ณ ตึกสูงระฟ้าสุดสายตาในเขต 7 มันคือโรงแรมที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก ไม่ว่าใครๆที่ผ่านมาแวะเวียนเขตนี้ก็ต่างจับจ้องที่จะพักที่นี่กัน
อีวานยืนที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมที่อยู่ในเขต 7 นั่งมองออกไปที่เมืองที่แสงไฟส่องสว่างและความรู้สึกเงียบสงบภายในใจ เขาคลานแก้วแชมเปญในมือที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของความสำเร็จและความสนุกสนาน
เสียงดนตรีที่เล่นอยู่ในพื้นที่ก็ทำให้เขามีความรู้สึกอบอุ่นและตื่นเต้น นักดนตรีกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นเพลงที่สร้างบรรยากาศโรแมนติกอันโดดเด่น และเสียงร้องที่สวยงามเข้ากับบรรยากาศของเมืองได้อย่างลงตัว อีวานชมความงดงามแห่งเมือง ความคลาสสิคและเพลิดเพลินของที่นี่ ใจของเขาเต้นรำไปกับเสียงดนตรี "Unchained Melody" ของ The Righteous Brother
ในขณะที่อีวานกำลังดื่มด่ำไปกับบรรยากาศอันแสนลงตัวนี้ เขาก็ถูกทักทายจากใครบางคน อีวานมองไปยังต้นเสียง ไม่ใช่ใครอื่นเธอคือไลล่า เธอเดินเข้ามายืนข้างๆอีวานแล้วกล่าวทักทายเขา เธอมาจากไหนก็ไม่อาจทราบได้ เธอดื่มเครื่องดื่มในมือ "Lynchburg Lemonade"
" คุณมาทำอะไรที่นี่ไลล่า? " อีวานถามเธอออกมา แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเธอจะตอบอะไรก็ตาม
" นี่คุณถามฉันทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วหรออีวาน " ทั้งคู่มองตากันและกัน สายตาของไลล่าแสดงออกถึงความไม่พอใจในใจของเธอ อีวานนิ่งเฉยกับท่าทีเหล่านั้นแล้วตอบออกไปอย่างใจเย็น
" ผมมีแผนไลล่า " อีวานแค่ตอบไปสั้นๆ ด้วยสีหน้าอันแสนมั่นใจและไร้ความกังวล สายตาของเขาบ่งบอกถึงความใจเย็นในการตอบคำถามของเขา
ไลล่าแม้จะไม่พอใจกับคำตอบของอีวานมากนัก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นัก ต่อให้เธอถามถึงแผนนั้นอีวานคงไม่ตอบคำถามของเธอมากกว่าเดิม เธอจึงหยุดการถามไถ่ของเธอแค่นั้น แล้วเลือกที่จะยืนดื่มด่ำไปกับบรรยากาศอันแสนไพเราะและแสนลงตัวนี้ไปกับอีวาน
.
.
.
.
.
ณ Harmony's Haven
โทมัสและจอห์นกำลังนั่งดื่มและพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆในชีวิตที่ผ่านมา มีทั้งเรื่องดีไม่ดีแต่ทั้งสองก็แบ่งปันกันและพูดคุยกันอย่างเข้าใจ
" นายยังจำตอนที่เราไปสวนลอยที่เมือง "Vandortle" กันได้มั้ย สมัยเรายังเรียนมหาวิทยาลัยกันอยู่ที่นั่น ตอนนั้นมันเจ๋งสุดๆเลยเมืองนั่นอากาศอบอุ่นดีมากๆ "Tequila" ที่นั่นก็ไม่เหมือนที่อื่น " จอห์นเริ่มพูดถึงตอนที่เขาและโทมัสยังเป็นนักศึกษากันอยู่ ในเมืองที่ชื่อว่า Vandortle เป็นเมืองที่มีความคล้าย "Mexico"และขึ้นชื่อในด้านการศึกษา เป็นอีกหนึ่งเมืองที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากที่ใครๆก็อยากไป
" ใช่ ที่นั่นเยี่ยมมาก " โทมัสตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเล็กๆของเขาแล้วยกเบียร์ในมือขึ้นดื่ม
