ทะลุมิติ

ในวันนี้ผมกะไว้ว่าจะเล่นบัดดี้ไฟท์กับ มิคาโดะ กาโอ ผู้ที่ชนะการแข่งบัดดี้ไฟท์ระดับโลก WBC คัพนั้นเองซึ่งชะตาของพวกผมในวันนี้ก็คือแพ้

ซึ่งตอนนี้ผมกำลังนั่งกินข้าวบ้านมิคาโดะโดยเจ้าของบ้านผู้จัดงานเลี้ยงคือ มิคาโดะ กาโอ ที่ได้กล่าวไว้ข้างต้นโดยลากผมมาซึ่งผมไม่โต็มใจที่จะมาเลยสักนิด

ซึ่งอาหารบ้านมิคาโดะคงไม่พ้นทาโกะยากิฝีมือคุณยายเจ้าของบ้านและพิซซ่าของโปรดเบาส์สุดท้ายตกด้วยของหวานอย่างพุดดิ้งโดยที่เจ้าของบ้านและบัดดี้คู่หูของมันลากผมออกมาหล้งจากแข่งบัดดี้ไฟท์กับรุ่นพี่ทาสุคุจบแล้วนั้นเอง

แต่ถ้าเป็นการกินข้าวธรรมดาผมจะไม่อึดอัดและเกร็งเท่านี้เลยทำไมนะหรอก็เพราะไอ้เจ้าของบ้านและบัดดี้คู่หูมันมานั่งส่งสายตาวิบวับมาทางผมตอนที่ผมกินข้าวอยู่นี่ไง

"เฮ้อ"ผมถอนหายใจทีหนึ่งก่อนจะหยิบไม้จิ้มลูกชิ้นอันเล็กๆขึ้นมาจิ้มทาโกะยากิขึ้นมาใส่ปากตัวเองทันทีตามที่เจ้าของบ้านคาดหวังแต่พอกินไปได้ลูกเดียวเท่านั้นรสสัมพัสที่ปลายลิ้นของผมก็บอกได้ทันทีเลยว่าหวานหวานเกินไป

"หวาน"ผมได้แต่พึมพำเบาๆราวกับเสียงกระซิบแต่ถึงกระนั้นอาบิเกลก็คงได้ยินอยู่ดี

"ไกโตะ อาบิเกล ลองพิซซ่าของเบาส์หน่อยมั้ย"เจ้าตัวแสบบัดดี้คู่หูเจ้าของบ้านเปลี่ยนจานทาโกะยากิเป็นจานพิซซ่าแทน

ผมได้แต่มองพิซซ่าเจ้าปัญหาก่อนจะหยิบมากินชิ้นหนึ่งพอเอาเข้าปากปุปความหวานก็ทำให้ผมขนลุกในทันที

"หวาน"คราวนี้ผมพูดดังขึ้นมาหน่อยทำให้เจ้าของบ้านและบัดดี้คู่หูมันและคู่หูผมหันมามองผม

"พึ่งรู้นะเนี้ยว่าไกโตะไม่ชอบหวานนะ"กาโอพูดขึ้นมาลอยไปแต่ทำเอาผมสดุ้งขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ

ส่วนอาบิเกลแค่ยื่นซอสสีเขียวให้ผมหลังจากละเลงซอสลงไปในทาโกะยากิและพิซซ่าของตัวเองและทานต่อไปนั้นสินะยังไงอาบิเกลก็รู้ใจผมที่สุดอยู่ดีนั้นและซอสสีเขียวนี้เป็นซอสที่อาบิเกลคิดค้นขึ้นมาเองมันช่วยดับความหวานในอาหารลงไปบ้างช่วยผมที่ไม่ชอบของหวานได้เยอะเลยด้วย

หลังจากผมราดซอสลงไปในพิซซ่าและกินไปได้คำเดียวผมก็รู้สึกหน้ามืดก่อนสติจะค่อยเลือนลางไปภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคืออาบิเกลที่นอนอยู่ข้างผมเหมือนอาบิเกลจะสลบไปเช่นเดียวกับผมและกาโอและเบาส์ที่เขย่าตัวผมและอาบิเกลจากนั้นผมก็สลบไป

