แล้วสเปคพี่ก้อยคือแบบไหนเหรอครับ?

ตอนที่ 4 แล้วสเปคพี่ก้อยคือแบบไหนเหรอครับ?

ตลอดทั้งวันหลังจากปฏิบัติการอ่อยผู้ชายของก้อยในตอนเช้า

เธอก็ไม่ได้เจอครูไข่สุดหล่ออีกเลย แต่ใช่ว่าเธอจะไม่พยายามเจอ

หรือพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้าเขา --

เรื่องบางเรื่องก็ต้องปล่อยไปตามธรรมชาติมันถึงจะดี

“วันนี้ครูไข่ก็แซ่บเนาะ”

แจนเอ่ยอย่างหิวโหยเมื่อครูไข่กำลังเล่นบาสเกตบอลกับพวกผู้ชายหลังเลิกเรียน

ก้อยโบกมือให้ครูไข่แวบหนึ่งที่ทั้งสองประสานตากัน

ก่อนจะหันไปนั่งทำการบ้านอย่างจริงจัง

เธอต้องอดใจเป็นอย่างมากไม่ให้ชะเง้อมองไปยังครูหนุ่มที่เลิกเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อเป็นพัก

ๆ

“อ๊ายยยยย ซิกแพค ฉันเห็นซิกแพคครูไข่ด้วยล่ะแก”

พวกชะนีที่ตามติดชีวิตครูไข่ตั้งแต่เช้าส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดราวชะนีร้องผัว ๆ ๆ

ช่างสะดีดสะดิ้งยิ่งนัก

“ว่าแต่แกเถอะ” แจนก้มลงมองก้อย

“ผัว ๆ ๆ ”

“อะไร๊!?”

“เอ๊ย มีอะไรเหรอแก?”

ก้อยที่เผลอส่งเสียงในใจรีบเปลี่ยนประเด็น

“จะรีบทำการบ้านทำไมอะ นี่เย็นวันศุกร์นะ?

ปกติก็เอามาลอกตรีอยู่ตลอด ๆ ไม่ใช่เหรอ?” แจนถามแม้จะยังคงมีสีหน้าสงสัย

“ตรีเขาก็บอกอยู่ว่า เขาไม่ให้ลอกแต่เขาจะสอนให้

แต่จะให้ตรีสอนก็สงสารเขาไหม งานหัวหน้าห้องก็เยอะ งานกิจการนักเรียนก็มี”

ก้อยว่าแล้วก็ก้มลงไปทำการบ้านต่อ

“อืม.... จะว่าไปช่วงนี้ตรีก็ดูไม่ค่อยร่าเริงจริงด้วยแหละ”

แจนออกความเห็น

“นั่นสิ พี่ก็ตั้งข้อสังเกตแบบนั้นเหมือนกันครับ”

หนุ่มฮอตประจำโรงเรียน พี่สุภาพ รองประธานนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้า

แวะเข้ามาคุยกับทั้งก้อยและแจน “พวกน้อง ๆ อยู่ห้องเดียวกับน้องตรีใช่ไหมครับ?

ตอนอยู่ในห้องเรียน น้องตรีเขาสบายดีหรือเปล่า?”

“แหม มีพี่เทคดูแลดีนี่น่าอิจฉาจังเลยนะคะ”

แจนเอ่ยเย้า

“ไม่ใช่ว่า

คณะกรรมการนักเรียนใช้งานเพื่อนหนูหนักเกินไปหรอกเหรอคะ?” ก้อยถามต่อ

“นั่นสิ พี่ก็ว่าอย่างนั้นนะ”

สุภาพเอ่ยอย่างขบคิด “จะว่าไปจุ๊บแจงก็ชอบใช้งานน้องตรีแบบเจาะจงตลอดเลยไม่รู้ทำไม....”

“พี่จุ๊บแจงประธานนักเรียนน่ะเหรอคะ?” ก้อยหูผึ่ง

เพราะหลาย ๆ คนก็ซุบซิบกันว่า

ประธานนักเรียนสาวคนเก่งกับรองประธานหนุ่มแอบมีเรื่องกุ๊กกิ๊กกัน

ให้ใครต่อใครลุ้นให้เป็นแฟนกันเสียที

“อาจจะเพราะเวลาตรีคุมงานแล้ว

งานออกมาดีเสมอละมั้งคะ” แจนเสนอความเห็น ขณะเดียวกันพวกเขาก็เห็น

ราตรีกับเยลลี่เดินมาขอแรงพวกนักเรียนชายที่กำลังเล่นบาสเกตบอลไปช่วยยกโต๊ะหมู่บูชาเพื่อเตรียมงานไหว้ครู

เพียงราตรีเอ่ยปากคำเดียวพวกผู้ชายก็ทิ้งลูกบาสฯ แล้วกรูตามเธอไปทันที

เป็นคนสวยมันดีอย่างงี้นี่เองสินะ ก้อยคิดในใจ

“ไม่ใช่ว่า คณะกรรมการต้องไปช่วยกันเหรอคะ

นักเรียน ม.สี่ คุมคนไปจัดเวทีมันจะดีเหรอคะ?”