เสียงดนตรีสง่างามของเพลง "The Way You Look Tonight" กำลังบรรเลงในร้าน Harmony's Haven ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเกิดความเอาใจใส่ในบรรยากาศ แนวเพลงนี้ดึงดูดและสร้างความตื่นเต้นให้กับผู้ฟังที่เอาใจใส่ในเนื้อหาและความรู้สึกของเนื้อเพลง
เสียงร้องที่สวยงามและอารมณ์อันลึกลับได้ออกมาจากนักร้องอย่างเทพธิดา ทำให้ผู้คนติดตามเนื้อเพลงที่รับฟังอย่างมีความสุขและคาดหวังเพื่อที่จะฟังคำถามในเนื้อเพลงและสัมผัสความรู้สึกที่ถูกเล่าไว้ในเพลงอย่างใกล้ชิด
ทั้งโทมัสและจอห์นค่อยๆเริ่มร้องเพลงตามนักร้องเบาๆและเริ่มขยับตามเสียงของดนตรีที่กำลังบรรเลง
" ช่วงนี้เราค่อนข้างมาที่บาร์กันบ่อยนะว่ามั้ยจอห์น? " โทมัสเริ่มพูดกับจอห์นเกี่ยวกับเรื่องที่ช่วงนี้พวกเขาต้องมาบาร์บ่อยขึ้นกว่าแต่ก่อน
" นั่นก็ดีแล้วนิ นายจะได้ผ่อนคลายกับหลายๆเรื่อง เรื่องวันนี้ก็ด้วย ใช่มั้ยหล่ะ " จอห์นยังคงตอบไปอย่างใจเย็นเขาไม่ได้คิดเรื่องไรมากนักเหมือนคนอื่นๆในกลุ่ม ถึงแม้เขาจะเป็นคนสืบข้อมูลก็ตาม เขาพูดไปและยกแก้วขึ้นหาโทมัส
โทมัสยกแก้วขึ้นเช่นกัน ทั้งสองแก้วชนกันแล้วดื่มเบียร์ในแก้วในทีเดียว ก่อนจะเปิดขวดใหม่เติมเข้าไป
" เรื่องในวันนี้อาจไม่ได้เป็นอย่างที่นายคาดหวังโทมัส แต่ของจริงหน่ะพึ่งจะเริ่มเท่านั้น การเมืองไม่ได้ตัดสินจากคะแนนในหอประชุม แต่มาจากประชาชนต่างหากหล่ะ "
โทมัสเข้าใจในคำพูดของเพื่อนของเขา แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเขาชนะการโหวตในหอประชุมนั่นอาจทำให้เขาได้เปรียบมากขึ้น แต่ก็จริงอย่างที่จอห์นพูดกับเขา เกมจริงพึ่งเริ่มเท่านั้น เขาควรหาทางเอาชนะเสียงจากประชาชนซึ่งโทมัสก็คิดแผนเตรียมไว้แล้ว จากนี้อยู่ที่กระแสทางการเมืองเท่านั้น
" นี่จอห์นนายสืบเรื่องนั้นไปถึงไหนแล้วหล่ะ " โทมัสเอ่ยถามเรื่องๆนึงกับจอห์น จอห์นหันมามองโทมัสแล้วตอบไป
" ยังไม่ได้อะไรมากนัก ไม่รู้หรอกนะว่ามันซ่อนข้อมูลมากมายขนาดนี้ได้ยังไง แต่ตอนนี้ยังไม่คืบเท่าไหร่ " สีหน้าของจอห์นบ่งบอกถึงความยุ่งยากของเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน
" งั้นหรอ ฉันคิดว่าอาจเป็นฝีมือของอีวาน แต่มันคงไม่ใช่แล้วหล่ะ " โทมัสตอบกลับแสดงสีหน้ากังวลกับเรื่องนี้
" ใช่ฉันก็เคยคิดแบบนั้น แต่ไม่ใช่หมอนั่นหรอก อยู่ใกล้ขนาดนั้นมันยังยิงไม่โดนเลย เพราะงั้นคนที่วางแผนฆาตกรรมผู้สมัคร 3 คนนั้นไม่ใช่อีวานแน่นอน ยิ่งยัยผู้หญิงคนนั้นแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ " จอห์นยังคงแสดงท่าทีสุขุมไร้ความกังวล
" ไม่แน่จอห์นอาจจะเป็นไลล่าก็ได้ แต่ฉันก็ไม่มีหลักฐานอะไร เพราะงั้นคงพูดอะไรได้ไม่มากนัก "
ทั้งคู่พูดถึงเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เกิดขึ้นกับผู้สมัครเลือกตั้งคนอื่นๆ ความจริงแล้วนั้น การเลือกตั้งครั้งนี้มีผู้ลงสมัครถึง 6 คนแต่สามคนได้ตายอย่างปริศนา แม้แต่พวกตำรวจเองก็หาอะไรไม่ได้ หรือไม่ก็ไม่คิดจะหามากกว่า
