Episode 4 - The Word We Knew ( Part 1 )

" นายมีแผนยังไงโทมัส? "

วันนี้คือ 1 วัน ก่อนวันหาเสียง การเลือกตั้งของเมืองนี้จะใช้เวลา 3 วันก่อนวันเลือกตั้งในการหาเสียง

" แผนของผมไม่มีอะไรมากริชาร์ด แค่แผนสร้างภาพลักษณ์และการเยี่ยมเยือน แค่นั้นก็เพียงพอ ผมคิดงั้น "

โทมัสต้องการสร้างภาพลักษณ์ของตัวเองที่แข็งแกร่งและมีความเชื่อมั่น โดยการเสริมสร้างชื่อเสียงของตนเองผ่านการทำงานเชิงบวกในชุมชน และการสื่อสารกับประชาชนเพื่อให้เข้าใจถึงแผนและวิสัยทัศน์ของเขาและเยี่ยมเยือนประชาชนในชุมชนเขตต่างๆ เพื่อฟังความต้องการและปัญหาที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่ โดยการฟังความเห็นและแนวคิดของประชาชน โทมัสจะสามารถเข้าใจและตอบสนองต่อความต้องการของประชาชนได้อย่างเหมาะสม

" คุณคิดว่าไงโซเฟีย? " ริชาร์ดหันไปถามโซเฟียที่นั่งอยู่ด้านหลัง เธอกำลังตั้งใจฟังการสนทนาของทั้งคู่และดื่มชาในมือ

" ฉันคิดว่านั่นเป็นแผนที่ดี แต่นายก็รู้โทมัสไม่ใช่ทุกคนจะสนับสนุนนายเพราะงั้นต้องเลือกเขตที่จะไปดีๆ เพราะไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ " เมื่อเธอพูดเสร็จ เธอก็ยกชาในมือขึ้นมาดื่มต่อ ก่อนที่เธอจะเสนอแนวคิดของเธออย่างละเอียด

โซเฟียเสนอแนวคิดให้โทมัสไปเยี่ยมชมและประชุมกับประชาชนในชุมชนต่างๆ เพื่อเข้าใจความต้องการและปัญหาที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่ เขาย้ำว่าการให้เสียงแก่ประชาชนเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการเปลี่ยนแปลง ทั้งโทมัสและริชาร์ดเห็นพ้องกันว่านี่เป็นความคิดที่ดี

ทั้งสามคนใช้เวลากันในห้องนี้อยู่หลายชั่วโมงระดมความคิดและแผนการกันจนได้ข้อสรุปผลที่หน้าพอใจ ทั้งสามคนใช้เวลาในห้องกันอย่างคุ้มค้เพื่อเตรียมพร้อมกับเกมการเมืองที่กำลังจะเกิด แต่เมื่อได้ความคิดเห็นและข้อสรุปที่หน้าพอใจทั้งสามคนก็จบการประชุมกันไว้แต่เพียงเท่านี้ ทั้งสามคนเดินเข้าจับมือซึ่งกันและกัน ก่อนจะกล่าวลากัน

โทมัสเดินออกมาจากห้องพร้อมหนังสือพิมพ์หนึ่งเล่ม เขามองไปยังด้านล่าง มองไปยังรถแท็กซี่ของจอห์นที่จอดไว้ แล้วเดินลงจากบันไดตรงไปหาจอห์น

ตอนที่โทมัสอยู่ในเขต 14 เขตของโซเฟีย ทั้งสามคนตัดสินใจว่าการประชุมที่เขตนี้เป็นเรื่องที่ดีเพราะเป็นเขตที่สงบมากหากเทียบกับเขตอื่นในเมือง จึงเป็นที่ที่เหมาะสมที่สุดในการเลือกใช้ประชุม

โทมัสเดินขึ้นรถไป ไม่มีการพูดคุยกัน โทมัสนั่งอยู่ด้านหลังสถานการณ์ดูตึงเครียดน่าอึดอัดใจแปลกๆ

