Chapter 3 'เอซ'

...Chapter 3...

...'เอซ'...

"โรส!" เทรย์เบิกตากว้างคว้าแขนฉันไปดูทันที มันเจ็บและปวดมากๆจนร้องไม่ออก แต่มันทรมานมาก

"ใครให้เธอเข้ามาขวาง ฉันจะจัดการไอ้หลานเลวนี่!"

"พอเถอะนะคะ จะใช้ความรุนแรงไปทำไมคะ ในเมื่อสุดท้ายแล้วถ้าเขาเลือกที่จะไม่ทำ ยังไงก็คือไม่ทำค่ะ ฆ่ากันให้ตายยังไงก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ อย่าใช้ความรุนแรงเลยนะคะ" ฉันพูดห้าม 

"เธอเป็นใครถึงได้มาสอนฉัน เป็นแค่ผู้หญิงต่ำๆ มาเกาะมันสิท่า"

"อย่าพูดคำนั้นกับผู้หญิงของผม คุณไม่มีสิทธิ์พูดดูถูกคนอื่นแบบนี้ และผมขอบอกกับคุณตรงนี้ ถ้าคุณกล้าทำอะไรคนของผมหรือส่งคนไปข่มขู่แม่อีก ผมจะไม่มีวันทำตามคำสั่งของคุณอีก" เทรย์ตะคอกสุดใจร่างแกร่งสั่นเทาด้วยความโมโหก่อนจะเข้าพยุงร่างฉันเดินออกมาทันที

"หึ ปากดีให้มันตลอดไปเถอะ!"

ทันทีที่ขึ้นรถเทรย์ก็รีบขับรถออกมาทันทีอย่างรวดเร็ว ทำเอาฉันที่ยังงงกับเหตุการณ์ตกใจและทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

"ฉันขอโทษ"

"เรื่องอะไร?"

"ที่พาเธอมาเจ็บตัว" 

"นายไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย คุณปู่นายต่างหาก"

"ถ้าฉันไม่พาเธอมาด้วย เธอก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้"

"ไปทำแผลก่อนมั้ย" ฉันพูดกับเขาที่ตอนนี้เลือดตรงหน้าผากยังไหลออกมาไม่หยุด

"ไม่เป็นไร แผลแค่นี้ ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก"

"แผลแค่นี้ไม่ตาย แต่ถ้าติดเชื้อขึ้นมา ก็ตายได้เหมือนกันนะ" 

"เธอรีบไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการตัวเองเอง"

"เทรย์...นายมีเรื่องอะไรไม่สบายใจอีกหรือเปล่า" ฉันถามเขาที่กำลังทำหน้านิ่งเหมือนมีเรื่องครุ่นคิดในใจ 

เทรย์หันมาจ้องหน้าของฉันนิ่งๆ นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องมาที่ฉันจนรู้สึกทำตัวไม่ถูก ใบหน้าหล่อแปดเปื้อนไปด้วยความนิ่งเฉย สายตาคู่นั้นที่ฉันเดาไม่ออกเลยสักนิดว่าเขากำลังต้องการอะไร แต่ตอนนี้ใบหน้าของเขากำลังเคลื่อนมาใกล้ฉันเรื่อยๆจนปลายจมูกเราเริ่มแตะกัน ริมฝีปากบางถูกคนตัวใหญ่ครอบครองเป็นที่เรียบร้อย สัมผัสนุ่มและเบาจนรู้สึกโหวงๆอย่างบอกไม่ถูก

ริมฝีปากที่กำลังบดจูบอย่างละมุน ฉันทำได้เพียงหลับตาพริ้มรับรสจูบที่เขากำลังส่งมอบให้ มือหนาประคองใบหน้าฉันเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี เราสองคนผลัดแลกจูบกันเกือบนาทีก่อนที่ฉันจะผละเขาออก