" ช่างเรื่องพวกนั้นก่อนเถอะโทมัสเรามาดื่มพักผ่อนกันนะ " จอห์นตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยกันกับโมมัส ด้วยเหตุผลบางอย่าง
" นั่นสินะ " โทมัสตอบกลับไป แต่ภายในใจของเขาก็ยังนึกถึงเรื่องนี้อยู่เต็มอก ก่อนที่สายตาของเขาจะถูก สะกดไว้จากหญิงสาวคนนึง พร้อมกับเสียงดนตรีที่ถูกบรรเลงขึ้น
[ You're just too good to be true
Can't take my eyes off of you ]
ท่อนแรกของเพลงถูกร้องขึ้นมา โทมัสไม่ได้ละสายตาจากเธอเลย เสียงร้องที่สวยงามกำลังผสมเข้ากับเพลงอย่างลงตัว สร้างความรักและความอบอุ่นในอากาศ มนต์ของเพลงชวนให้โทมัสรู้สึกถึงความอบอุ่นใจของเขา เขาลุกจากเก้าอี้โดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
[ You'd be like Heaven to touch
I wanna hold you so much ]
ทุกอย่างรอบตัวของเขาเหมือนต้องมนต์ ทุกอย่างรอบตัวเริ่มขยับช้าลง เขาถูกดึงดูดจากหญิงสาวคนนั้นที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะบาร์ เธอสวมชุดเดรสสีแดง มีผมสีขาวเงินเป็นประกายชวนนึกถึงดวงจันทร์
[ At long last, love has arrived
And I thank God I'm alive ]
เสียงดนตรีบรรเลงอันไพเราะและเย้ายวน และบรรยากาศอันแสนลงตัว ผสมผสานกันอย่างงดงามไม่ต้องสงสัย โทมัสเดินเข้าไปใกล้ๆตัวเธอขึ้นเรื่อยๆ แต่กว่าเขาจะรู้ตัวเขาก็นั่งอยู่ข้างๆธอเสียแล้ว
[ You're just too good to be true
Can't take my eyes off of you ]
โทมัสนั่งอยู่ข้างๆเธอ สายตาเพียงแต่จับจ้องแค่หญิงสาวคนนั้นจนเธอรู้ตัว เธอหันมามองโทมัส สายตาของทั้งคู่จ้องเข้าหากัน
" เฮ้...คุณมีอะไรรึป่าวคุณผู้ชาย? " เธอกล่าวถามต่อโทมัส เสียงของเธอช่างอ่อนหวานไพเราะจับใจ
[ Pardon the way that I stare
There's nothin' else to compare ]
เธอมองมายังโทมัสด้วยความสงสัย แต่ก็ดูมีความสนอกสนใจในตัวเขาไม่น้อย
" นี่ ฉันถามคุณอยู่นะ? " หญิงสาวยังคงถามโมมัสต่อไป โทมัสในหัวเขาตอนนี้ไม่มีคำพูดใดๆอยู่เลย
[ The sight of you leaves me weak
There are no words left to speak ]
" หวัดดีผม.....ผมโทมัส โทมัส เฟล็ทเชอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก " โทมัสกล่าวทักทายต่อเธอ พร้อมยื่นมือออกไปแสดงความอยากรู้จักตัวเธอ เธอยิ้มให้เล็กน้อยกับการกระทำนั้น ก่อนจะยื่นมือออกมาจับมือกับโทมัสและแนะนะตัว กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเธอ ทำให้โทมัสเคลิ้มได้ไม่ยากนัก กลิ่นของมะลิและดอกซากุระอ่อนๆ พร้อมกับกลิ่นของดอกกุหลาบขาวช่างเป็นกลิ่นที่ผสมกันได้อย่างน่าหลงใหล
[ But if you feel like I feel
Please let me know that it's real ]
" ฉันชื่อโมนิก้า วัสสัน ยินดีที่ได้รู้จัก " เธอจับมือของโทมัสพร้อมส่งยิ้มหวานให้กับเขา หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นอยู่ภายในอธิบายไม่ถูก