" มีอะไรรึป่าวโทมัส? " จอห์นถามโทมัสด้วยความสงสัยกับบรรยากาศอันน่าอึดอันใจนี้

" นายก็น่าจะรู้จอห์น " โทมัสยื่นหนังสือพิมพ์ในมือให้กับจอห์นดู จอห์นเขาไม่จำเป็นต้องอ่านก็รู้ได้ว่าเรื่องอะไร

" นายคิดว่าไงหล่ะโทมัส? " 

" ฉันขอแค่มันคุ้มกับที่ลงทุน อย่าให้มันเป็นการเผาบ้านไล่หนูก็พอ "

จอห์นไม่ได้ตอบคำถามอะไรเพียงแต่ยื่นกระดาษใบนึงให้กับโทมัส นั่นคือใบสั่งซื้อยาที่จอห์นพบเมื่อวาน

" ฉันไม่รู้หรอกนะมันคุ้นรึป่าว แต่มันมีตัวอักษรที่ฉันไม่รู้จักเขียนไว้ตรงชื่อผู้สั่งนายคิดว่าไงหล่ะโทมัส "

โทมัสหยิบมันขึ้นมาดูและตั้งใจอ่านมันอย่างละเอียดจนบรรทัดสุดท้าย

" ภาษารัสเซีย ฉันพออ่านได้นิดหน่อย มันแปลว่าผู้พิพากษา "

" ผู้พิพากษา? นายคิดว่า...

" ไม่จอห์น ฉันคิดว่าแค่ Code name ผู้พิพากษาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้หรอก "

" อย่างงั้นเหรอ "

เมื่อบทสนทนาจบลงจอห์นก็ขับรถพาโทมัสกลับไปยังอพาร์ทเมน ระหว่างทางก็พบกับม๊อบอยู่ตามที่ต่างๆแสดงถึงสถานการณ์การเมืองภายในเมืองที่เริ่มจะจริงจังขึ้น ผู้คนต่างแสดงถึงจุดยืนความคิดของตน ความรุนแรงค่อยๆก่อตัวขึ้นภายในเมืองแห่งนี้ โทมัสค่อยเฝ้าดูทุกอย่างผ่านสายตาของตน ค่อยรับดูและรับรู้ถึงสิ่งเหล่านั้น ภายในรถคนนี้มีเพียงความเงียบงันไร้เสียงดนตรี ช่างดูน่าอึดอันใจยิ่ง

" นายไม่มาดื่มเบียร์ก่อนหรอจอห์น? "

" ไม่หล่ะโทมัส วันนี้ฉันมีเรื่องต้องทำ "

" เรื่องเดิมรึป่าว? "

" แน่นอน เรื่องเดิม "

" งั้นเหรอ เข้าใจแล้วหล่ะ "

ทั้งสองคนก็ต้องทำงานและตั้งใจกับภารกิจของตัวเอง โทมัสต้องเตรียมพร้อมในการหาเสียงในเขตของเขา และจอห์นต้องคอยตามติดตามแผนการในเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับใบสั่งซื้อยาที่พวกเขาค้นพบ ความลึกลับกล่องดำนั้นยังคงคาดเดาไม่ได้ แต่ทั้งสองคนมีความคิดในการสร้างความเชื่อมั่นให้กับประชาชนในเขตของตน อย่างไรก็ตาม, พวกเขาไม่สามารถพูดคุยให้ครบถ้วนเนื่องจากเวลาใกล้เคียงกับวันหาเสียง การเลือกตั้งในเมือง Los Oceania จึงจะเริ่มขึ้นอย่างเต็มตัวในอีกไม่กี่วันข้างหน้า และการเตรียมพร้อมก่อนการเลือกตั้งเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในช่วงเวลานี้

