Chapter 5 'ห้ามต่อรอง'

...Chapter 5...

...'ห้ามต่อรอง'...

"ทำตามที่คุณท่านสั่งด้วยครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มพูดเสียงแข็ง

"เดี๋ยวฉันให้คนมารับ ไปรอฉันที่คอนโด เดี๋ยวฉันจะรีบกลับ" เทรย์หันมาสั่งก่อนจะขึ้นรถไป 

ไม่นานก็มีรถสีดำคันหนึ่งมาจอดรับฉันก่อนจะพามายังคอนโดแห่งหนึ่ง คนขับรถยื่นคีย์การ์ดให้ฉันก่อนจะแจ้งเลขห้อง

ฉันเดินขึ้นมาตามเลขที่ห้องก็เจอกับห้องริมสุดภายในห้องตกแต่งด้วยของใช้สีขาวดำดูทันสมัย ทุกอย่างภายในห้องถูกจัดวางเรียบร้อยเป็นระเบียบ 

"แง๊ววว" 

"อ้ะ เสียงแมวนี่!" ฉันได้ยินเสียงนั้นเลยรีบเดินหาต้นเสียง "ทำไมหาไม่เจอ"

ฉันพยายามมองไปรอบๆกลับไปเจอปลายเสียงก่อนจะนั่งลงตรงพรมสีดำ

"ง๊าววว!!!" 

แขว่ก!

"ว๊ายยย โอ๊ยย!!" ฉันเผลอนั่งทับเจ้าเหมียวตัวอ้วนสีดำสนิทที่นอนอยู่บนพรม สีดำของเจ้าเหมียวดูกลมกลืนกับพรมจนฉันมองไม่เห็นทำให้เจ้าเหมียวตกใจข่วนฉันไปที

"งื้อ ฉันขอโทษนะ ฉันไม่เห็นแกนี่" ฉันนั่งทำท่ารู้สึกผิดกับเจ้าเหมียวสีดำที่กำลังนั่งเชิ่ดอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

"เหมี๊ยวว" เหมือนจะรับรู้เจ้าเหมียวเลยโดดลงมาคลอเคลียฉัน

"น่ารักจังเลย" 

ทางด้านของเทรย์

"เรียกผมมาทำไมอีก" 

"แกคิดว่าแกแน่มากใช่มั้ย! ไปขอโทษคุณภพเขาเลยนะ!" เสียงชายชราตะคอกใส่

"เราหมดเรื่องที่ติดค้างกันแล้วนี่ครับ" เทรย์ตอบเสียงแข็ง

"แกรู้มั้ยว่าบริษัทภพเจริญมีความสำคัญกับเรามากแค่ไหน"

"แล้วไงครับ" เทรย์ยังคงทำท่าเมินเฉยใส่คนที่กำลังโวยวาย

"แกจะให้ฉันใช้ไม้แข็งกับแกจริงๆใช่มั้ย"

"อย่าเอาพวกเขามาเกี่ยว"

"ยิ่งแกห้าม ฉันยิ่งต้องทำ แกไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น!" 

"ถ้าคุณแตะต้องพวกเขาแม้แต่ปลายเล็บ เตชะหิรัญกรุ๊ปก็จะถึงจุดจบ"

"แกเอาบริษัทฉันมาอ้างงั้นเหรอ อย่างแกจะทำอะไรฉันได้"

"ก็ลองดูสิครับ"

"แกกำลังท้าทายฉันอยู่ แกรู้ตัวมั้ย"

"ครับ"

"งั้นแก...ดูนี่นะ" ชายชราหันไปทางลูกน้องเป็นสัญญาณให้หยิบบางอย่างออกมาให้เด็กหนุ่มตรงหน้าดู

ภาพในจอเผยให้เห็นหุ้นของบริษัทที่กำลังร่วงลงเรื่อยๆ รวมไปถึงบริษัทของแม่ที่กำลังดิ่งลงเอามากๆจนแทบจะไม่เหลืออะไร 

นี่แม่ลงหุ้นกับคุณปู่ด้วยเหรอ นี่คือสิ่งที่เทรย์ผุดคิดขึ้นมา

ดืดด ดืดด

"ครับแม่" เทรย์กดรับสายสีหน้าไม่ค่อยดี

[เทรย์ แม่กำลังจะล้มละลาย เทรย์ต้องช่วยแม่ด้วยนะ แม่ไม่อยากเสียแบรนด์ของแม่ไป]

"แม่ครับ ทำไมถึง.."

"ถ้าแกสองแม่ลูกอยากอยู่แบบสงบสุขล่ะก็ อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน" ผู้เป็นปู่แย่งมือถือไปพูดกับคนปลายสายก่อนจะกดวางแล้วโยนกลับมาให้เทรย์

"คุณทำแบบนี้ทำไม แม่เกี่ยวอะไรด้วย"

"ทำไมจะไม่เกี่ยว เพราะแม่แกคือทั้งชีวิตของแกยังไงล่ะ!" ปู่ตวาด "แกรู้มั้ยว่าหนูเวเนสเขาถูกใจแก แต่แกดันเอาผู้หญิงต่ำๆของแกไปด้วย"

"อย่าพูดถึงผู้หญิงของผมแบบนั้น!!" เทรย์ตะคอกกลับ

"ทำไม ฉันแตะต้องไม่ได้เลยหรือไง หึ ดีเลย ทีนี้ฉันก็รู้แล้ว ว่าต้องย้ำเตือนสติแกด้วยอะไร"

"ได้ อยากให้ดองกันมากใช่มั้ย ถ้าผมไปดูตัวให้ มันจะจบใช่มั้ย?"

