เซรีน: "อืม...เช้าเเล้วหรอ.."

ฉันตื่นมากับอาการมึนตึบที่หัว...

อา..ใช่เมื่อคืนฉันนั้งดื่มไวน์ไปสี่เเก้ว..นี่

อีฟลิน: "ตื่นเเล้วหรอครับนายหญิง.."

เสียงเย็นเเต่ออ่นนุ่มดังข้างตัวชั้นเบาๆ..

เซรีน: "โอ้ว!...ใช่เออนายไม่ต้องนั้งกับพื้นเเบบนั้นหรอก..อึก...โอ๊ยปวดหัวจริง.."

อีฟลิน: "ท่านหญิงชีวิตข้าอีฟลินต่อจากนี้เป็นของท่านท่านจะทำอะไรกับข้าก็ได้ตามความต้องการของท่าน"

อีฟลินพูดเสียงอ่อนเบาบางก่อนจะจุมพิตลงบนเท้าฉันเบาๆ...

อ๊ากก!~ เขิลลไม่ไหวว

เซรีน: "มะ..ไม่ต้องทำงั้นก็ได้ยังไงซะที่ฉัน..ข้า!ไถ่ตัวเจ้ามาก็เพราะอยากให้ช่วยเป็นเพื่อนเล่นด้วยเเค่นั้นเอง..นั้งข้างข้าเเทนสิ."

เเง่ฉันควรคุ้นชินกับภาษาทางฝ้ากนี้ให้มากสิ อ๊ากกยัยนันนเเกดันเมาดับกับที่เพราะไวน์สี่เเก้วน่าอายจริงง

ตอนนี้ชั้นต้องใช้ข้าสิงื้ออ~

อีฟลิน: "ได้จริงหรือครับท่านหญิง..."

เซรีน: "ได้สิเเล้วก็ไม่ต้องเรียกข้า..นายหญิงด้วยเรียกเซรีนสิ.."

ฉันพูดก่อนจะหันไปจับมืออีฟลินดึงขึ้นให้นั้งข้างฉัน..

อีฟลิน: "อะ...อื่อ..เซรีน."

อะเหือก!! ในต้นฉบับอีฟลินไม่ใช่ผู้ชายขี้อ้อนโรเเมนน่ารักอย่างนี้นี่!!

ทุกอย่างมันเป็นงี้ได้ไงเนี่ยยย~

ย้อนความ

นัน: "ใครมันเเต่งเรื่องนี้กันพระเอกยังดีไม่เท่าวายร้ายเลยสักนิดกว่าจะมาช่วยนางเอกทุกคนก็พากันตายเกลื่อนละ...นางเอกก็อีกคนอีฟลินของชั้นอุส่าหาข้าวหาปลาช่วยชีวิตมานั้บร้อยครั้งบอกรักเทอดูเเลเทอดีกว่าใครไหนๆ..ทำไมกัน!"

เมย์: "เฮ้ย!ยัยนันเเกเงียบปากเหอะคนจะหลับจะนอนอัดอั้นก็ไปด่านฟ้าโน้น!..."

ยัยเมย์ยกหมอนปิดหูตัวเองก่อนจะหันไปทางอื่น..

นัน: "โทษพอดีอินไปหน่อยย...นอนละงับ..ฝันดี"

หลังจากฉันปิดไฟนอนได้สักพักอากาศภายในห้องก็ร้อนขึ้นมากฉันรู้สึกทรมานเหมือนโดนไฟเฝาทั้งเป็น..

นัน: "อ่า...มะ..เมย์..อยู่มั้ย ร้อน!.."

...เมย์!...

อะ..อืม..เย็นขึ้นละขอบคุณเมย์..

???: "คุณหนูฟื้นเเล้วค่ะนายท่าน!!"

เสียงตะโกนลั้นเสียงดังของใครบางคนทำให้ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก..

เซรีน: "งืม..เสียงดัง ไรกัน..ขอนอนต่อหน่อยถะ.."

เดวิท: "เซรีนลูกพ่ออ!~"

คลาวนี้ก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นมาไกลๆเเต่พอชั้นค่อยๆลุกหันไปอีกทีก็เเทบตกใจตาย

!!ที่ไหน เนี่ยยย!!

หลังจากที่ฉันฟังผู้ชายที่หน้าตาดูดีมีกะตังเล่าเรื่องต่างๆพร้อมบ่นน้อยใจที่ฉันลูกสาวคนเดียของเขาตื่นมาเเล้วจำตนไม่ได้ไปสักพักใหญ่ทุกอย่างก็ดีขึ้นฉันได้รู้ว่าผู้ชายที่วิ่งตาตื่นมากอดชั้นนั้นคือ เดวิท เกรนเลอร์

ผู้เป็นพ่อของร่างที่ฉันอยู่

ออใช่ตอนนี้ชั้นกลังรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่บ้านเพื่อนเเละก็ร่างตัวเองด้วย....

