Jumping

แดเรียลโบกมือตอบกลับไป

ช่างเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างกระอักกระอ่วนสิ้นดี กับการเจอไอ้เพื่อนจอมเสเพลอย่างยูตะ เวลานี้มันควรจะนั่งในออฟฟิศทำงานและปั่นโปรเจคส่งลูกค้ามือเป็นระวิง แต่ภาพที่เจ้าตัวแสดงหน้าตื่นตกใจพร้อมกับโบกมือไปมาก็เป็นอะไรที่ชวนแปลกตาดีเหมือนกัน

แล้วจะคุยกันยังไงดีล่ะ

"คุณ"

เท็นจับข้อมือคนตรงข้ามพร้อมกับเบียดตัวเข้ามาใกล้

"เราไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้า"

"อ่าห้ะ แล้ว"

เด็กคนนี้ฉลาด

"อย่าสนใจเขาเลย"

บีบมืออีกคนแน่นพร้อมกับทำหน้าเว้าวอนไปด้วย

"ไม่สนใจไม่ได้หรอก"

ขยับตัวเข้าไปใกล้เด็กน้อย เช็ดคราบเลือดที่มุมแก้มให้อย่างแผ่วเบา

"อีกอย่าง นายก็ไม่ควรไว้ใจฉันด้วย จริงไหม"

ก็จริง

"เขาเป็นเพื่อนฉันเอง ไม่ต้องห่วง"

เท็นพยักหน้าขึ้นลงไปมา

ฉลาด แต่ก็ไว้ใจคนง่ายเกินไป

คงต้องสอนกันอีกยาว

แดเรียลเดินไปยังหน้าต่างอีกครั้ง ดูจากความสูงแล้ว ตอนนี้พวกเราอยู่ชั้นสอง ด้านข้างพอจะมีขอบปูนให้ปีนไปได้อยู่

ถ้าประเมินสถานการณ์แล้ว อยู่กันสามคนย่อมดีกว่าสอง

แดเรียลส่งสัญญาณมือให้เพื่อนฝั่งตรงข้าม

ที่แปลว่า อีกเจ็ดนาทีเจอกัน

"เอาล่ะเท็น ฟังฉันนะ"

จับใบหน้าของเด็กน้อยให้หันมามองตนเอง

เท็นกระพริบตาปริบๆ

"เราต้องปีนขอบปูนไปหายูตะ เกาะราวหน้าต่างไว้ถ้ากลัวตก จากนั้นให้กระโดด จะมีผู้ชายอีกคนรอรับนายอีกฝั่ง" ผู้ใหญ่ข้างกายอธิบายแบบง่ายๆพอสังเขป

"ฉันจะให้นายไปก่อน โอเคนะ มันจะไม่เป็นไร อย่ากลัว"

ได้แต่พยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก

ช่วงขาค่อยๆปีนออกจากหน้าต่างไป

น่าหวาดเสียวชะมัด

เอาล่ะ มีสติมากๆนะเท็น ถ้าตกลงไปก็เท่ากับเป็นอาหารพวกมันฟรีๆอย่างไม่มีทางเลือก ซึ่งแน่ล่ะว่าชอยส์สุดท้ายเป็นจุดจบที่ไม่ค่อยสวยซักเท่าไหร่

เท็นค่อยๆขยับอย่างเก้ๆกังๆ ความสูงทำให้เวียนหัว แต่สิ่งที่ไม่อยากเจอมากที่สุดคือพวกกินคนที่รออยู่ด้านล่างต่างหาก

"กระโดดมา" ได้ยินเสียงภาษาอังกฤษสำเนียงเอเชียแท้มาจากผู้ชายชื่อญี่ปุ่นด้านหน้า เท็นหันไปหาแดเรียล อีกฝ่ายพยักหน้า

"มันจะไม่เป็นไร"

เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ตัดสินใจกระโดดไปอีกฟากของดาดฟ้า ทันเวลาพอดีกับมือยูตะที่ยื่นมารับพอดี

"เด็กของแดเรียลหรือไง"

ไม่ใช่สักหน่อย

เอ่อ แล้วทำไมเพื่อนแดเรียลไม่ช่วยยกตัวเขาสักทีล่ะ

เท็นทำหน้าอ้อนวอนพร้อมกับตีขากลางอากาศ

ฝูงซอมบี้ด้านล่างเริ่มเห็นความผิดปกติถึงได้มายืนออกันบริเวณนี้ ให้อารมณ์รอรับอาหารชั้นเลิศ