ภายในฝันเป็นฝันร้ายที่สุดเหมือนมีบางอย่างจับผมกับอาบิเกลแยกจากกันผมโดดหลุ่มดำดูดไปอีกทางอาบิเกลโดนดูดไปอีกทางก่อนที่ผมจะตื่นขึ้นมาหายใจแรงมองไปรอบๆมันเป็นโรงงานร้างที่ไผนสักแห่ง

ผมลองเดินสำรวจดูรอบแต่ผมพึ่งสังเกตุอาบิเกลไม่ได้อยู่กับผมเพราะฉะนั้นผมจึงเดินสำรวจพร้อมเรียกหาอาบิเกลจนไปเจอถนนเข้าผมลองเดินตามถนนโดยก้มหน้าและชนกับคนๆหนึ่งเข้า

"โอ้ย"ผมร้องออกมาในขณะที่ลูบหน้าผากตัวเองไปด้วยเพราะผมดันล้มไปเองก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ชนผมล้มเป็นชายกล้ามโตผมตั้งสองแฉกและรอยยิ้มน่ากลัวผมกลัวจนต้องถอยหลังผงะไป

"เด็กอะไรมาอยู่ตรงนี้..เฮ้..เจ้าหนูเป็นใครพ่อแม่ล่ะ"คำถามนั้นทำเอาผมผงะไปชายคนที่อยู่ข้างหน้าผมถามหาพ่อแม่ของผมก็แน่ล่ะพ่อกับแม่ของผมไม่อยู่แล้วนี้น้าพวกท่านทิ้งมรดกไว้ให้ผมหลายพันล้านตามจริงผมมีบ้าน(ที่เป็นคฤหาสน์)ที่อาศัยอยู่มีเหล่าแม่บ้านพ่อบ้านเมดรับใช้แทบจะตลอดเวลา

แต่ตั้งแต่ผมเจออาบิเกลผมเลยทำตัวเหมือนตัวเองไร้บ้านตามอาบิเกลผมซื้อโรงงานร้างให้ผมกับอาบิเกลได้อาศัยอยู่เพราะเป็นโรงงานร้างเหล่านักเลงหัวไม้ก็เยอะทำให้ผมได้ฟาดฟันผ่านประสบการณ์ที่ดีโดยมีอาบิเกลคอยอยู่ข้างๆถ้าจะถามถึงพ่อแม่ผมผมควรตอบไปว่าอะไรดีล่ะ

"พวกท่านทั้ง 2 ตายไปนานแล้ว"ก่อนที่ผมจะคิดอะไรขึ้นมาใหม่ปากผมก็ตอบออกไปแล้วเรียกน้ำตาจากคนตรงหน้าได้

"งั้นหรอ..ขอโทษนะหนูน้อย"ชายตรงหน้าร้องไห้หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาก่อนที่จะมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ถ้างั้นหนูน้อยก็มาเป็นลูกฉันเป็นไงฉันให้ทั้งที่พักอาหารการกินและการดูแลเหมือนพ่อดีมั้ย"ชายตรงหน้าหลังจากมองเสร็จก็พูดออกมาในที่สุดแต่คำพูดนั้นทำเอาผมเหวอไปหลายวิเลยทีเดียว

"ไม่ตอบแปลว่าตกลงนะฉัน โทชิโนริ ยางิ หรือเธอจะเรียกฉันว่า ออลไมค์ ก็ได้นะแล้วเธอชื่อว่าอะไรหรออายุเท่าไหร่ล่ะ"ชายตรงหน้าเขาคิดเองเออเองก่อนจะแนะนำตัวและมาถามชื่อและอายุของเขา

"เอ่อ..คุโรโอสุ ไกโตะ ครับอายุ 14 ปีแล้วครับ"ผมได้แต่พยักหน้าตอบเพราะมึนหัวกับอะไรที่ไม่เข้าใจสักอย่างก็ช่างมันเถอะครับ

"งั้นหรอหนูไกโตะสินะ"ผมได้แต่มองชายกล้ามโตอย่างระแวดระวังเพราะพึ่งนึกถึงคำสอนของอาบิเกลได้ว่าอย่าเชื่อใจคนอื่นมากเกินไป