เมือง Los Oceania อยู่ในช่วงก่อนการเลือกตั้งที่สำคัญและท้าทาย การเลือกตั้งในเมืองนี้จะเป็นการเลือกตั้งผู้บริหารที่ควบคุมเมืองและมีอำนาจในการตัดสินใจต่าง ๆ สำหรับเมืองและประชาชนในเขตต่างๆ ดังนั้น, การเลือกตั้งในเมืองนี้มีความสำคัญอย่างใกล้ชิดกับชีวิตและอนาคตของประชาชน

การเลือกตั้งในเมือง Los Oceania มีการแย่งชิงอย่างรุนแรง นักการเมืองและผู้เชี่ยวชาญในการเลือกตั้งจะใช้ทุกวิธีเพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้กับตัวเองและประชาชน การเยี่ยมชมและประชุมกับประชาชนเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการเพิ่มความน่าเชื่อถือและความเข้าใจในการเลือกตั้งของตนเอง นอกจากนี้ยังต้องให้ความสำคัญกับการฟังความเห็นและแนวคิดของประชาชนเพื่อให้สอดคล้องกับความต้องการของประชาชนในเขตต่างๆ ทั้งนี้เพื่อเพิ่มโอกาสในการได้รับเสียงจากประชาชนในการเลือกตั้ง

การเลือกตั้งในเมือง Los Oceania ถูกกำหนดให้ใช้เวลา 3 วันก่อนวันเลือกตั้ง ในช่วงเวลานี้นักการเมืองต่างกลุ่มพยุงกันเพื่อระดมความสนับสนุนและเสียงให้กับตนเอง ความแข็งแกร่งและความเชื่อมั่นในตนเองเป็นสิ่งสำคัญในการนำความสนใจของประชาชนมาให้กับตัวเอง ทั้งสามคนในนิยายนี้ก็ต้องเตรียมพร้อมและใช้เวลากันอย่างใกล้ชิดในการเตรียมเกมการเมืองที่กำลังจะเกิดขึ้น และในบทสรุปย่อมเป็นเพียงเท่านี้ ทั้งสามคนได้กำหนดแผนการและย่อมเตรียมพร้อมในการเผชิญกับเกมการเมืองที่เกิดขึ้นในเมือง Los Oceania ก่อนการเลือกตั้งที่กำลังจะมาถึงอย่างใกล้ชิด ดังนั้น, สถานการณ์การเมืองในเมืองนี้กำลังเติบโตและสัมผัสถึงความสำคัญและความสำคัญของการเลือกตั้งในช่วงเวลานี้

โทมัสเลือกที่จะใช้บันไดแทนลิฟต์ในการขึ้นไปที่ห้องของตน เพื่อที่จะได้ชื่นชมกับบรรยากาศของเมืองที่เขาตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงมันจากการเดินขึ้นบันได เขามองไปยังเมืองแห่งนี้ด้วยความหวังในใจว่าจะนำทางผู้คนและเมืองนี้ไปสู่ยุคใหม่ที่ดีกว่าเดิมได้

โทมัสเดินขึ้นจนถึงชั้นที่เขาอยู่และมุ่งตรงไปยังห้องของเขา แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับสิ่งที่เขาเจอ แสงจันทร์ส่องกระทบกับผิวของเธอเป็นประกายงดงามเกินละสายตา แค่มองตาของเธอก็แทบทำให้เขาจะเป็นบ้าตาย แม่สาวโมนิก้ากำลังยื่นพิงกำแพงสวมชุดโค้ทตัวใหญ่สีน้ำผึ้ง รอโทมัสกลับมา เมื่อเธอเห็นโทมัสเธอก็ยิ้มออกมา แทบอธิบายไม่ถูกเลยว่ายิ้มของเธอนั้นสวยแค่ไหน

" โมนีก้าไม่คิดว่าคุณจะมา รอนานรึป่าว? "

" ไม่น่าเท่าไหร่ฉันพึ่งมาถึง " เธอพุ่งตัวเข้ากอดโทมัสในทันทีเมื่อโทมัสเดินเข้าใกล้เธอ ทั้งคู่สวมกอดกันอย่างอบอุ่นภายใต้แสงจันทร์

" เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ ผมว่าข้างนอกนี่เริ่มหนาวแล้ว " โทมัสชวนโมนิก้าเข้าไปในห้องของเขา โมนิก้าตอบรับคำชวนและทั้งคู่ก็เข้าไปด้านในด้วยกัน

เมื่อเข้าไปด้านในโทมัสก็ถอดชุดโค้ทให้กับโมนิก้าและแขวนมันไว้ที่เสาไม้แขวนที่อยู่ข้างๆประตู เผยให้เห็นชุดไหมพรมสีขาวที่ค่อนข้างจะรัดรูปจนทำให้เห็นรูปร่างอันน่าหลงใหลจนยากจะละสายตา โมนิก้าเดินตรงไปนั่งที่โซฟากลางห้อง โทมัสขอตัวก่อนไปเปลี่ยนชุดก่อน ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับเบียร์สองกระป๋อง เขาสวมเสื้อยืดผ้าสานและกางเกงยีนส์ผ้าหนาเดินตรงไปหาโมนิก้าและยื่นเบียร์กระป๋องให้กับโมนิก้า

ทั้งคู่ได้นั่งดื่มและพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆที่พวกเขาได้เจอกันมา ทั้งคู่ต่างสงบและคลายความกังวลเมื่ออยู่ด้วยกัน ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่หลายนาทีจนโมนิก้าขอโทมัสใช้ห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำ

เมื่อโมนิก้าเดินเข้าห้องน้ำไป โทมัสก็เดินไปหยิบเบียร์อีกกระป๋องออกมา เขาเดินไปนั่งที่เตียงมองไปยังด้านนอก มองดูเมืองในยามค่ำคืนอันงดงามซึ่งเป็นภาพที่เขาชื่นชอบที่สุด เขาหันไปมองเครื่องเล่นเทปของตนที่อยู่บนหัวเตียง และเปิดเพลงขึ้น ห้องในยามค่ำคืนถูกควบคุมไปด้วยเสียงเพลงสบายๆ เพิ่มบรรยากาศที่เป็นส่วนตัวและผ่อนคลาย

เมืองใต้น้ำแห่งนี้เป็นดั่งสวรรค์ใต้ท้องทะเล โทมัสมองออกไปและเห็นวิวที่น่าประหลาดใจของเมืองใต้น้ำแห่งนี้ ซึ่งประกอบไปด้วยสวนปะการังสีสันสดใสและปะการังที่เต็มไปด้วยสัตว์สีสันงดงาม ต้นปะการังสีสันสดใสทำให้เมืองสวยงามและน่าชื่นชม

น้ำในเมืองใต้น้ำนั้นสะอาดและใสเหมือนเคลื่อนไหวในสวรรค์ โทมัสเห็นสัตว์ทะเลต่างๆ อยู่ในสภาพแวดล้อมที่คงความสมดุลและสงบ การลมหายใจอย่างลึกๆ ทำให้เขารู้สึกสงบและร่วมเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาตินี้

รอบๆ เขตใต้ทะเลยังมีโครงการส่งเสริมการอนุรักษ์สัตว์ใต้ท้องทะเลที่น่าสนใจ โทมัสมองได้เห็นภาพของโครงการอนุรักษ์ปะการังในการกู้คืบควบคู่กับการให้สัตว์ทะเลเกาะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยและเหมาะสม สิ่งนี้ทำให้โทมัสรู้สึกถึงความหมายที่แท้จริงของการอยู่ใต้น้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะคงเอามาตลอดกาล อย่างที่อาจจะเป็นไปได้ในโลกใต้น้ำของเมือง Los Oceania

โทมัสนั่งเพลง "Imagine" ของ John Lennon และมองออกไปยังเมืองด้านนอก ซึ่งเป็นทิวทัศน์ที่สามารถเห็นเมืองใต้น้ำแห่งนั้นที่คราวๆ กลายเป็นทะเลของแสงไฟสีสันสวยงามที่ประดับแต่ละอาคาร