ก้อยเอ่ยเพราะเธอเห็นราตรีรับน้ำจากเยลลี่มาดื่มอย่างกระหาย

“นั่นสิ พี่ก็รีบไปช่วยเขาบ้างดีกว่าครับ”

สุภาพบอกลาสาว ๆ แล้วรีบไปช่วยเตรียมงาน

“ครูนภาวรรณก็เหลือเกิน

สั่งราตรีมาคุมนักเรียนทำเวรทุกค่ำซะด้วย” แจนเอ่ยอย่างเห็นใจ

“ทีลูกตัวเองละไม่เห็นจะเคยด่าเคยว่าอะไร -- ”

“แก -- ” ก้อยกระตุกแขนเสื้อแจนเบา ๆ

“อะไร?” แจนหันมาถามก่อนจะมองตามสายตาของก้อย

และเห็นว่านายสายัณห์ เด็กเกเรอันดับหนึ่งของโรงเรียน

ลูกชายครูนภาวรรณและเป็นเพื่อนร่วมชั้นของทั้งสองคนกำลังเดินมาทางพวกเธอเพื่อจะผ่านออกโรงเรียนทั้ง

ๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน

ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีอะไรถูกระเบียบโรงเรียนสักอย่าง

“ข้อนี้แกตอบผิดนะ”

แจนรีบหันมาที่สมุดการบ้านของก้อยและชี้ส่ง ๆ

“อะ แกแสดงวิธีทำให้หน่อย” ก้อยผลักสมุดให้เธอ

“ว่าแต่ทำไมแกรีบทำการบ้านล่ะ”

แจนถามเมื่อเด็กหนุ่มสายัณห์เดินผ่านไปแล้ว

“ปกติต้องมารอลอกการบ้านของคนที่ตรีสอนทำเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ”

แจนส่งสมุดคืนให้เธอ พร้อมกับมีข้อความ

ที่แจนทำเป็นขีด ๆ เขียน ๆ ตอนสายัณห์เดินผ่านว่า

ยัยก้อยนมใหญ่ แบ่งนมมาบ้างดิวะ

ก้อยเอายางลบมาทำความสะอาดแล้วตอบแจนว่า

“เสาร์อาทิตย์นี้ไม่ว่าง”

“ทำไมไม่ว่าง?” แจนซักไซ้

สายตาดูแคบลงด้วยความสงสัย

“นัดเพื่อนทำธุระ”

ก้อยตอบพลางปัดเศษยางลบออกจากสมุด

“อย่าบอกนะ ว่าแกมีแฟนแล้ว!?” แจนพูดอย่างตกใจ “แกใช้นมล่อคนมาติดกับเหรอ?”

“จะไปด้วยกันไหมล่ะ หารห้าสิบห้าสิบนะ”

ก้อยบอกและกลับไปทำการบ้านต่อ “อีกอย่างไม่ใช่แฟนหรอก แค่เพื่อนข้างบ้าน -- อ้อ

มันมีแฟนแล้วด้วย”

“ใช่คนที่ตัวสูง ๆ ดูน่ากลัว ๆ ที่เคยมาส่งป่ะ?”

“อ่า -- ใช่

เป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่าของตรีด้วยนะ” ก้อยเอ่ยเมื่อนึกขึ้นได้

“ตรีก็เป็นประธานรุ่นของปีที่แล้วด้วย”

ก้อยเอ่ยขึ้นมาเหมือนนึกขึ้นได้ว่าโบ้เคยเล่าให้ฟัง

“โห” แจนเอ่ยอึ้ง ๆ “แลนางจะชอบทำอะไรแบบนี้นะ”

“อืม....” ก้อยรับคำ

เพราะเหมือนราตรีจะแอบมีความทะเยอทะยานอยู่ไม่มากก็น้อย หรือเธออาจจะทำงานแนวนี้เพราะชอบก็ได้

แต่จะหาใครทำงานได้ดีเท่าราตรีคงไม่มีอีกแล้ว

***

ตกเย็นก้อยกลับเข้าบ้านเป็นเวลาเดียวกันที่โบ้กับไบสันมาถึงบ้านพอดี

“ก้อยเย็นนี้ทำไรกินอะ?”