เขาทำให้ฉันเกือบขาดใจ หัวใจเต้นสั่นรัวราวกลองสะบัดชัยที่ถูกตีย้ำๆซ้ำๆ ในหูอื้อ ใบหน้าร้อนผาวอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

"ขอ..โทษ" เทรย์พูดแล้วหลบตาทันที

"อื้อ.." ฉันตอบกลับอย่างร้อนรน ในใจกำลังสั่นระรัว สมองทำได้แต่สั่งการให้หัวใจฉันกลับมาเต้นปกติ แต่ตอนนี้มันยากเหลือเกิน 

"ทำแผลให้ฉันหน่อยสิ"

"อ่า...ได้สิ เข้าไปในร้านก่อน ตอนนี้ชั้นล่างคงไม่มีอะไรแล้ว" เพราะตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว ร้านด้านล่างคงถูกปิดแล้วเปิดบาร์ทางด้านบนแทน ส่วนมากถ้าเป็นเวลาของบาร์ ข้างล่างจะไม่มีใครสามารถเข้าได้นอกจากฉัน 

"นี่ร้านเธอเหรอ" เขาพูดพลางมองไปรอบๆร้าน 

"ใช่ ร้านฉันเอง ตอนนี้ข้างบนเป็นผับ อยากขึ้นไปดูมั้ยล่ะ แต่หลังจากทำแผลนะ"

"เอาสิ" เขายกยิ้มให้ฉันเล็กน้อย

เราทั้งสองเข้ามาภายในร้านกาแฟ ฉันเปิดเพียงโคมไฟเล็กด้านบนเพดาน เพราะเลี่ยงการเป็นจุดสนใจจากภายนอก เวลานี้ถ้ามีคนเห็นคงคิดว่าเราสองคนเป็นขโมยแน่ๆ 

ฉันหยิบกล่องยาขึ้นมาก่อนจะเริ่มทำแผลให้เขา สายตาของฉันพยายามหลีกเลี่ยงมากๆที่จะจ้องตาเขา เพราะสายตาของเขาอันตรายมาก แถมตอนนี้ภาพที่เราอยู่ บรรยากาศต่างๆมันก็ดันเข้าทางเขาซะด้วย ฉันจะต้องไม่เผลอใจเด็ดขาด!

หมับ

มือหนาจับมือของฉันที่กำลังเช็ดทำแผลให้เขา

"เจ็บเหรอ?" ฉันถามเขาที่จับมือฉันเอาไว้

"เปล่า..."

"งั้นก็อยู่นิ่งๆสิ"

"แต่แขนเธอก็เจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง" เขาพลิกแขนฉันก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้นจนเห็นรอยแดงเป็นจ้ำชัด 

"นิดหน่อยเอง ไม่ได้เลือดซิบแบบนายสักหน่อย"

"มานี่" เขารั้งแขนฉันเข้าหาตัวพร้อมหมุนร่างฉันให้นั่งลงบนตักเขาพอดี ทำได้ยังไงเนี่ย

"นี่คุณ!"

"อยู่นิ่งๆ" เขาว่าแล้วหยิบยาขึ้นมาทาให้ทันที

ขณะที่ฉันกำลังจดจ่ออยู่กับการทายาของเขามือหนาอีกข้างก็เลื่อนขึ้นมาปัดผมฉันรวบเอาไว้อีกด้านจนเผยให้เห็นต้นคอ ลมหายใจอุ่นๆเริ่มสาดรดต้นคอของฉันจนขนลุกซู่ ริมฝีปากของเขาค่อยๆเริ่มไล้ไปตามลำคอก่อนจะเข้าประกบจูบปากฉันแน่น มือหนากอดรั้งเอวฉันเข้าหาตัวเขาแน่น ปากทั้งสองยังประกบกันผลัดเปลี่ยนแลกรับจูบกันไปมาอย่างเร่าร้อน ความหอมหวานค่อยๆแผ่ซ่านเข้ามาเรื่อยๆจนทั้งสองเริ่มถลำลึกไปเรื่อยๆ มือหนาเลื่อนสอดมือลูบต้นขาเนียนเบาๆทำเอาฉันสะดุ้งไปที แต่ไม่ทันได้ตกใจเขาก็เริ่มเกลี้ยกล่อมฉันด้วยจูบแสนหวานนั้นอีกครั้ง 