ความเงียบสงบที่ร่มเย็นของเพลง "Imagine" ค่อนข้างตรงข้ามกับความพุ่งพลันของเมืองด้านนอก ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและความคลุ้งไคล้กับชีวิตประจำวันของคนที่อาศัยอยู่ในนั้น แต่ความสงบและความมั่นใจในเพลง "Imagine" เป็นเหมือนเสียงนำทางที่นำโทมัสกลับสู่กลุ่มของความคิดและความรู้สึกเชิงบวก ที่สั่งสอนให้เราจินตนาการถึงโลกที่สวยงามและสันติสุขที่เราต้องการให้เป็นจริง

ก่อนเพลงจะถูกอยู่หยุดลง โทมัสที่ตกในห้วงภวังค์ความคิดของตนก็ดูจะไม่สนใจมันมากนัก ก่อนเพลงใหม่จะถูกเล่นขึ้น นั่นคือเพลง "Pillow Talk" ของ Sylvia

[ Hey, baby, let me stay

I don't care what

your friends are 'bout to say ]

.

.

.

.

โมนิก้าค่อยเข้ามากอดตัวของโทมัสจากด้านหลังของเขา โทมัสสัมผัสได้ถึงร่างกายอุ่นๆของเธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แนบชิดตัวของเขาอยู่

เธอค่อยๆเอามาเกยที่ไหล่ซ้ายของโทมัส และกระซิบไปที่ข้างหูของเขาอย่างแผ่วเบา

" คุณอยากทำรึป่าว โทมัส?  "

เธอแทบไม่ต้องรอคำตอบใดๆ โทมัสหันหน้าไปจูบเธอในทันที่ ก่อนโทมัสจะโน้มตัวของโมนิก้าลงไปนอนที่เตียงอย่างนุ่มนวล โทมัสพยายามปฏิบัติกับเธออย่างสุภาพ เขาค่อยสัมผัสร่างกายของเธออย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

[ What your friends all say is fine

But it can't compete with this pillow talk of mine ]

โทมัสกลับมาจูบโมนิก้าอีกครั้งอย่างละเอียด มองในสายตาของเธอด้วยความรักและความห่วงใย ความรักที่ทั้งสองคนมีกันนั้นเติบโตอย่างรวดเร็วและหวานหวานในช่วงเวลาที่น่าอยู่ที่สุด

ความใกล้ชิดนี้ทำให้โทมัสรู้สึกเปิดเผยเองมากขึ้นและเข้าใจถึงใจความรู้สึกของโมนิก้ามากขึ้นเช่นกัน

โทมัสตอบโดยการยอมรับความหวังของโมนิก้าและสัญญาว่าจะยังคงอยู่เคียงข้างเธอในทุกช่วงเวลาที่จะมาถึง

พวกเขาใกล้ชิดกันและกอดกันด้วยความรักที่แท้จริงและเติบโตของพวกเขา พวกเขารู้สึกถึงความสุขที่มีกันและกัน พวกเขามีอนาคตที่สว่างไสวในความรักที่เติบโตอย่างรวดเร็วของพวกเขา พวกเขามีความมั่นใจในความรักและความสุขที่พวกเขามีกันและกัน พวกเขามีกันและกันอยู่

.

.

.

.

.

.

กริ๊ง...กริ๊ง........กริ๊ง...กริ๊ง...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในห้องของโทมัส เขาค่อยลุกขึ้นจากเตียง ข้างๆมีโมนิก้านอนอยู่ เขาเดินไปหาโทรศัพท์บ้านของเขาในสภาพเปลือยเปล่า

" ฮัลโหลครับนั่นใคร " โทมัสกล่าว

" นี่ฉันเองโทมัส " เสียงที่ดูไม่ค่อยคุ้นนักตอบกลับมา

" ฉันเอง? ฉันเองนี่ใคร? " โทมัสค่อนข้างงุนงงกับปลายสายของเขา

" ฉันอีวาน นายพอจะมีเวลาสักหน่อยมั้ย "

" เวลาหรอ? "

