กำเนิดจากไข่(ต่อจากบทนำ)

ในความรู้สึกอันแสนเลือนลาง สายฝนและหิมะแห่งฤดูหนาวผ่านไปแล้วกว่า400ครั้ง ภายใต้ภาพสลัวที่กั้นโดยผนังสีขุ่น มีเมือกเหนียวข้นกลิ่นชวนอาเจียนห่อหุ้มอยู่ภายใน ด้านนอกสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง กำลังเคลื่อนที่และกระพือปีกไปมา ผีเสื้องั้นหรือ? ใช่ มันคือผีเสื้อ เจ้าผีเสื้อตัวนั้นบินวนรอบกำแพงที่รายล้อมเขาอยู่ ดูคล้ายต้องการหาที่เกาะและเข้ามาด้านใน ในจังหวะที่ผีเสื้อตัวเดิมเกาะอยู่ด้านนอกและจ้องกลับมา ปลายนิ้วของเขาก็เริ่มขยับ แตะสัมผัสที่ผิวของกำแพงจนเกิดรอยร้าว

ไม่ผิดแสงสว่างปลายอุโมงค์ หลังจากสายตาเริ่มปรับสภาพและชินกับการมองเห็น ก็เริ่มสำรวจพื้นที่โดยรอบด้วยความสงสัย นี่มันอะไรกัน ทำไมตัวเขาถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ เท่าที่จำได้ลางๆ คือเมื่อนานมาแล้ว ในครั้งนั้น ในยามที่กวัดแกว่งดาบแล้วภาพก็ตัดไป ผีเสื้อตัวเดิมบินมาหยุดตรงหน้า ก่อนเสียงของใครบางคนซึ่งเล็กทว่าใสดั่งระฆังดังขึ้น

"สวัสดีนายท่าน "

เขาหันมองไปรอบๆ ด้วยความตกใจ เสียงดังอีกครั้ง

"ท่านจะมองไปไหน ข้าอยู่นี่ ข้าเอง"

หันกลับมา พบผีเสื้อตัวเดิมกระพือปีกอยู่กับที่

"ใช่ หมายถึงข้านี่แหล่ะ ข้ารอนายท่านมานานเหลือเกิน ในที่สุดนายท่านก็ออกมาจากไข่แห่งชีวิตสักที ท่านพูดได้มั้ย? "

สายตาของเขาฉาบไปด้วยความประหลาดใจ ก่อนขากรรไกรเริ่มขยับ จากความยากลำบากในตอนแรกก็เริ่มคล่องขึ้น

"ผี ผีเสื้อพูดได้งั้นรึ"

เจ้าผีเสื้อบินวนไปมาราวกับดีใจสุดขีด

"ไชโย นายท่านพูดได้จริงๆ ด้วย แบบนี้ความประสงค์ของต้นไม้แห่งชีวิตก็บรรลุผลแล้ว อ้าว! ท่านจะไปไหน" ผีเสื้อตัวน้อยบินตาม เมื่อร่างเปลือยของเขาคลานบนพื้นหญ้าอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง

"น้ำ ข้า ข้าหิวน้ำ"

"น้ำเหรอ ตามข้ามาสิ หลังต้นไม้แห่งชีวิตมีลำธารไหลผ่าน ระวังเปลือกไข่บาดมือท่านนะ"

เขาคลานตามช้าๆ ขณะเหลือบมองไข่ใบยักษ์ที่ตั้งอยู่ด้านขวา นั่นคือสถานที่ที่ห่อหุ้มร่างเขาไว้งั้นหรือ ยิ่งสร้างความสับสน จนยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวแทบจะระเบิด มือค่อยๆ จุ่มลงบนสายลำธารที่ไหลเอื่อย มันมีอุณหภูมิเย็นเล็กน้อย ก่อนวักขึ้นใส่ปากด้วยความกระหาย และสิ่งที่สร้างความประหลาดใจก็บังเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อสายตาสะดุดเข้ากับเงาในน้ำ

ไม่ใช่! มันไม่ใช่ใบหน้าของเขา ชายคนนี้มีผิวสองสี ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผมหยักศกสีขาวราวกับดอกฝ้าย มันอะไรกัน ผีเสื้อตัวเดิมบินมาเกาะที่ไหล่พร้อมคำอธิบาย

"ไม่ต้องตกใจ นี่คือท่าน ใบหน้าของท่าน ร่างกายของท่าน ไม่มีอะไรผิดปกติทั้งนั้น"

เขาเหลือบมอง ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

"นี่คือข้า ไม่ มันจะใช่ได้ยังไง ที่จำได้…."

"นั่นคือความทรงจำต่างหาก"

"ความทรงจำ? "

"ใช่แล้วนายท่าน ความทรงจำจากต้นไม้แห่งชีวิต ที่ส่งต่อผ่านรากใส่เข้าไปในไข่ที่ห่อหุ้มร่างกายของนายท่าน ความจริงก็ไม่เชิงยัดเยียดเสียทีเดียว มันเป็นผลข้างเคียงน่ะ ต้นไม้แห่งชีวิตป้อนอาหารผ่านสายใยราก ส่วนความทรงจำพวกนั้นคือสิ่งที่แฝงมาโดยไม่ตั้งใจ"

"งั้นหรอ ความทรงจำพวกนี้น่ากลัวจัง แล้ว…." เขานิ่งเพื่อพิจารณาใบหน้าตนเองผ่านผิวน้ำ ก่อนถามต่อ

"...ทำไม ผีเสื้ออย่างเจ้าถึงรู้และพูดได้ล่ะ"

เจ้าผีเสื้อบินวนไปมาก่อนตอบ

"เดิมทีข้าก็พูดไม่ได้หรอก แต่เนื่องจากสมัยที่ข้ายังเป็นตัวหนอน ข้าบังเอิญได้รับอาหารที่รั่วออกมาจากไข่ของนายท่าน เกิดการพัฒนาจนกลายเป็นผีเสื้อ และสามารถพูดกับท่านได้อย่างที่เห็น "

"งั้นเหรอ พวกขโมยกินสินะ"

"ไม่ใช่นะ อาหารจากไข่มันออกมาเองต่างหาก "

เขาโบกมือ ก่อนพยุงกายลุกขึ้นนั่ง

"ช่างเถอะ ว่าแต่ชื่ออะไรเราน่ะ"

ผีเสื้อนิ่งไปสักพักก่อนตอบ

"ชื่อ? ชื่อคืออะไรหรอนายท่าน"

"ชื่อก็หมายถึงคำที่ใช้เรียกแทนตัวเจ้าไง"

"อ๋อ ไม่มีหรอก ข้าไม่มีชื่อ"

"งั้นเหรอ… " แหงนหน้ามองอย่างว่างเปล่า ก่อนหันมาเอ่ย

"...งั้นชื่อจูแล้วกัน ตกลงมั้ย"

ผีเสื้อบินวนราวกับดีใจ ก่อนตอบเสียงใส

"จูเหรอ ข้าชื่อจูจริงๆ หรอ ได้ๆ ข้าจะมีชื่อว่าจูนะ "

เขายิ้มมุมปาก "เอาล่ะจู ก่อนจะคุยกัน ตอนนี้มีอะไรให้ข้ากินบ้าง ข้าหิวเหลือเกิน"

เขาค่อยๆ ลุกและเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ทว่าจูรีบบินมาขวาง เอ่ยเสียงใส

"เดี๋ยวนายท่าน ท่านออกห่างจากรัศมีต้นไม้แห่งชีวิตไม่ได้นะ"

"ทำไมล่ะ อึก!" ขาของเขาอ่อนแรงลงอย่างน่าประหลาด เมื่อเดินห่างจากต้นไม้ที่ว่าออกมาราว10เมตร ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่มีอยู่ในสายเลือด จึงค่อยๆ คลานกลับไปนั่งที่ใต้ต้นไม้จุดเดิมด้วยสีหน้าซีดเซียว จูอธิบายว่ามันคือผลกระทบจากต้นไม้แห่งชีวิต เนื่องจากสภาพของตัวต้นไม้นั้นอ่อนแอลง จึงส่งผลเป็นห่วงโซ่มาถึงตัวเขา ต้นไม้แห่งชีวิตคือเขา และเขาคือต้นไม้แห่งชีวิต ทั้งสองอย่างแยกออกจากกันไม่ได้

"และข้าก็คือนายท่านในอีกนิยามนึง จูคือนายท่าน จูคือส่วนนึงในชีวิตของนายท่าน ถ้าไม่มีนายท่าน นั่นก็หมายถึงว่าไม่มีจูด้วยเช่นกัน"

เขาขมวดคิ้ว ก่อนลูบหน้าผากตนเอง

"ยุ่งยากจริง แล้วทำอะไรได้มั่งเนี่ย"

จูบินมาเกาะบนหัวของเขา

"เท่าที่ข้าซึมซับความรู้มา ถึงจะเกือบทั้งหมดก็เถอะ แต่บอกก่อน ท่านว่าข้าทีหลังไม่ได้นะ เพราะนั่นเป็นจุดประสงค์ของต้นไม้แห่งชีวิต ท่านสามารถควบคุมสิ่งมีชีวิตได้ แต่มีข้อแม้ …"

"ข้อแม้? ข้อแม้อะไร "

"...ข้อแม้ก็คือ จะต้องเป็นสิ่งมีชีวิต ที่มีสายสัมพันธ์กับตัวของต้นไม้แห่งชีวิต นั่นจึงสอดคล้องกับสิ่งที่ข้าได้บอกไป ว่าต้นไม้แห่งชีวิตคือท่าน "

"แล้วตัวอะไรล่ะ ต้องทำยังไงถึงจะรู้"

จูบินวนส่ายไปมา

"ข้าก็ไม่รู้ เรื่องนั้นท่านต้องทดลองทำเอาเอง แค่อย่าออกไปนอกเหนือรัศมีก็พอ ส่วนเรื่องการบำรุงต้นไม้แห่งชีวิตให้แข็งแรง ถ้านายท่านอิ่มท้องหรือแข็งแรงขึ้น บางทีอาจจะรู้หรือสื่อสารได้ก็ได้นะ "

จูอธิบายอีกว่าหากต้องการเพิ่มระยะห่างจากต้นไม้ มันก็ขึ้นอยู่กับการบำรุงรักษา หากต้นไม้แห่งชีวิตแข็งแรงสมบูรณ์ พื้นที่ก็จะขยายกว้างออกไปตามลำดับ ผีเสื้อตัวน้อยคำนวนออกมาเป็นตัวเลขเพื่อความง่าย ว่าความสมบูรณ์ของต้นไม้แห่งชีวิตในตอนนี้ ระดับอยู่ราวๆ 2 มันน้อยจนน่าตกใจ เขาพยายามตั้งสมาธิเพื่อทดลองใช้ความสามารถ จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ จากสีหน้าที่เรียบเฉยสุขุม เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นยุ่งราวกับขัดใจอะไรบางอย่าง จูถามด้วยความสงสัย

"มีอะไรเหรอนายท่าน"

"ปะ เปล่า แค่สัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตที่ควบคุมได้น่ะ"

"ก็ดีสินายท่าน แล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ"

เขาลืมตา

"ก็ที่ควบคุมได้ มันมีแค่ มด1รัง ผึ้ง1รัง ปลวก1รัง แมงมุม2ตัว กับไส้เดือนอีก7ตัวแค่นั้นน่ะสิ "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***