1 ปีการศึกษาใหม่

"ยินดีต้อนรับ นักเรียนกลับเข้าสู่โรงเรียนของเรา ในปีการศึกษา ใหม่อีกครั้ง..."

ผู้อำนวยการโรงเรียนสหชื่อดังแห่งหนึ่งในตัวเมือง เอ่ยต้อนรับนักเรียนเข้าสู่ปีการศึกษาใหม่อย่างเป็นทางการ นานจนเด็กที่ยืนกลางแดดบ่นกันไปตามระเบียบ แต่ก็ต้องทนต่อไป

"ป้าวิมลแก อยู่ยืน เหมือนนามสกุลเลยเนอะ เมื่อไหร่จะพูดเสร็จคะ"

พริบพราวที่ยืนเข้าแถวอยู่กลางสนาม ก็อดที่จะล้อเลียนไม่ได้ แถมพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชันจนเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเราะไปตามๆกัน พริบพราวเป็นตัวจี๊ดประจำห้อง ก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะทำแบบนี้ (สวยขึ้น กลิ่นน้ำหอมใหม่ น่ารักว่ะ) นับเดือนคิดในใจ พลางยิ้มเบาๆ และ มองพริบพราวไปด้วย

"อีพราวดูนั้นดิ"

ใบเฟิร์นชี้ไปทางผู้อำนวยการที่มองเพื่อนสนิทของเธอด้วยตาขวาง ใบเฟิร์นเองเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาที่เห็นเพื่อนของเธอทำหน้าตกใจสุดขีดเหมือนอิโมจิในโทรศัพท์ ถ้าเป็นไปได้เพื่อนของเธอคงอยากจะลงไปกราบขอขมาสักหลายสิบที (อย่ามองหนูแบบนี้ดิครู อายเพื่อน) พริบพราวคิด ก่อนจะยกมือไหว้เป็นเชิงขอโทษ

กริ่ง กริ่ง

เสียงกริ่งลากยาวสองครั้ง ราวกับเสียงสวรรค์ที่ทำให้นักเรียนทุกคนดีใจจนอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ ในที่สุดก็จะได้เข้าห้องเรียนแล้ว แต่ในห้องเรียนก็ตึงเครียดไม่แพ้กัน บรรยากาศความตึงเครียดนั้นผ่านไปอย่างทรมานสำหรับพริบพราวแล้วเวลาในห้องเรียนสามชั่วโมง เหมือนผ่านไปสามปี ไม่สิ!สามทศวรรษก็คงเทียบไม่ได้

"โอ้ย! ลุงปรีชาเข้าตรงเวลา แถมสอนเลยอี๊ก~ สมเป็นครูคณิตจริงๆ"

พริบพราวพูดกระซิบกระซาบกับนับเดือนเพื่อนสนิทของเธอเอง แต่มันก็ไม่ค่อยเหมือนกระซิบเท่าไหร่ เพราะ มันดังพอจนเพื่อนที่นั่งระแวกเดียวกับได้ยิน แต่มันคงจะถึงคราวซวยของเธอเพราะครูปรีชาเดินมาหลังห้อง ซึ่งเป็นที่ที่เธอนั่งอยู่กับเพื่อนพอดี

"พรภิชาครูจะหักคะแนนของเธอ หัดเกรงใจครูด้วย"

คุณครูวัยกลางคนกล่าวกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และ แข็งกร้าว เพราะเธอไม่ค่อยเป็นที่โปรดปรานของคุณครูที่นี่สักเท่าไหร่เพราะแก๊งเพื่อนของเธอออกแนวนักเลง และ พริบพราวเองก็เป็นหัวโจก หรือ เรียกภาษาตัวมารดาก็เรียก อีตัวต้นเรื่องนั้นแหละ เลยทำให้มีเรื่องเป็นประจำจนคุณครูทุกคนรู้จักเธอเป็นอย่างดี รวมถึงผอ.วิมลด้วย

ตอนพักกลางวัน เวลาที่สบายกายสบายใจที่สุดของทุกคนก็มาถึงแล้ว แต่สำหรับพริบพราว ก็เป็นเวลาหาเหาใส่หัวดีๆนี่แหละ

"น้องคะ นี้โต๊ะประจำพี่ น้องช่วยไปนั่งที่อื่นได้ไหมคะ"