โทมัสหันไปมองรอบๆหาบางอย่างที่บอกเวลาได้ - 00:42 -

" ดึกขนาดนี้นายมีเรื่องอะไร? "

" ฉันยังบอกตอนนี้ไม่ได้ แต่เจอกันที่บ้านพักฉัน เขต 10 148/4 ถนน merry มาคนเดียว " เสียงของอีวานดูเหนื่อยเป็นอย่างมาก เหมือนเขากลัวหรืออะไรบางอย่าง นั่นค่อนข้างทำให้โทมัสรู้สึกแปลกๆ

" เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวก่อน นายมีเรื่องอะไรกันแน่อีวาน? "

" ฉันยังบอกไม่ได้ มาตามที่ฉันบอกพอ "

" เฮ้ๆ! เดี๋ยวก่อน......

ไม่ทันจบประโยคอีวานก็รีบวางสายไป เขาดูเร่งรีบและดูตื่นตระหนกกับบางอย่าง นั่นยิ่งทำให้โทมัสรู้สึกไม่ดีเอามากๆ

.

.

.

.

ใช้เวลาไม่นานมากนักโทมัสก็ไปถึงเขต 10 ที่อยู่ตามที่อีวานบอกมานั้น มันเป็นบ้าน 2 ชั้น ขนาดกลางๆ อยู่ในซอยลึกดูปลอดภัยและเหมาะสำหรับซ่อนตัว นี่อีวานกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

โทมัสเดินตรงไปที่ประตูหน้าบ้านและกดไปที่กริ่งประตู แต่ดูเหมือนว่ามันจะพังเลยไม่มีเสียงอะไรเลย ด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบและดูวังเวงพร้อมด้วยอากาศเย็นๆของที่นี่ ทำให้โทมัสค่อนข้างจะขนลุกกับที่นี่

โทมัสเคาะไปที่ประตูหน้าบ้านสองถึงสามครั้ง ไร้เสียงตอบกลับใด มันเงียบจนทำให้เขาแทบกลัว แต่สักพักเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากภายในบ้าน และประตูก็ค่อยๆเปิดออกช้า เมื่อประตูเปิดออกก็มีมือมาดึงโทมัสเข้าไปทันที โทมัสเข้าไปอยู่ด้านในและล้มลงกับพื้น มองไปหาคนที่ดึงเขาคืออีวานที่กำลังรีบร้อนปิดและล็อคประตู

" อีวานนายโอเครมั้ยพวก? "

อีวานหันกลับมามองที่โทมัส สายตาของเขาดูอ่อนล้าเหมือนไม่ได้พักหรือหลับมาหลายวันติดต่อกัน 

" ไม่ ไม่ ไม่ ฉัน....ฉันสบายดีไม่ต้องห่วง ฉันว่า......เราเข้าไปคุยกันที่ห้องนั่งเล่นกันก่อน...น่าจะเหมาะกว่า "

ทั้งคู่เข้าไปที่ห้องนั่งเล่น อีวานเดินไปชงชามาให้กับตนและโทมัส ทั้งสองนั่งดื่มชาด้วยกันในห้องนั่งเล่น ไร้ซึ่งเสียงสนทนาใดๆไปสักพักนึง

" นายแน่ใจนะว่าไม่ได้ป่วยหรือเป็นอะไร? " โทมัสถามอีวานด้วยความรู้สึกเป็นห่วงนิดๆ คงเพราะอีวานเคยจะยิงเขารอบนึง

" ก่อนจะพูดอะไรฉันอยากจะบอกว่า...ฉันขอโทษที่เคยจะยิงนายครั้งก่อน...ครั้งนั้นมัน....มีเรื่องต้องทำให้แน่ใจ "

" ยิงฉันเนี่ยนะ? อะไร? "

" ฉันเจอเรื่องบางอย่าง เกี่ยวกับไลล่ามา ต้องทำให้แน่ใจว่านายไม่ใช่พวกเธอ "

" ไลล่าเหรอ เรื่องอะไรกัน? "

