3 เริ่มหวั่นไหว

หลังจากที่พริบพราวกลับห้องมา และ เรียนตามปกติผ่านไปสักพักก็มีเสียงท้องร้องดังขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเจ้าของท้องนั้นหิวมากแล้ว จนเพื่อนไปที่อยูระแวกเดียวกันหันมามอง เนื่องจากพึ่งไปมีเรื่องทะเลาะกันมา จึงไม่ได้กินข้าวเป็นเรื่องปกติ พริบพราวทนหิวไปอย่างนั้น เพราะ ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็มีเสียงผู้หวังดีที่คุ้นเคยดังขึ้น

"อิพราว เอาไปเถอะ ยังไม่กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ"

เสียงของนับดาวเอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ ก่อนที่จะยื่นขนมซองเล็กให้เธอเอามาเก็บไว้ เหลือเวลาอีกห้านาทีแล้วก่อนที่จะหมดเวลา

กริ่ง~

เสียงกริ่งเป็นสัญญาณหมดเวลา ก่อนที่อาจารย์จะเดินออกไป ความอดทนของพริบพราวก็หมดลง พร้อมกับมือที่ฉีกซองขนมออกมาอย่างเอามือ และ ค่อยหยิบเข้าปากทีละชิ้นจนหมด

"ขอบคุณมากนะเว้ย"

พริบพราวกินขนมเสร็จแล้ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยคำขอบคุณเพื่อนสนิทที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับส่งรอยยิ้มเพื่อเป็นการบอกว่าตนเองดีขึ้น และ อิ่มแล้ว แต่รอยยิ้มนั้นทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าแก้มแดง หูร้อน เหมือนคนเป็นไข้ยังไงอย่างงั้น

"ดาว มึงเป็นอะไร ไม่สบายหรอ"

พริบพราวถามอีกคนด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน และ เป็นห่วง พร้อมกับเอามือแตะหน้าผาก และ แก้มของเพื่อน นับดาวเองที่พึ่งรู้ตัวว่าอีกฝ่ายเรียก ก็รีบตอบด้วยความเร่งรีบ และจับมือพริบพราวไว้ ก่อนจะดันมือของเธอออกจากแก้มของตัวเอง

"กะ กะ กูไม่เป็นไร กูโอเค"

ใบหน้านั้นแดงกว่าเดิมเมื่อถูกสัมผัส เด็กหญิงวัยรุ่นก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายต้องเลิกลั่ก ตอบแบบตะกุกตะกักด้วย แต่เพื่อนของตนก็ยิ้มตอบเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนเองยังสบายดี เวลาก็ได้ผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียนไปประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง เวลาก็อยู่ที่ประมาณหกโมงเย็น เด็กๆทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แต่เหมือนจะมีแสงไฟฉายมาจากบันไดทางขึ้นอาคารเรียน แต่ก็พอเดาออกว่าไม่ใช่ยามรักษาความปลอดภัยแน่นอน

"พราว มึงลากกูมาทำไมเนี่ย"

นับดาวถามเพื่อนที่ขอให้มาเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกคนพามาทำไม

"โทษทีว่ะมึง กูลืมงานพรีเซนต์ของป้ารัชนีไว้อะ"

"แต่อีกตั้งสามวันเลยนะเว้ย กว่าจะส่ง"

"เออว่ะ จริงด้วย"

พริบพราวตอบด้วยเสียงอ่อน ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆ และยิ้มเจื่อนๆตอบไปหนึ่งที จนเพื่อนที่อยู่ด้วยกันอดจะกุมขมับไม่ได้ และ เอื้อมมือไปตบหัวเพื่อนของตนเองหนึ่งที

ป้าบ!

"โอ้ย! อีดาวกูเจ็บ"

พริบพราวร้องโอดโอยด้วยความมึนหัวที่พึ่งโดนตีไปจนมึนค้าง ต้องขยี้ตาเพื่อปรับสายตามองไปรอบๆ แต่แล้วคนที่มากับเธอก็ได้ยินเสียงการก้าวเท้าของใครบางคนที่เดินมาทางนี้

ตึกๆ ตึกๆ

"พราวมีคนเดินมาทางนี้"

นับดาวรีบดึงมือคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ เข้าไปแอบในห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องเก็บของของแม่บ้าน เพื่อนที่ถูกดึงก็ตกใจมาก จนตะโกนออกมาเสียงดัง

"มึงทำอะไรเนี่ย!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

2 มีเรื่อง(กับผอ.)