"ทำไมหนูต้องไปอะ ก็หนูมาก่อน"

เสียงทะเลาะวิวาท ที่ทุกคนได้ยินเป็นประจำจนเป็นเรื่องปกติดังขึ้น เหล่าคุณครูก็เอือมระอา และ สุดจะทนแล้ว ที่ต้องมาห้ามศึกรุ่นพี่กับรุ่นน้องทุกๆวัน จึงปล่อยไป ให้เด็กๆมันจัดการเอาเอง

"ยัยพรภิชาเอ้ย ม. 6แล้ว ยังจะไปทะเลาะกับน้องอีก"

"เอาหน่าเมย์ พรภิชาเขาเป็นอย่างนี้มาแต่ไหน แต่ไรแล้ว ปล่อยเขาไปเถอะ"

"ในฐานะครู เราจะไม่เข้าไปห้ามหน่อยหรอคะ ครูมีหน้าที่สอนเด็กให้เป็นคนดี ไม่ใช่หรอคะ"

"ก็ใช่ มันเป็นเรื่องของเด็ก อย่าไปยุ่งเลยเมย์"

เสียงคุณครูคุยกัน เมย์ซึ่งเป็นคุณครูที่พึ่งสอบบรรจุเข้ามาใหม่ จึงยังไม่รู้กิตติศัพท์ความเกเรของพริบพราว เธอก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปห้าม เพราะ เธอมองว่าครูที่ดีมีหน้าที่สอนศิษย์ให้เป็นคนดี แล้วถ้าเธอไม่รู้จักห้ามปราม สั่งสอน เธอจะมาเป็นครูทำไม

"พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

ครูเมย์ตะโกนเสียงดังเป็นเพื่อห้าม เด็กวัยรุ่นสองคนหันมามองครู แต่ก็ยังไม่สนใจ ทะเลาะกันต่อเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย

"มึงกล้าดียังไงมาแย่งโต๊ะกู ห๊ะ!"

"แล้วพี่มาหาเรื่องหนูทำไมคะ พี่ไม่ได้ซื้อโต๊ะไว้หนิคะ เพราะฉะนั้นหนูนั่งได้"

รุ่นน้องพูดพลางหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวในโรงอาหาร และ ทำสีหน้าแบบผู้ชนะ แต่มีเหรอที่คนอย่างพริบพราวจะยอมแพ้ง่ายๆ

"ทำไมน้องไม่รู้จักเคารพรุ่นพี่เลย ลืมสมองไว้ในท้องแม่หรอคะ เจอรุ่นพี่ต้องทำยังไง ทำไมย--"

"พอ หยุดสักที!"

ครูเมย์ที่ทนมองมานานตะโกนห้ามพร้อมกับผลักทั้งสองคนออกจากกันจนเซกันไปคนละทาง แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเด็กด้านหน้าจะฟังเธอเลย แม้แต่น้อย

"จารย์อย่ายุ่ง เรื่องของหนู"

พริบพราวตะโกนใส่หน้าครูที่หวังดี ก่อนที่จะผลัก ครูที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่สนใจใยดี ครูที่ล้มลงเจ็บจนระบม ไม่ใช่ที่ร่างกายแต่เป็นจิตใจ เธออุตสาห์ตั้งใจ มีเจตนารมณ์ที่ดี และ ตั้งใจอยากจะตั้งใจในวิชาชีพนี้แต่ก็ไม่สำเร็จ น้ำตาเธอค่อยไหลจนนองทั่วแก้ม แต่ก็ไม่ลืมที่ปาดน้ำตา และ กลั้นเสียงร้องไห้ไว้ 

"รุ่นพี่แบบนี้ไม่สมควรได้รับการเคารพหรอกค่ะ"

"อีเด็กเวร กูขอตบสักทีเถอะ"

พริบพราวง้างมือออกเตรียมจะตบประทับรอยลงบนหน้าคนที่อยู่ตรงหน้า เด็กคนนั้นหลับตาปี๋ด้วยความกลัว แต่ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น

"พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

เสียงปริศนาดังขึ้น แต่เป็นเสียงที่เยือกเย็น และ มั่นคง แต่แปลกที่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้หยุดลงไปดื้อๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***