"ใช่!"

"ได้! เดี๋ยวผมจัดให้" 

เทรย์เดินออกจากบ้านหลังใหญ่ทันทีก่อนจะไปยังบ้านของคนที่ปู่ย้ำนักหนาว่ายังไงก็ต้องไปหมั้นกับคนๆนี้ 

"สวัสดีครับคุณเทรย์ มาหาคุณภพเหรอครับ" เสียงยามถามขึ้น

"ผมมารับเวเนส"

"คุณหนูอยู่ด้านใน เชิญครับ"

เทรย์ขับรถเข้าไปด้านในบ้านหลังใหญ่ที่ตกแต่งไปด้วยต้นไม้และรูปปั้นหลากหลาย เขาเหลือบไปเห็นสาวสวยที่กำลังยืนจ้องเขาอยู่

"มาถึงนี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ" เจ้าของร่างบางถามขึ้น

"แค่เราเดทกัน ทุกอย่างจะจบใช่มั้ย" เทรย์พูด

"ก็ไม่รู้สิคะ มันเป็นความต้องการของคุณพ่อ เนสไม่ได้สนใจหรอกค่ะ"

"แน่ใจเหรอว่าแค่ความต้องการของพ่อ" เทรย์จ้องมองด้วยสายตามีเลศนัยจนคนตรงหน้าเผลอหลบตาเขาทันที

"หึ เก่งจังเลยนะคะ ที่ดูออก" เวเนสยกยิ้มอย่างพอใจ "บางทีถ้าเราคุยกันดีๆ เนสอาจจะขอให้พ่อลงทุนกับเตชะหิรัญกรุ๊ปก็ได้นะคะ"

"หึ เธอนี่มัน..."

"จุ๊ๆ ไม่เอาสิคะ เนส อยากให้เราคุยกันดีๆนะ" เวเนสขยับใกล้ปลายนิ้วเรียวแตะปากคนตัวสูงเอาไว้พร้อมส่งสายตาอ้อน 

"เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ใช่คนที่ปล่อยเหยื่อไปได้ง่ายๆ?" เทรย์จ้องมองราวจะขย้ำเหยื่อ 

"เหยื่อคนนี้ก็ไม่ได้คิดหนีนะคะ"

ทางด้านของพริมโรส

"นี่มันจะดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก" ฉันนั่งโวยวายเพราะตอนนี้ฉันหิวแล้วก็ง่วงมากๆด้วย 

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆสองทุ่ม ฉันนั่งรอหมอนั่นตั้งแต่ตอนเย็นยังไม่เห็นมา คงไม่ต้องรอแล้วล่ะมั้ง แต่คงไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับอีตานั่นใช่มั้ยนะ

ฉันเดินออกมาก่อนจะกลับไปที่ร้านที่ตอนนี้ผับคงเปิดแล้ว ดีที่ฉันมีผู้จัดการร้านคอยดูแลร้านให้ ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่ได้ไปไหนมาไหนแน่ๆ

2DRINKS 

ตุบ!

"ว้ายย คุณโรสสส พรีมขอโทษค่ะ" เด็กสาวกล่าวทันทีที่เดินชนฉันจนน้ำในแก้วที่ถือหกรดเสื้อ

"ไม่เป็นไรๆ" ฉันพูดพลางเช็ด

"เสื้อคุณโรสเลอะหมดเลยค่ะ คุณโรสเปลี่ยนเสื้อก่อนดีมั้ยคะ" พรีมพูด

"ฉันไม่ได้เอาเสื้อมาด้วยน่ะสิ"

"ยืมของพรีมก่อนมั้ยคะ พอดีที่ตู้มีเสื้อพนักงานตัวใหม่อยู่น่ะค่ะ"

"งั้นเหรอ งั้นฉันขอยืมก่อนนะ"

"ได้ค่ะ" 

หลังจากที่พรีมเอาเสื้อมาให้ เสื้อตัวนี้เป็นเสื้อพนักงานที่ฉันสั่งทำ มันเป็นเสื้อเชิ้ตคอจีนสีขาวแขนสั้น พร้อมมีป้ายติดที่อกว่า บริกร 

"เสียดายที่เอาป้ายออกไม่ได้นะคะ" พรีนพูด

"ไม่เป็นไรหรอก แบบนี้แหละดีแล้ว"

"ค่ะ"

"เดี๋ยวพรีนขอไปเสริฟเครื่องดื่มก่อนนะคะ" พรีนพูดพร้อมยกถาดเดินไป

"จ้ะ"

กริ๊ง!

