ตอนที่ 3

... เช้ามืดของวันนี้มีคนตัวตัวเล็กกำลังวุ่นอยู่กับการทำขนมในครัวก็ได้มีมือลูกมือทั้งสองมาคอยช่วยทำ ยังดีที่แพรกับพลอยมีประสบการณ์ทำขนมอยู่บ้างเล็กน้อยทำให้คนทั้งสองเรียนรู้จากธันย์ได้เร็ว...

เมื่อเตรียมขนมไว้เรียบร้อยแล้วคนตัวเล็กก็เดินมาเตรียมพร้อมเปิดร้าน

"ไปก่อนนะคะ แล้วจะรีบกลับมา" เธอเตรียมพร้อมที่จะออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงหวานเอ่ยเรียก

"แพร เดี๋ยวพี่ฝากเราซื้อดอกไม้มาใส่แจกันหน่อยสิ" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ยื่นธนบัตรสีเทาให้เธอจำนวนหลายใบ

"พี่ธันย์จะเอาดอกอะไรคะ" แพรรับเงินมาและไม่ลืมที่จะเอ่ยถามว่าคนตัวเล็กต้องการดอกอะไร

"ทิวลิปหน่ะ"

"พี่ธันย์ชอบดอกทิวลิปหรอคะ แล้วอยากสีไหนละคะ"

"ครับ สีไหนก็ได้แล้วแต่เราเลย"

"ค่ะ"

เมื่อแพรหาที่พักได้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านของธันย์มากนักและราคาดี และหิ้วดอกไม้มาเต็มมือก็รีบกลับมาหาธันย์และพลอย

*ติ๊ง ติ๊ง*

"กลับมาแล้วค่ะ"

"นี่ค่ะพี่ธันย์ ดอกไม้"

ธันย์และพลอยรีบเดินเข้ามาช่วยแพรที่หิ้วดอกทิวลิปมามากมายหลายสีจนเต็มมื้อไปหมด

"เลือดที่มือไม่ไหลแล้วมั้งแพร ทำไมซื้อมาเยอะขนาดนี้" เป็นพลอยที่ทักขึ้นก่อนจะช่วยถือ

"....คือแพรเลือกไม่ได้ มันสวยไปหมดแพรก็เลยเอามาทุกสีเลยอ่ะค่ะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เอาไปแช่ไว้" ทั้งสามช่วยกันหิ้วดอกไม้ไปเก็บไว้ในตู้ที่สำหรับแช่ดอกไม้เฉพาะ ดูท่าแล้วคนตัวเล็กคงชอบทิวลิปอยู่ไม่น้อยถึงยอมซื้อตู้มาไว้แช่ดอกไม้ต่างหาก

อีกด้าน

.

...[CNr'Jewery]...

"ยินดีด้วยนะครับ//ยินดีด้วยนะคะ"

ผู้คนมากหน้าหลายตาในวงการธุรกิจต่างเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับหนุ่มหล่อพ่อรวยอย่าง**ชานนท์**กับการทำที่ยอดขายของเขาทะลุเป้าหมายไปมากมายมหาศาลทั้งยังเป็นสาขาที่เปิดใหม่ได้ไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำ เขาเลยถือโอกาสนี้เลี้ยงฉลอง

"ขอบคุณทุกๆคนมากเลยนะครับ ที่เข้าร่วมแสดงความยินดีกับผม"

พูดกล่าวขอบคุณผู้ใหญ่ที่มาในงานเสร็จก่อนจะขอตัวออกมาปล่อยให้ผู้เป็นพ่อรับหน้าแทน

"นายจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ"

"กลับบ้าน"

"ครับ"

ทันที่รถหรูเคลื่อนตัวออกมาจากที่บริษัทร่างสูงก็มองออกไปยังวิวถนนในขณะที่รถก็เคลื่อนที่ไปเรื่อยๆจนเกือบจะถึงทางเลี้ยวกลับบ้านร่างสูงก็สะดุดตากับร้านคาเฟ่เล็กๆที่ไม่คุ้นตา

"..ร้านขนมนั้นมีนานยังว่ะไอ้แบงค์"

"ไหนครับ อ่อ พึ่งเปิดใหม่หน่ะครับได้ข่าวว่าเจ้าของร้านก็น่ารักด้วยนะครับ"

"มึงรู้ได้ไง?" ชานนท์หรี่ตามองเหมือนกำลังจ้องจะจับผิดลูกน้องยังไงยังงั้น

"ก็...ขับผ่านบ่อยหน่ะครับ"

นี่เขาไม่ได้กลับบ้านนานขนาดที่ว่ามีคาเฟ่มาเปิดแถมเจ้าของร้านน่ารักงั้นหรอ ก็เพราะมัวแต่วุ่นกับงานเขาจึงไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไหร่ นานๆจะกลับที

ไฟจราจรสีแดงที่เป็นสัญญาณว่าต้องหยุดรถทำให้ร่างสูงครุ่นคิดว่าควรลงไปให้เห็นด้วยตาตัวเองจะดีรึเปล่าไวกว่าความคิดร่างสูงก็เอ่ยปากบอกลูกน้องทันที

"งั้นลองแวะไปหน่อยดิ" คนอย่างชานนท์จะเชื่อใครง่ายๆถ้าไม่เห็นกับตาตัวเอง

"ได้ครับ"

สื้นสุดสัญญาณไฟรถหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าร้านของคนตัวเล็ก

—ยังไม่ตรวจคำผิด—

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***