" คุณรู้มั้ย คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนฤดูร้อนบานสะพรั่ง " โมนิก้าเธอยิ้มและขำเล็กน้อยกับคำพูดของโทมัส เธอรู้สึกดีกับเขา และก็รู้สึกดีที่ได้คุยกับโทมัสในคืนนี้ เหมือนทั้งคู่จะพูดกันถูกคอเป็นอย่างดี และนั่นเป็นสัญญาณอันดี
[ You're just too good to be true
Can't take my eyes off of you ]
" คุณอยากเต้นรำมั้ย? " โทมัสยืนขึ้นยื่นมือไปหาโมนิก้า เธอยิ้มให้กับโทมัสจับมือเขาลุกขึ้นยืน
" แน่นอนค่ะโทมัส นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ " เธอตอบอย่างไม่ลังเล ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปที่ตรงกลางร้าน ที่ลานเต้นรำ พร้อมกับเพลงที่เล่นไปถึงท่อน PRE-HOOK เพื่อเตรียมให้ทั้งคู่พร้อมกับการเต้นรำกันในท่อนฮุกของเพลง
[ I love you, baby
And if it's quite alright ]
เมื่อท่อนฮุกเริ่มขึ้น ทั้งคู่เริ่มเต้นรำในท่าที่เข้ากันได้อย่างลงตัว บรรยากาศภายในร้านช่วยเสริมสร้างบรรยากาศอันโรแมนติกและมีเสน่ห์ ด้วยการตกแต่งที่มีแสงไฟสว่างที่สร้างเงามนต์ลงในพื้นที่ และการใช้เครื่องประดับแสงสีสันที่สวยงามบนลานเต้นรำ
เพลง "Can't Take My Eyes Off You" ที่กำลังบรรเลงในนี้เป็นจุดเด่นที่สร้างความโรแมนติกและเพลิดเพลินให้กับทั้งคู่ เหล่านักดนตรีเล่นดนตรีอย่างไพเราะ โดยเครื่องดนตรีทั้งกีตาร์, เปียโน, และตู้กลองเข้ามาเสริมเพลงให้เกิดจังหวะการเต้นรำที่ยากจะลืม
[ I need you, baby
To warm the lonely night
I love you, baby
Trust in me when I say ]
เสียงร้องจากนักร้องที่มีเสียงสวยงามและสมบูรณ์ที่สุดช่วยสร้างบรรยากาศอันโรแมนติกให้กับฉาก โทมัสและโมนิก้าเต้นรำอย่างสม่ำเสมอในท่าที่ผสมผสานความน่ารักและความเพลิดเพลิน การเต้นรำของพวกเขาแสดงถึงความประทับใจและความหลงใหลในกันและกัน ทั้งคู่จับมือกันและมองกันไม่ละสายตา
[ Oh, pretty baby
Don't bring me down, I pray
Oh, pretty baby
Now that I've found you, stay ]
บรรยากาศภายในร้านอ้อมล้อมไปด้วยความอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ความรักที่กำลังเติบโตอย่างช้าภายในใจของทั้งคู่ สถานที่และบรรยากาศเป็นส่วนสำคัญที่ช่วยสร้างพื้นที่ที่น่าทึ่งและเป็นใจให้กับโทมัสและโมนิก้าในการเต้นรำอันโรแมนติก ทั้งคู่ค่อยๆเข้าใกล้กันอย่างช้าๆ สายตายังคงไม่ละจากกัน
[ And let me love you, baby
Let me love you ]
เมื่อเพลงค่อยๆใกล้จะจบลง ทั้งสองก็เข้าใกล้ชิดกันและสวมจูบกันด้วยความรู้สึกอันผลิบานภายในใจ
" คุณคงไม่ว่าใช่มั้ย ที่ผมขโมยจูบคุณ? "
" จะเรียกขโมยได้ไง? ถ้าฉันตั้งใจยกให้คุณ "
ทั้งคู่สวมกอดและจูบกัน ท่ามกลางเสียงเพลงและแสงไฟที่ค่อยๆเบาลง บรรยากาศในตอนนี้เต็มไปด้วยความรักอันบริสุทธิ์ที่เกิดขึ้นในบทเพลงที่บรรเลง