เสียงกริ่งบาร์เครื่องดื่มดังขึ้น ตอนนี้พนักงานคนอื่นๆกำลังยุ่งๆฉันเลยเข้าไปช่วยเสิร์ฟ 

"มาเองเลยเหรอครับ คุณโรส" บาร์เทนเดอร์หนุ่มทัก

"ก็ต้องมาเองแล้วล่ะ" ฉันยกยิ้มก่อนจะถือเครื่องดื่มไปยังโต๊ะของลูกค้า 

ที่ร้านมีบิลเครื่องดื่มว่าออเดอร์เป็นของโต๊ะไหน เวลาเสิร์ฟจะได้ไม่เสียเวลาถาม แล้วก็ไม่ทำให้เสิร์ฟผิดโต๊ะด้วย

"ขออนุญาตเสิร์ฟนะคะ" ฉันพูดทักลูกค้าที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

"น้องสาว ทำไมสวยจังเลย เพิ่งมาทำงานใหม่เหรอจ๊ะ" ผู้ชายตัวอวบๆหน่อยพูดขึ้น

"สนใจนั่งดื่มกับพวกพี่ก่อนมั้ยจ้ะ" คนผอมๆข้างๆคนแรกพูด

"ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีที่ร้านไม่มีนโยบายให้พนักงานนั่งดื่มกับลูกค้าค่ะ" ฉันพูด

"แหม แค่แป๊บเดียวเอง เดี๋ยวพี่ให้ทิปอย่างงามเลย" ผู้ชายตัวใหญ่ๆอีกคนพูด

"เชิญตามสบายเถอะค่ะ" ฉันกำลังทำท่าจะเดินออกมาแต่ถูกรั้งแขนเอาไว้

"เดี๋ยวสิน้อง อย่าเล่นตัวหน่อยเลยนะ แค่ดื่มนิดๆหน่อยๆเอง"

"ที่พูดไป ไม่เข้าใจตรงไหนเหรอคะ?" ฉันเริ่มจะโมโหแล้วนะ

"เห้ย นี่น้อง แค่ดื่มๆแล้วก็ไปจะยากไรวะ เล่นตัวว่ะ"

"คุณโรสเกิดอะไรขึ้นคะ" ปรายรีบวิ่งเข้ามาประกบฉันทันที 

ปรายเป็นผู้จัดการร้าน

ตุบ!

"เฮ้ย!! ทำไรของแกวะ!" ทั้งสามคนลุกขึ้นทันทีที่ฉันโยนถาดลงบนโต๊ะ

"เออทำแบบนี้จะหาเรื่องหรอวะ เป็นผู้หญิงพวกกูก็ไม่ออมมือนะเว้ย"

"บทลงโทษของที่นี่มี 2 ข้อ 1.ออกจากร้านไปแต่โดยดี กับ 2.ไปคุยกันที่โรงพัก เอาข้อไหนดีคะ?"

"เฮ้ย เป็นแค่เด็กเสิร์ฟทำไมปากดีจังวะ ไปตามผู้จัดการร้านมาดิ้!" คนตัวใหญ่พยายามโวยวายมองหาผู้จัดการ

"อยู่นี่ค่ะๆ" ปรายรีบยกมือ "ใจเย็นๆนะคะคุณลูกค้า"

"ผู้จัดการ หัดสั่งสอนเด็กเสิร์ฟให้มีมารยาทกว่านี้ด้วย มาทำตัวปากดีแถวนี้ ระวังร้านจะอยู่ได้ไม่นาน!!" 

"ถ้าร้านจะอยู่ไม่นานเพราะคนแบบนี้ ก็ไม่เปิดดีกว่ามั้ยคะ..."

"แก!! ปากดีนักนะ!" เขาทำท่าจะต่อยฉันแต่ถูกห้ามเอาไว้

"กล้าก็เอาสิ ฉันจะได้แจ้งข้อหาทำร้ายร่างกาย เอาเลย!!" ฉันท้าทาย

"แก!!"

โคร่มม!!

หมอนั้นถือถาดทำท่าจะตีฉันแต่กลับมีใครคนหนึ่งเข้ามาห้ามเอาไว้ได้ทัน แผ่นหลังกว้างของคนตัวสูง มือหนากำลังบีบรั้งแขนคนตัวใหญ่คนนั้นเอาไว้ก่อนจะบีบข้อมือจนถาดหลุดออกจากมือของเขา

"อ้ากก แกเป็นใครวะ!" 

"เป็นตำรวจ มีอะไรมั้ย?" เสียงทุ้มกล่าว

ผู้ชายท่าทางบุคลิกดี รูปร่างสูง เจ้าของเรือนผมสีดำสนิท ใบหน้าของเขาดูนิ่งแต่ดูดุ

"เฮ้ยกลับเว้ย!" 

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เขาหันมาถาม

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"วันหลังก็อย่าไปท้าทายนักเลงพวกนั้นอีกนะครับ มันอันตราย" เขาพูด

"ฉันชินแล้วล่ะค่ะ อยู่ร้านแบบนี้ ใครๆก็ต้องเจอทั้งนั้น"

"ผมชื่อ ชิน นะครับ"

โปรดติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***