ตกไปก็ไม่มีอะไรมาก ตายสถานเดียว

ยูตะยังคงยกยิ้ม แม้ว่ามือจะไม่ยอมปล่อย แต่เท็นเห็นสีหน้าอีกคนมองราวกับพึงพอใจที่ได้แกล้งเด็กอย่างเขา

ถ้ารอดไปได้จะขอลิสชื่อยูตะไว้เป็นบุคคลอันตรายเบอร์หนึ่งเลย

"นี่ รู้อะไรปะ"

อีกฝั่งหย่อนเท็นลงไปใกล้ซอมบี้มากกว่าเดิม เรียกให้คนที่ใกล้ความตายเริ่มสะอื้นฮึกฮัก หยาดน้ำตาคลอหน่วย

เท็นไม่ได้หวังจะมาตายที่นี่โดยจากฝีมือเพื่อนโง่ๆของแดเรียลนะ

"อย่าไว้ใจใครมากนอกจากแดเรียล ฉันไม่ได้เป็นคนดีมากขนาดนั้นหรอกนะ"

"ช่วยยกเด็กนั่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้"

ได้ยินเสียงเย็นๆดังขึ้นมาจากด้านหลัง ยูตะหัวเราะเบาๆก่อนจะได้ยินเสียงหวืดของคนตัวเล็กให้กลับขึ้นมายืนบนดาดฟ้า

เท็นรีบวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังของแดเรียล ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

"มาทางไหน" ยูตะหันมามองเพื่อนตัวเอง แดเรียลจ้องตาเขม็งด้วยความไม่พอใจ

"ถ้าไม่อยากตาย อย่าแกล้งเด็กคนนี้อีก"

"ไม่ได้แกล้ง แค่สอนการเอาตัวรอดเฉยๆ"

"ฉันสอนเองได้"

"เออ เออ รู้แล้วๆ โทษที"

ยกธงขึ้นจำนนยอมแพ้ ยูตะหันไปมองเด็กที่อยู่หลังแดเรียล

หน้าตาน่ารักดี

"ฉันชื่อยูตะ นากาโมโตะ เป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ ขอโทษที่แกล้งเมื่อกี้นะ"

เท็นพยักหน้าพร้อมกับจับชายเสื้อแดเรียลไว้ ใบหน้าหวานยังมีคราบน้ำตาอยู่ประปราย

"ชั้นล่างปลอดภัย เคลียร์แล้ว"

แดเรียลพยักตอบกลับไป ร่องรอยขุ่นมัวในตายังคงพอเห็นอยู่บ้าง รีบจับมือเด็กข้างตัวไว้แล้วดึงลงไปชั้นล่างของดาดฟ้าทันที

"เมื่อกี้ คุณมาจากทางไหนหรือครับ" เท็นถามพร้อมกับขยี้ตาไปด้วย เขาลืมนึกถึงเลยว่าคนข้างตัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่

"กระโดดมาน่ะ อย่าขยี้ตามาก เดี๋ยวช้ำหมด" แดเรียลถอนหายใจออกมาเสียงดังเฮือกใหญ่ ดุคนข้างตัวก่อนที่จะพาคนตัวเล็กมานั่งเก้าอี้

"กระโดด?" ก็คงจะฟังดูบ้ามากถ้ากระโดดจากหน้าต่างบ้านวินเทจหลังนั้นมายังดาดฟ้าชั้นสองของที่นี่โดยที่ไม่ได้ไต่ขอบปูนเปลือย

"ไอ้หมอนี่มันเป็นสตั๊นแมนเก่า"

นากาโมโตะอยู่ที่หน้าประตู ผมสีทองส่ายหัวไปมาอย่างหน่ายใจ ที่ขอบปากคาบบุหรี่จนควันลอยไปทั่วห้อง

"อ้อ แล้วก็เป็นพวกเจ้าชู้ฟันไม่เลือกด้วยนะ"

"หุบปาก"

ยักไหล่แบบขอไปที ปากอ้าแล้วหุบเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

"จะไม่กลับค่ายหรือยังไง"

"รอไปส่งเด็กคนนี้ก่อน"

"จะเล่นบทพ่อพระ ว่างั้นเถอะ"

"อย่ามาแส่ไม่เข้าเรื่อง ยูตะ"

"เฮ้ ก็มันน่าสนใจนี่"

ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง สำรวจอีกคนด้วยความสนใจ

น่ารักดีนะ เหมือนตุ๊กตา

"ระวังมันกัดจมเขี้ยวล่ะ" กระซิบข้างหูเด็กน้อยพร้อมกับขยิบตาให้หนึ่งที เรียกตาเขียวปั้ดจากเพื่อนคนข้างตัวได้

หวงยิ่งกว่างูจงอางเสียอีก

ยูตะยกมือขึ้นยอมแพ้ก่อนจะขอตัวขึ้นไปดาดฟ้าอีกรอบเพื่อค้นหาผู้รอดชีวิตคนอื่นต่อ ความสนใจถึงได้เบนกลับมาที่แดเรียลอีกครั้ง

เขาไม่รู้หรอกว่าในอดีตภูมิหลังของแดเรียลจะเป็นอย่างไร ไม่สิ เท็นไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ

ในเวลานี้ การที่คนตรงหน้าปกป้องป้องเขา มันก็คงเพียงพอแล้วที่จะยืนยันได้ว่าเจ้าตัวไม่ได้มาร้าย

เท็นตอนนี้รู้สึกเหนื่อยและหิวมากกว่าจะอาบน้ำ เด็กหนุ่มค่อยๆไถลตัวลงไปนอนโซฟาสีเบจ ดวงตาพริ้มพร้อมจะปิดตลอดเวลา

"เฮ้ นอนแล้วหรือไง"

ได้ยินเสียงแดเรียลเรียกเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่เด็กหนุ่มจะหลับตาลง

"เท็น ตื่นได้แล้ว"

เสียงปลุกข้างหูทำให้เด็กหนุ่มขยี้ตาพร้อมกับหาวออกมา เท็นมองคนข้างตัวที่กำลังแต่งตัวพร้อมกับใส่ถุงมือด้วย ชุดของแดเรียลถูกเปลี่ยนเป็นแจ็คเก็ตหนังสีดำเงาสีเข้ม คู่กับรองเท้าบูตคอมแบทยี่ห้อดัง

แดเรียลวันนี้ดูเท่กว่าทุกวัน ถ้าวันนี้ไม่ได้มีพวกกินคนอยู่ข้างนอก ก็น่าจะแซวว่าคงออกไปเดทกับสาวคนไหนสักคนแน่ๆ

"ไปอาบน้ำเร็ว วันนี้เรามีเรื่องต้องทำ"

งานเข้าตั้งแต่หัวค่ำเลยแฮะ

แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ข้างนอกถนนจากเมื่อวานที่มีพวกกินคนจำนวนมาก ตอนนี้พวกมันกลับนอนเกลื่อนกันไปหมด หัวและแขนขากระจัดกระจายไปทั่ว ชวนให้รู้สึกคลื่นไส้วิงเวียนสิ้นดี

ถัดไปสองบล็อกเท็นเห็นยูตะค่อยๆเก็บดาบคาตานะเข้าฝักอย่างทะนุถนอม

พนักงานออฟฟิศจะมีดาบคาตานะไปทำไมกันนะ

"มานี่เร็ว"

แดเรียลกระตุกข้อมือให้เข้ามาหาตน เช็คดูความเรียบร้อยของเด็กตรงหน้า

"วันนี้เราจะไปเอาปืนกัน"

ปืน?

"ใช่ ปืน นี่นายคงไม่คิดว่าเราจะเอาชีวิตรอดได้ด้วยดาบคาตานะโง่ๆของไอ้โอตาคุคนนั้นหรอกนะ"

อย่างน้อยแดเรียลวางแผนแล้วว่า ถ้ายูตะทำอะไรเด็กคนนี้ขึ้นมาเขาจะส่งมันไปหาซอมบี้พร้อมกับหักดาบมันเป็นสองท่อนซะ

ข้างหน้าถัดไปอีกสองสถานีจะมีป้อมตำรวจอยู่ แดเรียลชี้มือให้เด็กน้อยมองตาม ฝ่ามือหนาตบไปยังกระเป๋าที่มีลำโพงจิ๋ว

"ฉันจะเปิดเสียงล่อมันให้ไปอีกฟาก ในเวลานี้แหละที่นายกับยูตะต้องพังกระจกให้แตก รวบรวมกระสุนและปืนมาเท่าที่ไหว เข้าใจนะ"

ไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจแล้วล่ะตอนนี้

พยักหน้ารับคำอย่างจำยอม แดเรียลยกมือให้สัญญาณ ยูตะถึงได้เริ่มเดินมาทางตน

ข้างทางตอนนี้มีซอมบี้อยู่ประปราย พวกมันบางตัวเริ่มสนใจพวกเขาแล้ว เท็นได้ยินเสียงคำรามจากที่ไกล คนตัวเล็กขยับตัวเข้าหาแดเรียลโดยอัติโนมัติทันที

"ชู่ อย่าไปกลัว"

มีสองซอมบี้แม่ลูกอ่อนเริ่มขยับร่างกายเข้ามาหาเรา

"แยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน"

"ระวังตัวด้วยล่ะ"

เท็นพยักหน้ารับคำ นัยต์ตาฉายแววออกมาว่าเป็นห่วงคนตรงหน้าชัดเจนจนอดที่จะปลอบใจไม่ได้

"ไม่ต้องเป็นห่วง เราจะต้องเจอกันอีก"

แดเรียลปีนขึ้นไปยังหลังคารถคันหนึ่ง

จากนั้นพ่อหนุ่มดาราถึงได้กระทืบรถขึ้นลงอย่างแรง

เขาบ้าไปแล้วหรือไงกัน!

"มาสิวะไอ้พวกโง่!" ตะโกนเสียงดังพร้อมกับเปิดเพลงให้ดังที่สุด

ได้ผล พวกมันเริ่มหันมามองพร้อมกับครางฮือเข้าไปหา

เอาล่ะเท็น ต้องรีบทำเวลาก่อนที่แดเรียลจะแย่

สองมือกำก้อนหินขนาดใหญ่ไว้จนเจ็บไปหมด หันไปทางยูตะถึงได้พบว่าเจ้าตัวพยักหน้าให้เขาลงมือได้เลย สูดลมหายใจไปหนึ่งเฮือกก่อนที่จะขว้างก้อนหินไปยังหน้าต่างอย่างแรง

เพล้ง!!

มีซอมบี้สองสามตัวที่เบนเป้าหมายมาทางเรา

"มองแบบนี้สงสัยอยากโดนลับมีด" ยูตะแลบลิ้นเลียริมฝีปากพร้อมกับดึงดาบคาตานะออกจากฝัก เป็นเวลาเหมาะเจาะที่เพลง king's dead ของหนังชื่อดังอย่างแบล็กแพนเตอร์ออกมาจากลำโพงพอดี

สมกับที่แดเรียลบอกไว้ว่าเป็นโอตาคุจริงๆ วางท่าเหมือนพระเอกในอนิเมะไม่มีผิด

ยูตะสั่งให้เท็นเข้าไปเอาปืนเลย ส่วนตัวเองจะสู้กับซอมบี้พวกนั้นต่อ ว่าแล้วเด็กหนุ่มถึงได้ก้าวเข้าไปในป้อมตำรวจ ด้านล่างมีตู้เซฟที่เก็บเอกสารและรองเท้าสลิปเปอร์เหม็นหึ่ง บนโต้ะมีแก้วกาแฟเขรอะกังอีกด้วย ถัดจากนั้นถึงได้เจอปืนลูกโม่สองกระบอกพร้อมกระสุนอีกจำนวนหนึ่ง

มือเรียวจัดการเก็บทุกอย่างเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว

ต้องรีบออกไป

แดเรียลกำลังแย่แล้ว มีซอมบี้ตัวหนึ่งเหมือนกำลังปีนขึ้นไปยังกระโปรงรถ เท็นเห็นคนตัวสูงถีบผลักออกไปซ้ำๆ

ต้องรีบยิงช่วย

เด็กหนุ่มรีบหยิบปืนในกระเป๋าออกมา

"ยืนให้มั่นคงก่อน จากนั้นตั้งสมาธิดีๆ"

ยูตะที่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาสมทบด้านหลัง

"เปิดโม่ออก ถือปืนเอาปากกระบอกชี้ขึ้นด้านบน เฮ้ เอานิ้วออกนอกโกร่งไกด้วย"

เด็กหนอเด็ก อยากปกป้องเขาแต่ตัวเองยังมือสั่น

"อย่าลังเลที่จะลั่นไก ไม่งั้นคนของนายได้เป็นพวกเหมือนไอ้พวกนั้นแน่"

ปัง!

ได้ผล ซอมบี้ตัวที่จับขาแดเรียลอยู่ถูกกระสุนลูกโม่เจาะเข้ากลางหัวอย่างจัง มันล้มลงนอนแน่นิ่งทันที