หนี้แค้นที่ต้องชำระ

กลางป่าไผ่ที่ขึ้นรกทึบ สามชีวิตยืนประชันหน้ากัน ด้านหนึ่งเป็นเพียงสองสาวร่างกายบอบบางที่ตนหนึ่งเป็นธิดาของจอมมารผู้ยิ่งใหญ่แต่กลับความจำเสื่อมไร้ทางสู้ ส่วนอีกตนก็เป็นหมาป่าขี้ขลาดไร้ตบะใดๆ

อีกทางเป็นนางทาสเก่าของจอมมารผู้ซึ่งมีบัญชีแค้นกับผู้เป็นพ่อ แต่อย่างไรเสียนางก็ไม่มีทางเอาชนะจอมมารผู้นั้นได้ การหันความสนใจมาที่บุตรคนสุดท้องที่เป็นผู้หญิงเพียงตนเดียวนั้นย่อมง่ายกว่าเป็นไหนๆ อีกทั้งนางสืบรู้มาว่าองค์หญิงของจอมมารนั้นมีร่างกายที่อ่อนแอกว่าบุตรคนอื่นๆ

หากนางหญิงอ้วนเอาบัญชีแค้นทุกอย่างไปลงที่องค์หญิงสามย่อมไม่พลาด

"ทะ ท่าน ท่านได้โปรดฟังข้าก่อน" ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบุตรธิดาของจอมมารในตอนนี้กำลังไกล่เกลี่ยอ้อนวอนขอชีวิต หากใครมาเห็นเข้าคงมีความรู้สึกเวทนาไม่น้อย

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้านั้นต้องทนทุกข์ระทมกับแผลใจครั้งนี้มากเพียงใด ความจริงแล้วแค่เพียงชีวิตน้อยๆของเจ้านั้นยังไม่พอด้วยซ้ำ!!!"

หญิงอ้วนนางหยิบมีดสั้นที่ดูเหมือนจะเป็นมีดหั่นผักออกมาจากด้านหลังของนาง ถึงแม้ว่ามันจะมีสนิมขึ้นเกรอะ แต่ความคมของมันนั้นย่อมมีหลงเหลือ หากหญิงสาวถูกแทงเข้า ไม่ตายเพราะคมมีดก็ไม่แคล้วตายเพราะติดเชื้อในกระแสเลือดเป็นแน่

หลิงหลิงรีบกระชากสาวใช้ให้วิ่งหนีทันที ยามนี้หนทางข้างหน้าเป็นเช่นไรย่อมมิรู้ได้ หวังเพียงเอาตัวรอดโดยไม่ถูกคมมีดของนางอ้วนบ้านั่นก็เป็นพอ

"คุณหนู ทางนี้!" มู่อวงที่วิ่งตามหลังมาก็รีบแปลงกายกลับคืนร่างแต่กำเนิดเกิดมา

หมาป่าตัวน้อยๆที่สูงไม่ถึงอกของหลิงหลิงเลยด้วยซ้ำแต่ความไวของนางกลับเพิ่มเร็วขึ้นถึงสองเท่า

มู่อวงรีบก้มตัวให้นายสาวขึ้นขี่หลังตนแล้วออกวิ่งไปตามแนวป่าอย่างว่องไว

"มู่อวง เราจะไปที่ไหนกัน!" นายสาวตะโกนถามออกมาจนสุดเสียง เหตุเพราะความเร็วที่มีมากของทาสรับใช้อย่างมู่อวงทำให้แรงลมที่ปะทะกับร่างอรชรนั้นกลบเสียงอ่อนหวานของเธอเสียหมด

"กลับบ้านเจ้าค่ะ หากยังหนีไม่พ้นนางอ้วนผู้นั้นมีหวังเรากลายเป็นศพเฝ้าป่าไผ่นี่เป็นแน่" สาวรับใช้รีบอธิบายออกมาให้ผู้เป็นนายฟังทันที

ระยะทางไกลห่างจากจุดเดิมมามากแล้ว มู่อวงเริ่มฉะลอฝีเท้าของตนลง จนกระทั่งหยุดเดินในที่สุด นางก้มตัวลงอีกครั้งให้นายสาวเป็นอิสระก่อนจะแปลงร่างกลับมาเป็นกายหยาบดังเดิม

"ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าทำแบบนี้ได้ด้วย" นายสาวกล่าวชื่นชมออกมาทั้งดวงตาเป็นประกายวิบวับ

"มันเป็นทักษะของพวกเราเผ่าหมาป่าเจ้าค่ะ หมาป่าทุกตัวล้วนมีร่างกำเนิดเป็นของตนเอง ล้วนแล้วแต่ละสายพันธ์ุ จำแนกตามสีขนน่ะเจ้าค่ะ" นางยืดเส้นยืดสายสักครู่พร้อมทั้งอธิบายให้นายสาวของตนได้ฟัง

แต่มันก็น่าแปลกที่แต่เดิมนายสาวของนางนั้นไม่มีความสนใจใคร่รู้เรื่องราวเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย ทั้งยังแสดงสีหน้ารังเกียจทุกครั้งที่นางแปลงร่างให้ตนดู แต่การเสียความทรงจำครานี้นางกลับเปลี่ยนไปมาก ราวกับเป็นคนละคน...

หลิงหลิงที่คิดว่าตัวเองแสดงอาการชื่นชมอีกคนมากไปจึงรีบชักสีหน้ากลับคืนความเรียบนิ่งปกติทันที หากแต่สาวใช้คนนี้นั้นเริ่มจับพิรุธของนางเสียแล้ว

"เจ้ามองอะไร ไหนว่าจะกลับบ้าน" หลิงหลิงรีบพูดตัดบทอีกคนไป หากนางยังปล่อยให้สาวรับใช้ผู้นี้จับสังเกตตัวเองมีหวังแสดงกิริยาน่าแปลกเหล่านั้นออกมาให้เห็นอีกอย่างแน่นอน

"นายหญิงเจ้าคะ"

"อื้อ ว่าอย่างไร"

ขณะเดินกลับบ้านหญิงสาวรับใช้จึงเอ่ยเรียกขึ้นมาเพื่อลดทอนเวลาและระยะทางในคราเดียวกัน

"คุณหนูจำอะไรเกี่ยวกับภพนี้ได้บ้างหรือไม่เจ้าคะ?" จู่ๆนางก็ยิงคำถามน่าหวาดเสียวนั่นออกมา

หลิงหลิงทำสีหน้าลั่กลั่กร้อนรนออกมาอย่างช่วยไม่ได้ นางเองถึงจะอ่านนิยายแนวนี้มามากแต่ถ้าหากให้ทวนความจำตอนนี้เห็นทีจะกลายเป็นเรื่องลำบากสำหรับนางเกินไป

"คุณหนูท่าน-" ยังไม่ทันสิ้นเสียงหลิงหลิงก็รีบเอามือปิดปากเจ้าหมาป่าขี้สงสัยอย่างเร็ว

หญิงสาวรีบยกนิ้วชี้ข้างหนึ่งขึ้นจุ๊ปากเชิงให้สาวใช้นั้นเลิกส่งเสียงก่อน

เสียงฝีเท้าหนักๆกำลังเดินอยู่ในระยะประชิดนี่เอง เกรงว่านางอ้วนบ้าผู้นั้นจะตามพวกเขามาทันแล้วแน่ๆ สองสาวรีบกุลีกุจอหาที่หลบให้แยบยลที่สุด แต่อย่างไรเสียก็ไม่พ้นมือนาง

"คิดว่าแค่อำพรางกลิ่นกับทำตัวลีบๆแล้วจะหลบข้าพ้นรึ!?" นางตะวาดใส้หน้าสองสาวงามลั่น

หญิงอ้วนนางนั้นควักมีดออกมาน่ากลัว นางยกมีดขึ้นขู่นายสาวของมู่อวงด้วยรอยยิ้มน่ากลัว

"เหตุใดต้องเป็นข้า!" หลิงหลิงอยากตะโกนออกไปว่านางนั้นคือหลิงหลิงแห่งตระกูหวัง ไม่ใช่หลิงลู่ของตระกูลไป๋อย่างที่ใครเห็น แต่เกรงว่ายามนี้นอกสะจากจะไม่มีคนเชื่อแล้วอาจจะเป็นการนำพาเรื่องเดือดร้อนมาใส่ตนเองเสียมากกว่า

"เพราะเจ้าคือลูกสาวของจอมมารอย่างไรล่ะ!!" นางตะวาดสวนกลับมาทันควัน

หลิงหลิงเองนั้นหมดปัญญาจะโต้เถียงกับนางแล้ว หากในชาติภพนี้นางมีวาศนาเพียงน้อยนิด ไว้ชาติหน้าค่อยเกิดมาเป็นเพื่อนกันนะ มู่อวง

หลิงหลิงหลับตาลง นางพร้อมที่จะเป็นเหยื่อสังหารของแม่นางอ้วนผู้นี้แล้ว คมมีดแหลมเกรอะสนิทกำลังวางท่าจะแทงเข้ามาที่กลางอก

ฉิ่ง!!!

ลูกธนูแหลมกระทบเข้ากับคมมีดจนกระเด็นกระดอนลอยออกไปทางไหนก็ไม่ทราบ หญิงสตรีนางหนึ่งลดคันธนูลงมาด้วยท่าทีองอาจ เปิดเผยวงตากลมโตดูน่าเกรงขาม

"องค์ชายสอง!!" ร่างกายสูงเพรียวหน้าค่อนไปทางหวานนิดๆ เครื่องแต่งกายพลิ้วไสวตามแรงลม ใบหน้าหล่อคมคายรูปไข่ ดวงตาโต ปลายผมตรงยาวสีขาวเรืองแสงเดินแหวกลูกสมุนของตัวเองออกมาอย่างยิ่งใหญ่และองอาจในคราเดียว

"องค์ชายสองงั้นหรอ เป็นลูกของจอมมารอีกคนสินะ"

แล้วเหตุใดถึงต้องเก๊กท่านานขนาดนั้นด้วยดูๆแล้วมันน่าตลกกว่าเสียอีก

"นั่นแม่นางหลิงลู่ ใช่หรือไม่!!?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***