ไม่นะ แบบนี้ไม่ได้นะ 

"ยะ..อย่านะ!" ฉันรีบตั้งสติห้ามเขาเอาไว้ทันที 

"ขอโทษ" 

ไม่ไหวแล้ว เหมือนกำลังจะขาดใจตายเลย ผู้ชายคนนี้อันตรายชะมัด 

"นายจะขึ้นไปข้างบนหรือเปล่า"

"เอาสิ น่าสนุกดี" 

"งั้นนายขึ้นไปก่อนเลย ฉันขอทำธุระตรงนี้ก่อน"

"อืม"

ทันทีที่ร่างสูงเดินออกไปฉันก็ทรุดตัวลงนั่งทันที ฉันได้แต่พยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทำฉันเกือบขาดใจตายแน่ะ 

โรสแกจะหวั่นไหวกับคนแบบนั้นไม่ได้นะ!

"ท่าทางเธอดูมีความสุขดีนะ โรส"

"เอซ!!" ฉันสะดุ้งโหยงทันทีที่เห็นร่างของเอซกำลังยืนกอดอกมองฉันอยู่

เขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่  มาได้ยังไง หรือเขาสะกดรอยตามฉันมา

"ทำหน้าอย่างกับเห็นผีแน่ะ ตกใจอะไรขนาดนั้นหรอที่รัก" เอซยกยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ 

"นายอย่าเข้ามานะเอซ!"

"ทำไมล่ะ ไอ้เทรย์มันยังทำแบบนั้นกับเธอได้เลยนี่ แล้วฉันล่ะ ฉันก็ต้องได้มากกว่ามัน จริงมั้ย?" 

เอซรู้จักเทรย์ด้วยงั้นเหรอ?

"ถ้านายก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว เราได้สู้กันแน่!" ฉันพูดดักเขา

"เธอก็รู้ว่าเธอไม่เคยชนะฉันเธอยังคิดจะสู้อีกเหรอ?" เขายกยิ้มเยาะ

"ฉันสู้แน่ ต่อให้แพ้ ยังไงฉันก็จะสู้"

"หึ เธอยังแข็งข้อกับฉันเสมอไม่เปลี่ยนเลยนะ"

"นายก็ตามรังควานฉันไม่หยุดเลยนะ ฉันบอกนายไปตั้งกี่รอบแล้ว ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางหมั้นกับนาย"

"เธอรีบตัดสินเกินไปหรือเปล่า ฉันอุตส่าห์ให้เวลาเธอหนีออกมาตั้งหลักตั้งสองปี ป่านนี้เธอยังไม่คิดจะเปลี่ยนใจอีกเหรอโรส"

"ไม่มีทาง นายก็รู้ว่านายทำอะไรกับฉันไว้บ้าง"

"เรื่องสมัยเรียน ฉันก็แค่แกล้งเพราะสนใจเธอก็แค่นั้น"

"แต่ฉันไม่ได้ชอบนาย กลับไปเถอะ"

"โรส..." เอซทำท่าจะเข้าใกล้

"อย่ามาแตะตัวฉัน!" ฉันสะบัดมือหลบเขา

"ไอ้เอซ!!"

ตุบ!! ผัวะ!!

เทรย์เข้ามาเห็นก่อนจะกระชากเอซออกไปต่อยจนเขาล้มเซไปทันที 

"เหอะ!"

ตุบ!!

