ผลึกรูน

จูอุทานด้วยความตกใจ

"ตายจริง! แสดงว่าตัวข้าคือสาเหตุแน่ๆ "

เขาขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงต่ำ

"สาเหตุ? สาเหตุอะไร"

"ก็ข้าเป็นแมลง แต่ดันเชื่อมสายใยแห่งชีวิตกับนายท่าน สายใยที่ผูกกันคงจะมีผลเฉพาะกับสิ่งมีชีวิตที่โครงสร้างไม่ได้ซับซ้อนเช่นตัวข้า ข้า ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริงๆ นายท่าน ข้าไม่น่ารับอาหารจากไข่เลย"

น้ำเสียงของผีเสื้อตัวน้อยแสดงออกถึงความเสียใจ ผิดกับเขาที่ไม่สนใจ เพราะในหัวถูกบดบังด้วยความทรงจำบางอย่าง ความทรงจำนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และถูกถาโถมด้วยไฟแค้น ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น มันฝังอยู่ในเลือด เนื้อ และความคิด จนตระหนักได้ว่าถ้าหากยังเป็นเช่นนี้ คงไม่มีเวลาให้กับการแก้สถานการณ์ตรงหน้า เมื่อคิดได้จึงวางโทสะนั้นลงสักพัก แล้วนึกถึงปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ เอ่ยเสียงเย็นชากับจู

"ร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา"

จูเอ่ยปนสะอื้น

"ก็ข้าเสียใจนี่นา ข้าเป็นสาเหตุทำให้นายท่านประสบปัญหา ข้ามันตัวซวยชัดๆ "

"ช่างเรื่องน่ารำคาญนั่นเถอะ ถามหน่อย เจ้ากับข้าคือส่วนหนึ่งของกันและกันใช่มั้ย? "

"ใช่ นายท่านคือชีวิตของข้า "

"แล้วที่ข้าสามารถควบคุมแมลงได้ เท่ากับว่าเจ้าก็คุมได้ด้วยใช่รึเปล่า"

"นั่นก็ใช่ "

"ดี งั้นสั่งงานให้ที"

จูหยุดสะอื้นทันที ก่อนกระพือปีกบินด้วยความกระตือรือร้น เอ่ยเสียงใสปานระฆังแก้ว

"ได้สินายท่าน ท่านจะสั่งแมลงพวกนั้นผ่านข้าว่ายังไงบ้าง"

คำสั่งแรกคือการคุมฝูงมด ว่ากันว่าพวกมันสามารถแบกน้ำหนักได้มากกว่าน้ำหนักตัวถึง10เท่า แล้วถ้าเป็นมดทั้งรังล่ะ สิ่งที่ให้แบกจะมีขนาดที่ใหญ่ขนาดไหน เริ่มแรกในการทดลองคือผลไม้ที่กินได้ เขาสั่งให้พวกมันออกหาผลไม้ แล้วช่วยกันแบกเรียงแถวกลับมาในจุดที่เขานั่งอยู่ การทำงานของมดนั้นมันวิเศษ ทั้งเรื่องวินัยการเดินแถวอันไร้ที่ติ ทั้งเรื่องความกล้าเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู เจ้าพวกนี้แหล่ะ ที่จะกลายเป็นกำลังสำคัญให้กับเขาในอนาคต

อีกอย่างที่ขาดไม่ได้คือโปรตีน เขาสั่งงานให้ปลวกเพิ่มจำนวนนางพญาให้มากที่สุด ตัวของนางพญาปลวกนั้นจะมีส่วนท้ายที่ใหญ่กว่าลำตัวหลายเท่า และส่วนนั้นอุดมไปด้วยโปรตีนที่สำคัญต่อการฟื้นฟูร่างกาย รสชาตินางพญาปลวกชวนแหว่ะเล็กน้อย แต่ยังมีความมันของเนื้อทำให้พอถูไถไปได้ จูเป็นผู้ช่วยที่ดี เขาใช้เวลาเพียงสามวันเท่านั้น จึงฟื้นฟูกล้ามเนื้อและเรี่ยวแรงจนกลับมาเป็นปกติ

"จู ผึ้งที่ว่าคุณสมบัติเป็นยังไง ต่างกับผึ้งทั่วไปมั้ย" เขาถามขณะนั่งชันเข่า โดยเพ่งสายตาจ้องไปยังหมูป่าขนหนา ที่บังเอิญผ่านมาและทำท่าฟึดฟัดใส่เพราะสัญชาตญาณ

"ต่างกันพอสมควรค่ะนายท่าน ผึ้งในทวีปมืดจะมีพิษของเหล็กในที่แรงกว่าผึ้งทั่วไป แถมยังสามารถต่อยได้หลายครั้งโดยไม่เสียชีวิตอีกด้วย ท่านจะให้ข้าสั่งพวกมันว่ายังไงคะ? "

เขานิ่งคิด ขณะหมูป่าตัวนั้นเริ่มใช้กีบตะกุยดินเตรียมพุ่งปะทะ ด้วยความที่ขนของมันดูหนาเกินไป ทำให้เหล็กในของผึ้งไม่อาจเจาะทะลุลงไปได้ ทำยังไงดี จริงสิ มันยังมีวิธีนั้นอยู่นี่นา คิดได้จึงหันไปทางผีเสื้อตัวน้อย เอ่ยเสียงต่ำเช่นเดิม

"จู"

"ค่ะนายท่าน? "

"ดึงความสนใจมันให้ที"

"ยังไงคะ"

"บินไปตรงหน้ามันไง"

จูผงะ เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก

"ทำแบบนั้นข้าจะไม่โดนเหยียบแหลกเอารึคะนายท่าน"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"หมูป่าสายตาไม่ดีขนาดนั้น แค่บินไปรบกวนมันก็พอ อีกอย่าง นี่คือคำสั่ง"

"ค.. ค่ะค่ะ ไปแล้วค่ะ" จูบินตรงไปที่หมูป่าตัวนั้น พลางกระพือปีกรบกวนเพื่อดึงความสนใจตามคำสั่ง เจ้าหมูป่าตกหลุมพรางอย่างที่คาด มันใช้เขี้ยวไล่ขวิดหมุนวนอยู่บริเวณนั้นเป็นวงกลม จูส่งเสียงร้องตลอดเวลาเพราะความหวาดกลัว ขณะที่เขาเริ่มเพ่งสมาธิ สั่งการฝูงผึ้งให้บินลงมาจากรัง ผึ้งจำนวนหลายสิบบินลงมาส่งเสียงหึ่ง…งดูน่าขนลุก พวกมันบินตรงไปยังหมูป่าที่ไล่ขวิดจูอย่างรวดเร็ว และพร้อมใจกันฝังเหล็กในใส่บริเวณดวงตาของหมูป่าจนดิ้นพล่าน

"เอาล่ะ จู! กลับมา"

"ค่า..า รอคำนี้นานแล้วนะคะ ฮือ..อ " จูบินกลับมาพร้อมเสียงสะอื้น เขาไม่สนใจ รีบคว้าก้อนหินเตรียมพร้อมที่จะเผด็จศึก เจ้าหมูป่าบัดนี้ถูกดับตะเกียงเรียบร้อย และในจังหวะที่มันเผลอเซเข้ามาในระยะ10เมตร จึงง้างก้อนหินและหวดลงสุดแรง

เป็นเนื้อย่างมื้อแรกในรอบ3วัน ถึงแม้เนื้อจะจืดไปหน่อย แต่อย่างน้อยไขมันของมันยังช่วยเพิ่มรสชาติ เขาใช้เปลือกไข่ที่แข็งปานหินลับจนคม จัดการเลาะหนังออก ทำความสะอาดแล้วห่มช่วงล่างไว้เพื่อกันอุจจาดตา สิ่งหนึ่งที่ได้มานอกเหนือจากเนื้อ คือก้อนผลึกอะไรบางอย่างขนาดเท่ากำปั้น มันมีสีแดงเรืองแสงอ่อนๆ ในตัว เขาหยิบมันขึ้นมาพิจารณา ก่อนหันไปทางจูและถาม

"ข้าคุ้นๆ มันนะ แต่จำไม่ค่อยได้ มันคืออะไร"

ผีเสื้อตัวน้อยบินวนก้อนผลึกสักพัก ก่อนตอบเสียงใส

"จากความรู้ที่ถูกถ่ายทอดมา รู้สึกเจ้านี่จะเป็นผลึกรูนนะคะนายท่าน"

"ผลึกรูน? "

"ค่ะ นายท่าน สิ่งมีชีวิตทุกชนิด จะมีผลึกรูนฝังอยู่ ผลึกรูนนั้นจะเป็นตัวบ่งบอกเอกลักษณ์ของเจ้าของ เช่นหมูป่าตัวนี้ มันเด่นเรื่องการใช้กำลัง รูนก็จะไปในแนวทางการเสริมพลัง อธิบายแบบนี้ท่านพอเข้าใจใช่มั้ย"

เขาโยนรูนเล่นในมือ

"แล้ว เราจะใช้ประโยชน์จากมันได้ยังไง"

"เอ… รู้สึกว่าในการฟื้นฟูต้นไม้แห่งชีวิต เราจำเป็นต้องใช้รูนจำนวนมากเป็นวัตถุดิบนะคะ ส่วนเรื่องสีนั้น ถ้าจำไม่ผิด จะต้องใช้รูนประเถทที่มีสีเขียว"

จูอธิบายถึงสาเหตุที่ต้นไม้แห่งชีวิตอ่อนแอ นั่นเป็นเพราะเมื่อนานมาแล้ว ในเสี้ยวความทรงจำที่ได้รับการถ่ายทอด สมัยเมื่อครั้งสมรภูมิเลือดแห่งทุ่งกราเวน ครั้งนั้นปีศาจรวมถึงสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ในทวีปมืด ต่างถูกสังหารและกวาดล้างจนแทบจะสูญพันธุ์ เมื่อไร้ซึ่งชีวิตเสียแล้ว การหมุนเหวียนของกระแสรูนก็ขาดสะบั้นลงคล้ายวัฏจักรถูกทำลาย ต้นไม้แห่งชีวิตใช้พลังงานของตนเองเฮือกสุดท้าย โดยอาศัยผลึกรูน2ก้อน ซึ่งหลงเหลือจากซากศพ2ร่างที่ย่อยสลายอยู่ใต้ต้น มันเป็นการเดิมพันอันแสนยาวนาน และเป็นการบรรจงสรรสร้างผู้สืบเจตนารมณ์คนใหม่อย่างปราณีต ถึงแม้จะใช้เวลานานกว่า400ปี ทว่าอย่างน้อยสิ่งที่กำเนิดขึ้นมาก็น่าพึงพอใจ

อีกเรื่องคือสีของรูน จูอธิบายให้เขาเข้าใจว่าสีแดงคือตัวแทนของพละกำลัง สีฟ้าเป็นตัวแทนของความรู้ และสีเขียวเป็นตัวแทนของชีวิตและการรักษา รูนสีแดงที่ได้มานั้นไม่มีประโยชน์กับต้นไม้แห่งชีวิต แต่มันก็ไม่ถึงกับต้องโยนทิ้งเสียทีเดียว เขาสามารถใช้มันในการพัฒนาเหล่าแมลงที่อยู่ใต้อาณัติได้ เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้น

"มีวิธีให้พวกมดใช้งานรูนพวกนี้ได้มั้ย? "

จูกระพือปีกอยู่กับที่

"ขอข้าทวนความรู้สักครู่นะคะนายท่าน เอ… รู้สึกว่ารูนก้อนประมาณนี้ จะใช้พัฒนามดได้ประมาณ4ตัวเองนะคะ "

"บ้าจริง! ทำไมน้อยแบบนั้นล่ะ" เขาสบถด้วยความหัวเสีย ขณะผีเสื้อเริ่มเสียงอ่อนด้วยความกลัว

"ข้าผิดอะไรล่ะนายท่าน ทำไม่ต้องดุใส่ข้าด้วยฮือ..อ "

เขาเอ่ยเสียงต่ำ หลังจากปรับอารมณ์สักพัก

"ช่างเถอะ 4ตัวก็4ตัว งั้นถ้าข้าจะพัฒนามด4ตัวด้านพละกำลัง มันก็ไม่รวมถึงการยืดอายุด้วยใช่มั้ย"

"อย่างที่บอกค่ะนายท่าน หากต้องการยืดอายุมด ก็ต้องใช้รูนสีเขียว ที่ส่วนใหญ่จะถูกฝังอยู่ในมอนสเตอร์ประเภทพืช อย่างเช่นเจ้าตัวนู้น"

เขามองตาม พบพืชคล้ายต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงขนาดใหญ่1ต้น กำลังอ้าส่วนปากที่ใช้เป็นตัวจับแมลง โดยส่วนกลางของปากนั้นมีดอกไม้ และน้ำหวานไหลเยิ้มเป็นตัวล่อ ถ้าหากสั่งการพวกมดเข้าไปตอนนี้ แน่นอนว่าไม่ผิดกับป้อนอาหารให้เจ้าตัวนั้นโดยเสียเปล่า เขาสั่งให้จูพัฒนามดงาน4ตัวทันที โดยวิธีการนั่นก็คือ ให้นำผลึกรูนใส่เข้าไปในโพรงของต้นไม้แห่งชีวิต หลังจากนั้นจะเป็นหน้าที่ของหล่อนเองในการดำเนินการ

"นายท่าน ต้องการพัฒนามดงานในด้านไหนคะ พอดีว่ามันมีปลีกย่อยออกมานอกเหนือจากพละกำลังค่ะ"

"มันมีอะไรบ้าง? "

"ก็อย่างเช่น เพิ่มแรงกัด เพิ่มขนาดตัว เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่ เพิ่มความหนาของเปลือก"

เขายืนคิดสักพัก สลับกับมองต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงต้นนั้นด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนตอบเสียงต่ำ

"เพิ่มแรงกัดอย่างเดียว ทำได้มั้ยจู"

"ได้ค่ะ แต่ปริมาณแรงที่เพิ่มมา ตัวข้าก็ระบุไม่ได้นะคะ ว่าจะเพิ่มขึ้นมามากขนาดไหน …." ผีเสื้อตัวน้อยนิ่งไปชั่วครู่ ขณะผลึกรูนในโพรงเริ่มเรืองแสงสว่างขึ้น และมอดลงย่อยสลายเหลือเพียงเศษขี้เถ้า จูพูดต่อ"....เรียบร้อยค่ะ ให้มดงานทั้ง4ตัวขึ้นมาจากโพรงเลยมั้ยคะ"

"ขึ้นมาเลย และรอฟังคำสั่ง"

มดงานตัวจิ๋วไต่ขึ้นมาตามคำสั่ง ขณะที่เขาสั่งการฝูงผึ้งให้บินลงมาอีกครั้ง จากนั้นจึงควบคุมให้พวกมันบินตรงไปยังต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงยักษ์ เป็นการดึงดูดความสนใจในชั่วระยะเวลานึง เพื่อให้มดงานที่ได้รับการพัฒนาเคลื่อนที่เข้าหา ผึ้งเหล่านั้นบินหลอกล่อจนส่วนปากที่อ้าอยู่ไขว้เขว มันเคลื่อนตัวไล่งับบรรดาผึ้งเป็นพัลวัน จนมดงานทั้ง4ตัวคืบคลานและไต่ขึ้นไปยังส่วนลำต้นของมันได้ เขาสั่งให้มดทั้ง4ตัวกัด และสิ่งที่น่าสะพรึงก็บังเกิดขึ้นทันที

"นาย นายท่าน!!" จูอุทานด้วยความตกใจ เมื่อส่วนลำต้นของต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงยักษ์ ขาดสะบั้นในการประสานการกัดจากมดทั้ง4เพียงครั้งเดียว ส่วนปากของมันร่วงตึงลงกับพื้น และมีเมือกเหนียวสีเขียวข้นไหลนอง พลังการกัดที่ได้รับการพัฒนาของมดนั้นช่างน่ากลัว เขายืนพิจารณาผลงานอย่างพอใจ แล้วสั่งให้หมดทั้ง4แบกผลึกแร่สีเขียวก้อนนั้นกลับมา มันคล้ายมรกตอย่างแยกไม่ออก รีบนำไปวางไว้ในโพรงต้นไม้แห่งชีวิตจุดเดิมแล้วออกคำสั่ง

"จู เพิ่มอายุของมดงานทั้ง4ตัวเดี๋ยวนี้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***