เมื่อเต้นรำเสร็จทั้งคู่ก็กลับไปนั่งด้วยกันที่เก้าอี้หน้าบาร์ กลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำหอมของโมนิก้ายังคงเป็นสิ่งที่ทำให้โทมัสเคลิ้มอยู่ น้ำหอมกลิ่นซากุระเป็นกลิ่นที่หาได้ยากใน Los Oceania ซึ่งโทมัสก็รู้ดีเรื่องนั้น
โทมัสและโมนิก้าแลกเปลี่ยนกลับมานั่งคุยอย่างใกล้ชิด แลกเสียงหัวเราะและกำลังใจกัน เพลงที่เพิ่งจบให้พวกเขาความรู้สึกดีและเป็นกำลังใจในเรื่องราวของชีวิต
" ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย คุณคงไม่ใช่คนแถวนี้หรือเมืองนี้ใช่รึป่าว? " โทมัสเอ่ยถามโมนิก้าทันทีเมื่อนั้งลงเพื่อคลายข้อสงสัยของตน
" ใช่! คุณรู้ได้ไง ฉันพึ่งย้ายมาเมืองนี้ไม่นาน " เธอดูตกใจอย่างมากกับคำถามของโทมัส แต่ก็ยังคงตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม
" กลิ่นน้ำหอมของคุณ มันมีกลิ่นของซากุระอ่อนๆ ที่เดียวที่หาได้ก็มีแค่ที่ "Neo Tokyo" แต่คุณดูไม่เหมือนคนที่นั้นเลยดูเป็นคนจาก "Moren" ไม่ก็ "Noelle" มากกว่า "
" คุณรู้เยอะเหมือนกันนะ ใช่ฉันไม่ใช่คนจาก "Neo Tokyo" แต่ฉันเคยอยู่ที่นั่นช่วงนึง ฉันมาจาก "Noelle" คุณรู้เรื่องน้ำหอมฉันด้วย คุณเคยไป "Neo Tokyo" หรอ? "
" ใช่ๆ ผมเคยไปที่นั่นอยู่ช่วงนึงเป็นเวลาที่ดี " โทมัสตอบไป เขาเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยแสดงถึงความทรงจำดีๆผ่านสีหน้าของเขา
" งั้นหรอ " โมนิก้ามองดูท่าทีของโทมัสอย่างตั้งอกตั้ง เธอดูจะสนใจเขามากเป็นพิเศษ รวมถึงเรื่องราวของเขาด้วยเช่นกัน
" เฮ้โทมัส " เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง โทมัสรีบหันไปที่ต้นเสียงทันที่นั่นคือจอห์น
" โทมัส ฉันคงต้องไปก่อนมีเรื่องต้องไปจัดการนิดหน่อย " จอห์นบอกกับโทมัสว่าเขาต้องรีบไปทำธุระบางอย่าง
" แต่เรามาด้วยกันนะจอห์น มาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกัน " โทมัสกำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเตรียมตัวเก็บของออกไปกับจอห์น แต่จอห์นก็ใช้มือของเขาจับไหล่ของโทมัสแล้วดันเขากลับลงไปนั่ง
" ไม่เป็นไรโทมัสนายควรพักผ่อน คืนนี้นายอยู่กับแม่สาวคนนี้ไปเลย " เมื่อจอห์นพูดเสร็จก็หันไปมองยังโมนิก้า เธอนั่งอยู่ข้างๆกับโทมัส
" เฮ้คุณผู้หญิง คืนนี้ผมยกหมอนี่ให้ดูแลเขาด้วย " เมื่อพูดจบเขาก็รีบเดินออกไปในทันที โทมัสรู้ดีเรื่องนี้ต้องสำคัญมากแน่ๆ แต่เขาคงทำอะไรไม่ได้หากจอห์นบอกว่าเขาจะไปคนเดียว โทมัสรู้จักจอห์นดีและเรื่องนี้มีบางอย่างแน่นอน
" ดูแลตัวเองด้วยจอห์น " เขาได้แต่พูดเบาๆกับตัวเอง
.
.
.
"Neo Tokyo" เป็นอีกหนึ่งเมืองที่ขึ้นชื่อในเรื่องของเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าเป็นอย่างมาก เป็นเมืองที่มีบรรยากาศที่เย็นสบาย ปลอดโปร่งของกินก็ขึ้นชื่อและอื่นๆอีกมากมาย
"Moren" และ "Noelle" เป็นเมืองที่มีลักษณะวัฒนธรรมและวิถีชีวิตแบบรัสเซีย เป็นเมืองที่มาอากาศค่อนข้างเย็นและสงบ ไม่ค่อยมีอะไรให้พูดถึงมากมายนัก
.
.
.
