ตอนที่1

เซรีน: "อืม...เช้าเเล้วหรอ.."

ฉันตื่นมากับอาการมึนตึบที่หัว...

อา..ใช่เมื่อคืนฉันนั้งดื่มไวน์ไปสี่เเก้ว..นี่

อีฟลิน: "ตื่นเเล้วหรอครับนายหญิง.."

เสียงเย็นเเต่ออ่นนุ่มดังข้างตัวชั้นเบาๆ..

เซรีน: "โอ้ว!...ใช่เออนายไม่ต้องนั้งกับพื้นเเบบนั้นหรอก..อึก...โอ๊ยปวดหัวจริง.."

อีฟลิน: "ท่านหญิงชีวิตข้าอีฟลินต่อจากนี้เป็นของท่านท่านจะทำอะไรกับข้าก็ได้ตามความต้องการของท่าน"

อีฟลินพูดเสียงอ่อนเบาบางก่อนจะจุมพิตลงบนเท้าฉันเบาๆ...

อ๊ากก!~ เขิลลไม่ไหวว

เซรีน: "มะ..ไม่ต้องทำงั้นก็ได้ยังไงซะที่ฉัน..ข้า!ไถ่ตัวเจ้ามาก็เพราะอยากให้ช่วยเป็นเพื่อนเล่นด้วยเเค่นั้นเอง..นั้งข้างข้าเเทนสิ."

เเง่ฉันควรคุ้นชินกับภาษาทางฝ้ากนี้ให้มากสิ อ๊ากกยัยนันนเเกดันเมาดับกับที่เพราะไวน์สี่เเก้วน่าอายจริงง

ตอนนี้ชั้นต้องใช้ข้าสิงื้ออ~

อีฟลิน: "ได้จริงหรือครับท่านหญิง..."

เซรีน: "ได้สิเเล้วก็ไม่ต้องเรียกข้า..นายหญิงด้วยเรียกเซรีนสิ.."

ฉันพูดก่อนจะหันไปจับมืออีฟลินดึงขึ้นให้นั้งข้างฉัน..

อีฟลิน: "อะ...อื่อ..เซรีน."

อะเหือก!! ในต้นฉบับอีฟลินไม่ใช่ผู้ชายขี้อ้อนโรเเมนน่ารักอย่างนี้นี่!!

ทุกอย่างมันเป็นงี้ได้ไงเนี่ยยย~

ย้อนความ

นัน: "ใครมันเเต่งเรื่องนี้กันพระเอกยังดีไม่เท่าวายร้ายเลยสักนิดกว่าจะมาช่วยนางเอกทุกคนก็พากันตายเกลื่อนละ...นางเอกก็อีกคนอีฟลินของชั้นอุส่าหาข้าวหาปลาช่วยชีวิตมานั้บร้อยครั้งบอกรักเทอดูเเลเทอดีกว่าใครไหนๆ..ทำไมกัน!"

เมย์: "เฮ้ย!ยัยนันเเกเงียบปากเหอะคนจะหลับจะนอนอัดอั้นก็ไปด่านฟ้าโน้น!..."

ยัยเมย์ยกหมอนปิดหูตัวเองก่อนจะหันไปทางอื่น..

นัน: "โทษพอดีอินไปหน่อยย...นอนละงับ..ฝันดี"

หลังจากฉันปิดไฟนอนได้สักพักอากาศภายในห้องก็ร้อนขึ้นมากฉันรู้สึกทรมานเหมือนโดนไฟเฝาทั้งเป็น..

นัน: "อ่า...มะ..เมย์..อยู่มั้ย ร้อน!.."

...เมย์!...

อะ..อืม..เย็นขึ้นละขอบคุณเมย์..

???: "คุณหนูฟื้นเเล้วค่ะนายท่าน!!"

เสียงตะโกนลั้นเสียงดังของใครบางคนทำให้ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก..

เซรีน: "งืม..เสียงดัง ไรกัน..ขอนอนต่อหน่อยถะ.."

เดวิท: "เซรีนลูกพ่ออ!~"

คลาวนี้ก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นมาไกลๆเเต่พอชั้นค่อยๆลุกหันไปอีกทีก็เเทบตกใจตาย