี้ขนาดใช้แรงเพียวๆยังขนาดนี้ถ้าเกิดใช้อัตลักษณ์จะขนาดไหน
"ใช้อัตลักษณ์ได้ตามสบายเลยหรอ..นี้สินะโรงเรียนฮีโร่"เหล่านักเรียนที่ไม่รู้ประสีประสาอะไรกับอัตลักษณ์ของตัวเอง
"น่าสนุกดีนี่"นักเรียนคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความสนุกสนาน
"น่าสนุกงั้นหรอ..ถ้างั้นใครได้ที่โหล่ฉันจะไล่ออก"ไอซาวะแสยะยิ้มและพูดสิ่งที่ทำให้นักเรียนขนลุกซู่
ทางด้านของไกโตะ
เขามาถึงห้องเรียนก่อนเป็นคนแรกจึงเลือกที่นั่งติดหน้าต่างเพื่อความสงบก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเสียงคนทะเลาะกันทำให้เขาตื่นขึ้นมาเขาหันไปมองทางพวกที่ทะเลาะกันก่อนจะตัดสินใจไม่สนใจ
อาจารย์ประจำชั้นมาในคราบดักแด้สีเหลืองก็ไม่ได้ทำให้เขาตกใจแต่อย่างใดเพราะเขาไม่สนใจก่อนอาจารย์จะหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกมาและไล่พวกนักเรียนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซึ่งเขาเองก็ยอมเปลี่ยนแต่โดยดีและลงมาในสนามพร้อมเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ
เขาไม่สนใจอะไรใครอยู่แล้วใครจะทำอะไรก็ตามสบายแต่ยังอดตื่นเต้นไม่ได้เมื่ออาจารย์บอกจะทดสอบอัตลักษณ์ก่อนจะเรียกนักเรียนคนหนึ่งขึ้นมาแต่ว่าชื่อของอีกฝ่ายทำเอาชงัก
'อาบิเกลงั้นหรอชื่อนี้คุ้นจังเลยแหะ'ได้แต่คิดในใจก่อนจะหันไปมองที่สิ่งที่อาจารย์พูดก่อนจะเห็นมังกรตัวจิ๋ว
'อาบิเกล'คิดในใจเสร็จน้ำตาก็ไหลอาบหน้าเพราะความคิดถึง
เหล่านักเรียนและอาจารย์พูดอะไรกันก็ไม่รับรู้อีกแล้วไม่รู้แล้วเพราะตอนนี้ไกโตะมองไปที่อาบิเกลด้วยดวงตาแดงก้ำและน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาอย่างไร้เสียง
ก่อนที่ไกโต๊ะจะเดินขึ้นมาหาอาบิเกลและกอดแน่นไม่ปล่อยพร้อมตะโกนออกมาว่า"อาบิเกล!!!!!"ส่วนอาบิเกลที่มองเหล่านักเรียนเถียงอาจารย์ก็ตกใจมากที่ใครที่ไหนไม่รู้มากอดจนไว้
ก่อนน้ำตาของอาบิเกลจะไหลลงมาโดยไร้เสียงเหมือนกันเมื่อมองไปทางอีกคนดีๆไม่ว่าจะผมสีม่วงที่หมุนวนเหมือนพายุเฮอริเคนดวงตาสีน้ำตาดำใต้ขอบตาสีแดงนี้มันไกโตะที่เขากำลังตามหา
"ไกโตะ!!!!"อาบิเกลก็ร้องตะโกนไม่ต่างกันจนคนทั้งห้องหันมามองร่วมถึงครูประจำชั้นที่เลิกคิ้วหนาอยๆ
"อาบิเกลกลายเป็นการ์ด"สุดท้ายไกโตะก็สั่งให้อาบิเกลกลายเป็นการ์ดไปเพราะไม่ได้เห็นอาบิเกลในร่างของการ์ดและตัวจริงๆของอาบิเกลมานานมาก
"ถ้านั้นคือคำสั่งของไกโตะ..ทุกคนจะต้องสวามิภักดิ์ต่อไกโตะ..และถ้านั้นเป็นชะตาของฉันฉันก็ขอรับมันไว้"อาบิเกลพูดออกมาก่อนที่จะมีแสงส่องประกายเจิดจ้าจนทุกคนต้องเอามือปิดตาไว้
เมื่อแสงหายไปทุกคนสามารถลืมตาได้ก่อนจะเห็นร่างของอาบิเกลที่ควรอยู่ต่อหน้าไกโตะได้กลายเป็นการ์ดและเข้าไปในเด็ดการ์ดที่ไกโตะเหน็บเอาไว้ที่ขา
ทุกคนที่เห็นก็ตกใจกับการที่อาบิเกลกลายเป็นการ์ดไม่เว้นแม้แต่ครูประจำชั้นที่ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อนเลย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments