อารัมภบท

...บทที่ ๐ - อารัมภบท...

ณ แดนเซียน ตำหนักเซียนโอสถ

“ถึงวาระสุดท้ายของข้าแล้วงั้นหรือ?” เซียนโอสถสาวใบหน้างดงามกำลังนั่งอยู่ภายในตำหนัก ดวงตาสีฟ้าครามทอประกายความเศร้าหมอง

เมื่อรู้ว่าวาระสุดท้ายของตนเองมาถึงแล้ว อารมณ์ทุกอย่างของหญิงสาวล้วนนิ่งสงบไม่เหมือนกับคนที่กําลังเผชิญหน้ากับความตาย…ทว่าดวงตาสีฟ้าครามคู่นั้นเศร้าหมองลง คล้ายกับกำลังมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งค้างคาอยู่ภายในใจ

สิ่งที่นางถวิลหามาโดยตลอดหลายร้อยปี คือความสุขในการใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป นี่เป็นสิ่งที่เซียนโอสถผู้เลื่องชื่อเช่นนางใฝ่หามาโดยตลอด…

ตลอดหลายร้อยปีมานี้หญิงสาวทุ่มเททุกอย่างเพื่อการรักษาและช่วยเหลือผู้คน ไม่ว่าจะเป็นเซียนหรือปีศาจตนใด ล้วนแต่เคยได้ความช่วยเหลือจากเซียนโอสถมาแล้วทั้งสิ้น

ทว่าความปรารถนาที่ตัวนางเองต้องการที่จะใฝ่หาความสุข…ก็เป็นเพียงความปรารถนาสุดท้ายก่อนจะตายก็เท่านั้นเอง

และแล้วก็มาถึงช่วงสุดท้ายของในชีวิตเซียนโอสถชิงอี ดวงตาคู่งามค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ ก่อนสติจะค่อยๆ เลือนราง และหายไปในที่สุด

ณ แดนนรก ตำหนักผู้คุมวิญญาณ

“ต่อไป” ราชาแห่งนรกเป็นผู้ที่คอยตัดสินชะตาของเหล่าวิญญาณที่หมดสิ้นอายุขัย น้ำเสียงเคร่งขรึมเอ่ยออกมา ดวงตาสีแดงชาดจ้องไปที่หนังสือเล่มหนึ่งในมือ

“เซียนโอสถชิงอี!” ราชาแห่งนรกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าโศก

“ถึงเวลาของท่านแล้วงั้นหรือ? ...” ดวงตาสีแดงชาดจ้องไปที่ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งด้วยแววตาเศร้าหมอง

“นี่…ก็ผ่านมาสองร้อยปีแล้ว ที่ท่านและข้าไม่ได้พบกัน” น้ำเสียงอ่อนหวานของเซียนชิงอีดังขึ้น ใบหน้างามยิ้มออกมาเล็กน้อย ดีใจยิ่งนักที่มีโอกาสได้พบสหายเก่าในยามนี้

“ฮ่าๆ ช่างน่าคิดถึงความหลังเมื่อในตอนนั้นยิ่งนัก” ใบหน้าหล่อเหลาคมคายยิ้มออกมา ทว่าดวงสีแดงชาดกับเศร้าหมองลงเมื่อจ้องมาที่ร่างอรชรของเซียนโอสถชิงอี

“ช่างน่าคิดถึงความหลังจริงๆ เชิญท่านทําหน้าที่ต่อเถอะ…ยังมีวิญญาณอีกมากมายที่รอให้ท่านมาตัดสิน เกรงว่าตอนนี้พวกคงจะบ่นท่านอยู่ในใจแล้ว…” น้ำเสียงหยอกเย้าเอ่ยออกมา ใบหน้างามดั่งนางฟ้ายิ้มอย่างมีความสุข เมื่อได้พูดคุยกับสหายเก่าในโลกหลังความตาย

“วิญญาณตนใดมันจะกล้า บ่นถึงข้ากัน ฮ่าๆๆ” น้ำเสียงดังทรงอำนาจดังขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาคล้ายคนบ้าคนหนึ่ง

“เซียนโอสถชิงอีความดีของท่าน ช่างมีมากมายเหลือคณานับ หากจะให้ท่านกลับสู่สายธารวิญญานเลย ข้าก็ปวดใจยิ่งนักที่ไม่อาจตอบแทนบุญคุณของท่านได้” ราชาแห่งนรกเอ่ยออกมาด้วยความทุกข์ใจ ใบหน้าหล่อเหลาเศร้าหมองลงอีกครั้ง พลางนึกไปถึงยังครั้งอดีต ในครั้งที่ได้รับการรักษาจากหญิงงามเบื้องหน้า หากในวันนั้นไม่มีหญิงสาวผู้นี้ เกรงว่าเขาเองก็คงจะตายไปแล้ว

“อย่าได้พูดเช่นนั้นเลย บุญคุณอันใดกัน? ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย ท่านกับข้าเป็นสหายกัน มีปัญหาอะไรก็ย่อมต้องคอยช่วยเหลือกัน ฉะนั้นข้าไม่เคยคิดว่าท่านเป็นหนี้บุญคุณอะไรข้าเลย” น้ำเสียงอ่อนหวานดังขึ้น ดวงตาคู่งามพลันจ้องไปที่สหายเก่าด้วยความซาบซึ้ง

“มีปัญหาอะไรก็คอยช่วยเหลือกัน นั้นสินะ..งั้นครั้งนี้ก็ถึงคราวที่ข้าต้องช่วยท่านบ้างแล้ว หวังว่าท่านจะหาความสุขให้กับตัวเองบ้างนะ” ราชาแห่งนรกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอย่างเป็นกันเอง เขาโบกสะบัดมือหนึ่งครั้งพลังงานสีดำสายหนึ่งก็หมุนวนรอบตัวเซียนโอสถชิงอี

วูซซซซซ

“หาความสุข เอ๊ะ!! ท่านกำลังพูดสิ่งใดกะ —” เซียนโอสถชิงอีที่กำลังเอ่ยทักท้วงด้วยใบหน้าตกใจอยู่ ทว่าจู่ๆ ทิวทัศน์รอบด้านพลันบิดเบี้ยว สติของหญิงสาวก็วูบดับลงไป

“ข้าหวังว่าท่านจะใช้ชีวิตใหม่ให้คุ้มค่า อย่าได้มัวแต่ช่วยเหลือคนรอบข้างจนลืมหาความสุขใส่ตนเอง เหมือนดั่งชีวิตที่แล้วของท่านอีกหล่ะ” หลังจากวิญญานของเซียนโอสถชิงอีหายไปแล้ว ราชาแห่งนรกเอ่ยออกมาอย่างด้วยน้ำเสียงมีความสุข ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า เขายิ้มออกมาอย่างดีใจ…เมื่อได้ตอบแทนบุญคุณของหญิงสาวที่เป็นดั่งรักแรกพบ

| ยินดีต้อนรับนะอ่านทุกท่านเลยนะครัช หากมีคำผิดหรืออยากให้แก้ไขส่วนใดของเนื้อหาโปรดแจ้งเลยนะครัช ขอบคุณครัชที่สนับสนุน |

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***