เเต่ตอนนี้ชั้นอยู่ร่างตัวประกอบหญิงฝ่ายนางเอกที่ตายเพราะสูญเสียบิดาไปกระทันหันความรู้ในการบริหารการเงินต่างๆก็ไม่มีสุดท้ายถูกญาติทรยศหักหลังชิงตำเเหน่งฮุบทรัพสินไปหมด...

เอมี่: "คุณหนูถึงเวลาทานยาเเล้วนะคะ..."

เสียงทักของสาวใช้ข้างตัวดังขึ้น...

จริงสิเอมี่คืนคนที่ว่างยาท่านพ่อร่างนี้นี่นาเหตุที่ไม่วางยาร่างนี้เพราะเดิมทีเจ้าของร่างก็ป่วยมาเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะอาศัยการเงินบิดาที่มหาสารในการหาหมอยารักษา

เซรีน: "ขอบคุณเเต่ตอนนี้ข้าขออยู่คนเดียวสักพัก.."

ฉันพูดพร้อมกวดสายตาดูรอบๆห้อง...

เอมี่: "ค่ะ คุณหนู"

หลังจากเอมี่สาวใช้โปรเจ้าของร่างเดิมออกไปแล้วฉันก็เดินสำรวจห้องไปทั่วทิศ...

เซรีน: "หูยย~ เซรีนเธอนี่นะไม่หัดเรียนอ่านเขียนกลยุทอะไรม่างเลยวันๆอบเเต่ยาไม่ออกลังกายม่าง...

หน้าตาก็สวยเเต่ดันซีดเซียวไปหมดเลยเนี่ย..."

ฉันมองกระจกขอบรวดลายดอกไม้สีทองประดับไข่มุกราคาสูงลิ้วพร้อมกับมองหน้าตาร่างตอนนี้...

ตอนนี้ฉันอาศัยร่างกายเธอจะถือว่าเธอก็คือชั้นละกันหลับให้สบายนะฉันจะจัดการปัญหาทุกอย่างต่อจากนี้ให้เธอเองง...(เสพสุขเเทนด้วย)..

เซรีน: "หน้าตาเธอระดับนี้ถ้าอยู่โลกฉันนะฟุๆดาราดังเเน่เลยย.."

ฉันพูดก่อนจะจับพิวหน้าตัวเองลูบเบาๆ

ผิวก็เนียนผมก็สวยนัยตาสองสีมีเสน่ห์สุดๆเลยย

....เเต่ตอนนี้ความซีดเซียวเเรงน้อยของเธอก็ทำชั้นเกียดนะอึกก~...

ฉันบ่นในใจจบก็ล้มหงายลงพื้นพรมเเดงนุ่มทันที...

ไม่มีเเรงเลย..

เดวิท: "ซะ...เซ.เซรีน!...โฮกก~ลูกพ่ออทำไมไม่นอนบนเตียงดีละลูกลุกขึ้นมาทำไมเนี่ยยโอ๋ๆๆ เเก้วตาดวงใจป๊าาหัวใจจะวายลูกพ่อฟื้นก็ดีเเล้วว.."

อึกก! ชั้นหายใจไม่อออกกก~

เซรีน: "ทะ...ท่าน พ่อ...ข้า"

เดวิท: "ละ..ลูกพ่อเจ้าเป็นไรไป! ไปเรียกท่านหมอมาเดี๋ยวนี้เร็วเข้า!!"

หะ! ไม่ใช่นะช่วยชั้นก่อนหายใจไม่อออกคลายกอดหน่อยเถอะ!! ชั้นเเกะมือท่านไม่ออกก!~

???: "ท่านเดวิทกระผมาเเล้วครับ! เเฮก!"

เสียงกระหอบกระหื่นตังขึ้นหลังจากประตูถูกเปิดออก

จังหวะเดียวกับที่ชั้นงัดเเรงทั้งหมดมาง้างเเขนพ่อออกจนหายใจคล้องขึ้น

เดวิท: "รีบมาตรวจลูกสาวข้านางต้องไม่เป็นอะไร!"

???: "ครับท่าน.."

คนที่ได้ชื่อว่าท่านหมอเดินเข้ามาใกล้ชั้นก่อนจะเริ่มทำการตรวจสอบตั้งเเต่หัวจรดท้าว

???: "ไม่มีไรต้องห่วงมากเเล้วนะครับ...คุณหนูอาการดีขึ้นจากเดิมไปมาก...น่าเเปลกนะครับเพราะเเทบไม่เคยมีใครรอดจากอาการเจ็บป่วยจากโรคจันทร์เล้นมาก่อน..คุณหนูคือคนที่4ครับที่รอดมาได้"

เดวิท: "จริงหรอ!"

ตอนนี้ฉันเห็นละคนที่ดีใจที่สุดเมื่อรู้ว่าฉันหายเจ็บป่วยได้...โหเซรีนฉันจะดูเเลพ่อจะขจัดภัยให้พ่อเธอต่อจากนี้เอง...

???: "ใช่ครับเพราะเเทบไม่เคยมีใครรอดมาจนถึงอายุสิบหกได้เเต่คุณหนูรอดมาได้จนอายุสิบเก้าเเละอีกอย่างต่อจากนี้อาการต่างๆคุณหนูจะดีขึ้นเรื่อยๆครับ.."

...เจ้าของร่างนี้เป็นโรคร้ายหรอเนี่ยกลังรู้..

เซรีน: "ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะว่าเเต่..หมอชื่อไรนะ?"

โฮบชั้นเผลอความเป็นกันเองซะเเล้ววว

???: "ตัวกระผมไม่มีนามครับท่าน สูญเสียความทรงจำที่มีไปเเล้วจริงสินะครับคุณหนูท่านเป็นคนเก็บข้ามาชุบเลี้ยงนะครับ..."

หะ? เซรีนเธอนี้ก็ไม่เล่นนะเก็บหมอหนุ่มเน้นหน้าตาไม่ด้อยกว่าใครไหนมาเลี้ยงด้วยดูจากการที่เขาสามถรยื้อเธอชีวิตมาให้จนอายุ19ให้เธอได้คือสุดยอดในนิยายไม่เห็นพูดถึงโครร้ายเลยนี่นา..

เซรีน: "อือใช่ข้าสูญเสียความทรงจำเเทบทั้งหมด..."

อื่อเพราะชั้นไม่รู้ไรเกี่ยวกับตัวประกอบตัวนี้นะสิ..

???: "ข้าเคยขอให้คุณหนูมอบชื่อเเก่ข้า...จนวันนี้ท่านก็ยังไม่ได้ให้เลยครับ..."

เขาก้มมองพื้นด้วยสายตาละห่อย...

เซรีนเธอเมินเขาได้ลงหรือนี่สุดยอด...ผู้ชายหน้าตาสวยสดหมดจดมากขนาดนั้น...อย่าบอกนะว่าเธออิจฉาหน้าตานั้นอ่ะ!...

เดวิท: "อะเฮ้ม!...เดี๋ยวข้านี้เเหละจะให้ชื่อเเทนเซรีนลูกข้าเอง...ข้าจะให้ชื่อว่า.."

เซรีน: "มะ..ไม่!..หนุจะให้ชื่อเองให้เป็น เอ็ดเวิร์ด ละกันนะได้ใช่มั้ย?.."

ฉันพูดก่อนจะหันไปมองหน้าเขา

เอ็ดเวิร์ด: "ขอบคุณคุณหนู!..."

เอ็ดเวิร์ดตะโกนขอบคุณด้วยความดีใจก่อนจะต้องหยุดชะงับไปเพราะถ้าทางน่ากลัวของคนด้านหลัง

อ่าา...ช่ายยนั้นคือท่านพ่อร่างนี้หรือก็คือพ่อของชั้นในตอนนี้...

เดวิท: "ออกไปได้ เเล้ว...ข้าจะคุยตามลำพังกับลูกสาวข้า..."

โห... เรื่องไรกันนะ

ทันทีที่เสียงประตูปิดลงสีหน้าจริงจังของคนเป็นพ่อก็ปรากฏ

เซรีน:  "ท่านพ่อมีเรื่องอะไรหรอคะ?..."

เดวิท:  "ลูกพ่อโกรธอะไรหรือปล่าว..มีอะไรจะบอกพ่อคนนี้มั้ย..."

เสียงละห่อยของพ่อที่ดูเหมือนเสียใจนิดๆ

เกิดไรขึ้นหรือเขารู้เเล้วหรอว่าฉันไม่ใช่ลูกเขา...

ฉันนั้งลงบนเตียงอย่างเบาพร้อมตั้งท่าจะก้มกราบขอร้องขอโทษที่ยึดร่างลูกเขา

เซรีน:  "ขะ!."

เดวิท:  "ทำไมไม่เรียกพ่อว่าพ่อเเล้วว!..พ่อขอโทษที่ไม่บอกอะไรให้ลูกรู้เลย!"

ชอดฟิว!...คนละเรื่องหรือโหเกือบไปแล้ว...

เซรีน:  "มะ..ไม่เลยนะคะเเค่..."

เเค่ชั้นไม่ค่อยรู้ความสำพันธุ์ของท่านกับลูกสาวเองมันต่างจากนิยายนะสิ!

เดวิท:  "อะไรหรือ?...ลูกพ่ออยากได้อะไรบอกมาได้เลยทัพทิมหรือเพรชพลอยพ่อจะหามาให้ได้!"

โห...เเค่ของในห้องนี้ก็ทำชั้นนั้งดื่มนั้งกินไม่ไปไหนทั้งชาติได้ละ

ฉันคิดก่อนจะนั้งดีๆ

เดวิท:  "เรียกพ่อเหมือนเดิมเถอะนะเรียกท่านนำมันทำให้รู้สึกห่างเหินเกินไป..."

พ่อตอนนี้ของฉันนั้งลงข้างเตียงมองดูลูกสาวที่ตอนนี้อาการดีขึ้นจากเดิมมากด้วยสายตาห่วงใยที่ต่อให้ชั้นคนนี้จะไม่เคยได้รับยังสัมผัสได้...

ฉันเป็นเด็กำพร้าที่ไม่มีพ่อเเม่ไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัว...