แยกย้ายกันไปเติบโต [จบพาร์ทตอนเด็ก]

*หลังจากนี้ จะเป็นเรื่องราวของแต่ละตัวละคร มุมมองเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เพราะตัวละครไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน"

____________________________________

พาร์ทสกาย

ผมยอมรับตรงๆเลย ว่าผมไม่อยากจากเพื่อนทั้ง4คน พวกเรารู้จักกันตั้งแต่ม.1 จนจบม.3 ผมกลัวนะว่าถ้าเราแยกย้ายกันไปเติบโตความสัมพันธ์ของเราทั้ง4 จะยังเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนไป

"สกาย แต่งตัวเสร็จรึยังลูก วันนี้ไปโรงเรียนวันแรกนะ" พ่อของผมพูดขึ้น

อย่างที่ทุกคนได้ยิน หลังจากวันนั้นที่เราไปเที่ยวด้วยกัน ก็ผ่านมา 2 เดือนแล้วครับ

"เสร็จแล้วครับคุณพ่อ" ผมตอบพ่อของตัวเอง ผมเสียใจกับการที่ต้องแยกย้ายกับเพื่อนก็จริง แต่อีกใจผมก็รู้สึกดีใจเพราะพวกมันฉลาดมาก อาจจะทำให้สงสัยก็ได้ว่าผมมีความลับอยู่ จนปัจจุบันผมก็ยังไม่ได้บอกพวกมันไปว่าผมคือลูกของรัฐมนตรี 

ในตอนที่ผมเด็กผมได้สนิทกับเพื่อนผู้หญิงคนนึง เธอค่อยปกป้องผมตลอดเวลาผมโดนรังแก เพราะผมเป็นคนตัวเล็ก

จนผมเชื่อใจเธอและบอกกับเธอไปว่าผมคือลูกของรัฐมนตรี พอเธอได้รู้ หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็โดนลักพาตัว โดยที่เธอบอกผมว่า พ่อของเธอสั่งให้เธอแกล้งมาตีสนิทกับผม เพื่อที่จะลักพาตัวผมมา และเป็นข้อต่อลองในการทำธุรกิจของพ่อ จนพ่อต้องยอม

และช่วงเวลานั้นผมกับพ่อและแม่ลำบากกันมาก เพราะต้องเสียลูกค้ารายใหญ่ในบริษัทไป กว่าจะกลับมาเหมือนเดิมได้ก็ไม่ง่ายเลย

ผมเกลียดตัวเองจริงๆ ที่ทำให้ครอบครัวต้องลำบาก

"สกาย!" 

"คะ..ครับ! พ่อเรียกผมหรอ.." ผมตอบพ่อไป 

"ก็ถึงโรงเรียนแล้ว ลูกเป็นอะไรรึเปล่าถ้าไม่พอใจกับโรงเรียนนี้พ่อย้ายให้ได้นะ" พ่อที่เป็นห่วงผมพูดขึ้น

"มะ..ไม่ครับ ผมอยู่โรงเรียนนี้ได้ ผมไปก่อนนะครับถ้าจะกลับแล้วเดี๋ยวผมโทรไปนะครับ!" ผมตอบและวิ่งเข้าโรงเรียน โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ติดท็อป10เลยล่ะครับ ผมสามารถใช้ชีวิตได้โดยไม่ต้องปกปิดแล้ว!!

ผมที่รีบวิ่งเข้าโรงเรียนทำให้ไม่ได้มองรอบๆให้ดีนัก ทำให้ผมไปชนกับร่างสูงเข้า

"อ๊ะ! ขอโทษครับผมไม่ทันได้มอง" ผมตอบไปอย่างร้อนรน ทำไมผมถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้นะ

"ไม่เป็นไร นายเป็นอะไรรึเปล่า?" ผมคงตัวเล็กเกินไปจริงๆ ทั้งๆที่ผมวิ่งชนเขาแต่กลับเป็นผมคนเดียวที่ล้ม ส่วนคนที่โดนชนเพียงแค่เซอย่างเดียว 

โลกนี้ชั่งไม่ยุติธรรม!!!

ผมเอื่อมมือไปจับมือของชายตรงหน้าและลุกขึ้นยืน ผมได้เห็นหน้าตาของเขา พระเจ้า! เขาหล่อมาก คนบ้าอะไรถึงได้หล่อเหมือนเทพมาจุติแบบนี้

"หล่อจัง" ตายแล้ว ปากไวเท่าความคิด ตบปากตัวเองตามความน่ารักเดี๋ยวนี้!!

"ฮ่าๆ ใครๆก็ว่าแบบนั้นล่ะนะ ฉันธารา" เขาตอบ

"ผมสกาย" ผมตอบไปอย่างเขินอาย ไม่กล้ามองหน้าเลยคนตรงหน้าเขาหล่อมาก

"ฉันอายุ16 อยู่ห้อง4/1นะ" ธาราตอบผม 

อายุ 16 หรอ อายุเท่าผมเลย และอยู่ห้อง4/1 ห้องเดียวกันอีก พรมลิขิตรึไงกัน!!

"ผมอายุ16 อยู่ห้อง4/1" ผมตอบ

"ดีจังอยู่ห้องเดียวกัน แบบนี้ก็มาสนิทกันไว้นะสกาย!" ธาราตอบและเดินจูงมือผมมาที่ห้องเรียน

บางทีการมาโรงเรียนมันอาจจะดีมากก็ได้นะ เจอว่าที่สามีในอนาคตแล้วด้วย แต่จะติดสถานะเฟรนโซนรึเปล่าเนี่ย

จบพาร์ทสกาย

พาร์ทนาที

"บอสครับ บอสต้องไปโรงเรียนวันนี้นะครับ" บอดี้การ์ด

"ฉันลุกแล้ว" นที

วันนี้มาถึงเร็วจริงนะ ผมพึ่งรู้สึกว่าปิดเทอมไปแค่ 2 วันเอง แปปๆก็เปิดเทอมซะล่ะ 

"วันนี้จะรับข้าวเช้าไหมครับบอส" บอดี้การ์ดถามบอสของตน

"ไม่ล่ะ เตรียมรถซะ แต่งตัวเสร็จฉันจะไปโรงเรียนเลย" ผมตอบลูกน้องของตัวเอง

ตัวของผมสูญเสียผู้ให้กำเนิดตั้งแต่ยังน้อยๆ แต่ที่ผมมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ได้เพราะครอบครัวยากูซ่า พวกเขาเลี้ยงดูผมอย่างดี สอนศิลปะการป้องกัน การต่อสู้กับผมทุกอย่าง

จนผมได้รู้ว่าพวกเขากำลังจะสิ้นอายุขัย พวกเขาบอกว่าอยากให้มีคนสืบทอดตละกลูต่อ พวกเขาจึงรับผมมาเลี้ยง

จนผมอายุ10ปี ตอนที่ผมยังเด็ก ผมบอกกับเพื่อนว่าตัวเองเป็นทายาทของแก็งยากูซ่า เพื่อนของผมทุกคนต่างพากันไม่คุยกับผม พากันรังเกลียดผม บอกว่าผมเป็นคนชั่วที่ค่อยพรากชีวิตของใครหลายๆคนไป

แต่ว่าผมไม่ได้ทำ พวกแก็งอื่นต่างหากที่ทำ แก็งยากูซ่าไม่ได้มีแค่ตละกลูผมสักหน่อย หลังจากเกิดเหตุการณ์แบบนั้น ผมก็เลือกที่จะปิดเรื่องที่ที่ผมเป็นยากูซ่า

และย้ายโรงเรียนทันทีจนได้พบกับเลม่อนเพื่อนที่ผมสนิทด้วย

คิดถึงช่วงเวลานั้นจังเลยนะ..

"ถึงแล้วครับบอส ตอนเย็นผมจะมารับนะครับ" บอดี้การ์ด

"อืม" ผมตอบและเดินลงมาจากรถคันหรู 

"ต้องเดินไปตรงไหนนะ" ผมพึมพำกับตัวเอง

"เอ่อ..นายเป็นเด็กใหม่ใช่รึเปล่า" 

ผมที่กำลังพึมพำกับตัวเองอยู่ จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาหาผมและถาม 

คนนี้หน้าตาจิ้มลิ้มชะมัด ดูใสซื่อมาก คงจะเป็นพวกอ่อนต่อโลกสินะ

"ใช่" ผมตอบไป

"เดี๋ยวนำทางไปนะ เราชื่อใบชา นายล่ะ" ชื่อโคตรหนอมแน้มเลย แล้วทำไมเด็กคนนี้ต้องทำท่าทางเหมือนว่ากลัวผมด้วยล่ะ

"ฉันนาที ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย" ผมตอบไป ก็ดูสิ ตัวสั่นอย่างกับกระต่าย

"ครับ" ใบชาตอบผม แต่อาการตัวสั่นไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

"นายเป็นรุ่นน้องหรอตัวเล็กจังนะ" ผมถามออกไป คนตัวเล็กตรงหน้าจะได้ไม่กลัว

"ผมอยู่ม.5แล้วครับ" ใบชาตอบ

ชิบหาย ใบชาเป็นรุ่นพี่ผมหรอว่ะ

"ทำไมต้องพูดสุภาพด้วยล่ะ ผมต้องเรียก     ใบชาว่าพี่แล้วล่ะ ใช่มั้ย พี่ชา" ผมพูดและเน้นเสียงคำว่าพี่ชาชัดๆ

ซึ่งนั่นมันทำให้คนตรงหน้าเขินแก้มแดงเลยล่ะครับ

ผมกำลังจะมีความรักรึเปล่านะ?

จบพาร์ทนาที

พาร์ทดาวเหนือ

สวัสดีครับผมดาวเหนือ และคนข้างกายผมคือสาวที่ผมพึ่งควงมาเป็นคู่นอนเมื่อคืนครับ ใครๆก็ชอบว่าผมเสือผู้หญิง แต่จะให้ทำไงได้ครับ 

คนมันหน้าตาดี

"ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้ผมต้องไปโรงเรียนนะครับ" ผมปลุกคู่นอนของผม

"ตื่นแล้วๆ งั้นพี่ขออาบน้ำก่อนนะ จุ๊บ!" คู่นอนของผมบอก และเดินไปอาบน้ำทันที

"อาบน้ำด้วยกันมั้ยครับ" ผมถามออกไป

"ถ้าอาบน้ำกับเราพี่จะไม่ได้แค่อาบน้ำน่ะสิ เรารีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวพี่กลับเอง" คู่นอนของผมบอกและอาบน้ำทันที

หลังจากจบบทสนทนาผมก็อาบน้ำ เตรียมตัวไปโรงเรียนทันที โรงเรียนที่ผมเข้าเป็นโรงเรียนเอกชน ที่การดูแลที่เป็นเลิศ ระบบรักษาความปลอดภัยแบบไร้ที่ติ

ซึ่งเป็นโรงเรียนที่เหมาะกับผมมากครับ ผมบอกทุกคนไปรึยังนะ ความจริงแล้วผมเป็นมาเฟียอันดับ1 ของโลกเพราะมันจะมีพวกแอบซุ่มมาทำร้ายผม

ไม่ใช่ว่าผมเอาตัวรอดไม่ได้นะครับ มาเป็น10ผมก็สู้ได้ แต่ผมจะใช้ชีวิตในโรงเรียนลำบากครับ เพราะผมปิดความลับเรื่องที่ผมเป็นมาเฟียกับเพื่อนๆทุกคนของผม

ร่วมถึงเพื่อนสนิททั้งสามคนด้วย

จะว่ายังไงดีล่ะครับ ถ้าผมบอกทุกคนเรื่องที่ผมเป็นมาเฟีย แบบนี้เพื่อนจะไม่กลัวผมกันหมดหรอครับ เพราะใครๆก็รู้ว่ามาเฟียอันตรายแค่ไหน อีกอย่างคือผมไม่อยากทำใช้อาชีพของผมต้องเป็นอันตรายต่อเพื่อนๆ

ผมจะไม่มีเพื่อนเลยนะครับถ้าตอนนั้นสกายไม่มาคุยกับผม และแนะนำผมให้รู้จักกับเพื่อนอีก2คน

"แก็งเขี้ยวเงินเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้วครับนาย พวกผมให้ปลายแถวจัดการแล้ว พบว่ามันส่งคนมาสังหารนายครับ" มือขวาของผมพูดขึ้นหลังจากที่รถเคลื่อนตัวได้ไม่นานนัก

"งั้นหรอ ฝากจัดการทีนะ" ผมตอบเสียงเรียบ

"ครับ" มือขวาตอบรับและหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ จนมาถึงโรงเรียน แค่มองจากภายนอกก็รู้แล้วครับว่าเฉพาะลูกคนใหญ่คนโตเท่านั้น ค่าเทอมผมยังโดนไปแล้วเกือบล้านเลยล่ะครับ ไหนจะชุดนักเรียนสุดเว่อวังสีทองแบบนี้อีก มาเรียนหรือมาอวดรวย และที่โรงเรียนเอกชนแห่งนี้นะครับ เขาให้อิสระในการแต่งตัวมาก ซึ่งผมชื่นชอบการแต่งตัวที่สุดเลยครับ แต่ถึงจะไม่แต่งตัวมากมายผมก็หล่ออยู่ดีนะ

"นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ห้ามเข้านะ" ผมที่กำลังจะเดินไปที่สวนดอกไม้ก็หยุดชะงักทันที เพราะมีเสียงหวานดังขึ้น ใครมันกล้าขัดใจเขากันนะ

ผมหันไปมอง ผมเจอกับผู้ชายตัวเล็ก ผิวขาวราวกับน้ำผึ้ง หางตายกขึ้นเล็กน้อย 

"ไม่ทราบว่าคนสวยมีอะไรรึเปล่าครับ" ผมถาม บางทีผู้ชายคนนี้อาจจะหลงเสน่ห์ผมก็ได้นะ ผมไม่ซีเรียสอยู่แล้วสิ จะชายจะหญิงผมก็ได้ทั้งหมด

"คนสวยอะไรของนาย ที่ตรงนี้ห้ามนักเรียนที่ไม่ได้รับการอนุญาตเข้า ที่แรกที่นายควรไปคืออาคารประชุมต่างหาก แล้วก็หยุดมองฉันสายตาแบบนั้นได้แล้ว ฉันเป็นรุ่นพี่นะ" ผู้ชายตรงหน้าดุผม นี่เขาไม่รู้หรอว่าผมเป็นใครแต่จะรู้ได้ไงล่ะก็ผมไม่ได้บอกนิ ผมชักจะสนใจเขาขึ้นมาแล้วสิ

"งั้นรุ่นพี่ชื่ออะไรหรอครับ ถ้ารุ่นพี่บอกผมจะยอมออกไปก็ได้" ผมพูดและยิ้มให้เขา

"น่านฟ้าคือชื่อฉัน เพราะงั้นนายก็ออกไปได้แล้วล่ะ" น่านฟ้าหรอ ชื่อน่ารักดีแหะ

"ผมไม่ค่อยรู้ทาง พี่น่านพอจะพาผมไปได้รึเปล่าครับ" ผมพูดออกไป และทำหน้าอ้อนใส่

"ก็ได้ แล้วฉันกับนายเราสนิทกันขนาดที่เรียกแบบนั้นได้เลยรึไงกัน" น่านฟ้าพูดเสียงฮึดฮัดใส่

"อยากสนิทก็ไม่บอก ผมชื่อดาวเหนือนะครับ รู้จักชื่อกันแล้ว แบบนี้ก็ถือว่าสนิทแล้วนะครับ" ผมพูดและยิ้มหว่านเสน่ห์ไปให้พี่น่านฟ้า 

"อะ..อะไรของนายเนี่ย! รีบตามมาถ้าไม่อยากถูกทิ้งไว้ตรงนี้!!" พูดจบพี่น่านก็เดินนำลิ่ว

"รอผมด้วยสิครับพี่น่าน" ผมพูดและเดินตามพี่น่านฟ้าไป

ดูเหมือนว่าเสือจะสิ้นลายแล้วล่ะครับ

จบพาร์ทดาวเหนือ

พาร์ทเลม่อน

ณ  ฝรั่งเศส

"นำกระเป๋าไปไว้ที่คอนโดเลย ฉันจะไปเดินเล่นสักหน่อย" ผมบอกกับคนที่ทางพ่อส่งมาดูแลผม

ผม เลม่อน เดอ ซามูเอล ปัจจุบันเป็นพระมหากษัตริย์ ทุกท่านคงรู้ดีว่าผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ผมต้องขึ้นบังลังก์ก่อนวัยเพราะตามคำสัญญาของพ่อ

ผมเพียงแค่อยากเจอโลกภายนอก กว่าผมจะขอพ่อให้อนุญาตผมมาเรียนได้ วังหลวงก็แทบจะระเบิดเนื่องจากพ่อลูกทะเลาะกัน

พ่อไม่อยากให้ผมออกไปสู้โลกภายนอก ส่วนตัวผมอยากออกไปเจอโลกภายนอก ทำให้ผมกับพ่อผิดใจกัน แต่ผู้เป็นมารดาก็มาห้าม และตกลงกันว่าผมสามารถไปเรียนได้ตามใจหวัง แต่สิ่งที่ต้องแรกคืออิสระของผม

ผมปฏิเสธการขึ้นครองราชมาตลอดเพราะผมอยากให้ชีวิตแบบเรียบง่าย ข้อตกลงนี้ทำให้ผมกลุ้มใจเป็นอย่างมาก แต่ผมก็เลือกที่จะเดินตามใจตัวเอง 

ไม่รู้สิผมคิดว่าโลกภายนอกต้องดีกว่าในกำแพงวังหลวงเป็นแน่ อิสระของผมจะหายไปตอนที่ผมจบมัธยมต้น ทำให้ผมต้องมาเรียนที่ต่างประเทศในมัธยมปลาย

เพราะผมเก็บความลับไม่เก่ง ชอบพูดตรงๆซะมากกว่า แค่ตอนเรียนมัธยมต้นผมก็กลัวว่าทุกคนจะรู้ว่าผมเป็นองค์ชายแล้วล่ะครับ

"อนาคตของฉันจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับตอนนี้สินะ" ผมพึมพำกับตัวเอง หลังจากที่เดินเล่นมาตามทาง

"เฮ้อออ ฝรั่งเศสหนาวชะมัด" ผมคิดได้ดังนั้นก็เดินกลับคอนโดที่แพงที่สุดในฝรั่งเศส เห็นแบบนี้ผมก็มีความเป็นลูกคุณหนูนะ

"ข้างในอบอุ่นดีจังแหะ" ผมเดินขึ้นมาบนห้องเจอกับกระเป๋า 12 ใบ ข้างในส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้า ผมบอกแล้วว่าผมมีนิสัยที่คุณหนูพอตัวเลยล่ะ

🎶~🎶~🎶~

กระเป๋ากางเกงที่ผมสั่นขึ้น พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ บนหน้าจอคือชื่อของผู้ให้กำเนิด

"เลม่อนถึงคอนโดที่แม่เตรียมไว้ให้รึยังลูก" แม่ผมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"ครับ ตอนนี้กำลังนั้งพัก" ผมตอบกลับเสียงนิ่ง

"จำออสตินได้มั้ยลูก แม่จะส่งเขาไปเรียนกับลูก ลูกบอกว่าห้ามเปิดเผยว่าเป็นองค์ชาย ฉะนั้นแม่จะส่งออสตินไปดูแลลูกแทน ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด ออสตินจะไปถึงช่วงเย็นอย่าลืมทำความรู้จักกันดีๆล่ะ" หลังจากนั้นแม่ผมก็วางสายไป

และนี่ก็ใกล้เย็นแล้วสิ แต่คงไม่ใช่กับอารมณ์ผมตอนนี้หรอกครับ

ผมโกรธควันออกหู ทำไมต้องออสตินด้วยล่ะ ผมไม่ถูกกับเจ้าเด็กนี่ที่สุดเลยนะ! ทุกคนคงจะสงสัยออสตินมีนามเต็มว่า ออสติน อีฟ เมอร์สัน เป็นองค์ชายเหมือนกันแต่คนละประเทศ ผมกับเด็กคนนี้ตามเดิมแล้วโตขึ้นจะต้องแต่งงานกัน แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมชอบผู้หญิง ผมจึงพยายามปฏิเสธออสติน และบอกกับพ่อแม่ แต่พวกท่านบอกว่าอยู่ด้วยกันเดี๋ยวก็รักกัน ไม่มีทางแน่นอนผมชอบอยู่คนเดียว ถ้าเขาทำให้ผมรำคาญผมไล่เขาออกจากคอนโดผมแน่!!

ตอนเด็กๆออสตินตัวเล็กเท่าหน้าอกผม โตมาก็คงตัวเล็กเท่าหน้าอกผมเหมือนนั่นแหละ เตรียมตัวโดนฉันแกล้งได้เลย ออสติน!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

'พี่เลม่อนอยู่ไหมครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย' ไม่นานนักเสียงนุ่มทุ้มก็เอ่ยขึ้นที่หน้าประตู เสียงมันเปลี่ยนไปจสกแต่ก่อนมากเลยแหะ คงเพราะโตขึ้นแหละ

"สักครู่นะฉันกำลังแต่งตัว" ผมตอบออกไป ยอมรับครับว่าผมจะแกล้งมัน ให้มันยืนรอหน้าห้องสัก3-4ชั่วโมงเป็นไรไป

ผมพูดจบ ผมก็เดินมาที่โซฟาและนั้งดูรายการผ่านตาบนทีวี จนเวลาล่วงเลยมา

2 ชม. ผ่านไป

🎶~🎶~🎶~

ผมมองหน้าจอโทรศัพท์เพราะว่ามีเสียงเรียกเขา พบว่าเป็นแม่ของผมอีกแล้วครับ

"ครับมะ-"

"เปิดประตูให้ออสตินเข้ามาเดี๋ยวนี้ ออสตินโทรมาหาแม่บอกว่าโดนเลม่อนขังไว้หน้าห้องมา 4 ชั่วโมง ทำไมเลม่อนทำแบบนี้คะลูก!" แม่ถามปนบ่นผม มันโทรไปฟ้องแม่สินะ แต่ 4ชม. อะไร ยังไม่ถึง 3ชม. ด้วยซ้ำ!! เด็กเวร!!

"มันเป็นลูกแม่รึไง รักมันจัง" ผมถามออกไปอย่างหัวเสียและเดินไปเปิดประตูให้ออสตินโดยที่หันหลังใส่ประตู ทำไงล่ะผม ผมไม่อยากเห็นหน้ามัน ผมเป็นประตูและเดินมาที่โซฟาต่อทันที

"เลม่อนเรียกออสตินว่ามันได้ไง ต้องเรียกน้องสิ มารยาทที่สอนในวังหายไปไหนแล้วลูก แค่นี้นะแม่มีธุระ" อีกแล้ว ตัดสายโดยที่ไม่ฟังผมพูดอีกแล้ว

"ราชินีโทรมาหรอครับพี่ม่อน" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น หลังจากที่ผมวางสายแม่

"ยุ่งไรด้วย ห้องนายอยู่ฝั่งนั่นนะ แล้วก็!..." เสียงผมหายไปทันทีเมื่อผมกำลังหันหลังไปคุยกับออสติน พระเจ้า! มันสูงขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ จากที่มันจะสูงเท่าอกผม มันกับกลายเป็นผมที่สูงเท่าอกมัน และมันยังหน้าตาดีขึ้นด้วย!?

"อะไรหรอครับ พี่คงไม่คิดว่าผมจะตัวเท่าเดิมใช่ไหมครับ" ผมพูดและยิ้มอบอุ่นมาให้ผม

ผมเกลียดมัน!!!

___________________________________

เลม่อน : จบพาร์ทเด็กแล้วค่ะ เย้! เราว่าเราอาจจะได้สร้างเรื่องแยกของแต่ล่ะคนแน่ๆเลยค่ะ ทุกคนคิดว่าไงบ้างคะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***