เขต 28 พื้นที่ที่ขึ้นชื่อว่าอันตรายอันดับต้นๆของเมือง แต่ก็มีผู้อาศัยหนาแน่นมากเช่นกัน มักใช้เป็นที่กบดานหรือไม่ก็ซ่อนตัวของพวกที่ทำบาปไว้ หากจะหาข้อมูล ที่นี่ก็เป็นที่ที่เหมาะสม แต่ก็อันตรายในเวลาเดียวกัน
" อะไรนะ!!! เวนโต้!! ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ย!! ว่างานนี้ห้ามพลาดเด็ดขาด แกไม่เข้าใจรึไงวะ ไอ้สมองน้อยเอ้ย!!! มึงรู้มั้ยว่ากูต้องเสียเงินในเรื่องนี้มากแค่ไหน ถ้ามึงไปเอาเงินมาคืนกูไม่ได้มึงก็อย่างอยู่ให้รกเมืองเถอะว่ะ!! " ชายรูปร่างอ้วนท้วมวางโทรศัพท์ในมือของเขาลงด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าพับแขนเสื้อไว้ และสวมเสื้อกั๊กสีดำ เขาอยู่บนชั้น6ของตึกแห่งนึงในเขต 28 เขาในห้องโดยที่แทบไม่เปิดไฟในห้องเลย ทำให้ในห้องค่อนข้างมืด เขาไม่รู้ตัวเลยว่า ในห้องตอนนี้มีบางอย่างซ่อนอยู่
ชายคนนั้นเดินไปมารอบห้อง ก่อนจะไปหยุดที่หน้าต่าง เขาเปิดผ้าม่านออกก่อนมองออกไปภายนอกในห้องอันมืดสนิท ไร้เสียงรบกวน เขาหยิบซิการ์ออกมาแล้วจุดมันสูบ แสงจากการเปิดผ้าม่านทำให้เห็นใครบางจนจางๆในมุมมืด เขาคนนั้นค่อยๆเดินออกมาจากเงาอย่างเงียบงันไร้เสียงของฝีเท้าในทุกๆก้าวที่เดินไป ชายคนนั้นไม่รู้ตัวแต่น้อย ว่าอันตรายเข้าใกล้เขาเพียงใด
"สวัสดี" เสียงกระซิบข้างหูด้านชายพูดเข้ามาด้วยเสียงอันเย็นยะเยือกไร้อารมณ์
"เฮ้ย!!! เชี่ยไรวะ........!!!! เสียงดังกรุกกรักดังขึ้นภายในห้องอันมือหม่นกับแสงไฟที่มีในห้องเพียงจางๆ
ชายอ้วนท้วมคนนั้นถูกจับกดกับพื้นอย่างง่ายดาย เขาพยายามสลัดตัวเองให้หลุดแต่ก็ยากที่จะทำได้ แสงไฟจากผ้าม่านส่องเข้าหน้าบุคคลปริศนาเผยให้เห็นใบหน้าของเขา เขาคือจอห์น
" แองเจอโล่ อาบีมิเอล เกิดวันที่ 9 เดือน 3 ปี 1928 เคยทำงานเป็นหมอในเขต 3 ก่อนหายตัวไปวันที่ 5 เดือน 8 ปี 1974 สองวันก่อน เจสัน วอสตินผู้สมัครเลือกตั้ง ตายอย่างปริศนา " จอห์นกดชายคนนี้แนบกับพื้นได้อย่างง่ายดาย เขาพูดอะไรบางอย่างออกมาทำให้แองเจอโล่ตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง
" มึงเป็นใครวะ!!! ตำรวจ นักสืบ เชี่ยไวะ!! ใครส่งมึงมา!! โอ้ยยแม่ง....!!!
จอห์นต่อยเข้าไปที่หน้าของแองเจอโล่จนเขาหยุดโวยวาย สายตาของแองเจอโล่แสดงให้เห็นถึงความกลัวที่แทบจะล้นออกมาของเขา
" เกือบถูก อดีตตำรวจ แล้วก็เงียบได้แล้ว แค่ตอบคำถามฉันก็พอ " จอห์นเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อของเขาก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา แล้วโยนมันไปที่พื้น
" ใบสั่งซื้อยา แถมเป็นยาผิดกฎหมาย สั่งซื้อวันที่ 4 เดือน 8 ปี 1974 ไม่มีชื่อผู้รับ แกสั่งมันให้ใคร "
" นี่มึงคิดหรอว่ากูจะตอบคำถามมึงหน่ะไอ้ลูกหมา โง่รึป่าว "
" ไม่แน่แองเจอโล่ ไม่แน่ " จอห์นหันไปหยิบซิการ์ที่ตกอยู่บนพื้นของแองเจอโล่ขึ้นมา แล้วใช้มันจี้ไปที่แก้มของแองเจอโล่
" อ้าาาาา!!! แม่งเอ้ย!! "
" ฉันจะหยุดไม่หยุด ก็อยู่ที่แกจะพูดหรือไม่ "
เสียงความตกใจและความกลัวของแองเจอโล่กลายเป็นเสียงร้องของเขาที่ถูกจี้ด้วยซิการ์ แองเจอโล่รีบปิดปากของเขาด้วยมือ แต่ก็ยังมีคำพูดของเขาที่ออกมาไม่ได้ยางอย่างเต็มที่
"ฉัน...ฉันไม่รู้อะไร...ฉันไม่ได้สั่งซื้อยาพิษ...ฉันไม่ได้กระทำอะไรผิด..." แองเจอโล่พยายามอธิบายด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว แม้แต่จอห์นก็รู้
จอห์นยกซิการ์ออกจากหน้าของแองเจอโล่ แองเจอโล่ทำได้แค่ร้องโอดโอยเบาๆจากความเจ็บปวดบนใบหน้า
"ใคร...ใครเอาแกมา...ทำไม...ทำไมถึงมาหาฉัน..."
