ตอนที่ 4

บรรยากาศภายในของร้านดูวุ่นวายเพราะลูกค้าต่อติวกันซื้อขนม บางคนก็นั่งทานที่ร้าน บางคนก็หิ้วกลับบ้าน ร่างสูงในตอนนี้ได้เดินเข้ามานั่งรอในร้านเรียบร้อยแล้ว

"อ้าว พี่นนท์" เสียงหวานเอ่ยเรียกทันทีที่เห็นคนอย่างชานนท์มาอยู่ในร้านขนมหวานด้วยตนเองทั้งๆที่ปกติแล้วเวลาที่เขาอยากได้ หรืออยากกินอะไรก็เป็นแบงค์ที่เป็นคนจัดการให้ตลอดไม่ใช่หรือไง

แต่ที่น่าแปลกใจกว่าคือชานนท์ชอบกินของพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

"..ครับ"ชานนท์คิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้ารู้จักเขาได้อย่างไร

"แหมมพี่นนท์ก็ **เจน**เองค่ะ" เจนรีบแนะนำตัวเองทันที

"โตขึ้นเยอะเลย พี่แทบจำไม่ได้"

"งั้นหรอคะ"เธอยิ้มขำออกมาเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา

**เจนจิรา**ลูกพี่ลูกน้องของชานนท์ที่ผู้เป็นพ่อเป็นแม่ทุ่มสุดตัวเพื่อที่จะส่งลูกสาวคนเดียวของพวกเขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

"เรียนจบแล้วหรอถึงได้กลับมา"

คำถามของคนตรงหน้าทำให้เจนจิราถึงกับไม่เข้าใจว่าเรียนไม่จบเราจะไม่สามารถกลับบ้านได้งั้นหรอ

"ยังหรอกค่ะ ปีหน้าถึงจะจบ"

"อืมม"ชานนท์พยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจก่อนจะกลับมาสนใจลูกค้าในร้านอีกครั้งว่าเริ่มน้อยลงแล้วแต่เขายังไม่พนักงานคนไหนเดินมาเขาเลยสักคน

พลอยที่เห็นว่ามีลูกค้าเข้ามานั่งรอก็รีบนำใบเมนูไปให้ทันทีพร้อมกับกล่าวคำขอโทษเพราะคิดว่าลูกค้าท่านนี้น่าจะมารอนานแล้วแน่ๆ

"นี่ใบเมนูของทางร้านค่ะ ขอโทษที่ให้คุณลูกค้ารอนานนะคะ"

"มีอะไรแนะนำบ้างครับ"

แต่ยังไม่ทันที่พลอยจะได้แนะนำเมนูตามคำบอกก็มีเสียงหวานเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน สำหรับพลอยนั้นเปรียบเสมือนระฆังช่วยชีวิตเลยล่ะ

"**เดี๋ยวพี่จัดการเอง**" คนตัวเล็กเดินมาสะกิดก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้ไปช่วยแพรขายที่หน้าเคาน์เตอร์

พลอยก็ขอตัวเดินออกไปก่อนปล่อยให้คนตรงหน้าจัดการ

"**คุณลูกค้าจะรับอะไรดีครับ**"

ร่างสูงละความสนใจออกจากใบเมนูข้างหน้าก่อนจะสบตาเข้ากับนัยย์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่มองเขาอยู่มาพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ

กลิ่นอะไรกันนะ?

แต่ดูเหมือนว่าตาคู่สวยของคนตรงหน้านี้สะกดจิตเขาไว้ซะอย่างไงอย่างงั้น

"คุณ..คุณลูกค้า..จะรับอะไรดีครับ" น้ำเสียงที่ถูกเอ่ยออกมาฟังดูตะกุกตะกักและทำตัวไม่ถูก เนื่องจากคุณลูกค้าท่านนี้จะจ้องเขานานไปแล้ว

"นาย...นายครับ!"

"ห..ห๊ะ มึงจะเสียงดังทำไมไอ้แบงค์" เสียงเรียกของลูกน้องทำคนตัวสูงหลุดจากภวังค์ความคิดที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเผลอจ้องคนตรงหน้านานขนาดไหน

"ก็นายไม่ตอบน้องเขาหนิครับ"

"ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ **งั้นเอาเค้กส้มชิ้นนึงแล้วกันครับ**"

"ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะครับ วันนี้ทางร้านของเราไม่ได้ทำเมนูนี้เลยครับ"

"อ่าา แย่จัง" ไม่มีงั้นหรอแล้วกลิ่นหอมนี่มาจากไหน?

เหมือนว่าสีหน้าของชานนท์จะดูผิดหวังเล็กน้อยจนเจ้าของร้านอย่างธันย์ต้องยื่นข้อเสนอเพื่อปลอบใจเขา

"เป็นพรุ่งนี้ได้รึเปล่าครับ เดี๋ยวจะทำไว้สำหรับคุณลูกค้าคนเดียวเลยครับ"

ได้ยินข้อเสนอนี้ชานนท์กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูของธันย์

"ชานนท์ครับ"

"..ครับ?" ธันย์เหมือนจะยังไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าจะสื่ออะไร

"ชื่อชานนท์ครับ ไว้พรุ่งนี้เช้าจะมาเอาแล้วกันนะครับ" ทิ้งทายไว้เพียงเท่านี้ก่อนจะเดินออกจากร้านไป

—ยังไม่ตรวจคำผิด—

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***