ตัดมาทางด้านอาบิเกล

หลังจากสลบไปและฝันร้ายที่เหมือนโกโตะเขาก็ตื่นขึ้นมาในซอยเปรี่ยวข้างๆถังขยะเขาก็รีบลุกขึ้นทันทีแต่ยังไม่ทันหายมึนดีเขาก็ถูกจับมาเป็นตัวประกันซะงั้น

"หยุดนะเว้ยฮีโร่ฉันมีตัวประกันอยู่นะเฟ้ย"ชายที่จับเขาเป็นตัวประกันพูดขึ้นมาว่าแต่ฮีโร่นี้คืออะไรใช้ฮีโรเวิร์ลมั้ยแล้วเขามาทำอะไรที่นี้กัน

ก่อนที่ข้อสงสัยทุกอย่างจะหายไปเปลี่ยนเป็นความตกใจแทนเพราะคนที่ตามชายที่จับเขาเป็นตัวประกันเป็นมนุษย์ไม่มีกลิ่นอายของการ์ดเลยมนุษย์ตัวเป็นๆที่มีผ้าพันคอสีขาวพันอยู่รอบคอและแต่งตัวประหลาดๆโดวมีสีดำทึบทั้งหมด

"ปล่อย"เขาต้องเอ่ยอะไรบ้างเผื่อมันจะดีขึ้นมาบ้างแต่คำพูดของเขาเหมือนเป็นคำสั่งมากกว่าไม่ใช่คำขอร้อง

"ปล่อยให้โง่รึไงวะแกควรดีใจด้วยซ้ำนะที่จะได้โดนวินเลินอย่างฉันฆ่านะ"พูดเสร็จได้ไม่ทันไรก็โดนกำปั้นจิ๋วๆนั้นต่อยจนชนกำแพงทะลุไปหลายบ้านหลายรูอยู่

ตอนนี้เขาไม่เป็นห่วงใครหรอกเขาเป็นห่วงไกโตะมากกกกกกกถึงมากที่สุดว่าจะเจอเหตุการณ์เดียวกับเขามั้ยเพราะถ้าไกโตะเจอเหตุการณ์เดียวกับเขาเด็กคนนั้นมีศิลปะการต่อสู้แค่นิดหน่อยเองถ้าเกิดอะไรขึ้นมากับไกโตะล่ะก็เขาสาบาญว่าจะทำลายประเทศนี้ทิ้ง

แต่เขาก็กะแรงเอาไว้นะไม่ถึงตายหรอกในขณะที่เขาร่อนลงอย่างสวยงามคนที่ถูกเรียกว่าฮีโร่กับเบิกตากว้างอย่างลืมตัวก่อนจะเขาไปจับกุมวินเลินทันที

"ขอขอบคุณมากที่ช่วยเราปฏิบัติหน้าที่อีเรเซอร์เฮดส่วนตัวประกันเราคงต้องขอให้คุณไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจด้วยครับ"นายตำรวจคนหนึ่งพูดและลากเขาไปในขณะที่ฮีโร่ที่นายตำรวจทำความเคารพอำอึ้งอยู่กับที่จะพูดอะไรก็พูดไม่ได้โดนขัดตลอด

สุดท้ายอาบิเกลก็บอกไปว่าพ่อทิ้งไปส่วนแม่ก็หายตัวไปตั้งแต่เกิดนายตำรวจเห็นใจก็เลยส่งให้ไปอาศัยอยู่บ้านของนายฮีโร่อีเรเซอร์เฮดโดยอีเรเซอร์เฮดก็ยอมรับด้วยความเต็มใจพยายามเฝ้าระวังจับตามองอาบิเกลทุกย่างก้าวทุกความเคลื่อนไหว

โดยในช่วงดึกๆอาบิเกลจะขออนุญาติเขาออกไปข้างนอกเพื่อตามหาคนคนหนึ่งแต่ตามหายังไงก็หาไม่เจอจนเวลาล่วงเลยจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีจนสุดท้ายก็ผ่านมา2ปี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***