"คำตอบคือคุณ...เพราะคุณ...คุณสร้างปัญหามาหาตัวเอง..." จอห์นยังคงพูดด้วยเสียงนิ่งสงบไร้อารมณ์
แองเจอโล่มองเขาด้วยสายตาที่อึดอัด คำพูดของจอห์นทำให้เขารู้สึกกลัวต่อชายคนนี้เป็นอย่างมากจนเกือบจะร้องไห้ออกมา
" แกเล่นผิดคนแล้ว!!....ดูแค่ชุดแกก็รู้...แกมันก็แค่คนขับแท็กซี่ธรรมดาๆ แกไม่รู้หรอกว่าแกต้องชดใช้เรื่องนี้มากแค่ไหน!!! "
จอห์นไม่ตอบโต้ใดกับคำพูดของแองเจอโล่ เขามองไปยังแองเจอโล่ด้วยสายตาอันสมเพชในความคิดอันโง่เขลาของชายคนนี้
" น่าสมเพช " จอห์นพูดออกมา
จอห์นใช้แขนทั้งสองข้างของเขาจับไปยังคอเสื้อของแองเจอโล่ ดึงไอ้โง่นี่ขึ้นมา แล้วใช้แขนขวาต่อยใส่แองเจอโล่โดยไม่ได้ยั้งกำลังของตนเลยแต่นิด เขาต่อยแองเจอโล่จนหน้าของมันนองไปด้วยเลือด เลือดของมันกระเด็นไปทั่ว เลอะแม้แต่ชุดของจอห์น จอห์นเบื่อที่จะคุยกับไอ้เลวนี่แล้ว เขาจึงโยนแองเจอโล่ลงกับพื้น ก่อนจะหันไปหาอะไรที่มีประโยชน์มากกว่าเสียเวลาคุยกับแองเจอโล่
แองเจอโล่พยายามคลานไปช้าโดยไม่ให้ส่งเสียง เขาคลานเข้าไปใกล้ๆโต๊ะทำงานของตนหยิบปืนที่ซ่อนไว้ออกมาเล็งไปยังจอห์นที่กำลังหาข้อมูลอยู่
ปั้ง!!!
เสียงปืนดังกึกก้องไปทั่วในห้องอันมืดสนิท ความว่างเปล่าเกิดขึ้นภายในห้องแห่งนี้
จอห์นยิงแองเจอโล่ก่อนที่เขาจะสามารถยิงได้ แองเจอโล่เสียชีวิตทันที เลือดไหลออกมาจากหน้าผากที่ถูกยิง ตกลงมายังพื้นอย่างไม่มีเสียงร้องไห้หรือเสียงร้องหาความช่วยเหลือแม้แต่น้อย
"ฉันให้โอกาสนายแล้ว" จอห์นพูดออกมาโดยมีความเย็นชาในเสียง จอห์นไม่ได้สนใจอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เขาหันไปหาข้อมูลต่อ ค้นไปทั่วทั้งห้อง หาทุกอย่างที่เขาจะหาได้ เขาเจอแฟ้มเอกสารและก็ได้พบ เอกสารสั่งซื้อยา บนชื่อผู้สั่งมีตัวอักษรที่แม้แต่จอห์นก็ไม่รู้จัก "судья" จอห์นรู้สึกว่ามันเป็นเครื่องมือที่จะช่วยให้เขาหาคำตอบและความลับของเหตุการณ์นี้ เขาเริ่มเชื่อว่าอาจมีความเชื่อมโยงกับอดีตและความลับที่เขาพยายามตามหา
จอห์นเก็บเอกสารทั้งหมดที่เขาคิดว่าอาจเป็นจำเป็นสำหรับเขา เขาเก็บมันเข้ากระเป๋าสะพายของตน ก่อนเดินไปยังโต๊ะของแองเจอโล่หยิบขวดวิสกี้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมา และโยนมันลงพื้น เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ จุดไฟด้วย Zippo โยนมันลงใส่วิสกี้ที่อยู่บนพื้น เขาเดินออกมาจากห้องๆนั้น สูบบุหรี่ไว้และปล่อยให้ไฟลามไปทั่วห้องนั้น
จอห์นเดินออกมาจากห้องแห่งนั้นและปล่อยให้ไฟลุกลามไปทั่วห้อง ส่งผลให้ห้องเต็มไปด้วยควันสีดำ แสงและเงาเปลี่ยนแปลงในมุมมืดอันมืดมิด จอห์นยืนสูบบุหรี่ดูผลงานของเขา ควันเข้มข้นมัดเย็นร้อนแรงจนกระทั่งห้องเต็มไปด้วยแสงจากเปลวเพลิงทีลุกไหม้และควันสีดำกลุ่มใหญ่ จอห์นมองดูด้วยสายตาไร้อารมณ์ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้น แล้วเดินหายเข้าไปในตรอกอันมืดหม่น
.