ผัวะ

ตุบ

โคร่มม

เสียงสองคนนั้นกำลังต่อยตีกันจนข้าวของกระจัดกระจาย ทั้งเอซและเทรย์ไม่มีใครยอมใครแม้แต่คนเดียว ฉันพยายามจะเข้าไปห้ามแต่กลับถูกผลักออกมา 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ทั้งสองคน!!!" ฉันตะคอก ทำให้ทั้งสองที่กำลังจะต่อยกันถึงกับหยุดหมัดแล้วหันมาทางฉันทันที 

"ถ้าจะตีกันไปตีที่อื่น อย่ามาตีที่ร้านฉัน! ออกไป!!" ฉันตะคอกด้วยความโมโหก่อนจะผลักทั้งสองคนนั้นออกจากร้าน 

"โรส! เธอเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เสียงเทรย์กลับเข้ามาหาฉันด้วยสภาพคิ้วแตก เลือดออกมุมปากแถมแขนยังโดนเหมือนรอยมีดบาดอีกด้วย 

"ฉันไม่เป็นอะไร แต่นาย..เลือดออก" ฉันชี้

"ฉันไม่เป็นไร เธอเถอะ ไอ้เอซมันทำอะไรเธอมั้ย" เทรย์ถามพลางสำรวจฉัน

"เปล่า แล้วนี่นายกลับมาได้ยังไง"

"ฉันให้คนมันจัดการแล้ว ไม่ต้องห่วง"

"นายเจ็บหรือเปล่า ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องลำบาก"

"ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่ใช่ความผิดเธอ"

"เดี๋ยวฉันทำแผลให้ใหม่นะ"

"เอซมันไม่มีทางยอมปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกนะ" จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น

"ฉันก็พยายามหนีเขาอยู่นี่ไง"

"การหนีไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ"

"อย่างน้อยฉันก็ขอเวลาอยู่กับตัวเองสักพัก"

"เอซมันไม่ปล่อยเธอไว้นานหรอก เดี๋ยวมันก็กลับมาหาเธออีก"

"แล้วฉันต้องทำยังไง"

"ไปอยู่กับฉัน"

"ห้ะ?"

"ตอนนี้ปู่ฉันเห็นเธอแล้ว ฉันอยากให้เธอมาเป็นแฟนปลอมๆให้ฉันสักพัก"

"หมายความว่า? นายจะให้ฉันแกล้งเป็นแฟนนาย เพื่อหลอกคุณปู่นายน่ะนะ"

"ใช่ แลกกันกับไอ้เอซให้ออกห่างจากเธอด้วย"

"แล้วเรื่องดูตัวของนายวันพรุ่งนี้ล่ะ"

"เรื่องนั้นฉันจะจัดการเอง"

"แล้วนี่ นายกับปู่มีเรื่องอะไรผิดใจกันเนี่ย"

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนั้นหรอก"

"แต่ว่านะ..ฉันก็ต้องทำงานนะ"

"ฉันจะคอยมารับมาส่งเธอเองไม่ต้องห่วง"

"นายไม่ได้คิดอะไรไม่ดีใช่มั้ย?"

"แลกกับที่เธอช่วยฉันจากปู่"

"เรื่องแค่นั้นอะนะ"

"อืม ปู่ไม่จบกับฉันแค่นั้นหรอก"

"หมายความว่าไง?"

"ฉันกลัวปู่จะลากเธอเข้ามาเกี่ยวด้วย ทางที่ดีในระยะนี้ให้เธออยู่ในความดูแลของฉันจะดีกว่า"

"นี่นายกำลังหลอกให้ฉันกลัวหรือเปล่าเนี่ย"

"รอดูสิ ถ้าเธอไม่เชื่อ"

"โอเค ฉันจะรอดู"

"หมายความว่า?"

"ฉันจะยังไม่รับข้อเสนอของนาย"

"แล้ว?"

"แล้วฉันจะบอกนายไปเอง"

^^^โปรดติดตามตอนต่อไป...^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***