โบ้ร้องถามเธอขณะไบสันโบกมือให้เธอ

“ไม่รู้ดิ คงทำผัดอะไรกินมั้ง” ก้อยตอบ

“ทำเผื่อหน่อยดิ วันนี้พ่อกลับค่ำ

ขี้เกียจต้มไข่” โบ้บอกขณะยืนเกาะรั้ว

“ได้สิ งั้นวานไปซื้อกุ้งกับหอยลายให้ด้วยนะ”

ก้อยเอ่ยขณะนึกเมนูที่จะทำรับประทาน

“ไบสันเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วมาช่วยพี่เก็บผักหน่อยนะครับ”

“ครับพี่ก้อย”

น้องชายของโบ้ปัจจุบันเพิ่งขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่หก เขาค่อนข้างจ้ำม้ำต่างกับพี่ชายที่สูงชะรูดและผิวคล้ำ

เด็กชายเดินไปเด็ดผักสวนครัวตามคำสั่งของก้อยที่กำลังเตรียมของอื่น ๆ ในห้องครัว

“วันนี้ทำกุ้งเทมปุระของโปรดไบสันด้วยดีไหมครับ”

ก้อยเอ่ยขณะผสมแป้ง

“เย้ ดีครับ ๆ ”

“ล้างผักเสร็จแล้ว แยกมะเขือยาวหั่นเป็นแนวยาวบาง

ๆ ให้พี่ทีนะครับ” ก้อยบอก

“เอ๋ วันนี้จะทำน้ำพริกกะปิด้วยเหรอครับ?”

ไบสันถาม

“ใช่ครับ เผื่อคุณอากาสรกลับมาจะได้มีอะไรกิน”

ก้อยบอกขณะกรองน้ำต้มกะปิ

“เมนูโปรดพ่อเลยครับ พ่อทำให้กินประจำ

วันนี้พี่ก้อยทำสูตรของพ่อด้วยเหรอครับ?” ไบสันตั้งข้อสังเกตเพราะเขาเองก็เคยเข้าครัวช่วยพ่อของเขาเตรียมอาหาร

“ใช่ครับ แล้วคอยบอกด้วยนะว่าของใครอร่อยกว่า”

ก้อยพูดขำ ๆ

“เห็นพี่บอกว่า

วันพรุ่งนี้พวกพี่ไปติวอะไรกันเหรอครับ?” ไบสันถามด้วยน้ำเสียงมีลับลมคมใน

“ครับ” ก้อยตอบสั้น ๆ “อาจจะกลับบ้านช่วงค่ำ ๆ นะ

ไว้จะฝากขนมไปให้นะครับ”

“เย้”

แต่ดูเหมือนเด็กชายจะยังซักไซ้ไล่เลียงไม่เสร็จ “ว่าแต่พี่แก้ว ไม่ไปด้วยเหรอครับ”

“ไม่รู้สินะ” ก้อยไม่แน่ใจว่า

โบ้บอกแฟนของเขาว่าอย่างไร แต่ไม่แน่ใจว่าทำไมไบสันถึงมาถามเฉพาะเจาะจงอะไรแบบนี้

หรือว่าที่เธอไปชวนโบ้เอาวันก่อน....

ไบสันจะได้ยิน?

“แล้วไบสัน ได้ยินพี่เขาว่าไงเหรอ”

ก้อยรีบพูดขณะพยายามเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ

“พ่อเขาถามน่ะครับ ว่าพี่แก้วรู้มั้ย

แล้วพี่ก็ตอบว่าไม่ได้บอก” ไบสันบอกเธอ ก่อนจะพูดต่อไปด้วยสายตาเปี่ยมความหมาย

“บอกตรง ๆ เลยนะครับว่า ผมอยากให้พี่ก้อยมาเป็นแฟนพี่โบ้มากกว่าอีก เพราะพี่เข้ากับบ้านเราได้ดีจะตาย

พ่อก็บ่น ๆ ให้ผมกับพี่ฟังประจำว่า อยากได้พี่ก้อยเป็นลูกสะใภ้”

“จริงสิ ไม่เห็นเคยได้ยิน” ก้อยพูดขำ ๆ

“แต่โบ้อะนะ ไม่ใช่สเปคพี่หรอก”

“แล้วสเปคพี่ก้อยคือแบบไหนเหรอครับ”

ไบสันถามด้วยน้ำเสียงเรื่อย ๆ ขณะค่อย ๆ บรรจงหั่นมะเขือ

“สูง หล่อ ขาว ตี๋ มีเสน่ห์ เท่ และไม่ดัดฟัน”

ก้อยพูดขณะนึกถึงครูไข่ ชายที่เธอกำลังคลั่งรัก

“เหรอครับ” ไบสันพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อย ๆ ต่อไป

แต่ก้อยแอบจับน้ำเสียงผิดหวังได้เล็กน้อย

“แต่ก็ไม่แน่น้า ถ้าไบสันโตมาแล้วตัวสูง หล่อ

และรวยล่ะก็ พี่อาจจะชอบก็ได้” ก้อยพูดขำ ๆ

“แหม... ครับ” ไบสันเบะปากมองบนขณะที่ก้อยหัวเราะ

ก้อยเบาใจลงเยอะที่เธออาจจะผ่านเส้นอันตรายมาได้แล้ว

และคิดว่าไบสันไม่น่าจะได้ยินสิ่งที่เธอกับโบ้คุยกัน....

และไม่รู้ถึงสิ่งที่เธอกับโบ้กำลังจะไปทำกันในวันพรุ่งนี้....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***