" ถ้าให้ฉันบอกนาย มันอาจนะเสียเวลาไปหน่อย แต่นายเอาไปอ่ายเองจะดีกว่า " เมื่อพูดจบอีวานก็เดินหายไปสักพัก ก่อนจะกลับมาพร้อมกับแฟ้มสามอันในมือ

" เอาไปอ่านสินายจะได้เข้าใจเรื่องทั้งหมด "

โทมัสนำแฟ้มทั้งหมดมาอ่าน ในนั้นมีข้อมูลเกี่ยวกับตัวของไลล่ามากมาย

" ไม่จริงหน่ะ เรืองนี้มัน.....

" ยังมีอีกโทมัส เธอมีเครือข่ายในกลุ่มอาชญากร เครือข่ายนักฆ่ารับจ้าง มาเฟีย ตำรวจ เธอไม่ธรรมดาโทมัส เธอมีเครือข่ายทั่วทั้งเมือง ทุกเขต เธอรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเรา นั่นแหละทำให้ฉันเป็นแบบนี้ " อีวานถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังพูดเสร็จ

" นี่นายกลัวเธอหรอ? "

" ไม่ๆโมมัส ฉันเห็น ฉันเห็นเธอฆ่าคน......สายข่าวของฉัน เธอฆ่าเขา....พวกเรานัดกันเพื่อให้ข้อมูล เธอไปถึงก่อน แต่เธอไม่เจอแฟ้ม และ.......เธอเห็นฉัน "

" โอ้ว....ฉัน...เสียใจด้วย ว่าแต่นายได้ข้อมูลพวกนี้มาจากไหน "

" ในบ้านของเธอ " อีวานเอนตัวแนบไปกับเก้าอี้ของเขา แล้วถอนหายใจออกมา

" นายเข้าไปบ้านเธอได้ยังไง? "

" เรื่องนั้นไว้ก่อน เราไม่ได้มาคุยกับแค่เรื่องนี้ นายพอจะมีบุหรี่หรืออะไรมั้ย? " 

" โทษที่ พอดีฉันเลิกนานแล้ว "

" โอเครไม่เป็นไร เรา......รีบเข้าเรื่องกันดีกว่า " อีวานเอนตัวมาข้าง วางทุกอย่างลงบนโต๊ะแล้วมองไปยังโทมัส

" ฟังฉันไว้โทมัสไม่ว่านายจะไปที่ไหน ไม่ว่านายจะอยู่กับใคร เธอจะรู้เสมอ และนั่นไปปลอดภัย ในวันหาเสียงที่ใกล้มาถึง นายต้อง เตรียมพร้อมไว้เสมอโทมัส และนี่ข้อมูลอย่างสุดท้ายที่ฉันได้มา เก็บมันไว้.....อย่าให้ใครเห็นมันนอกจากนาย " อีวานล้วงเข้าไปในกระเป๋าสูทของเขา เมื่อเขาล้วงมือออกมา มันคือเทป เขาวางมันลงบนโต๊ะแล้วเคลื่อนมันไปหาโทมัส

" นี่น่าจะมีประโยชน์ต่อนาย ไม่มากก็น้อย ขอให้โชคดีที่ ที่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่นายจะได้เจอฉันโทมัส "

" หมายความว่าไงอีวาน? นายคิดจะทำอะไร? "

" ฉัน......ฉันบอกไม่ได้โทมัส บอก....ไม่ได้ "

" ฉันเข้าใจแล้วหล่ะ " โทมัสเลิกที่จะถามอะไรอีวานไปมากกว่านี้และหยิบเทปก่อนที่บอกลากัน และเดินออกไปจากบ้านพักของอีวาน

อีวานเดินมาที่หน้าต่างมองไปยังโมทัส ที่ค่อยๆเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เขามองไปยังบนตึกแห่งนึงเห็นการเคลื่อนไหวของอะไรบางอย่าง นั่นไม่ใช่เรื่องดี ไม่เลย......

Episode 4 - Part 1 End

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***