นางทาสชั้นต่ำ

"คุณหนูเจ้าคะ!! คุณหนูท่านรอข้าด้วย!!"

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นกลางตลาดใหญ่ สถานที่แห่งนี้ถือเป็นแหล่งศูนย์รวมประชากรจำนวนมากของเผ่ามาร ไม่ว่าจะเป็นสัตว์นรก สุนัขจิ้งจอก หรือแม้แต่เหล่ามาร แต่ละคนมีรูปร่างต่างๆหลากหลายออกไป บ้างก็มีหูยาวแหลม บ้างก็มีหาง และที่หนักไปกว่านั้นคือ บางคนก็มีหลายมือ

หากเป็นหลิงลู่คนก่อนคงได้กลัวหัวหดไม่กล้าออกมาสู้หน้าเหล่าประชาชีพวกนี้เป็นแน่ แต่หลิงหลิงคนนี้กลับรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับมัน ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ การดำรงชีวิต หรือแม้แต่รูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขา

น่าแปลกที่พอคุณหนูแห่งเผ่ามารอย่างหลิงลู่เดินผ่านใครไปก็มักจะมีเสียงติฉินนินทาตามหลังมาเสมอ ดูท่านางจะทำเรื่องไม่น่าพอใจให้แก่เหล่าประชาของนางไม่มากก็น้อย

"นี่ มู่อวง" หญิงสาวทั้งสองเดินเข้ามานั่งในร้านบะหมี่แห่งหนึ่ง อีกคนร่าเริงไร้ซึ่งการหอบเหนื่อย ส่วนอีกคนที่เป็นบ่าวกลับเหนื่อยหอบจนจะเป็นลมแทน

"เจ้าค่ะ คุณหนูของมู่อวงมีอะไรสงสัยหรือ"

ถึงเจ้าหล่อนจะเหนื่อยหอบสักเพียงใดก็ต้องปรับสมดุลให้ปกติโดยเร็ว เพราะคุณหนูของนางตอนนี้ต่างไปจากเดิมมาก กำลังวังชาก็เพิ่มขึ้นจนน่าอัศจรรย์ ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับ

"ทำไมทุกคนถึงมองข้าแล้วหันไปซุบซิบนินทากัน?" สาวเจ้าถามโพล่งขึ้นมาเสียงดังราวกับไม่หวั่นกลัวผู้ใด

"คุณหนูท่านเบาเสียงลงหน่อย"

"ข้ารู้แล้วๆ จะเล่าได้หรือยัง"

มู่อวงทอดถอนหายใจออกมาเล็กน้อย นางหันมองไปรอบๆเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าแถวนี้จะไม่มีคนขององค์จอมมาร

"เมื่อก่อนคุณหนูเคยออกมาเที่ยวเล่นอย่างนี้ที่ไหนกันเล่าเจ้าคะ วันๆก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ผู้คนต่างก็ใส่ร้ายนินทาหาว่าคุณหนูของมู่อวงนั้นรังเกียจประชากรของตัวเองกัน" มู่อวงเล่าออกมาอย่างละเอียดแต่เสียงนั้นกลับเบาบางมากราวกับกลัวว่าจะมีใครมาแอบฟังบทสนทนาของเรา

"อย่างนั้นรึ" หลิงหลิงในร่างของหลิงลู่พยักหน้ารับก่อนที่นางจะหันมาท้าวคางนั่งครุ่นคิดอะไรต่อ

ในตอนนี้หากนางมาอยู่ในร่างของหลิงลู่ มีโอกาสเป็นไปได้หรือไม่ว่าร่างของนางที่อยู่อีกโลกนั้นจะมีวิญญาณของหลิงลู่สิงสู่อาศัยอยู่ หรือไม่ หากวิญญาณของหลิงลู่ดับสิ้นไปเล่า ตอนนี้ร่างกายของนางจะเป็นเช่นไร..

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ!"

"ว่าอย่างไร!" หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย นางกำลังใช้สมองอันน้อยนิดนี้ไตร่ตรองเหตุการณ์แลคาดเดาทางที่มันจะเป็นไปได้ แต่ดันถูกคนรับใช้เรียกคืนสติจนหมด

"คุณหนูเจ้าคะ.." นางหันมาสะกิดผู้เป็นนายอีกรอบด้วยท่าทีหวั่นกลัวอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านหลังของหญิงสาว

หลิงหลิงมองหน้าทาสรับใช้ของตนแว๊บหนึ่ง แต่เมื่อนางเห็นทีท่าผิดสังเกตของอีกคนจึงรีบหันมองตามสายตาของทาสสาวทันที

ร่างอ้วนท้วมเทียบได้กับโอ่งน้ำเดินได้ มุมปากทั้งสองด้านมีเขี้ยวแหลมยื่นออกมาดูน่าเกลียดน่ากลัว หญิงอ้วนนางนั้นกำลังยืนอวดเบ่งประชิดตัวของหลิงหลิงอยู่ สายตาของนางดุดันราวกับจะฆ่าแกงกันเสียให้ได้

"เอ่อ.. แม่นางมีเรื่องอันใดกับข้าหรือไม่?" หญิงสาวรีบลุกกุลีกุจอออกไปยืนข้างๆสาวรับใช้ของตน ถ้าเกิดมีเรื่องอันใดไม่ชอบมาพากลขึ้นจะได้จับมือกันวิ่งได้ทัน

"ใช่แม่นางหลิงลู่หรือไม่" นางถามขึ้นเสียงดังจนก้องกังวาลไปทั่ว ผู้คนต่างหันมาให้ความสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้

หญิงสาวสองคนจับมือกันแน่น ไม่รู้เหตุใดถึงต้องหาหลิงลู่กัน ถึงตอนนี้จะมีเพียงหลิงหลิงก็ตาม แต่มันจะช่วยอะไรได้หากว่านางยังอยู่ในร่างของหลิงลู่คนนี้

"ช..ใช่แล้ว ข้าคือหลิงลู่เอง" หญิงสาวตอบกลับไปอย่างยำเกรง หากนางคิดสังหารตนคงไม่แคล้วต้องตายคาตลาดสดนี่เป็นแน่

แล้วจู่ๆแม่นางร่างกายอ้วนท้วมผู้นั้นก็นั่งคุกเข่าคำนับนางทันที หลิงหลิงตกใจอย่างมากที่เห็นแม่นางผู้นั้นแสดงกิริยาแบบนี้ออกมา

"เจ้า เจ้าอย่าทำอย่างนี้เลย" นางรีบวิ่งเข้าไปประคองหญิงอ้วนผู้นั้นทันที

"ข้าได้รับคำสั่งให้มาตามท่านไปพบจอมมาร เชิญทางนี้" นางก้มหน้าลงอย่างนอบน้อมแต่กลับดูน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

นี่หรือเผ่ามารที่ใครๆต่างก็หวาดกลัว เพียงเพราะเขามีรูปลักษณ์ที่ไม่เหมือนพวกมนุษ์ และดูน่าเกลียดน่ากลัวแค่นั้นหรือ?

หลิงหลิงเดินตามหญิงสาวผู้นั้นไปเรื่อยๆอย่างร่าเริ่ง แตกต่างจากมู่อวงที่ดูหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา

"เจ้าเป็นอะไรไปมู่อวง ใยทำหน้าตาเช่นนั้นกัน" หลิงหลิงหันมาถามสาวใช้ด้วยท่าทีสงสัย

นางใสซื่อต่อโลกใบนี้มากนัก เห็นแค่เพียงเขาคำนับก็วิ่งโร่ตามเขามาแล้ว หากเกิดอันตรายอันใดขึ้นจะทำอย่างไรกัน

"คุณหนูเจ้าคะ ทางนี้มิใช่ทางไปที่พำนักของจอมมารนะเจ้าคะ" มู่อวงแอบกระซิบให้ผู้เป็นนายได้ยินเพียงผู้เดียว

แต่มีหรือจะเล็ดลอดหูของนางอ้วนผู้นั้น นางใช้หางตาเหลือบมองหญิงสาวทั้งสองแว๊บหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองต้นทางเช่นเดิม

"ข้ากำลังพาไปทางลัด หมาโง่อย่างเจ้าจะไปรู้อะไร"

"ข้าเป็นหมาป่าต่างหาก!!"

มู่อวงรีบแก้ต่างทันที เจ้าหมูอ้วนนี่มันเป็นใคร บังอาจมากล่าวหาว่าหมาป่าแสนสวยอย่างมู่อวงนั้นเป็นหมาโง่!

หากแต่ตอนนี้เจ้านายคนสวยของมู่อวงกลับแอบหันไปกลั้นขำอยู่อีกทางเสียนี่ หญิงสาวรีบหันไปตำหนิเจ้านายก่อนจะทำหน้าบึ้งตึงใส่ทันที

เดินมานานหลายชั่วยามแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของประตูเมือง สองข้างทางกลับเต็มไปด้วยป่าไม้ขึ้นรกทึบ

"นี่เจ้า! นี่เป็นทางลัดไปที่เมืองแน่หรือ เหตุใดเดินทางมาก็หลายชั่วยามแล้วยังไม่ถึงเสียที" ไม่กี่นาทีก่อนหวังหลิงหลิงเองก็รู้สึกตะหงิดใจขึ้นมาบ้าง นางเริ่มส่งสัญญาณให้สาวใช้ทิ้งระยะห่างออกมาก่อนจะตะโกนถามออกไป

นางอ้วนผู้นั้นหยุดเดินอย่างกระทันหัน ทำให้สองสาวนั้นพลอยหยุดตามไปด้วย

"เมื่อนานมาแล้วมีครอบครัวนางทาสชั้นต่ำครอบครัวหนึ่งกำลังหนีออกจากวังเพื่อออกไปใช้ชีวิตตามยถากรรม แต่เมื่อจอมราชันทราบเข้า ก็ไม่คิดละเว้นโทษ ท่านผู้นั้นลงมือสังหารครอบครัวของทาสชั้นต่ำทิ้งอย่างไม่ใยดี ไม่ละเว้นแม้แต่เด็กเพียงไม่กี่ขวบ"

นิทานสั้นถูกยกขึ้นมาเล่าแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หลิงหลิงที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไรนางอ้วนผู้นั้นขึ้นแต่อย่างใด หญิงสาวปล่อยให้นางเล่าต่อไปอยู่อย่างนั้น

"แต่แล้วโชคชะตาก็ยังมีมอบให้ ลูกสาวของนางทาสชั้นต่ำผู้นั้นยังไม่ตาย นางรอดมาแต่กลับมีชีวิตอย่างลำบากตรากตรำ วันๆต้องหาหาอาหารประทังชีวิต หันหน้าไปทางใดก็มีแต่พวกใจร้าย ไม่มีใครเห็นใจ สมกับเป็นพวกมารโฉดชั่วเสียจริง 55555" นางหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

มู่อวงเกาะแขนนายสาวเอาไว้แน่น หลิงหลิงเองก็รีบก้าวเท้าถอยหลังช้าๆเพื่อไม่ให้หญิงอ้วนผู้นั้นจับสังเกตได้ แต่ยังไม่ทันถึงสามก้าวหญิงผู้นั้นก็หันขวับมาหาพวกนางทั้งสองทันที

"คิดจะหนีข้าอย่างนั้นรึ พวกเจ้าไม่มีโอกาสหรอก!!!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***