.
.
.
ที่แห่งนึงที่ไม่สามารถทราบได้ ในห้องมืดๆ แสงจากดวงจันทร์ส่องเข้ามาเป็นส่วนใหญ่แห่งนี้ สภาพแวดล้อมส่วนใหญ่อยู่ในความมืดและเงียบสงบ สิ่งเดียวที่ส่องแสงและสร้างเสียงได้คือ ดวงจันทร์ที่ส่องแสงอ่อนและทำให้มองเห็นเงาเล็กน้อยของวัตถุที่อยู่ในห้อง เต็มไปด้วยความลึกลับและเชื่อมโยงกับความมืดภายในห้องแห่งนี้ไม่มีเสียงรบกวนหรือเสียงใดๆ มีเพียงเสียงของน้ำแข็งกระทบกับแก้วในความเงียบสงบ
" คุณแน่ใจว่าจะเริ่มแผนเร็วขึ้น "
บุคคลปริศนายกแก้วแชมเปญในมือขึ้นดื่ม ก่อนจะตอบไปด้วยรอยยิ้มอันจอมปลอม
" แน่นอน แต่ว่า คุณต้องระวังสองคนนี้ไว้ " บุคคลปริศนาโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะเพื่อเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับ โทมัส เฟล็ทเชอร์ อดีตผู้บริหารบริษัทเทคโนโลยีในเมือง Neo Tokyo และ จอห์น วิลเลียม แอสเธอร์ อดีตหัวหน้าเจ้าหน้าที่สืบสวน Neo Tokyo
" เข้าใจแล้ว เราจะรีบเร่งแผนและระวังสองคนนี้ไว้ "
.
.
.
.
บรรยากาศภายในเมือง Los Oceania เต็มไปด้วยบรรยากาศโรแมนติกอันอบอุ่นและเพลิดเพลิน โทมัสและโมนิก้าเดินเล่นกันภายในเขต 7 อย่างไร้จุดหมายปลายทาง ทั้งสองเดินจับมือกันเดินไปตามทางเรื่อยๆ สองข้างทางทมีทั้งผู้คน แสงสีนีออนและดนตรีอันไพเราะตามข้างทาง
" คุณบอกว่าเคยไปที่ Neo Tokyo ใช่มั้ย บอกฉันได้มั้ยว่าคุณไปทำอะไร " โมนิก้าเอ่ยถามโทมัสด้วยความสงสัย
" ผมเคยทำงานที่นั้น น่าจะเมื่ออ.....สัก 7 ปีก่อน ผมเคยเปิดบริษัทเล็กๆ "
" คุณเคยคบกับใครที่นั่นมั้ย? " โมนิก้าเธอหยุดเดินก่อนจะถามขึ้น โทมัสดูอึ้งกับคำถามเล็กน้อย ก่อนจะตอบไปโดยไม่มีท่าทีปฏิเสธ
" ใช่ผมเคยคบกับผู้หญิงคนนึง เธอชื่อฮิมิโกะ "
" แล้วเป็นไง? "
" เราเลิกกันแค่นั้นแหละ "
โมนิก้าเธอถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำตอบ
" ฉันเสียใจด้วย ขอโทษที่ถามคุณ "
โทมัสหันมามองเธอก่อนจะยิ้มออกมา
" ไม่เป็นไรผมไม่ถืออยู่แล้ว "
โทมัสยื่นมือให้กับโมนิก้า เธอจับมือของโทมัสไว้แน่นแล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปยังเมืองแห่งแสงสีอันโรแมนติกของพวกเขาทั้งสองคน
Episode 3 - End
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments